Mag-log inด้านใบชา...หมับ!“มี๊!” เด็กน้อยวัย5ขวบในชุดนักเรียนวิ่งมากอดแม่ด้วยความตื่นเต้น ที่เห็นแม่มาหาที่บ้าน พร้อมกับคุกกี้รสโปรดในมือสองกล่อง“หืม...หอมจังเลย...กำลังจะไปโรงเรียนเหรอครับ...” กอดและหอมลูกชายด้วยความดีใจไม่แพ้กัน“ครับมี๊...แต่มี๊มาพอดีเลย...วันนี้ไปส่งน้องเวย์ได้ไหมครับ”“ได้อยู่แล้วครับ...นี่ครับ...มี๊ทำคุกกี้มาฝากด้วย”“เย่ เวย์ชอบกินคุกกี้ของมี๊ที่สุดเลย” ว่าแล้วก็ผละกอดออกแล้วหยิบคุกกี้ที่เธอทำให้มาถือไว้ ตามด้วยเปิดกล่องและฉีกซองกินอย่างเอร็ดอร่อย“อร่อยไหมครับ”“อร่อยที่สุดในโลกเลยครับ” เอ่ยชมพร้อมกับรอยยิ้มแห่งความสุข รอยยิ้มที่เธอมักจะได้เห็นจากเขาบ่อยๆ เวลาที่เธอทำให้เขากินสายหมอกเป็นคนที่ชอบกินคุกกี้มาก และยิ่งเมื่อได้ลิ้มรสที่เธอทำให้ เขาก็ยิ่งไม่กินของใครเลย ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะยังกินอยู่หรือเปล่า จะเจอคุกกี้ที่ถูกใจและทำให้มีความสุขได้ไหม หรือเกลียดเธอจนเลิกชอบไปแล้ว“อุ๊ย...สายแล้ว...งั้นไปโรงเรียนกันนะครับ”“ครับ...คุณยาย...เวย์ฝากคุกกี้ด้วยนะครับ..ห้ามให้ใครกินของเวย์นะครับ” เอ่ยสั่งเอาไว้ ดูสิขนาดนิสัยขี้หวงของยังเหมือนกันเลย เรียกได้ว่าเหมือนเขาแทบจะทุก
@Bibleคอนโดมิเนียมก๊อก ก๊อก ก๊อก!“อ๊ะ...เฮีย...มาเร็วจังเลยค่ะ...รอดาวก่อนนะคะ...ดาวยังแต่งตัวไม่เสร็จเลย...เฮียเล่นกับนมสดไปก่อนนะคะ”“ครับ งั้นเดี๋ยวเฮีย...ออกไปเดินเล่นหน้าห้องนะ กลัวนมสดฉี่ในห้องหนู” พูดจบก็ปลดสายจูง แล้วปล่อยให้นมสดเดินเล่นอยู่ที่หน้าห้อง และแปลก เพราะอยู่ๆ เจ้านมสดก็วิ่งไปที่ห้องของเธอพร้อมกับพยายามตะกุยประตูห้องของเธอ ราวกับรู้ว่านั่นคือกลิ่นเจ้านายเก่าของมันสายหมอกยืนมองด้วยสายตาเรียบนิ่ง และเพียงไม่นานเจ้าของห้องก็เปิดประตูออกมา“อ๊ะ...เจ้าเหมียว...เอ๋...เหมือนนม...” ใบชาก้มลงเตรียมจะจับเจ้าแมว พร้อมกับรู้สึกคุ้นเคยกับแมวอ้วนตรงหน้า แต่พอมองไปที่อีกฝั่งของฟากคอนโด ก็เห็นว่าสายหมอกกำลังเดินดุ่มๆ มาทางนี้ ซึ่งชัดเจนว่าเจ้าแมวอ้วนตัวนี้คือแมวที่เธอซื้อมาก่อนที่จะเลิกกับเขา“อย่าแตะต้องลูกหมอก” เสียงดุดันเอ่ยขึ้น จนร่างเล็กชะงักไม่จับตามที่เขาสั่ง ทว่าเมื่อเธอหยัดตัว และลุกขึ้น เจ้าแมวอ้วนนั่นก็วิ่งปรู๊ดเข้าห้องของเธอทันที“อ๊ะ...นมสด!!” เมื่อเห็นว่าเจ้าแมวอ้วนขนปุกปุยสีขาววิ่งปรู๊ดเข้าไปในห้องนอนแถมยังกระโดดขึ้นเตียงเอาหน้าไถไปมาเพื่อปล่อยกลิ่นไปทั่วห้อง ราวก
