บทที่ 3

“ยินดีด้วยนะเจ้ารีบกลับไปดูเขาเถิด เขาคงอยากจะเห็นเจ้าเป็นคนแรก”

“ขอบคุณท่านมาก” วันวิสาข์เดินกลับมายังใต้ต้นไม้ที่มีหัวหน้าพ่อค้านั่งคุยอยู่กับคนเจ็บที่ท่าทางดีขึ้นมาก

“ฮูหยินเจ้ามาแล้ว ข้าไม่กวนพวกเจ้าแล้วนะ ข้าก็ต้องไปช่วยคนอื่นๆ เก็บของออกเดินทาง” หัวหน้าพ่อค้าเอ่ย ได้ยินดังนั้นจ้าวเหยียนเจี๋ยเพียงพยักหน้าน้อยๆ

“แม่นางขอบคุณอีกครั้ง พวกเจ้าช่างเหมาะสมกันจริงๆ แม้แต่ชื่อยังคล้องกันเลย” ประโยคหลังนั้นวันวิสาข์ได้ยินไม่ค่อยถนัดจึงไม่ได้ใส่ใจ

“เป็นเจ้านั่นเองที่พวกเขาเอ่ยถึง เจ้าทำได้อย่างไร”

“ท่านหมายถึงอะไรหรือ”

“ก็ตอนที่เจ้ามาพร้อมกับแสงนั่น แสงนั่นเปลี่ยนทิศทางลูกดอกออกไปจากตัวข้า แล้วไหนจะการแต่งกายของเจ้าที่ไม่ใช่ของแคว้นจ้าว และการพูดของเจ้า”

“มันพูดยาก จะอธิบายอย่างไรดี ที่จริงข้าไม่ใช่คนของที่นี่ข้าชื่อวันวิสาข์ ส่วนเรื่องที่ข้ามาที่นี่ได้ยังไงนั้น ท่านก็เห็นวิธีมาแล้ว แต่มาได้ยังไงนั้นข้าเองก็อธิบายไม่ได้เหมือนกัน”

“แล้วเจ้าเป็นคนแคว้นใดเล่า”

“ไม่ใช่แคว้นแต่เป็นอีกที่ ที่ที่ไกลจากที่นี่มาก”

“ตอนนั้นเจ้าเอ่ยว่า...อีกแล้ว”

“ตอนแรกที่ข้ามายังแคว้นจ้าว เหตุการณ์ก็คล้ายๆ กับตอนเจอท่าน”

“เจ้าหมายถึงเจ้าออกมาจากแสงสีเขียวนั่นหรือ”

“แค่คล้ายๆ น่ะ ข้าผลุบๆ โผล่ๆ อยู่หลายรอบ จนมีคนคิดว่าข้าเป็นผีเลยวิ่งหนีไป แต่หลังจากเกิดเรื่องแบบนั้นต่อกันสามครั้งเขาก็เริ่มชินกระมัง เลยหยุดคุกเข่าให้ข้าแล้วยังคิดว่าข้าเป็นเทพธิดา เราคุยกันแล้วเขาก็พาข้าไปด้วยก่อนจะเกิดเรื่อง หญิงคนรักเขาถูกบังคับให้แต่งงาน เราสามคนเลยขึ้นไปหลบอยู่ที่อารามอยู่สุขบนภูเขา หลังจากนั้นนักพรตคนหนึ่งก็มอบกำไลนี้ให้ข้า ตอนนั้นพอลืมตามาอีกทีข้าก็อยู่ที่บ้านแล้ว ข้าขอดูกำไลท่านหน่อยนะ” วันวิสาข์จับข้อมือของเขายกขึ้นมา

ดูเหมือนจ้าวเหยียนเจี๋ยจะคิดไม่ถึงว่าหญิงสาวจะกล้าจับมือตนแบบสนิทสนมเช่นนี้ จึงอดที่จะรู้สึกแปลกๆไม่ได้

