ตัวปัญหา

ชานนท์....

"นายเป็นพวกโรคจิตป่ะ มาคอยมองเราทำไมน่ากลัวนะเนี่ย" นับดาวขยับตัวหนีเธอคงคิดว่าผมเป็นโรคจิตจริงๆ

"เห้ยไม่ใช่แบบนั้นเราไม่ใช่โรคจิตนะอย่าเข้าใจผิดคือเราสังเกตเธอมาหลายครั้งแล้วเธอดูเหมือนเป็นคนไม่ค่อยแคร์ไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้างอยู่คนเดียวก็ได้ เธอคล้ายกับเราเลยเราก็เลยอยากเป็นเพื่อนกับเธอ" ผมไม่เคยขอใครเป็นเพื่อนและไม่เคยพูดกับผู้หญิงคนไหนด้วยคำพูดแบบนี้นับดาวเป็นคนแรก

"เป็นเพื่อนกับเราอ่ะนะ"

"อืมม ทำไมเหรอหรือเธอไม่ไว้ใจเรา งั้นก็ไม่เป็นไรเราขอโทษนะที่เข้ามาทักงั้นเราขอตัวกลับก่อนนะ" 

"เดี๋ยวก่อนนนท์อย่าเพิ่งไป" 

"คือถ้านายอยากเป็นเพื่อนกับเราก็ได้นะ เราจะเป็นเพื่อนกับนาย"

"จริงเหรอดาว เธอจะยอมเป็นเพื่อนกับเราจริงๆ เหรอ" ผมยิ้มให้กับนับดาวที่เธอยอมเป็นเพื่อนกับผม ผมโคตรรู้สึกดีเลยและรู้สึกขอบคุณตัวเองที่กล้าที่จะเข้าไปทักนับดาว

ผมกลับบ้านอย่างอารมณ์ดีแต่พอเข้ามาในบ้านผมก็เจอกับคนบางคนที่ทำให้ผมเริ่มอารมณ์ไม่ดี

"ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาเสนอหน้าให้ฉันเห็น" 

"คือปิ่นมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณนนท์ให้ช่วยค่ะ คือวันจันทร์นี้อาจารย์เชิญผู้ปกครองให้ไปพบค่ะนี่ค่ะจดหมายเชิญ" ฉันยื่นจดหมายเชิญผู้ปกครองให้กับเขาแต่เขาไม่สนใจซึ่งฉันก็คิดเอาไว้อยู่แล้ว

"ไม่ไปมันไม่ใช่หน้าที่ของฉันและฉันก็ไม่ใช่ผู้ปกครองของเธอ อยากได้ผู้ปกครองก็ไปจุดธูปบอกแม่เธอให้พาไปสิ"

"นะคะคุณนนท์ปิ่นขอร้อง"

"ฟังภาษาคนไม่รู้หรือไงวะว่าฉันไม่ไป!!!!"

"ถ้าคุณนนท์ไม่ไปเรื่องพินัยกรรม...."

"อ่อจะเอาเรื่องพินัยกรรมมาขู่ฉันงั้นสิ หึนิสัยเหมือนแม่เธอไม่มีผิดอยากได้ของๆคนอื่นจนลืมผิดชอบชั่วดี" ฉันพยายามทำให้เย็นไม่โกรธอะไรเขาเพราะตอนนี้ฉันต้องพึ่งพาเขาอยู่ อะไรที่ทนได้ฉันก็ต้องทน

"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือปิ่นจะเซ็นต์คืนทรัพย์สินทุกอย่างที่คุณพ่อให้ปิ่นปิ่นจะคืนให้กับคุณนนท์ทุกบาททุกสตางค์ขอเพียงแค่คุณนนท์ยอมเป็นผู้ปกครองของปิ่นจนกว่าปิ่นจะเรียนจบมอหกปิ่นขอแค่นี้ค่ะ" 

"เธอมันเชื่อไม่ได้เหมือนแม่เธอนั่นแล่ะ"

"ถ้าคุณนนท์ไม่เชื่อคุณนนท์รอปิ่นตรงนี้ก่อนนะคะเดี๋ยวปิ่นมา" ฉันบอกเขาก่อนจะวิ่งเข้าห้องนอนตัวเองแล้วหยิบซองเอกสารออกมามันคือเอกสารที่ฉันเซ็นต์ยกทรัพย์สินทุกอย่างที่ได้มาให้กับเขารวมถึงส่วนของแม่ของฉันด้วยฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้นเพราะมันไม่ใช่ของฉันซึ่งฉันได้เซ็นต์เอาไว้นานแล้วแต่ไม่ได้ให้เขาเพราะคิดว่าจะเอาไว้ต่อรอง

