ตอนที่ 4 การพบกันครั้งแรก

หลังจากความฝันอันเร่าร้อนเกี่ยวกับรัชทายาทปีศาจ หลิงซินเอ๋อร์ ก็ไม่สามารถสงบจิตใจได้อีก พลังแห่งจันทราในตัวนางเกิดปฏิกิริยาอย่างรุนแรง พลังที่เคยเป็นน้ำแข็งใสกลับกลายเป็นคลื่นใต้น้ำที่ปั่นป่วน หลิงซินเอ๋อร์รู้ดีว่าหากยังอยู่ในวังสวรรค์ อาจเกิดเหตุการณ์วุ่นวายได้โดยไม่ตั้งใจ

ในคืนต่อมา นางจึงตัดสินใจทำสิ่งที่เสี่ยงที่สุด: ใช้พลังเซียนของตนเองเพื่อออกจากวังสวรรค์อีกครั้ง โดยหวังว่าจะได้ทำสมาธิในที่ที่สงบกว่านี้ และหาคำตอบเกี่ยวกับ พันธะต้องห้าม ที่ผูกมัดนางไว้กับโอรสปีศาจ

นางหลบหนีออกจากตำหนักกวงหมิงอย่างเงียบเชียบ โดยไม่รู้ว่า ไป๋หานอี้ องครักษ์ผู้ภักดีนั้นเพิ่งจะออกจากยามไปไม่นาน

หลิงซินเอ๋อร์ใช้พลังเซียนบินข้ามเมฆหมอกไปอย่างรวดเร็ว แต่พลังที่ปั่นป่วนในกายกลับทำให้การควบคุมพลังไม่มั่นคง ทันใดนั้น ลมสวรรค์ ที่ปกติจะสงบนิ่งก็พลันแปรปรวน แปรเปลี่ยนเป็นพายุที่บ้าคลั่ง โหมกระหน่ำเข้าใส่ร่างขององค์หญิงอย่างรุนแรง

วูบ!

ร่างของหลิงซินเอ๋อร์ถูกพายุซัดกระเด็น พลังป้องกันของนางถูกทำลายลงอย่างง่ายดาย นางรู้สึกเหมือนถูกฉีกทึ้งอยู่กลางอากาศ ก่อนที่สติของนางจะดับวูบไป ร่างของนางก็ตกลงมาจากความสูงนับพันฟุตอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง หลิงซินเอ๋อร์ก็พบว่าตนเองนอนอยู่ท่ามกลางผืนดินที่แห้งแล้งและหนาวเหน็บ อากาศรอบข้างเต็มไปด้วยกลิ่นกำมะถันและพลังหยินอันหนักอึ้ง

นางมองไปรอบๆ ภูมิทัศน์ที่นี่เต็มไปด้วยต้นไม้ที่ไร้ใบ มีแต่กิ่งก้านดำทะมึนที่ยื่นออกไปบนท้องฟ้าสีหม่น หุบเขา ที่รายล้อมเต็มไปด้วยหมอกพิษสีม่วงอ่อนๆ นางจำได้จากตำราว่านี่คือ “หุบเขาอวิ๋นหมิง” เขตแดนที่อันตรายที่สุด เป็นแนวปะทะและด่านสุดท้ายที่กั้นระหว่างแดนสวรรค์กับแดนปีศาจ! หากก้าวพลาดไปแม้แต่ก้าวเดียว ก็อาจถูกพลังปีศาจกลืนกินได้ทันที

หลิงซินเอ๋อร์พยายามลุกขึ้น แต่ร่างกายก็เจ็บปวดรุนแรง โดยเฉพาะที่แขนขวาที่กระดูกน่าจะร้าว นางรู้สึกว่าพลังเซียนในตัวลดลงไปมาก แต่ยังเหลือพอที่จะเยียวยาบาดแผลเล็กน้อยได้

นางรีบใช้พลังรักษาของบุตรแห่งจันทร์ พลังเซียนสีเงินอ่อนๆ แผ่ออกมาจากฝ่ามือของนาง ห่อหุ้มบริเวณบาดแผล การทำงานของพลังนี้ช่างบริสุทธิ์และมหัศจรรย์ เพียงชั่วครู่ อาการบาดเจ็บรุนแรงก็บรรเทาลง แต่นางก็รู้ดีว่าต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะฟื้นฟูพลังทั้งหมดกลับมา