“เหมือนกันเลย” หญิงสาวยกกำไลของตัวเองขึ้นให้เขาดู

จ้าวเหยียนเจี๋ยเองก็มองกำไลของหญิงสาวด้วยใบหน้าบ่งบอกถึงความประหลาดใจไม่แพ้กัน “ไม่หรอก กลอนที่อยู่บนกำไลเป็นกลอนคนละบทกัน” เปลี่ยนเป็นเขาที่จับมือหญิงสาวขึ้นเพื่อพิจารณากำไลใกล้ๆ บ้าง “ของเจ้าคือ บางสิ่งที่เกิดมาคู่กันแม้นจะอยู่ห่างไกล ส่วนของข้าสลักว่า โชคชะตาจะนำทางให้พานพบ กลอนสองบทนี้ต่อกัน ” จ้าวเหยียนเจี๋ยมองหญิงสาวตรงหน้านิ่ง พร้อมกับนึกถึงคำพูดของมารดาที่บอกเขาเอาไว้ว่า “เจ้าต้องหาบรรทัดที่สองของโคลงกลอนให้พบ แล้วเจ้าจะพบโชคชะตาของเจ้า”

“หรือว่าโชคชะตาที่ว่าคือนาง” จ้าวเหยียนเจี๋ยพึมพำ

“ข้าว่าการมาของข้าคราวนี้ คงเพราะกำไลนี้แน่ๆ” วันวิสาข์หันมามองเขา “ว่าแต่ท่านรู้วิธีถอดหรือไม่ ข้าถอดมันไม่ได้มาเป็นปีแล้ว”

“มารดาข้าสวมให้และห้ามข้าถอด ตั้งแต่เด็กกระทั่งตอนนี้ข้าก็ไม่สามารถถอดกำไลนี้ เจ้าจะบอกว่าเจ้าเพิ่งใส่แล้วเจ้าจะใส่กำไลเล็กขนาดนี้ได้อย่างไร”

“ก็อย่างที่บอกรู้ตัวอีกทีมันก็สวมอยู่ที่ข้อมือแล้ว จริงสิ เคยได้ยินชื่อจางหย่วนจินหรือไม่ เขาเป็นหมอ เราเคยศึกษาตำราแพทย์ต่างๆ ด้วยกัน บ้านของเขาอยู่ในหมู่บ้านเซินเจี้ยน แถวชายแดนระหว่างแคว้นจ้าวกับแคว้นหนาน ฮูหยินเขาชื่อลั่วอิงยี่” เมื่อได้ยินว่าจุดที่ตนอยู่ใกล้กับชายแดนแคว้นเจ้าและแคว้นหนาน หญิงสาวจึงมีความหวังว่าจะเจอจางหย่วนจิน ผู้เป็นศิษย์อีกครั้ง

“หมู่บ้านเซินเจี้ยนถูกทำลายไปแล้ว สงครามทำให้ชาวบ้านที่นั่นต่างก็แยกย้ายกันออกไปตั้งแต่เริ่มเกิดสงครามแล้ว”

“สองปีเหรอ ก็ปีที่แล้วข้าเพิ่งจะอยู่ที่นั่นอยู่เลย......” หยุดคิดเล็กน้อยเพราะการเดินทางข้ามเวลานั้นเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ โดยเฉพาะช่วงเวลา ต่างภพกันอาจจะต่างเวลา อีกทั้งตอนที่ตนอยู่ที่แคว้นจ้าวนี้สองปี กลับพบว่าเวลาจริงเพียงผ่านไปสองวันเท่านั้น “ยังไงข้าก็ต้องตามหาจางหย่วนจินก่อน เขาเป็นคนเดียวที่ข้ารู้จักที่นี่”

“ข้าได้ยินมาว่าคนของหมู่บ้านนั้นส่วนใหญ่ย้ายเข้าไปในเมืองหลวง หากว่าเขาเป็นหมอดังเช่นเจ้าว่า ข้าอาจจะให้คนของข้าสืบหาตัวเขาให้เจ้าได้ไม่ยาก”

“นั่นสินะ ท่านเป็นทหารนี่นา อย่ามามองข้าแบบนั้นน่าพวกพ่อค้าคุยกัน เห็นบอกว่าดูจากมือท่านพวกเขาก็ดูออกว่าเป็นมือที่จับดาบน่าจะเป็นนายทหาร ข้าเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องนักหรอก”

“ไม่ผิดหรอกข้าเป็นนายทหารจริงๆ” เพียงแต่เป็นนายเหนือหัวของนายทหารเท่านั้นเอง เขาเสริมในใจ

“หากเป็นเช่นนั้นท่านจะช่วยข้าหาตัวเขาจริงๆ หรือ”