"นี่ค่ะ"

"อะไร"

"สิ่งที่คุณนนท์ต้องการไงคะ ปิ่นคืนให้" เขากรัชากซองเอกสารออกไปจากมือของฉันก่อนจะเปิดมันออกดู เขาอ่านมันก่อนจะเก็บไว้ตามเดิม

"ยังดีที่มีจิตสำนึก"

"ปิ่นคืนทุกอย่างให้คุณหมดแล้ว ตอนนี้ปิ่นไม่เหลืออะไรแล้ว ปิ่นขอแค่อย่างเดียวขอแค่คุณนนท์ยอมเป็นผู้ปกครองปิ่นจนกว่าปิ่นจะเรียนจบได้มั้ยคะปิ่นขอแค่นี้"

วันจันทร์หลังเลิกเรียน...

ตอนนี้ฉันนั่งรอพี่นนท์อยู่หน้าห้องฝ่ายปกครองฉันหวังว่าเขาจะไม่ผิดสัญญาเพราะเขาบอกว่าเขาจะยอมทำตามที่ฉันขอร้องเพราะฉันยอมเซ็นต์คืนทุกอย่างให้กับเขาไปหมดแล้วเขาจะยอมเป็นผู้ปกครองให้ฉันจนกว่าฉันจะเรียนจบ ฉันนั่งรอเขาอยู่นานเป็นชั่วโมงแต่เขาก็ไม่มาสักทีจนอาจารย์เดินออกมาถามว่าผู้ปกครองมาหรือยังซึ่งฉันก็ตอบไม่ได้ฉันอยากโทรถามเขาแต่ฉันก็ไม่มีเบอร์ฉันทำได้แค่นั่งรอ

ชานนท์....

ตั้งแต่วันนั้นผมกับนับดาวเราสองคนก็สนิทกันไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดนับดาวเธอเป็นคนที่น่ารักมากจริงใจนิสัยดี ดีจนผมมั่นใจว่าเธอคือคนที่อยากคบด้วย ผมคิดว่าผมจะลองจีบนับดาวดู

"พรุ่งนี้วันเสาร์ว่างมั้ยดาว" 

"ว่างมีอะไร"

"ว่าจะชวนไปเที่ยวอ่ะ"

"เที่ยวเหรอที่ไหนล่ะ"

"สวนสัตว์"

"ห๊ะ เที่ยวสวนสัตว์"

"อื้มมมใช่ก็ตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่นี่เรายังไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนเลย แล้วอีกอย่างสวนสัตว์ก็ใกล้มอด้วยเดินไปก็สะดวกแต่ถ้ามีเวลาก็ไปที่อื่นต่อ"

"อืมมม ก็ได้เพราะเราเองก็ไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนเหมือนกันตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่นี่"

"งั้นเรานัดกันที่หน้ามอเก้าโมงเช้านะ"

"ได้ๆ" ผมดีใจนะที่นับดาวยอมไปเที่ยวกับผมผมจะจีบนับดาวให้ติดผมสัญญากับตัวเอง

ครืดดด ครืดดดด เสียงมือถือผมสั่นผมหยิบออกมาดูปรากฏว่าเป็นลุงทนาย

"มีอะไรครับคุณลุง"

"เอ่อคือเมื่อกี้หนูปิ่นโทรมาหาลุงบอกว่าให้โทรหาคุณนนท์ให้หน่อยเธอบอกว่าเธอรอคุณนนท์อยู่ที่โรงเรียนหน้าห้องปกครอง" ผมยอมรับว่าผมลืมสนิทเลยว่าวันนี้ผมต้องไปเป็นผู้ปกครองให้ยัยเด็กปิ่นนั่น แต่ในเมื่อผมรับปากไปแล้วผมก็ไม่อยากผิดคำพูดถึงผมจะเกลียดปิ่นมากแค่ไหนก็ตาม

ปิ่นปัก....

