บทที่ 4

"อ้าวทำไมวันนี้เปิดร้านมืดจังสุนีย์" ป้าศรีเพื่อนบ้านเห็นว่าเวลานี้ร้านของสุนีย์ต้องปิดแล้ว

"ต่อไปนี้จะเลื่อนเวลาปิดให้ดึกหน่อย"

"ดีเหมือนกันแหละปิดเร็วคนเลิกงานกลับมาดึกๆ ก็พอได้แวะซื้อของกินบ้าง"

"อืม" ค่ำๆ มีแต่ลูกค้าที่ไม่ค่อยน่ารัก ส่วนมากเมาแล้วก็มาขอเซ็นของ ถ้าไม่ให้เซ็นก็ชอบโวยวาย ช่วงหลังที่หลานสาวเรียนหนักสุนีย์จึงปิดร้านเร็วหน่อย ปล่อยให้หลานสาวมีเวลาทบทวนบทเรียน

แต่ต่อจากนี้ต้องหาเงินไว้สักก้อนเผื่อหลานคลอดออกมา หรือถ้าชาวบ้านปากไม่ดีมากก็จะพาหลานสาวย้ายที่ทำมาหากินใหม่ สุนีย์รู้ว่าถ้าท้องของข้าวทิพย์โตขึ้นต้องมีพวกปากหอยปากปูพูดไม่เข้าหูแน่ จะห้ามปากคนก็ห้ามไม่ได้ ถ้ามีเรื่องแบบนั้นนางคิดว่าจะพาหลานย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่ช่วงนี้ต้องหาเงินทุนให้มากก่อน

"เดี๋ยวข้าวดูร้านแทนค่ะป้า"

"ถ้างั้นดูแป๊บหนึ่งนะ ป้าไปหากับข้าวเย็นไว้ก่อน..ฉันไปนะป้าศรี"

"ฉันก็ว่าจะไปหากับข้าวไว้ให้ที่บ้านเหมือนกัน" ว่าแล้วป้าศรีคนข้างบ้านก็หายกลับเข้าไปในรั้วบ้านของตัวเอง

"เดี๋ยวป้าไปหากับข้าวก่อนนะ"

"ค่ะ" ข้าวทิพย์มองตามหลังป้า ที่เดินเข้าไปทางหลังบ้าน ถ้าไม่มีป้าสักคน ป่านนี้เธอคงอยู่สถานสงเคราะห์ แทนที่จะทำตัวให้ดีสมกับที่ป้ารัก แต่เธอกลับทำตัวเลวๆ ท้องไม่มีพ่อมาให้ป้ารับผิดชอบอีกคน

"อ้าววันนี้ทำไมยังไม่ปิดร้าน"

ข้าวทิพย์รีบเช็ดน้ำตาออกแล้วหันไปมองคนที่ถาม

"จะซื้ออะไร"

"ซื้อแม่ค้าได้ไหม"

"อย่ามากวนโอ๊ย"

"จะบอกว่ากวนตีนก็บอกมาเถอะ"

"ไอ้ฟีฟ่า!"

"ได้กวนโมโหคนสวยแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ"

"จะไม่ซื้อใช่ไหม"

"ซื้อสิขออมยิ้มอันหนึ่ง"

" 5 บาท"

"ไม่ได้ถือเงินมาด้วย"

"ไม่ได้เอามาก็ไม่ต้องเอาของ"

"ใจร้าย"

"ป้าคะ"

"แค่นี้ก็จะเรียกป้าเลยเหรอ"

"คนยิ่งกำลังอารมณ์ไม่ดีจะมากวนอะไรนักหนากลับบ้านไป"

"อยากได้กระสอบทรายไหม" ฟีฟ่าเสนอตัวเป็นกระสอบทรายให้เธอระบายอารมณ์

"มีอะไรเหรอข้าว"

"สวัสดีครับป้า"

"มากวนอะไรไอ้ข้าวมันอีกล่ะ"

"พูดกับหลานเขยดีๆ หน่อยสิครับป้า"

"ป้าเตรียมอาหารไว้แล้วไปกินข้าวไป"

"ค่ะ"

"เดี๋ยวก่อนสิข้าว"

"อย่าไปกวนมันเลย จะซื้ออะไร"

"อมยิ้มครับ"

"อายุเท่าไรแล้วเนี่ยจะมากินอมยิ้ม"

"ไม่ได้มาซื้อเพราะจะกินครับมาซื้อเพราะจะจีบสาว"

"แกชอบข้าวมันจริงเหรอ" สายตาของผู้เป็นป้ามองดูผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้เสียหายอะไร ถ้ารับเรื่องนี้ได้ก็คงจะดี

"จริงครับ"

"เดี๋ยววันหลังค่อยคุยกันใหม่"

"ทำไมไม่คุยวันนี้เลยล่ะครับ"

"ป้าต้องคุยกับหลานป้าก่อน"

"ผมจะรอฟังข่าวดีนะครับ"

[บ้านอภินันท์เกียรติเจริญ]

"ทำไมต้องให้ผมเรียนเพิ่มด้วยครับ"

"เห็นว่าช่วงนี้เรามีเวลาว่างนี่"

"ผมก็ทำตามที่เตี่ยต้องการแล้วไงครับ"

"เตี่ยบอกแล้วใช่ไหม ว่าผู้หญิงที่จะมาเป็นเมียของลื้อเดี๋ยวเตี่ยจะจัดการให้"

"ผมก็ทำตามที่เตี่ยต้องการแล้วไงครับ"

"อย่ามาขึ้นเสียงกับอั๊ว"

"คุณคะเดี๋ยวโรคหัวใจก็กำเริบหรอกค่ะ"

"คุณก็ดูลูกชายคนโตของคุณสิ"

"แม่ผมตายไปแล้วครับ"

"ไอ้เขตแดน!"

"เตี่ยจะพูดแค่นี้ใช่ไหมครับ ถ้างั้นผมขอตัว"

"ดูมันนะ"

"หายใจเข้าลึกๆ ค่ะ คุณหมอบอกว่าอย่าเครียดมากไงคะ คุณอย่าลืมสิว่าลูกคุณไม่ได้มีแค่เขตแดนคนเดียว"

"เดี๋ยวลูกก็มาได้ยินหรอก"

"คุณก็ห่วงแต่ความรู้สึกของ...ช่างมันเถอะค่ะ"