ละลายหัวใจรุ่นพี่วิศวะมาดนิ่ง Ep.8

แปะๆๆๆ

เสียงปรบมือดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อถึงเวลาแนะนำตัวของรุ่นพี่แต่ละคน เพราะวันนี้เป็นการเข้ากิจกรรมรับน้องวันแรกของคณะวิศวะและก็เป็นการเจอรุ่นพี่ที่รวมทุกชั้นปีเป็นครั้งแรกเหมือนกัน แต่ว่าเหมือนรุ่นพี่ปี 4 จะยังมากันไม่ครบนะ

"ครบกันมั้ยคะ!"

"ครบค่ะ/ครับ!"

นี่ขนาดเป็นรุ่นพี่ผู้หญิงนะ....

"วันนี้พี่จะแจกป้ายชื่อให้กับน้องๆทุกคน......"

ฉันกับเพื่อนๆปีเดียวกันต่างตื่นเต้นจากกิจกรรมที่พี่เขาพูดมา แต่ฉันก็ยังกลัวๆอยู่เหมือนกันนะถ้าพี่ว๊ากลงน่ะ เพราะเคยได้ยินมาว่าวิศวะที่นี่รับน้องโหดมาก

จากที่ฟังรายละเอียดการรับน้องของพี่โรสเสร็จแล้ว ต่อมาก็เป็นพี่ว๊ากที่ตอนนี้คือหน้านิ่งมากเลย

"กฎของผม ถ้าใครมาสายแม้แต่วินาทีเดียว พวกรุ่นพี่จะลงโทษพวกคุณ แต่เราจะไม่บอกว่าบทลงโทษคืออะไร!" เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง "เงียบครับ!"

"......."

"ผมพูดอยู่ แต่พวกคุณดูเหมือนไม่สนใจที่ผมพูดเลย!"

"......"

"ลุกขึ้นครับ!"

พรึ่บ!

"@(฿-@-"

"เงียบครับ! ผมให้คุณลุกขึ้นยืน มันคงไม่ต้องใช้ปากพูดนะครับ!"

"......."

"ลุกนั่งห้าสิบครั้งปฏิบัติ!"

"หะ...ห้าสิบครั้งเลยอ่ะแก ฮือออ" ลูกกอล์ฟเริ่มร้องโวยวายกับฉันแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลย

"อย่าพูดสิลูกกอล์ฟ" ฉันเตือนเพื่อนตัวเอง

"ก็ฉันคิดว่าตัวเองไม่ไหวแน่ๆไงล่ะ ฮือออ"

"ลูกกอล์ฟ!" ไม่ใช่เสียงฉัน แต่เป็นเสียงของซีอาร์ที่ยืนข้างๆกัน เพราะรายนั้นก็กลัวรุ่นพี่เหมือนกัน แต่ทว่า....

"น้องสามคนหลังสุดครับ ออกมาด้านหน้าด้วยครับ!"

"......"

ความหายนะมาเยือนแล้วจริงๆสินะ ฮือออ....

ฉันแอบมองทั้งซีอาร์และลูกกอล์ฟที่ทำหน้าตาตื่นกลัวเหมือนกับฉัน ก่อนที่เราสามคนจะค่อยๆก้าวออกมาพร้อมกันและฉันก็แอบได้ยินเสียงเรนกระซิบให้กำลังใจพวกเราด้วยนะ แต่ฉันแทบจะไม่มีกำลังอะไรเลยตอนนี้

ตึก...ตึก...ตึก

"เมื่อกี้คุยอะไรกันครับ?"

"......."

"คนอื่นเขาไม่เห็นจะพูดกันแล้วน้องเป็นใครครับ? หืม?"

"......." ฉันได้แต่ยืนก้มหน้าอย่างเดียวด้วยความกลัว

"เงยหน้าขึ้นครับ!"

พรึ่บ!

"พี่จะให้สามคนนี้เป็นตัวอย่างนะครับสำหรับใครที่ไม่ฟังพี่!"

ตอนนี้เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง เพราะบทลงโทษที่เราสามคนจะต้องเจอในตอนนี้และนี่ก็เป็นครั้งแรกด้วยเหมือนกัน

"นนท์"

"อะไร?"