ทันใดนั้น เสียงคำรามต่ำๆ ก็ดังขึ้นจากพุ่มไม้สีดำทมิฬเบื้องหน้า สัตว์อสูร รูปร่างคล้ายหมาป่าขนาดใหญ่ ดวงตาสีแดงก่ำ และมีเขาแหลมคมยื่นออกมาจากหน้าผาก มันมองมาที่หลิงซินเอ๋อร์ด้วยความหิวกระหาย

สัตว์อสูรตนนั้นดมกลิ่นพลังเซียนที่บริสุทธิ์ของนางได้อย่างง่ายดาย มันพุ่งเข้าใส่ร่างอันบอบบางของหลิงซินเอ๋อร์ทันที นางเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พยายามรวบรวมพลังเซียนที่เหลืออยู่เพื่อสร้างม่านป้องกัน แต่ก็ไม่ทันการณ์

แคว่ก!

กรงเล็บแหลมคมของสัตว์อสูรข่วนผ่านม่านพลังที่อ่อนแอ และทิ้งรอยบาดแผลลึกไว้ที่ไหล่ซ้ายของนาง เลือดสีแดงสดซึมออกมาจากชุดผ้าแพรสีขาวอย่างรวดเร็ว หลิงซินเอ๋อร์ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด นางรู้สึกได้ถึงพิษปีศาจที่เริ่มแล่นเข้าสู่บาดแผล

ในวินาทีที่สัตว์อสูรเตรียมจะพุ่งเข้าโจมตีซ้ำครั้งสุดท้าย

วูบ…

เงาดำ ขนาดมหึมาพลันพุ่งเข้าปะทะกับร่างของสัตว์อสูรนั้นอย่างรวดเร็ว เงาดำเหล่านั้นไม่ใช่แค่ความมืด แต่เป็นพลังปีศาจที่อัดแน่นและมีชีวิต เงาพันธนาการสัตว์อสูรไว้แน่น ก่อนจะฉีกกระชากร่างของมันออกเป็นชิ้นๆ อย่างโหดเหี้ยม เลือดสีดำของสัตว์อสูรกระเซ็นไปทั่วบริเวณ

อวิ๋นเทียนหาน รัชทายาทปีศาจ ก้าวออกมาจากกลุ่มหมอกสีม่วงอ่อนๆ ร่างกายของเขาสวมชุดเกราะสีนิลสนิทที่ปกคลุมด้วยไอความมืด ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเย็นชาไร้อารมณ์ ดวงตาคมกริบสีม่วงเข้มราวกับอัญมณีปีศาจกวาดมองร่างขององค์หญิงสวรรค์ที่บาดเจ็บอย่างพิจารณา

เขาเพิ่งเสร็จสิ้นภารกิจตรวจตราเขตแดน และบังเอิญผ่านมาเห็นเหตุการณ์นี้ การที่ เซียน ตนหนึ่งร่วงลงมาถึงเขตแดนปีศาจเช่นนี้ ถือเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

หลิงซินเอ๋อร์มองบุรุษผู้นี้ด้วยความรู้สึกสั่นสะท้านในใจ นี่คือเขา… เงาดำในความฝัน! รัศมีปีศาจที่แผ่ออกมาจากกายเขานั้นทรงอำนาจและน่ากลัว แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีความรู้สึกคุ้นเคยและ ดึงดูดใจ อย่างประหลาด

อวิ๋นเทียนหานเดินเข้ามาใกล้ๆ ยืนอยู่เหนือร่างของนาง ราวกับเป็นเทพแห่งความตายที่เพิ่งมาถึง เขาไม่แสดงความเมตตาใดๆ ในแววตา มีเพียงความสงสัยและแผนการที่กำลังก่อตัวในความคิด

“เจ้าเป็นใคร?” อวิ๋นเทียนหานถามด้วยน้ำเสียงต่ำและเย็นชา ราวกับน้ำแข็งที่กัดเซาะหินผา

หลิงซินเอ๋อร์พยายามรวบรวมสติ นางฝืนลุกขึ้นนั่ง มองใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเขาอย่างกล้าหาญ ทั้งที่ในใจเต้นรัวด้วยความหวาดกลัว นางไม่สามารถบอกได้ว่าตนคือองค์หญิงแห่งสวรรค์

“ข้า… ข้าเป็นเซียนจากสำนักฝึกตนที่พลัดหลงมา” นางตอบเสียงแผ่วเบา แต่พยายามทำให้น้ำเสียงมั่นคงที่สุด

