LOGINShare
บทที่ 4
Last Updated:
2025-06-19 22:06:53"อ้าวทำไมวันนี้เปิดร้านมืดจังสุนีย์" ป้าศรีเพื่อนบ้านเห็นว่าเวลานี้ร้านของสุนีย์ต้องปิดแล้ว
"ต่อไปนี้จะเลื่อนเวลาปิดให้ดึกหน่อย"
"ดีเหมือนกันแหละปิดเร็วคนเลิกงานกลับมาดึกๆ ก็พอได้แวะซื้อของกินบ้าง"
"อืม" ค่ำๆ มีแต่ลูกค้าที่ไม่ค่อยน่ารัก ส่วนมากเมาแล้วก็มาขอเซ็นของ ถ้าไม่ให้เซ็นก็ชอบโวยวาย ช่วงหลังที่หลานสาวเรียนหนักสุนีย์จึงปิดร้านเร็วหน่อย ปล่อยให้หลานสาวมีเวลาทบทวนบทเรียน
แต่ต่อจากนี้ต้องหาเงินไว้สักก้อนเผื่อหลานคลอดออกมา หรือถ้าชาวบ้านปากไม่ดีมากก็จะพาหลานสาวย้ายที่ทำมาหากินใหม่ สุนีย์รู้ว่าถ้าท้องของข้าวทิพย์โตขึ้นต้องมีพวกปากหอยปากปูพูดไม่เข้าหูแน่ จะห้ามปากคนก็ห้ามไม่ได้ ถ้ามีเรื่องแบบนั้นนางคิดว่าจะพาหลานย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่ช่วงนี้ต้องหาเงินทุนให้มากก่อน
"เดี๋ยวข้าวดูร้านแทนค่ะป้า"
"ถ้างั้นดูแป๊บหนึ่งนะ ป้าไปหากับข้าวเย็นไว้ก่อน..ฉันไปนะป้าศรี"
"ฉันก็ว่าจะไปหากับข้าวไว้ให้ที่บ้านเหมือนกัน" ว่าแล้วป้าศรีคนข้างบ้านก็หายกลับเข้าไปในรั้วบ้านของตัวเอง
"เดี๋ยวป้าไปหากับข้าวก่อนนะ"
"ค่ะ" ข้าวทิพย์มองตามหลังป้า ที่เดินเข้าไปทางหลังบ้าน ถ้าไม่มีป้าสักคน ป่านนี้เธอคงอยู่สถานสงเคราะห์ แทนที่จะทำตัวให้ดีสมกับที่ป้ารัก แต่เธอกลับทำตัวเลวๆ ท้องไม่มีพ่อมาให้ป้ารับผิดชอบอีกคน
"อ้าววันนี้ทำไมยังไม่ปิดร้าน"
ข้าวทิพย์รีบเช็ดน้ำตาออกแล้วหันไปมองคนที่ถาม
"จะซื้ออะไร"
"ซื้อแม่ค้าได้ไหม"
"อย่ามากวนโอ๊ย"
"จะบอกว่ากวนตีนก็บอกมาเถอะ"
"ไอ้ฟีฟ่า!"
"ได้กวนโมโหคนสวยแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ"
"จะไม่ซื้อใช่ไหม"
"ซื้อสิขออมยิ้มอันหนึ่ง"
" 5 บาท"
"ไม่ได้ถือเงินมาด้วย"
"ไม่ได้เอามาก็ไม่ต้องเอาของ"
"ใจร้าย"
"ป้าคะ"
"แค่นี้ก็จะเรียกป้าเลยเหรอ"
"คนยิ่งกำลังอารมณ์ไม่ดีจะมากวนอะไรนักหนากลับบ้านไป"
"อยากได้กระสอบทรายไหม" ฟีฟ่าเสนอตัวเป็นกระสอบทรายให้เธอระบายอารมณ์
"มีอะไรเหรอข้าว"
"สวัสดีครับป้า"
"มากวนอะไรไอ้ข้าวมันอีกล่ะ"
"พูดกับหลานเขยดีๆ หน่อยสิครับป้า"
"ป้าเตรียมอาหารไว้แล้วไปกินข้าวไป"
"ค่ะ"
"เดี๋ยวก่อนสิข้าว"
"อย่าไปกวนมันเลย จะซื้ออะไร"
"อมยิ้มครับ"
"อายุเท่าไรแล้วเนี่ยจะมากินอมยิ้ม"
"ไม่ได้มาซื้อเพราะจะกินครับมาซื้อเพราะจะจีบสาว"
"แกชอบข้าวมันจริงเหรอ" สายตาของผู้เป็นป้ามองดูผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้เสียหายอะไร ถ้ารับเรื่องนี้ได้ก็คงจะดี
"จริงครับ"
"เดี๋ยววันหลังค่อยคุยกันใหม่"
"ทำไมไม่คุยวันนี้เลยล่ะครับ"
"ป้าต้องคุยกับหลานป้าก่อน"
"ผมจะรอฟังข่าวดีนะครับ"
[บ้านอภินันท์เกียรติเจริญ]
"ทำไมต้องให้ผมเรียนเพิ่มด้วยครับ"
"เห็นว่าช่วงนี้เรามีเวลาว่างนี่"
"ผมก็ทำตามที่เตี่ยต้องการแล้วไงครับ"
"เตี่ยบอกแล้วใช่ไหม ว่าผู้หญิงที่จะมาเป็นเมียของลื้อเดี๋ยวเตี่ยจะจัดการให้"
"ผมก็ทำตามที่เตี่ยต้องการแล้วไงครับ"
"อย่ามาขึ้นเสียงกับอั๊ว"
"คุณคะเดี๋ยวโรคหัวใจก็กำเริบหรอกค่ะ"
"คุณก็ดูลูกชายคนโตของคุณสิ"
"แม่ผมตายไปแล้วครับ"
"ไอ้เขตแดน!"
"เตี่ยจะพูดแค่นี้ใช่ไหมครับ ถ้างั้นผมขอตัว"
"ดูมันนะ"
"หายใจเข้าลึกๆ ค่ะ คุณหมอบอกว่าอย่าเครียดมากไงคะ คุณอย่าลืมสิว่าลูกคุณไม่ได้มีแค่เขตแดนคนเดียว"
"เดี๋ยวลูกก็มาได้ยินหรอก"
"คุณก็ห่วงแต่ความรู้สึกของ...ช่างมันเถอะค่ะ"
Latest chapter
ร้ายรัก (พ่อของลูก) ตอนพิเศษ ฟี ฟ่ า
ตอนพิเศษ ฟีฟ่า♡มิ่งขวัญหลายเดือนผ่านไป.. หลังจากที่นักรบเดินทางไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศทุกคนก็ยังคงดำเนินชีวิตต่อไป และตอนนี้อายุครรภ์ของมิ่งขวัญก็ 8 เดือนแล้ว"ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาทำงานแล้ว" ตอนนี้ฟีฟ่าทำงานแทนมิ่งขวัญได้ทุกอย่างแล้ว เขาไม่อยากให้เธอต้องมานั่งทำงานให้เหนื่อยอีก ..