Se connecterShare
อยากรู้เหมือนกันเทพเซียนกระดูกแข็งเพียงใด
Dernière mise à jour:
2025-03-07 01:36:27
Related chapter
ลิขิตกาลบันดาลรัก ใครใช้ให้แตะลูกๆข้า
ทางด้านพ่อสามีกับอาหญิงเล็กของเมิ่งหย่งชวนไปที่ศาลเจ้าได้นานพอควรแล้วถึงเวลาต้องกลับมาแล้ว เสิ่นเยี่ยนฟางที่เตรียมมื้อเช้าให้พวกเขาก็เห็นอาหญิงของสามีวิ่งกระหืดกระหอบมาหานาง"หลานสะใภ้ๆ แย่แล้วๆมีคนกำลังมาหาเจ้าเพื่อทวงลูกคืน พวกเขาบอกว่าเจ้าขโมยบุตรชายของเขามาน่ะ""หืม...ข้าขโมยบุตรของพวกเขามาเช่นนั้นหรือเจ้าคะอาหญิง ใครกันมากล่าวหาข้า"เสิ่นเยี่ยนฟางเอ่ยถามเมิ่งหย่งซิน หยางซิงเหยียนกับเจียงเสี่ยวฮวาที่ช่วยกันเลี้ยงเด็กๆทั้งหกคนตกใจทันที ฮูหยินเมิ่งขโมยบุตรผู้อื่นนี่เป็นไปได้อย่างไรกัน ยังไม่ทันสอบถามให้รู้ความก็มีบุรุษห้าคนมาถึงหน้ารั้ว ทั้งห้าเดินเข้ามาในบ้านโดยไม่ขออนุญาตแต่อย่างใด เสิ่นเยี่ยนฟางหันไปหาบุตรชายทันที"เสี่ยวเย่าใช่พวกที่จะมาก่อกวนหรือไม่" เสี่ยวเย่ามองไปที่เทพสงครามฮ่าวเฉินกับรองแม่ทัพฮ่าวหลางจึงพยักหน้ากับมารดา เสิ่นเยี่ยนฟางเดินขึ้นหน้ากางแขนปกป้องบุตรทันทีเช่นกัน "มาทางไหนไสหัวกลับไปทางนั้น บุตรชายของข้ามิใช่ใครจะมาแอบอ้างได้""เสี่ยวฟางเซียน อย่าว่าแต่ปราณพิภพเลยแม้แต่เจ้าข้าก็ไม่ละเว้น พวกเจ้าไปจับมันมา รวมถึงนางเซียนทรยศนี่ด้วย"ทั้งสี่ค
Dernière mise à jour : 2025-03-07ลิขิตกาลบันดาลรัก กระทืบเทพเซียน
ชาวบ้านเข้าใจว่าพวกที่มาหาเรื่องเป็นคนบ้าก็พยายามจะผลักดันช่วยกันต่อต้านเต็มที่ จนกระทั่งมีรถม้าวิ้งเข้ามา ทันทีที่เมิ่งหย่งชวนลงจากรถ เสิ่นเยี่ยนฟางก็หยุดมือทันที น้ำตาไหลออกมาสะอื้นจนเมิ่งหย่งชวนรีบตรงมาหานาง เทพสงครามเห็นหน้าก็ยิ่งโมโห ไอ้เทพชั้นต่ำทรยศมาอีกตนหนึ่งแล้ว เมิ่งหย่งชวนไม่สนใจสิ่งใดรีบมาเช็ดน้ำตาให้เมียรักทันที"เสี่ยวฟางของพี่ร้องไห้ทำไม ใครรังแกเจ้ากัน""ฮึกๆๆ ฮือๆๆพวกเขาเจ้าค่ะ ท่านพี่พวกเขาจะพรากเสี่ยวเย่าไปจากข้ารวมถึงเด็กๆอีกห้าคน เขาตีข้าๆสู้ไม่ได้ ท่านพี่ข้าเพิ่งตรวจมาเมื่อวาน ข้ากำลังตั้งครรภ์แต่พวกเขาก็ไม่ยั้งมือ ทุบตีข้าเพื่อแย่งลูกของเราฮือๆๆๆ"ทั้งห้ายืนอ้าปากค้าง เป็นนางที่ทุบตีพวกเขานะ เหตุใดนางซบอกสามีร้องไห้ว่าพวกเขาทุบตีนางกัน ธิดาบุปผาเจ้ามันสตรีมากเล่ห์ แต่เมิ่งหย่งชวนไม่สนใจถามความจริง เขาโกรธทันทีที่รู้ว่ามีคนมาหาเรื่องเมีย หันกลับไปช้าๆก่อนจะเอ่ยกับฮ่าวเฉิน"อะไรนะเจ้าตั้งครรภ์หรือ เสี่ยวฟางอย่าร้องๆเดี๋ยวลูกจะมีอันตราย พี่จัดการให้เองใครกล้าทำร้ายเจ้าพี่ไม่เอาไว้เด็ดขาด ดูท่าเจ้าคงเป็นหัวหน้าสินะ กล้ารังแกเมียข้า คิด
