บทที่ 6 ประตูเลือดของหุบเขาหยกขาว

เสียงกระทบพื้นเบา ๆ ของเงาร่างในชุดดำสามคนดังก้องอยู่ทั่วแนวหุบเขา ลมหายใจของพวกมันมิใช่เพียงผิดจังหวะกับธรรมชาติ แต่ยังส่งแรงกดดันที่บีบรัดเหมือนเชือกรัดคอ

หลัวซิงยืนนิ่ง ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของแผ่นดิน ดวงตาคมจับจ้องชายคนกลางซึ่งร่างสูงใหญ่กว่าใคร แม้ใบหน้าถูกปิดด้วยหน้ากากครึ่งซีก แต่แววตากลับเผยความรู้จักบางอย่างที่หลัวซิงไม่คาดคิด

“พวกเจ้าคือศิษย์ของ ‘เหยี่ยวนิล’ งั้นหรือ?”

คนกลางยกมือขึ้นวางบนด้ามกระบี่ ร่างไม่ไหวติงแต่แรงลมหายใจกลับทวีขึ้นทุกลมหายใจ

“เรามาเพื่อพาตัวเด็กคนนั้นกลับไป” เสียงของมันแหบพร่า

“เขาคือ ‘ภาชนะ’ ที่พวกเราตามหามานาน”

หยางเหวินก้าวออกไปข้างหน้าโดยไม่รอให้หลัวซิงกล่าวสิ่งใด ลมหายใจของเขาส่งแรงสะเทือนบางเบาออกไปปะทะพลังของอีกฝ่าย

“ข้าไม่ใช่ภาชนะของผู้ใดทั้งสิ้น” เขากล่าวเสียงหนักแน่น

ไป๋หรูอวิ๋นจับพิณแน่นขึ้นเล็กน้อย ก้าวมายืนข้างเขา นางยังไม่พูด แต่ลมหายใจเริ่มเข้าจังหวะพร้อมกัน

หลัวซิงเอ่ยเบา ๆ จากด้านหลัง

“เจ้าไม่จำเป็นต้องชนะ เพียงแค่ไม่ปล่อยให้ใครกลืนลมหายใจของเจ้าไปก็พอ”

จากนั้น เงาร่างของศัตรูก็พุ่งเข้ามารวดเร็วอย่างไร้เสียง ศัตรูในหน้ากากดำพุ่งเข้าหาหยางเหวินด้วยความเร็วเหนือสายตา ฝ่ามือของมันแผ่แรงลมปราณเป็นเส้นบางเหมือนเสี้ยวกระบี่ ลมหายใจของมันเร็วและแรงราวหมื่นลูกธนูที่ถูกยิงพร้อมกัน

หยางเหวินไม่ขยับ แต่ลมหายใจของเขาเปลี่ยนเป็นจังหวะถี่สั้นชั่วขณะ เพื่อรับแรงกระแทกก่อนจะเปลี่ยนเป็นยาวลึก ผลักพลังออกไปคล้ายกับทะเลที่ซัดคลื่นกลับ

เสียงระเบิดอากาศดังสนั่น ร่างของเขาถูกดันถอยหลังไปสามก้าว แต่ยังคงยืดตัวมั่นคง

“ดี” ศัตรูเอ่ย “เจ้าควบคุมมันได้จริง ๆ”

“ข้ายังไม่ควบคุมมัน ข้าเพียงฟังมัน”

หยางเหวินตอบเสียงเรียบ ก่อนสูดลมหายใจเข้าลึก พริบตานั้น คลื่นพลังจากปลายเท้าของเขากระจายลงสู่พื้น กระแทกหินใต้ฝ่าเท้าแตกเป็นรอยแยกเล็ก ๆ

เสียงพิณดังขึ้นหนึ่งห้วงจากเบื้องหลัง

“ติง”