"ฉันว่าตักเตือนก็พอ นี่เป็นครั้งแรกของน้องเองนะ" พี่โรสเอ่ยขึ้นมา ท่ามกลางเด็กปีหนึ่งที่ยังคงพูดคุยกันอยู่

"เงียบครับ! ถ้าใครยังพูดกันอยู่ผมจะลงโทษพวกคุณให้วิ่งรอบสนามหญ้ารอบ!"

"......"

"นนท์!"

"ผมขอสั่งให้พวกคุณสามคนวิ่งรอบสนามสามรอบ ปฏิบัติ!"

"สามรอบเลยเหรอครับ?" ลูกกอล์ฟพูดขัดขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย ซึ่งฉันก็เหมือนกัน เพราะสามรอบสนามมันไม่ใช่สนามเล็กๆเลยนะ

"ไม่พอใจ?"

"แต่ซีว่ามันเกินไปหน่อยนะคะ!"

"จะไม่ทำ?"

"ไม่ใช่ค่ะ แต่ว่ารุ่นพี่คะ...."

"ถ้าพวกคุณสามคนไม่ทำ งั้นพวกเพื่อนๆก็อาจจะโดนลงโทษพร้อมพวกคุณด้วยเหมือนกัน"

"@(฿-&#&"

"นนท์พอได้แล้ว น้องๆเพิ่งทำผิดเป็นครั้งแรกเองนะ จะให้วิ่งรอบสนามมันเกินไปแล้วนะ"

"ฉันเป็นพี่ว๊าก"

"แต่ว่า...."

"เอายังไงครับ?"

"ค่ะ!" ฉันตอบออกไป "พวกเราสามคนจะรับบทลงโทษเองค่ะ!"

ฉันหันไปมองเพื่อนอีกสองคนที่ก็เห็นด้วยกับฉัน พลางมองไปที่พี่นนท์ที่ยังคงยืนยิ้มอยู่ ฉันว่าพี่คนนี้ต้องแกล้งพวกฉันแน่ๆ เฮ้ออ...

"ไปสิครับ ยืนรออะไรกันไม่ทราบ!"

"นนท์! นายทำเกินไปแล้วนะ" รุ่นพี่อีกคนพูดแทรกขึ้นมาอย่างไม่เห็นด้วย

"ยุ่งน่า"

ตึก...ตึก...ตึก

"มีอะไรกัน!"

แต่ก่อนที่พวกฉันสามคนจะวิ่งออกไปทางสนามด้านหน้านั้น ก็ต้องหยุดชะงักกับเสียงดังด้านหลังพร้อมกับเสียงฮือฮาทั้งของรุ่นน้องและรุ่นพี่ผู้หญิง

"พี่เวย์..."

".....?" ฉันหันหน้าไปหาซีิอาร์ที่หันไปมองด้านหลังพร้อมกับรอยยิ้มของเธอที่เผยออกมา ฉันจึงหันไปตามสายตาของเพื่อนเหมือนกัน

".....!!"

ผู้ชายคนนี้.....

ตึกตัก...ตึกตัก...

ฉันไม่อาจละสายตาไปจากผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่เดินเข้ามา แต่สายตาของฉันกลับมองแค่เขาคนเดียว คนที่ช่วยฉันไว้คืนนั้น ถึงแม้ว่าจะผ่านมาหลายวันแล้ว แต่ฉันก็ยังคงจำใบหน้านิ่งนั้นได้

"มีเรื่องอะไรกัน?"

"ระ...รุ่นพี่...."

"รุ่นพี่งั้นเหรอ ดีนะที่เลือกเรียนคณะนี้ >.<"

"นั่นน่ะสิ >.<"

เสียงเพื่อนๆซุบซิบกันพร้อมกับยืนมองคนมาใหม่ทั้งสี่คนที่เดินเข้ามา ทำให้ฉันต้องละจากความคิดทันที และมองรุ่นพี่ทั้งสี่คนที่เดินเข้ามา ฉันที่เคยเจอรุ่นพี่สองในสี่คนนั้นแล้ว แต่คนนั้นฉันก็จำชื่อไม่ได้แล้วเหมือนกัน

"พี่เวย์ ^_^"

"อร๊ายยย หล่อมากอ่ะแก >.<"

"เอ่อ...รุ่นพี่มาด้วยเหรอครับ"

"ผมมาไม่ได้?"