แต่พอเขามาถึงบริษัทมิ่งขวัญก็ตามมา"เหลืออีกตั้งเป็นเดือนกว่าคุณหมอจะนัดคลอด""แต่คุณไม่ค่อยแข็งแรง ผมอยากให้พักผ่อนมากๆ""แต่วันนี้เป็นวันประชุมผู้ถือหุ้นนี่คะ""ผมประชุมแทนได้ มีอะไรเดี๋ยวผมจะโทรไปหา""ก็ได้ค่ะ ประชุมเสร็จฉันสัญญาว่าจะกลับบ้าน" พูดจบมิ่งขวัญก็เดินไปที่ชั้นเอกสาร เพื่อจะเอาเอกสารไปร่วมประชุม"คุณเป็นอะไร" ฟีฟ่าที่ยืนมองอยู่รีบเข้าไปพยุงเธอไว้เพราะเห็นว่าเธอเอามือมากุมท้อง"สงสัยลูกจะดิ้นแรงไปค่ะ""ไปนั่งก่อน""โอ๊ยย" ทีแรกคิดว่าตัวเองจะกลั้นได้ แต่จังหวะก้าวเท้าก็รู้สึกเจ็บหน่วงขึ้นมา"ขวัญ" ชายหนุ่มช้อนร่างเธอขึ้นมาอุ้มก่อนที่จะพาเดินมาที่ประตูทางออก"เจ็บท้องค่ะ""ผมรู้แล้ว เดี๋ยวผมพาไปโรงพยาบาล""ผู้จัดการเป็นอะไรคะ" พอประตูห้องทำงานเปิดออกคนที่อยู่หน้าห้องก็รีบเข้ามา เพราะเห็นว่
ร้ายรัก (พ่อของลูก) บทที่ 130 ตอนจบ
"ร้อนจังเลยค่ะ""ร้อน?" ที่เขาสงสัยเพราะในห้องนี้เปิดเครื่องปรับอากาศเย็นเฉียบเลยจะเอาอะไรมาร้อน"หรือคุณไม่ร้อนคะ" ยูริถามพร้อมกับค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อที่ใส่อยู่ออก"ร้อนครับ ร้อนมากเลยครับ" เธอนี่ทำให้เขาตื่นเต้นได้ตลอดเวลาเลย ที่เปิดห้องคิดว่าอยากจะคุยกับเธอให้รู้เรื่อง เพราะต้องรีบไปดูห้องจัดเลี้ยง และต้องไปทำอะไรอีกหลายอย่างเลย เพราะงานแต่งกระชั้นชิดเข้ามาแล้ว..แต่ไม่เป็นไรจัดเธอก่อนแล้วกัน"อือ ใจเย็นก่อนสิคะยังไม่อาบน้ำเลย""ไม่ทันแล้ว""อ๊อย" นี่แหละสิ่งที่เธอชอบในตัวเขามากที่สุด เพราะแค่สะกิดเล็กน้อยเขาก็จัดให้แล้ว คนอะไรจะไฟติดง่ายขนาดนี้ต้องขอบคุณพ่อกับแม่ไหมเนี่ยที่แยกทางกัน เพราะถ้าเธอไม่ตามแม่กลับมาคงไม่รู้จักกับผู้ชายคนนี้แน่เลย"อื้อ คุณนักรบไม่ค่ะ" มือเรียวผลักใบหน้าอีกฝ่ายที่ฝังจูบลงเนินน้องสาวให้ออกไปก่อนแต่แรงของเธอหรือจะสู้เขาได้ ชายหนุ่มกดใบหน้าลงไปแล้วก็ใช้แรงดูด"ซี๊ดดด แรงอีกนิดค่ะ" จากที่ห้ามอยู่เมื่อครู่เพราะไม่มั่นใจในตัวเอง แต่พอเจอทั้งปากและลิ้นเข้าไปใครจะไปทนได้ล่ะ สะโพกงามเด้งรับเรียวลิ้นที่แทรกผ่านกลีบร่องเข้ามา"อ๊อยยย เอาอีกค่ะ" ทำไมเขาเก่งขนาดนี้ ท
ร้ายรัก (พ่อของลูก) บทที่ 129
หลายวันต่อมา.."ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ" เขตแดนพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปรับการ์ดเชิญจากนักรบ"ขอบคุณมากครับ""แล้วนี่เมื่อไรจะกลับมาทำงานได้ล่ะครับเนี่ย" ตั้งแต่วันนั้นนักรบก็ขอลางานเพื่อที่จะจัดเตรียมงานแต่ง เพราะเขาต้องจัดงานก่อนที่พ่อเธอจะเดินทางกลับต่างประเทศ"เรื่องนี้ผมก็อยากจะคุยกับบอสอยู่พอดีเลยครับ""อย่าบอกนะว่า.. ผมยังไม่พร้อมที่จะฟัง" เขตแดนก็พอจะรู้แล้วล่ะ ตอนนี้นักรบเป็นถึงลูกเขยของฮิโรชิเจ้าของบริษัทชั้นนำจากประเทศญี่ปุ่น มีเหรอที่เขาจะยังมาช่วยงานที่นี่อยู่"คุณพ่ออยากให้ผมไปดูแลที่นั่นช่วยลูกสาวของท่านครับ" ที่ประเทศไทยไม่มีอะไรให้เขาต้องห่วง นักรบถึงได้บอกว่าญี่ปุ่นแค่ปากซอย เพราะเขาพร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับเธอได้ตลอดเวลา ไม่ว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหนเขาก็พร้อมที่จะไปอยู่ที่นั่นด้วย"ถ้างั้นผมก็ขอแสดงความยินดีด้วยอีกเรื่องแล้วกัน นี่ผมต้องหาผู้จัดการคนใหม่แล้วเหรอเนี่ย" เพราะผู้จัดการที่พูดได้หลายภาษาแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะหาง่ายๆ แถมยังเข้าได้กับทุกคน"ถ้างั้นผมขอไปแจกการ์ดห้องอื่นก่อนนะครับ" วันนี้เขาเตรียมการ์ดเชิญวันแต่งงานมาให้กับผู้บริหารทุกท่านเลยจนมาถึงห้องสุดท้ายก็
ร้ายรัก (พ่อของลูก) บทที่ 128
"เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ?""ที่ผมเรียกพ่อมาด้วยเพราะผมอยากจะสู่ขอลูกสาวของท่าน""สู่ขอฉันเหรอ?""ใช่ครับ""ฉันฟังผิดไปหรือเปล่า คุณบอกว่าจะสู่ขอฉันกับพ่อแม่เหรอ?""ยูริ" ยี่หวาต้องห้ามปรามลูกไว้เพราะอาการดีใจออกหน้าออกตามาก"ที่ผมจอดรถ เพราะผมไปซื้อไอ้นี่มาให้คุณ" ชายหนุ่มเปิดกล่องแหวนที่เขาแวะร้านเพชรก่อนที่จะมาที่นี่เพราะว่าเขายังไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย ไม่คิดว่าเธอจะขอแต่งงาน และที่นักรบไม่พูดอะไรเลยเพราะเขาอยากเป็นฝ่ายขอเธอแต่งงานมากกว่า"ทำไมคุณไม่บอกล่ะคะ" ถ้ารู้ว่าเขาไปซื้อแหวนมีเหรอที่เธอจะเรียกแท็กซี่กลับเอง"บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์น่ะสิ แต่ผมดันถูกคุณเซอร์ไพรส์กลับ""หึหึ" จากที่ยืนฟังอยู่คนเป็นแม่ก็อดขำไม่ได้ เห็นแล้วล่ะว่าลูกสาวร้องไห้วิ่งเข้ามาในบ้าน แต่ไม่คิดว่าที่ร้องไห้เพราะการเข้าใจผิดกันนี่เองแต่จังหวะที่ยี่หวามีรอยยิ้มฮิโรชิก็แอบมองดูรอยยิ้มนั้นของอดีตภรรยา ตั้งแต่นางจับได้ว่า ท่านนอกใจ ท่านก็ไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้อีกเลย "คุณก็สวมแหวนให้ฉันสิ""สวมแหวนเลยเหรอ" เขายังไม่ทันได้ขอเธอกับพ่อแม่เลย "คุณพ่อกับคุณแม่ว่ายังไงคะ""ถ้ารักกันชอบกันแม่ก็ไม่ห้าม แต่แม่ขออย่างเดียวอย่า
ร้ายรัก (พ่อของลูก) บทที่ 127