“เจ้าช่วยชีวิตข้าเอาไว้ เพื่อเป็นการตอบแทนข้าสัญญาจะช่วยเจ้าจนถึงที่สุด”

“ขอบคุณท่านมาก”

“แม่นางหว่านเอ๋อร์” ฮูหยินหัวหน้าพ่อค้าเดินมาพร้อมกับมองตรงมาที่วันวิสาข์ หญิงสาวมองมายังคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยใบหน้างงงัน

“ข้าบอกพวกเขาว่านามของเจ้าคือหว่านเอ๋อร์ ข้าคิดชื่อนี้ออกตอนเห็นเจ้าเดินเข้ามาเมื่อครู่ ข้าบอกกับหัวหน้าพ่อค้าไปแบบนั้นเพราะคิดว่าเจ้าควรมีชื่อตามแบบของแคว้นจ้าว จะได้ไม่ดูเป็นคนต่างถิ่น หว่านเอ๋อร์แซ่เหยียน ต่อไปเจ้าก็ใช้ชื่อแซ่ว่าเหยียนหว่านเอ๋อร์ ส่วนนี่คือเสื้อผ้าชุดใหม่ฮูหยินของเขาฝากมาให้ เห็นบอกว่าฝากให้ฮูหยินของข้า”

“โทษข้าไม่ได้นะ กำไลของเราเหมือนกันพวกเขาก็เลยเข้าใจผิด” วันวิสาข์ยักไหล่

“เจ้าไปเปลี่ยนเป็นชุดแบบชาวแคว้นจ้าวเสียสิ”

“ข้าขอเวลาครู่เดียวนะเจ้าคะฮูหยิน” วันวิสาข์เอ่ยกับฮูหยินพ่อค้าแล้วหันหน้ากลับมามองชายหนุ่ม “เหยียนหว่านเอ๋อร์ ข้าชอบชื่อนี้” วันวิสาข์ยิ้มพอใจกับชื่อใหม่ที่เพิ่งได้

“แล้วเรื่องที่หัวหน้าพ่อค้าบอกว่าชื่อคล้องกันเมื่อครู่นั่น...แล้วชื่อของท่าน...”

“เหยียนเจี๋ย ข้าชื่อเหยียนเจี๋ย”

“เหยียนเจี๋ย เหยียนหว่านเอ๋อร์ ข้าชอบนะทั้งชื่อท่านและชื่อข้า ขอบคุณ” วันวิสาข์ยิ้มสว่างไสว โดยที่ไม่รู้เลยว่าแซ่เหยียนของตนเองนั้นเป็นสิ่งต้องห้าม เพราะเหยียนคือชื่อรองขององค์ชายทั้งสามพระองค์ของแคว้นจ้าว

“แม่นางเราคงจะต้องออกเดินทางแล้ว อิงสงคงจะออกตามหาเราเช่นกัน”

“อิงสง ท่านคงจะหมายถึงคนที่หน้าบึ้งๆ บนสะพานคนนั้นใช่หรือเปล่า”

“ใช่” จ้าวเหยียนเจี๋ยยิ้มอย่าขบขันเมื่อได้ยินเช่นนั้น

รอยยิ้มเขาน่ามองชะมัด หญิงสาวคิดในใจ “ว่าแต่ท่านเป็นคนตั้งชื่อข้า อย่าเรียกแม่นางสิ ต่อไปเราสองคนคือเพื่อนกันแล้วนะ”

“เพื่อนหรือ”

“เอ่อ...หมายถึงสหายน่ะ สหายกันก็ต้องเรียกชื่อโอเคนะ”

“อะไรคือ โอเค”

“เอ่อ...ลืมตัวแฮะ...เอาเป็นว่าท่านเรียกชื่อข้าหว่านเอ๋อร์ ข้าก็จะเรียกท่านว่าเหยียนเจี๋ย ว่าแต่ว่าท่านรู้สึกดีขึ้นแล้วหรือ ท่านเสียเลือดไปมาก”

“ข้าไม่เป็นไร ข้าต้องขอบคุณเจ้าจริงๆ”

“ขอล่ะ ตั้งแต่เช้าเจอแต่คนขอบอกขอบใจจนตัวข้าจะลอยขึ้นไปแล้ว”

“ได้ยินมาว่าเจ้าช่วยลูกชายคนเดียวของหัวหน้าพ่อค้าเอาไว้ด้วย”