@Bibleคอนโดมิเนียม“น้องสาวเฮีย โตเป็นสาวแล้ว ได้แยกออกมาอยู่คอนโดส่วนตัวแล้วสินะ” สายหมอกเอ่ยขึ้น ขณะที่ช่วยน้องสาวจัดแจงของใช้ที่ซื้อมา“กว่าพ่อจะยอมให้ดาวออกมาอยู่ คุณแม่ขอให้แทบตาย”“ก็คุณพ่อหวงหนูนี่นา อืม...ที่เหลือจัดการเองนะ...เดี๋ยวเฮียต้องกลับแล้ว”“โอเคค่ะ” ตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆ“อ๊ะ...จริงสิ...คุกกี้ที่ดาวสั่งให้เฮียกินหมดหรือยัง”“ใกล้หมดแล้ว อย่าลืมสั่งให้เฮียอีกนะ”“ได้เลยค่ะ แต่รอนานหน่อยนะคะ ร้านนี้กดสั่งยาก ของหมดไว ว่าแต่ทำไมเฮียถึงชอบกินร้านนี้นัก” ถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะเธอเคยสั่งร้านอื่นมาให้แทนแล้ว แต่สายหมอกก็ไม่ถูกใจ“เคยมีคนทำให้กิน”“ใครคะ...”“เป็นเด็กเป็นเล็ก...ไม่ต้องรู้หรอก...เฮียไปนะ”“โอเคค่ะ หวังว่าจะไม่ใช่แม่ของนมสดนะ” ตอบกลับไปไม่วายแอบแซวเบาๆ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ สายหมอกก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร รีบออกจากห้องของน้องสาวไปทว่า...จังหวะที่เขากำลังจะเดินไปที่ลิฟต์ประตูห้องสุดท้ายของอีกฝั่งของคอนโดกลับเปิดออก พร้อมกับเจ้าของร่างเล็กที่แสนคุ้นเคยเดินออกโดยที่ในมือมีถุงขยะอยู่จึ่ก!!เธอและเขาชะงักมองหน้ากันเพียงครู่ จนสุดท้ายใบชาก็เป็นฝ่ายหลบตา แล้วเดิน
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะลูก สัมภาษณ์ไม่ผ่านเหรอ” บัวเอ่ยถามลูกสาว เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าสวยนั้นดูไม่สู้ดีนัก เธอรู้ว่างานนี้สำคัญกับลูกสาวมากแค่ไหน กว่าจะพยายามมาถึงขนาดนี้ต้องผ่านความกดดันอะไรมาบ้าง“ไม่เชิงค่ะแม่...ละ...แล้ว...รันเวย์ละคะ”“ไปกับหม่อน...”“อ๋อ...ลืมไปเลยค่ะ...” ยิ้มแห้งๆ แล้วพูดเสียงแผ่วกับตัวเอง เมื่อลืมไปเลยว่าน้าชายอย่างใบหม่อนเป็นคนมารับไปเที่ยวแต่ก็ดีแล้วที่ตอนนี้ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไม่อยู่ เพราะถ้าอยู่เวลานี้ เธอคงอดที่จะร้องไห้ไม่ได้แน่ๆ ก็ลูกชายของเธอ หน้าเหมือนเขาอย่างกับแกะ แถมนิสัยและความชอบก็ยังเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน ถึงอย่างนั้นก็เถอะอย่างน้อยๆ ลูกก็คือตัวแทนของเขา แม้ว่าวันนี้จะรู้ข่าวคราว ว่าเขากำลังจะแต่งงาน ก็แอบเจ็บจี๊ดอยู่เหมือนกันแฮะ“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”“แม่คะ...วันนี้ชาไปเจอเขามา” เม้มปากเป็นเส้นตรง ด้วยความลำบากใจเล็กน้อย“เขาไหน? พ่อของรันเวย์เหรอ” พยักหน้าตอบผู้เป็นแม่ พยายามสะกดกั้นความรู้สึกที่โหยหาและคิดถึงเอาไว้ตลอดเวลาที่เธอเลิกกับเขาไป ไม่มีวันไหนไม่คิดถึงเขาเลย หลายครั้งหลายครา ที่มีหนุ่มๆ มาขายขนมจีบ ทั้งที่รู้ว่าเธอมีลูกติด เธ