เป็นไป๋หรูอวิ๋น นางยกพิณขึ้นบนตัก ปลายนิ้วสะบัดผ่านสายพิณอย่างแผ่วเบา เสียงแรกนั้นมิใช่เพียงดนตรี แต่คือสัญญาณของการประสานลมหายใจ

ศัตรูอีกสองคนแยกตัวโอบล้อม ด้านหนึ่งพุ่งเข้าหาไป๋หรูอวิ๋น อีกคนยกกระบี่หมายสกัดหลัวซิง

แต่หลัวซิงยังยืนนิ่ง เขาหายใจเพียงหนึ่งครั้ง กระบี่ไม้ไผ่ที่ปักอยู่บนผนังบ้านลอยออกจากฝัก พุ่งเข้าใส่ศัตรูด้วยแรงอัดที่ไร้ผู้ใดหยิบจับ

“เพียงลมหายใจก็เพียงพอ หากเจ้ารู้ว่าใช้มันอย่างไร”

ขณะเดียวกัน ไป๋หรูอวิ๋นดีดพิณอีกหนึ่งครั้ง เสียงพิณผสานลมหายใจที่สั่นไหวส่งแรงคลื่นบาง ๆ กระแทกศัตรูตรงหน้าจนร่างมันหยุดชะงักกลางอากาศ

หยางเหวินอาศัยจังหวะนั้น เข้าประชิดศัตรูคนแรกด้วยฝีเท้าที่ไม่ส่งเสียง ลมหายใจของเขาหยุดลงเพียงชั่วอึดใจ แล้วปล่อยพลังออกเหมือนการระเบิดเงียบ

“ฟึบ!”

เงาร่างของศัตรูถูกแรงอัดกระแทกกระเด็นกระแทกต้นไม้เสียงดังสนั่น ก่อนสลายหายไปเป็นเงาควัน

“ร่างแยก” หยางเหวินเอ่ยเบา ๆ

“ศัตรูตัวจริง ยังไม่เผยตัว” หลัวซิงกล่าวขณะมองขอบฟ้าที่เริ่มคลุ้มอีกครั้ง

เสียงลมหายใจหนึ่งดังขึ้นจากยอดไม้ด้านบน มั่นคง หนักแน่น แต่แฝงด้วยกลิ่นอายโลหิต และจากเงาทึบของพุ่มไม้ เงาร่างสูงในชุดคลุมสีแดงเลือดก็ค่อย ๆ ปรากฏตัวพร้อมกับคำพูดเพียงประโยคเดียว

“ภาชนะ ในที่สุด เจ้าก็ตื่นแล้ว”

เงาร่างในชุดคลุมสีแดงเลือดก้าวออกจากเงาไม้ช้า ๆ แสงแดดอ่อนที่ลอดผ่านกิ่งไม้สะท้อนให้เห็นชายเส้นผมยาวประบ่า ร่างสูงสง่าเกินสามัญยุทธ์ แต่สิ่งที่น่าพรั่นพรึงที่สุดคือดวงตาของเขา สีเทาเข้มราวหมอกในหุบเหว สงบนิ่ง แต่ลึกสุดคือเงาแห่งความคลั่ง

หลัวซิงจ้องเขาเขม็ง สีหน้าแปรเปลี่ยนช้า ๆ

“ซ่างจื่ออวี้”

ไป๋หรูอวิ๋นสะดุ้ง นางหันมามองหลัวซิงด้วยแววตาตกใจเป็นครั้งแรก

“ท่านรู้จักเขาหรือ?”

หลัวซิงพยักหน้าเบา ๆ “เขาเคยเป็นศิษย์พี่ของข้า เคยเป็นผู้ฝึกคัมภีร์กลับด้านก่อนข้า”

ซ่างจื่ออวี้หัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะของเขาไม่ได้ดังกังวาน แต่กลับเย็นเยียบ

“ข้าคือผู้ที่สวรรค์ไม่รับ ยุทธภพไม่เอ่ยถึง และอาจารย์ไม่กล้าเอ่ยนาม”

หยางเหวินก้าวออกมาเผชิญหน้า ลมหายใจของเขาเริ่มหมุนวนรอบตัวโดยไร้การบังคับ เขาไม่รู้จักชายผู้นี้ แต่ทุกอณูในร่างกลับสั่นสะเทือนราวกับกำลังเผชิญหน้ากับ ‘เงาของตนเอง’

“เจ้าต้องการอะไรจากข้า?”