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ท่านไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก แต่เปลี่ยนเป็นช่วยข้าตามหาหมอจางก็พอ ตกลงตามนี้” เหยียนหว่านเอ๋อร์เอ่ย และเดินเข้าไปหาฮูหยินหัวหน้าพ่อค้าที่ยังคงยืนรออยู่

จ้าวเหยียนเจี๋ยมองตามร่างอรชรที่เดินห่างออกไปด้วยอารมณ์หลากหลาย หลังจากที่ได้สนทนากับหัวหน้าพ่อค้า ที่เล่าเรื่องราวตอนที่เขาหมดสตินั้น เขาไม่แน่ใจว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่ และคิดอย่างไรกับหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้ที่มีที่มาไม่ธรรมดา

‘ฮูหยินท่านคงจะรักท่านมากนะ’

‘ฮูหยินของข้า’

‘ใช่ นางไปล้างหน้าล้างตา เดี๋ยวคงจะมา ฮูหยินข้าชอบนางมากเลย ทั้งสวยทั้งฉลาด แถมเป็นหมออีกด้วย นี่ฮูหยินข้าถึงขนาดยกชุดนี้ให้ นางรักชุดนี้มากเลยนะนานๆ ครั้งถึงจะใส่ แต่ก็ยอมยกให้ฮูหยินของเจ้า’

‘นางบอกพวกท่านว่าข้าเป็นสามีของนางหรือ’

‘หรือว่าพวกเจ้าเพิ่งจะหนีตามกันมาเลยโดนทำร้ายใช่ไหม เฮ้อน่าเศร้าจริงๆ นี่เจ้าคงจะไปรักกับคุณหนูสูงศักดิ์ละสิ’

‘คือ...ว่า’

‘ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจพวกเจ้า ข้าดูแล้วเจ้าสองคนเป็นคนดีเหมาะสมกันด้วย อีกอย่างดูก็รู้ว่านางรักเจ้ามาก นางดูร้อนใจมาตอนเจ้านอนเจ็บ ข้าก็ไม่รู้ว่านางทำได้อย่างไรแต่นางถึงกับยอมแบ่งลมหายใจให้ท่านเลยนะ’

‘ท่านหมายความว่าอย่างไรที่นางยอมแบ่งลมหายใจให้ข้า’

‘ก็ข้าเจอท่านตอนนั้น ท่านไม่มีลมหายใจแล้ว แต่นางกลับเป่าลมหายใจของนางเข้าไปในปากท่าน ผ่านปากของนางเองเลย ตอนแรกข้านึกว่านางเป็นบ้าไปแล้ว เพราะความเสียใจแต่ที่ไหนได้ หลังจากนางทำแบบนั้น เจ้าก็กลับมามีลมหายใจอีกครั้งไม่เชื่อก็ต้องเชื่อล่ะ’

‘จริงหรือ’ เขาแตะริมฝีปากตังเองอย่างลืมตัว

‘ว่าแต่ฮูหยินเจ้าชื่ออะไรเล่าพ่อหนุ่ม ข้าลืมถามนางซะสนิทเลย’

‘ชื่อของนาง...’

‘ใช่ข้าจะได้จำเอาไว้เพราะเมื่อคืนนี้นางช่วยรักษาอาการป่วยของลูกข้าเอาไว้ด้วย’ ทันใดนั้นร่างแบบบางของหญิงสาวที่กำลังเดินใกล้เข้ามาก็ปรากฏขึ้น

‘หว่านเอ๋อร์... ชื่อของนางคือหว่านเอ๋อร์’ เขายิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยออกมา

‘หว่านเอ๋อร์ ชื่อเพราะสมตัวนาง เจ้าล่ะพ่อหนุ่ม’

‘เหยียนเจี๋ยคือชื่อของข้า’ เขาไม่ได้เอ่ยออกมาทั้งหมดว่าเขาคือองค์ชายจ้าวเหยียนเจี๋ย องค์ชายสามแคว้นจ้าวและแม่ทัพใหญ่รักษาดินแดน เพราะในระหว่างการเดินทางนี้ เขาตัดสินใจว่าเขาจะเป็นเพียงแค่เหยียนเจี๋ย นายทหารคนหนึ่งเท่านั้น

‘สองคนทั้งรูปงามนามก็เพราะช่างเหมาะสมกันจริงๆ’