Dernière mise à jour : 2025-03-07ลิขิตกาลบันดาลรัก ข้าตั้งครรภ์เสี่ยวเย่าจะท้องแฝดได้อย่างไร
หลังจากที่จัดการคนที่มาแอบอ้างเป็นบิดาเสี่ยวเย่าแล้วเมิ่งหย่งชวนก็หันมาหาเมียรักทันที เมื่อกี้นางบอกเขาว่ากำลังตั้งครรภ์หรือ นี่เป็นข่าวดีเชียวนะ เขารอเวลานี้มานานมากแล้วที่ผ่านมานางฝังเข็มเอาไว้เขาเห็นว่านางไม่พร้อมจึงไม่ได้เซ้าซี้แต่ตอนนี้นางตั้งครรภ์แล้ว"เสี่ยวฟางจ๋า..ไปพักเถอะหน้าซีดเชียว""ท่านพี่..ข้ายังไหวอยู่นะเจ้าคะ อุ๊บ อื้อ แหวะ"พูดจบก็เอามือป้องปากวิ่งไปอาเจียนทันที เสี่ยวเย่ามองตามมารดา เขาเป็นห่วงนางกับท่านพ่อและน้องๆ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาต้องเข้าไปอยู่ในครรภ์มารดาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เวลาถือกำเนิดของเขามาถึงแล้ว เมิ่งหย่งชวนที่ตอนนี้ลูบหลับให้ภรรยา เมิ่งลู่เจินวิ่งไปเอาน้ำมาให้พี่สะใภ้ หยางซิงเหยียนเองเรื่องเมื่อกี้ทำให้นางตกใจไม่น้อย ตอนนี้หวงหย่งเหนียนกำลังเฝ้าดูแลนางอยู่ในห้อง เมิ่งหย่งซินเอ่ยกับสามีว่าขออยู่ดูแลหลานสะใภ้ก่อน"ท่านพี่...หลานสะใภ้นางตั้งครรภ์ บ้านก็ไร้สตรีข้าอยากอยู่ดูแลนางก่อน อาหารการกินและยาของท่านพ่อต้องมีคนดูแลน่ะเจ้าค่ะ""อืม..พี่เข้าใจเสี่ยวซินอยู่ดูแลพวกเขาเถอะ พี่เองก็จะไปๆมาระหว่างตำบลกับหมู่บ้านสี่สิบลี้"โจวหยางเดินม
Dernière mise à jour : 2025-03-09ลิขิตกาลบันดาลรัก รับทัณฑ์สวรรค์
ยามซวีทุกคนพร้อมหน้ากันที่โต๊ะกินข้าวมีเพียงหยางซิงเหยียนและเสิ่นเยี่ยนฟางที่ลุกมาไม่ไหว พวกนางแพ้ท้องหนักเกินไป เมิ่งลู่เจินตักข้าวกินทีละคำอย่างใจเย็น กิริยานี้หวงหย่งเหนียนถึงกับอมยิ้ม หากไม่ใช่บุตรชายเมิ่งหย่งชุนมิใช่น้องชายแม่ทัพเมิ่งเขายังคิดว่านี่คือคนสกุลหวง กิริยาท่าทางสุขุมเช่นนี้เขาเห็นในตัวคนๆเดียวคือท่านปู่ของเขามหารราชครูแห่งหนานเป่ย จากนั้นจึงเอ่ยกับเมิ่งหย่งชวน"อีกเจ็ดวันท่านเดินทางแล้วส่วนข้าจะรอให้ฮูหยินอาการดีขึ้นก็จะเดินทางเช่นกัน อย่ากังวลเรื่องน้องชายท่าน มีข้าอยู่สกุลลู่กับสกุลจางกล้าแตะต้องเขาก็ต้องดูว่ามีปัญญาแค่ไหน""ข้าน้อยเมิ่งหย่งชวนคงทำได้เพียงแค่พึ่งบารมีใต้เท้าปกป้องน้องชายแล้ว ขอบคุณท่านมากขอรับ อาเจินขอบคุณอาจารย์หรือยัง""ขอบคุณอาจารย์ขอรับ พี่ใหญ่ข้าสัญญาว่าจะตั้งใจเรียนเพื่อท่านกับท่านพ่อ พี่สะใภ้และสกุลเมิ่งของเรา"เมิ่งหย่งงชวนตักอาหารเข้าไปให้เมียในห้อง เห็นนางนอนหลับอยู่ไม่อยากปลุกแต่เมื่อตอนบ่ายนางอาเจียนอย่างหนักเขาเกรงว่านางจะหิวจึงต้องเรียกให้ลุกมากินข้าว"เสี่ยวฟาง คนดีของพี่กินอะไรสักหน่อยเถอะนะ อาเจียนออกมามากนักจะหิวเอา