ซ่างจื่ออวี้ยิ้ม “ข้าเคยเป็นผู้ถือครองพลังของคัมภีร์นี้ แต่ข้าไปไม่ถึงปลายทาง เพราะข้าขาดสิ่งหนึ่ง ร่างภายในที่รองรับเสียงของทุกลมหายใจในใต้หล้า”

เขาชี้มาที่หยางเหวิน “และเจ้า ก็คือร่างนั้น”

ไป๋หรูอวิ๋นก้าวมายืนข้างหยางเหวิน ลมหายใจของนางสะท้อนเสียงพิณในอกแม้ยังไม่แตะสาย

“เขาไม่ใช่ของใคร” นางเอ่ยช้า ๆ

ซ่างจื่ออวี้ยิ้มแค่นเสียง “เด็กน้อย เจ้าคิดว่าเสียงลมหายใจของเขาเป็นของเขาเองหรือ? เจ้ารู้หรือไม่ว่า ทุกครั้งที่เขาหายใจเข้า มีหนึ่งเสียงที่ดับไปจากใต้หล้านี้?”

หยางเหวินรู้สึกหัวใจเต้นแรง ลมหายใจในอกพลันแปรปรวน เขาไม่แน่ใจว่าคำพูดนั้นจริงหรือหลอก แต่ในห้วงหนึ่งของสำนึก เขาเคยเห็นภาพของเงาไร้เสียงที่แตกดับในยามเขาหายใจ

ซ่างจื่ออวี้เดินเข้ามาใกล้อีกก้าว “มาเถิด ร่วมกับข้า เจ้าจะเป็นมากกว่าภาชนะ เจ้าจะเป็นเสียงสุดท้ายที่ใต้หล้าต้องยอมรับ”

หลัวซิงกล่าวเสียงเข้มทันที “เจ้าอย่าหวังใช้วิชาเก่ามาผูกพันเด็กผู้นี้!”

เสียงของเขาแผ่พลังคลื่นลมหายใจดันซ่างจื่ออวี้ให้ถอยหลังหนึ่งก้าว แต่ชายผู้นั้นกลับหัวเราะเบา ๆ

“ข้าไม่ได้มาขอ แต่ข้ามาเลือก”

สายลมรอบเขากระเพื่อมราวกับเสียงคำราม และในพริบตา กระบี่สีดำที่เคยถูกผนึกไว้ใต้หุบเขาหยกขาวก็พุ่งขึ้นจากพื้น แหวกผืนดินเลือดเปิดทางเข้าสู่ประตูหินโบราณเบื้องหลัง

ประตูเลือดของหุบเขาหยกขาวได้เปิดออกอีกครั้ง เมื่อกระบี่สีดำพุ่งแทงพื้นหินกลางลานเสียงดังกึกก้อง เศษหินและไอเลือดลอยขึ้นเป็นม่านหมอกบาง ๆ รูปร่างของประตูโบราณขนาดมหึมา ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นจากใต้ผืนดิน เสาหินสองต้นที่สลักด้วยอักขระยุคโบราณหมุนวนรอบแกนตนเองช้า ๆ ส่องแสงแดงเรื่อ

ซ่างจื่ออวี้ยกมือขึ้นเหนือศีรษะ ลมหายใจของเขาแผ่ออกเป็นวงกลมรอบตัว คล้ายกับสะกดพื้นที่ให้หยุดนิ่ง

“ประตูเลือดจะเปิดเพียงเมื่อมีผู้สืบทอดลมหายใจกลับด้านเท่านั้น และเจ้า หยางเหวิน คือผู้เปิดมันโดยไม่รู้ตัวตั้งแต่คราแรกที่หายใจ”

หยางเหวินรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนในอก ทุกจังหวะหายใจของเขากำลังสะท้อนเสียงจากประตูบานนั้น เหมือนมีกระจกสะท้อนพลังภายในตนกลับมาอย่างเกินควบคุม

“ข้าไม่ต้องการเปิดอะไรทั้งสิ้น!”