ฉันนั่งซึมอยู่หน้าห้องปกครองเพราะในใจคิดว่าเขาไม่น่าจะมาแล้วเขาคงหลอกให้ฉันรอสุดท้ายก็ไม่มา เขาเกลียดฉันนี่นะเขาจะมาเป็นผู้ปกครองฉันทำไมอีกอย่างเขาก็ได้ทุกอย่างคืนไปหมดแล้ว  ฉันไม่รู้จะทำยังไงก็เลยตัดสินใจโทรไปหาคุณลุงทนายให้ช่วยโทรตามพี่นนท์ให้หน่อยเพราะฉันไม่มีเบอร์ของเขาบางทีเขาอาจจะเรียนอยู่แล้วก็ลืมเรื่องที่จะมาที่โรงเรียนก็ได้

"คุณลุงทนายคะปิ่นมีเรื่องอยากขอให้คุณลุงช่วยปิ่นหน่อยค่ะ"

"เรื่องอะไรครับคุณหนู"

"คุณลุงไม่ต้องเรียกปิ่นว่าคุณหนูก็ได้ค่ะปิ่นไม่ใช่ลูกของคุณพ่อ"

"มันเรียกจนติดปากไปแล้วไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณหนูมีอะไรให้ลุงช่วยเหรอครับ" จากนั้นฉันก็เล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นให้คุณลุงทราบ

"ยังไงเดี๋ยวลุงจะลองโทรหาคุณนนท์ให้นะครับคุณหนูรออยู่ที่โรงเรียนก่อนนะครับ"

"ได้ค่ะปิ่นขอบคุณคุณลุงมากเลยนะคะ" ฉันหวังว่าคุณลุงทนายคงจะช่วยฉันได้

"ปิ่นอาจารย์ฝ่ายปกครองท่านให้มาบอกว่าท่านจะไม่รอผู้ปกครองเธอแล้วนะเพราะนี่มันก็สายมากแล้ว เธอได้บอกผู้ปกครองเธอจริงๆใช่ไหมปิ่น" ผู้ช่วยอาจารย์ฝ่ายปกครองเดินออกมาถามฉัน

"ปิ่นบอกแล้วค่ะอาจารย์"

"เอาอย่างงี้เดี๋ยวอาจารย์จะให้เวลาอีกครึ่งชั่วโมงถ้าผู้ปกครองเธอไม่มาเธอก็จะต้องถูกพักการเรียนตามคำสั่งของอาจารย์หัวหน้าฝ่ายปกครองเพราะเธอไม่มีผู้ปกครองมาเซ็นต์รับทราบเกี่ยวกับเรื่องที่เธอก่อ เข้าใจไหม"

"เข้าใจค่ะ"

"บอกตามตรงนะปิ่นอาจารย์ทุกคนท่านผิดหวังในตัวเธอมากรู้ไหม"

"รู้ค่ะ"

"คราวหลังจะทำอะไรก็หัดคิดให้รอบคอบอย่าเอาแต่ใช้กำลังใช้อารมณ์ เธอน่ะเป็นนักเรียนดีเด่นเรียนดีมาตลอดตั้งแต่มอหนึ่งจนถึงมอหกเธอทำตัวดีมาตลอด อีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้วอาจารย์ไม่อยากให้เธอมีประวัติด่างพร้อยเข้าใจมั้ย"

"เข้าใจค่ะ"

"อีกครึ่งชั่วโมงนะอาจารย์จะรอ"

"ค่ะ" ฉันก้มหน้าตอบอาจารย์จนกระทั่งท่านเดินกลับเข้าไปในห้อง ฉันทรุดตัวนั่งลงกับพื้นบันไดฉันคงต้องถูกพักการเรียนจริงๆสินะฉันไม่น่าใจร้อนไปตบหน้าจีจี้เลยฉันรู้ว่าฉันผิดที่ไม่ยับยั้งชั่งใจ ฉันนั่งก้มหน้ากอดเข่าด้วยความรู้สึกเสียใจและผิดหวังในตัวเองตั้งแต่ฉันเข้ามาเรียนที่นี่ฉันตั้งใจเรียนมาตลอดไม่เคยทำเรื่องเสียหายหรือเสื่อมเสียไม่เคยก่อเรื่องแต่สุดท้ายฉันก็ทำให้อาจารย์ทุกคนผิดหวัง

ฟึบ ฟึบ เสียงฝีเท้าใครบางคนเดินเข้ามาใกล้ พอฉันเงยหน้าขึ้นมองปรากฏว่าเป็นพี่นนท์เขามาแล้วเขาไม่ได้โกหกฉันในที่สุดเขาก็ยอมมา ฉันยิ้มให้เขาด้วยความดีใจ

"คุณนนท์^^"

"ยิ้มทำไม"

"ปิ่นดีใจที่คุณนนท์มานี่คะปิ่นคิดว่าคุณนนท์จะไม่มีแล้ว"

"อันที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากมาแต่ฉันก็ไม่อยากผิดคำพูดก็แค่นั้น"