อวิ๋นเทียนหานเยาะหยันเล็กน้อยที่มุมปาก “สำนักฝึกตน? เซียนน้อยที่อ่อนแออย่างเจ้า บินมาตกในเขตแดนของข้าอย่างไม่ระมัดระวัง เป็นการฝึกตนที่โง่เขลาสิ้นดี”

เขาไม่สนใจบาดแผลของนาง แต่กลับมองไปยังพลังเซียนที่ยังหลงเหลืออยู่ในตัวนาง และเขารับรู้ได้ทันทีว่า พลังนี้บริสุทธิ์และพิเศษยิ่งกว่าเซียนตนใดที่เขาเคยพบมา พลังนี้คือ แก่นแท้แห่งจันทรา ตามที่มารานตี้เคยกล่าวถึง

“เจ้าไม่หวาดกลัวข้าหรือ?” อวิ๋นเทียนหานถามด้วยความสงสัย น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

หลิงซินเอ๋อร์นิ่งไปครู่หนึ่ง นางมองดวงตาของเขาที่มืดมิดและเย็นชา แต่นางกลับไม่เห็นความกระหายเลือดหรือความบ้าคลั่งที่ปีศาจควรมี นางเห็นความโดดเดี่ยว ที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเยือกเย็นนั้น

“ข้า… ข้ากลัว” นางยอมรับอย่างตรงไปตรงมา “แต่ท่านช่วยชีวิตข้า ท่านสังหารอสูรที่คิดจะทำร้ายข้า… ถ้าท่านต้องการจะฆ่าข้า ท่านคงฆ่าไปตั้งแต่แรกแล้ว”

อวิ๋นเทียนหานรู้สึกประหลาดใจกับคำตอบนี้ ปีศาจทุกคนที่เจอเขามักจะหวาดกลัวจนสั่นเทา ไม่ก็พยายามหนีอย่างบ้าคลั่ง ไม่เคยมีใครกล้าตอบเขาอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้

“ข้าช่วยเจ้า ไม่ใช่เพราะเมตตา” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงอันโหดร้าย “เจ้าเป็นเซียนที่ตกลงมาจากสวรรค์ เจ้าอาจมี ประโยชน์ ในการต่อรองกับวังสวรรค์ในภายหน้า”

เขาเหยียดมือข้างหนึ่งออกไปตรงหน้าหลิงซินเอ๋อร์ มือของเขาใหญ่และแข็งแกร่ง มีไอเย็นจากพลังปีศาจแผ่ออกมาเล็กน้อย “เจ้ารู้จักข้าไหม? ข้าคือ อวิ๋นเทียนหาน รัชทายาทแห่งแดนปีศาจ”

หลิงซินเอ๋อร์มองมือของเขาด้วยความลังเล พลังงานหยินจากกายเขาแผ่เข้ามาในร่างกายของนางอย่างช้าๆ มันทำให้พลังจันทราที่ปั่นป่วนของนาง สงบลง อีกครั้ง ราวกับว่าความมืดของเขาคือ จุดสมดุล ที่พลังของนางกำลังตามหา

“ข้ารู้จักท่าน… ในความฝัน” นางพึมพำอย่างเผลอไผล

อวิ๋นเทียนหานดึงมือกลับทันที ดวงตาของเขาแสดงความตกใจเพียงเสี้ยววินาที “เจ้าพูดอะไร? พลังของเจ้า… ทำไมถึงเชื่อมโยงกับข้าได้?”

“ข้าก็ไม่ทราบ” หลิงซินเอ๋อร์ส่ายหน้า “แต่ข้าฝันเห็นท่านยืนอยู่ท่ามกลางไฟสงคราม ภาพนั้นชัดเจนจนข้ารู้สึกเหมือนข้าเคยอยู่ที่นั่น”

บทสนทนาที่หยั่งเชิงนี้เผยให้เห็น พันธะต้องห้าม ที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างชัดเจน อวิ๋นเทียนหานเริ่มตระหนักว่าเซียนน้อยผู้นี้ไม่ได้เป็นเพียง ตัวประกัน ธรรมดา แต่เป็น ส่วนหนึ่ง ของโชคชะตาเขาจริงๆ

อวิ๋นเทียนหานมองบาดแผลของนางที่กำลังมีพิษปีศาจแล่นเข้าสู่บาดแผล แม้เขาจะอ้างว่าต้องการนางเป็นตัวประกัน แต่เขาก็ไม่ต้องการให้ตัวประกันตายอย่างรวดเร็ว