@บริษัท BWA“นี่ก็เลยเวลานัดมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ทำไมยังไม่มา” สายหมอกบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อมองเวลาที่ข้อมือจากนาฬิกาแบรนด์ดังของเขาติ๊ด!“คุณเลขาครับ...นักบินที่จะมาสัมภาษณ์ยังไม่มาอีกเหรอครับ” ว่าแล้วก็กดต่อสายหาเลขาหน้าห้อง[อะ...เอ่อ...มาแล้วนะคะ...แต่ไม่รู้ว่าทำไมยังไม่เข้าไปสัมภาษณ์อีก]“งั้นช่วยเร่งหน่อยได้ไหมครับ ถ้างั้นก็ตัดสิทธิ์ไปเลย แค่เวลายังรักษาไม่ได้จะเอาอะไรมารับผิดชอบชีวิตลูกเรือและผู้โดยสารบนเครื่อง” พูดจบก็วางหูไปก๊อก ก๊อก ก๊อก!!แต่เพียงไม่นานหลังจากที่วางสาย เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น และพอเขาตอบรับ ประตูก็ถูกผลักเข้ามา พร้อมกับสาวสวยร่างเล็กเจ้าของใบหน้ารูปไข่ เครื่องหน้างดงามดูดึงดูดและมีเสน่ห์ ความสวยของเธอมันไม่ได้ทำให้เขาอึ้งอย่างที่เข้าใจ เพราะทันทีที่ดวงตาคู่คมนั้นสบประสานไปกับดวงตาคู่สวยของเธอ โลกทั้งใบก็หยุดหมุน พร้อมกับเสียงรอบกายที่เงียบสงัดลงใบหน้าชาวาบ หัวใจที่นิ่งราวกับสายน้ำที่ไร้ลมพัดก็พลันสั่นไหวขึ้นมาในทันที ไม่เพียงแค่เขา เธอเองก็เช่นกัน ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่มาสัมภาษณ์เธอจะเป็นเขา รักแรกและรักเดียวของเธอ อยากจะเข้าไปกอดแทบตาย แต่เมื่อคิ
คนหนึ่งทิ้งเเมวไว้เป็นตัวเเทนของเธอแต่เขาไม่รู้เลยว่าเขาฝากตัวเเทนรักไว้ในท้องของเธอด้วยเขาดูแมวต่างหน้าทุกครั้งที่คิดถึงเธอแต่เธอต้องดูลูกต่างหน้า และคิดถึงเขาทุกครั้งเพราะลูกโคตรจะเหมือนเขาเลยทั้งคู่เลิกกันทั้งที่ยังรักโดยที่เธอเป็นคนบอกเลิกเองซึ่งเขาไม่เคยรู้เลยว่าเหตุผลที่เธอขอจบความสัมพันธ์คืออะไรจนกระทั่ง...วันที่เธอกลับมาเพื่อมาสัมภาษณ์งานในสายการบินของเขาและนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ทั้งสองคนต้องสานสัมพันธ์รักกันอีกครั้งโดยมีแมวและลูกชายเป็นสื่อกลางในความรักครั้งนี้แฝ่บๆๆๆ ครืด แฝ่บๆๆ ครืดเสียงสตาร์ทรถคันหรู ที่พยายามสตาร์ทครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่ากลับไม่มีทีท่าว่าจะติดเลย ทุกครั้งที่เหมือนจะติด ก็ต้องดับเช่นเดิม สุดท้ายร่างสูงจึงจำต้องล้มเลิกความพยายาม แล้วหยิบสัมภาระที่สำคัญออกจากรถ โดยไม่ลืมหยิบขนมสุดโปรดอย่างคุกกี้บราวน์นี่บราวน์ชูการ์ติดมือไปด้วย“ฮัลโหล...ไอ้พาย...มึงออกจากมหาลัยยัง” ยกโทรศัพท์แล้วต่อสายหาแฝดพี่อย่างพะพาย[ออกมาแล้ว มีอะไร]“เออๆ ช่างเถอะ...แค่นี้แหละ” เมื่อได้คำตอบก็รีบกดตัดสายไป จากนั้นก็เดินไปรอรถเมล์ ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากจุดที่เขาอยู่มาก