"เอ่อ...ไม่ใช่ครับ แต่ผมเห็นว่ารุ่นพี่ไม่เคย...."

ซุบซิบ ซุบซิบ

"เงียบครับ!"

"......"

นี่ไม่ใช่เสียงของพี่นนท์นะ แต่เป็นรุ่นพี่อีกคนและคนนี้แหละที่ฉันเคยเจอมาก่อนหน้านี้

"ผมคิม เป็นรุ่นพี่ของพวกคุณ!"

"......"

"พี่คิม ^_^"

ฉันมองซีอาร์ที่ยืนยิ้มของรุ่นพี่ทั้งสี่คนด้วยความแปลกใจ ทำไมยัยนี่ไม่กลัวเลยล่ะ

"หึ :-)"

"พวกคุณทำไมถึงออกมายืนด้านหน้า?"

"ก็รุ่นพี่คนนี้ลงโทษพวกเราให้วิ่งรอบสนามสามรอบค่ะ!"

"ซี!" ฉันเตือนซีอาร์ทันทีที่เธอพูดจบ เพราะถ้าเป็นแบบนี้กลัวว่ารุ่นพี่จะเพิ่มบทลงโทษอีกน่ะสิ

"วิ่งรอบสนาม?"

"ใช่ค่ะรุ่นพี่ ^_^"

"เรื่อง?"

"รุ่นน้องสามคนนี้..."

"เราแค่คุยกันนิดเดียวเองนะคะ ไม่ได้ทำผิดอะไรร้ายแรงสักหน่อย แต่ให้วิ่งรอบสนามสามรอบแบบนี้มันเกินไปนะคะ!"

"ซีอาร์" ลูกกอล์ฟทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ทันที เมื่อซีอาร์ยังไม่ยอมหยุดพูด ก่อนหน้านี้เพื่อนฉันยังกลัวอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงกลายเป็นคนกล้าแบบนี้ได้ล่ะ....

"จริงหรือเปล่าครับรุ่นพี่?"

"เอ่อ...."

"ผมถามให้ตอบครับ!"

"ครับ!"

"เลิกกิจกรรมผมขอคุยกับคุณด้วยครับ"

"......"

"ส่วนคุณสามคนกลับเข้าที่ได้"

"ขอบคุณค่ะรุ่นพี่ ^_^"

"ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณครับ"

ก่อนที่จะเดินไปเข้าแถวเหมือนเดิมฉันแอบชำเลืองมองไปที่ผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆพี่คิม ฉันนิ่งไปทันทีเมื่อสบเข้ากับสายตาของเขาพอดี ก่อนที่จะต้องรีบหลบสายตาทันที แล้วรีบเดินกลับเข้าแถวด้วยใจที่เต้นเร็วมากในตอนนี้ >.<

_____________

"เลิกได้ค่ะ"

พรึ่บ!

"พรุ่งนี้เจอกันที่เดิม เวลาเดิมนะคะ"

"ครับ/ค่ะ รุ่นพี่"

หลังจากเลิกกิจกรรมพวกเราก็เก็บของกันเพื่อที่จะกลับบ้านกัน

"นี่ยัยซี บอกมาเลยนะว่าแกรู้จักกับรุ่นพี่ทั้งสี่คนนั้นใช่มั้ย?" ลูกกอล์ฟพูดขึ้น

"อื้ม รู้จัก ^_^"

"อร๊ายยย ฉันอิจฉาแกเลยอ่ะเพื่อน แล้วนี่พี่คิม พี่คลีน พี่ลูซแล้วก็พี่เซอร์เวย์มีแฟนหรือยังอ่ะ >.<"

เรารู้จักชื่อกันหมดแล้ว เพราะรุ่นพี่แนะนำตัวเองกันแล้ว และฉันก็เพิ่งรู้จักชื่อเขาคนนั้น...รุ่นพี่เซอร์เวย์

"อืมมม...."

"เร็วๆสิ ฉันอยากรู้นะเนี่ย!"

ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงอยากรู้เหมือนกับลูกกอล์ฟเหมือนกัน

"ไม่บอก คิคิคิ"

"อร๊ายยย ยัยเพื่อนบ้า นี่แกคงไม่เก็บไว้เองหรอกนะ!"

"จะบ้าเหรอยะ ฉันมีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ ส่วนคนอื่นนั้นก็เป็นพี่ชายที่ฉันนับถือเท่านั้นยะ"

"อย่าบอกนะว่าคนที่แกชอบอยู่ในกลุ่มนั้นน่ะ?"

"ใช่ >.<"

"ใครเหรอ?" เรนถามออกไป

"ไม่บอกหรอนะ ปล่อยให้พวกแกคิดกันเอาเอง"

"อร๊ายยย ฉันอยากเป็นแกจังเลยอ่ะซีอาร์"

"แล้วแกรู้จักกับรุ่นพี่นานแล้วเหรอ?" ฉันถามซีอาร์ออกไป

"อื้ม นานแล้วล่ะ รู้จักกันก็เพราะเป็นเพื่อนพี่ชายฉันน่ะ"

"แบบนี้นี่เอง"

"มีอะไรหรือเปล่าน้ำหนาว ^_^"

"เปล่าๆๆ"

"ฉันรู้หรอกนะว่าแกมองใครน่ะ ^_^"

"หืม?"

"อะไร ยัยน้ำหนาวมองใคร บอกฉันมาเลยนะ"

"ฉันไม่ได้มองใครสักหน่อยเรน"

"แน่ใจนะจ๊ะเพื่อนน้ำ ^_^"

"จริงๆ"

ฉันเน้นย้ำกับเพื่อนสามคนที่เอาแต่จ้องหน้าฉันเพื่อจะเอาคำตอบ ก่อนที่ฉันจะรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

_____________

บรื้นนน...เอี๊ยดดด...

"เอ๊ะ! นั่นพี่รถพี่เวย์นี่นา" ซีอาร์พูดขึ้น ก่อนจะหันมายิ้มให้กับฉันและเรน เพราะตอนนี้ลูกกอล์ฟกลับไปแล้ว

"รุ่นพี่เซอร์เวย์งั้นเหรอ..."

"ฉันไปก่อนนะพวกแก"

"อ่อ อื้ม"

"ยัยซี อย่าบอกนะว่าคนที่แกชอบก็คือรุ่นพี่เซอร์เวย์น่ะ" เรนถามซีอาร์ที่กำลังจะเดินไปที่รถคันที่จอดอยู่หน้ามหาลัย

"......."

"ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันไปล่ะ"

หลังจากนั้นรถหรูก็ขับออกไปทันที ฉันได้แต่มองตามพร้อมกับนึกถึงคำพูดของเรนก่อนหน้านี้ หรือว่าจะเป็นเรื่องจริงกันนะ เพราะซีอาร์ก็บอกอยู่แล้วว่าคนที่เธอชอบเรียนคณะเดียวกัน ไหนจะเป็นรุ่นพี่แล้วยังอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย

"น้ำ"

"......"

"น้ำหนาว!"

"ฮะ! มีอะไรหรือเปล่าเรน?"

"ฉันเห็นแกยืนเหม่อน่ะ ก็เลยเรียก มีอะไรหรือเปล่า?"

"อ่อ เปล่าหรอก ไปกันเถอะ ^_^"

"อื้ม วันนี้ฉันจะไปสิงที่บ้านแกนะ อยากเล่นเกมอ่ะ"

"แน่ใจว่าอยากเล่นเกม?"

"ชิ! ฉันก็จะไปจีบพี่แกน่ะสิ >.<"

"คิคิคิ เอาจริงแล้วสินะ ^_^"

"ถ้าไม่รีบเดี๋ยวยัยพี่ซีนนั่นก็มาอ่อยพี่แกอีกน่ะสิ เป็นแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ เรนคนนี้จะไม่ยอมแน่นอน!"

"จ้าา"