“พิษปีศาจจากอสูรนั้นรุนแรง เซียนน้อยอย่างเจ้าอาจต้านทานไม่ได้นาน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ ก่อนจะก้มตัวลงอย่างช้าๆ

เขาใช้พลังปีศาจสีดำห่อหุ้มบาดแผลของนางไว้ ไม่ใช่เพื่อรักษา แต่เพื่อ สะกด พิษปีศาจไม่ให้แล่นเข้าสู่เส้นเลือดใหญ่ การสัมผัสนี้ทำให้อวิ๋นเทียนหานรู้สึกถึง ความบริสุทธิ์ ที่น่าประหลาดใจจากร่างของนาง มันช่างแตกต่างจากทุกสิ่งที่เขาเคยสัมผัสในแดนปีศาจ

หลิงซินเอ๋อร์กัดริมฝีปากแน่นด้วยความเจ็บปวดจากพิษ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความอบอุ่นบางอย่างจากพลังปีศาจของเขา

“ท่าน… ท่านเป็นปีศาจจริงๆ หรือ?” นางเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา

“ข้าคือรัชทายาทปีศาจ” เขาตอบอย่างภาคภูมิ

“แต่…” หลิงซินเอ๋อร์มองดวงตาของเขาอีกครั้ง พลังปีศาจของเขาเข้มข้น ร่างกายของเขาสะท้อนความมืดมิดทั้งหมดของแดนนี้ แต่เมื่อเขามองมาที่นาง ความเยือกเย็นนั้นกลับแฝงด้วย ความหม่นหมอง ที่ไม่เหมือนกับปีศาจที่โหดร้ายตัวอื่น

นางรวบรวมความกล้า เอ่ยคำที่มาจากความรู้สึกในส่วนลึกที่สุดของหัวใจ “ท่านไม่เหมือนปีศาจตนอื่นที่ข้าเคยได้ยินมา… ท่านไม่เหมือนปีศาจ”

คำพูดนี้ดังก้องอยู่ในโสตประสาทของ อวิ๋นเทียนหาน ราวกับเสียงฟ้าร้องท่ามกลางความเงียบงัน มันคือประโยคที่ทำลายกำแพงที่เขาสร้างขึ้นมาตลอดชีวิตได้ชั่วขณะหนึ่ง

ไม่เหมือนปีศาจ? เขาทุ่มเทชีวิตให้กับการทำลายล้าง สงคราม และความมืดมิดมาตลอด แต่ทำไมเซียนน้อยผู้นี้ถึงมองเห็นความแตกต่าง?

หัวใจที่ปิดตายของเขา สั่นไหวเล็กน้อย ความรู้สึกที่คล้ายกับความอบอุ่นที่ถูกละเลยมานานนับพันปีฉายวาบขึ้นมา ก่อนที่เขาจะรีบควบคุมสีหน้าให้กลับมาเย็นชาดังเดิม

อวิ๋นเทียนหานลุกขึ้นยืนในทันที โดยไม่ตอบคำถามของนาง เขาทิ้งให้นางนั่งอยู่กับบาดแผลที่ถูกสะกดไว้กลางหุบเขาอวิ๋นหมิง

“ตามข้ามา” เขาออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างกว่าเดิม ราวกับพยายามปกปิดความรู้สึกที่เพิ่งถูกปลุกให้ตื่น “เจ้าต้องไปกับข้าที่ปราสาทปีศาจในฐานะตัวประกัน อย่าได้คิดหนี… เซียนน้อย”

หลิงซินเอ๋อร์พยักหน้าอย่างช้าๆ นางรู้ดีว่าการเข้าไปในรังปีศาจนั้นอันตรายถึงชีวิต แต่ในขณะเดียวกัน นางก็ไม่สามารถต้านทาน แรงดึงดูด ที่เชื่อมโยงนางกับบุรุษผู้นี้ได้ นางจะต้องค้นหาความจริงเกี่ยวกับ พันธะต้องห้าม นี้ให้ได้

นางลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล พยายามเดินตามเงาดำที่นำทางนางไปยังใจกลางแดนปีศาจ โดยไม่รู้เลยว่าการพบกันครั้งนี้คือจุดเริ่มต้นของความรักต้องห้ามที่ถูกลิขิตให้ทำลายล้างทั้งสามภพ