เสียงของเขาสั่น แต่มั่นคง ทันทีที่พูดจบ เขาปรับลมหายใจเข้าจังหวะ “ย้อนทวน” ที่หลัวซิงเคยสอน เพื่อลดการสะท้อนพลัง

ไป๋หรูอวิ๋นเริ่มดีดพิณ ร่ายทำนองที่ใช้สะกดความกลัว เสียงสายพิณถักทอเป็นระลอกน้ำใจกลางสายลมเลือดที่แผ่ปกคลุมรอบประตู หลัวซิงเดินก้าวออกไปหนึ่งก้าว กระบี่ไม้ไผ่ลอยขึ้นอีกครั้ง

“ซ่างจื่ออวี้ เจ้าคือผู้ที่ข้าละทิ้งความเป็นพี่น้องเพื่อปกป้องยุทธภพ และวันนี้ ข้าจะทำอีกครั้ง”

“เช่นนั้นเรามาทบทวนบทเรียนด้วยลมหายใจเถิด” ซ่างจื่ออวี้ตอบเบา ๆ

สองจอมยุทธ์เผชิญหน้ากัน ลมหายใจทั้งคู่ประสานและปะทะกันโดยไร้กระบี่ใดแตะต้อง แต่แรงอัดจากพลังของทั้งสองคนทำให้หินแตก ต้นไม้รอบบริเวณโค่นล้ม เสียงระเบิดจากคลื่นลมหายใจดังต่อเนื่อง

หยางเหวินกับไป๋หรูอวิ๋นยืนอยู่วงนอก ทั้งสองมองการประลองที่ไม่ได้ใช้มือหรือกระบี่ แต่เป็นสงครามแห่งพลังภายใน

จู่ ๆ เสียงลมหายใจของซ่างจื่ออวี้ก็แปรเปลี่ยน มันไม่ได้เพียงสะท้อนพลังของเขา แต่เริ่มกลืนกินลมหายใจของสิ่งรอบตัว

หลัวซิงสีหน้าหนักแน่น เขาส่งเสียงกระซิบ “หยางเหวิน เจ้าต้องรีบไปที่ประตู ใช้ลมหายใจของเจ้าทำลายตราผนึกที่ซ่างจื่ออวี้เพิ่งเปิด มันยังไม่มั่นคง!”

หยางเหวินพยักหน้า เขาวิ่งฝ่าคลื่นพลังเข้าไปใกล้ประตูหิน พร้อมสูดลมหายใจเข้าลึกและปล่อยออกอย่างแรงเป็นเส้นตรง ทันใดนั้น อักขระบนเสาหินสว่างวาบ แสงแดงแปรเป็นขาว ก่อนแตกระเบิดออกเป็นเสี่ยง

เสียงกรีดร้องของซ่างจื่ออวี้ดังขึ้นพร้อมไอเลือดที่พุ่งออกจากปากเขา

“เจ้ากล้าทำลายเส้นทางสู่ฟ้า”

ก่อนที่เขาจะกล่าวจบ หลัวซิงพุ่งเข้าด้วยแรงสุดท้าย ฝ่ามืออัดพลังทั้งหมดใส่กลางหน้าอกของซ่างจื่ออวี้

“ข้ายอมเป็นคนทรยศอีกครั้ง หากต้องแลกด้วยความสงบของยุทธภพ!”

ร่างของซ่างจื่ออวี้ปลิวกระแทกผาหิน หายไปในม่านหมอกเลือด ทุกอย่างก็เงียบลง แล้วเสียงลมหายใจของทั้งหุบเขาก็กลับมาเป็นปกติ