"พ่อเจ็บมากไหมคะ""เจ็บโอ๊ยย" เห็นว่าลูกเป็นห่วงก็เลยอ้อนหน่อยมือเรียวเอื้อมไปแตะหน้าผากของพ่อตรงที่มีผ้าพันแผลแปะอยู่ "ยูริบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเพิ่งมาหาแม่.. ไปหาหมอหรือยังคะ""ยัง""ทำไมไม่ไปให้หมอตรวจดูหน่อย""พ่อไม่เป็นอะไรหรอก แล้วแม่ว่ายังไงบ้าง""แม่จะว่าอะไรล่ะคะยิ่งโกรธเพิ่ม" ประโยคนี้เธอกรอกหางตามองไปดูคนที่พาพ่อไปเที่ยว"อย่าว่าให้แฟนเราเลยพ่อเองต่างหากที่อยากไปดื่ม""ถ้าเขาไม่พาไปพ่อก็ไม่ได้ไปที่นั่น""ผมผิดเองครับ"ยูริตกใจเล็กน้อยที่เขาบอกว่าตัวเองผิด ทั้งๆ ที่ เธอก็พยายามยัดเยียดความผิดให้เขา"ผมว่าเรากลับโรงแรมดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะไปส่ง" ไม่รู้ว่ามีความรู้สึกแบบนี้ได้ยังไง รู้สึกแอบน้อยใจที่เธอดูไม่เป็นห่วงเขาเลย"อีกไม่กี่วันพ่อคงต้องกลับ แต่ก่อนกลับพ่ออยากคุยกับแม่เราก่อน""พ่อจะกลับแล้วหรือคะ" เธอรู้ว่าพ่อต้องดูแลบริษัท พนักงานอีกหลายร้อยชีวิตยังรอท่านกลับไปบริหารงานอยู่"คงต้องกลับ พ่อมาหลายวันแล้ว""พ่อรอยูริอยู่บนรถนะคะ เดี๋ยวยูริไปเอาของก่อน" ได้ยินว่าพ่อจะกลับก็รู้สึกใจหาย เลยคิดว่าจะไปส่งท่านที่โรงแรมยูริเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะเธอใส่เสื้อผ้าอยู่บ้าน แล้ว
ร้ายรัก (พ่อของลูก) บทที่ 126
"มีอะไรอีก" เขตแดนชักจะใจไม่ดีเมื่อเห็นสีหน้าของนักรบที่มองโทรศัพท์ คิดว่ามีคลิปอะไรตามมาอีกพอแน่ใจแล้วนักรบก็ยื่นคลิปที่ทางบาร์ส่งมาให้กับบอสได้ดูด้วย หลังจากที่ดูคลิปนั้นแล้ว ทั้งเขตแดนแผ่นดินและคนที่อยู่ในห้องนั้นมองไปที่จรัญแทบจะพร้อมกัน"พวกคุณมองผมทำไม" จากที่นั่งทำตัวสบายๆ อยู่ก็ชักจะไม่สบายแล้ว"คุณทำแบบนี้เพื่ออะไร""ผมทำอะไร อย่าบอกนะว่าคุณจะเชื่อคนที่กล่าวหาผม""คุณรู้ว่าผมหมายถึงเรื่องอะไรงั้นเหรอ""ผมยังไม่รู้หรอกแต่สายตาคุณมันฟ้อง""ทางร้านที่คลิปถูกเผยแพร่ ได้ส่งคลิปคนที่เป็นตัวต้นเหตุมาให้""ตัวต้นเหตุ?" จรัญที่นั่งอยู่ถึงกับดันตัวลุกขึ้น "พวกคุณจะรู้ได้ยังไงว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร""ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าเป็นผู้ชาย""ผมแค่เดาเอาก็พวกคุณมองมาที่ผม""คนที่ใส่หมวกสีขาวผมว่าหุ่นคล้ายๆ คุณเลยนะ""ผมไม่เคยใส่หมวกสีขาว""อ้าวเหรอครับแล้วคุณใส่หมวกสีอะไร""สีดำ!" ตอบออกไปถึงรู้ว่าตัวเองเสียรู้แล้ว "คุณมีหลักฐานอะไรมากล่าวหาผม""ถึงแม้อยู่ในร้านคุณจะใส่หมวกใส่แว่นตาดำ แต่ยังมีคลิปหน้าร้านให้ผมได้เห็น ก่อนที่คุณจะสวมสองอย่างนั้น แต่ถึงแม้ไม่มีคลิปหน้าร้านคุณดูละครมากเกินไปหรือเปล่