Dernière mise à jour : 2025-03-09ลิขิตกาลบันดาลรัก ถือกำเนิดสมบูรณ์
จากนั้นเสิ่นเยี่ยนฟางก็ล้มตัวลงนอน เมิ่งหย่งชวนห่มผ้าให้นางก่อนจะเดินออกไป ทันทีที่เขาปิดประตูห้องตามหลัง เสิ่นเยี่ยนฟางเรียกหาบุตรชายทันที"เสี่ยวอิงมาหาแม่หน่อย ลูกรัก"ไม่นานเสี่ยวอิงก็มานั่งอยู่บนเตียงของมารดา ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆนาง เสิ่นเยี่ยนฟางกอดเด็กน้อยเอาไว้ก่อนจะเอ่ยปากพูดคุย"ลูกสืบได้อะไรมาบ้าง""พวกเขาอยากได้ธัญพืชที่ฝั่งหนานเป่ยรับปากไว้ แต่ถึงวันส่งมอบธัญพืชกลับหายไปหมด คนที่ดูแลเรื่องนี้กลับไม่ยอมรับ เผ่าเร่ร่อนก็กล่าวหาว่าพวกหนานเป่ยกกลับกลอกผิดสัญญาขอรับ""หายไปหมดเช่นนั้นหรือ ใครเอาไปกัน""คนที่มาหาเรื่องท่านแม่ครั้งก่อน คนที่เป็นบิดาของสตรีคนนั้นกับบุตรเขยของเขาขอรับ""เป็นลู่หานกับจางฮั่นหรือ พวกเขาจะเอาธัญพืชไปซ่อนทำไมกัน ขายจะได้กี่ตำลึง""พวกเขาค้าขายอาวุธ ท่านแม่ขอรับหากมีสงครามจริงๆที่ขายได้ดีกว่าเสบียงก็คืออาวุธมิใช่หรือขอรับ"เสิ่นเยี่ยนฟางถึงบางอ้อทันที หากหาธัญพืชที่หายไปเจอสงครามอาจไม่เกิด แต่ปัญหาคือนางจะทำอย่างไรให้สามีกับรัชทายาทหาเจอ โดยที่ไม่สงสัยว่านางไปรู้เรื่องเหล่านี้มาจากไหน ทำอย่างไรดี"แม่ต้องให้ท่านพ่อรู้ แต่จะรู้แบบไห
Dernière mise à jour : 2025-03-09ลิขิตกาลบันดาลรัก เด็กที่เกิดจากความรักย่อมดีกว่าเด็กที่ถูกถีบลงมา
ยามเหมาแล้วเมิ่งหย่งชวนลุกขึ้นมาหากระโถนเพราะเมียรักเอาแต่อาเจียนไม่หยุด นางลุกขึ้นมาแล้วเวียนหัวยิ่งนัก เสี่ยวเย่าเดินมาหาที่หน้าห้องก่อนจะบอกท่านพ่อว่าเขาจะเข้าไปดูท่านแม่เอง เมิ่งหย่งชวนพยักหน้าให้ เด็กน้อยเข้าไปก็เห็นมารดานอนหมดแรง เสี่ยวเย่าขึ้นไปนั่งบนเตียงจับมือมารดามาแนบใบหน้าก่อนจะเอ่ยขอโทษ"ท่านแม่ต้องมาเหนื่อยเพราะลูก วันนี้มหาเทพจะมารับลูกแล้วขอรับ""เขาบอกว่าที่ลูกเหลืออยู่เป็นเพียงเศษวิญญาณเท่านั้น""ขอรับ มีบางคนต้องสั่งสอนหนักๆนะขอรับท่านแม่ เด็กดื้อด้านท่านแม่ต้องหวดก้นเขาเยอะๆ ให้เขาท่องตำราเต๋า สวดพระคัมภีร์มากๆ""หืม..ลูกหมายถึงใครกัน""คนที่คลอดทีหลังลูกขอรับ""เสี่ยวเย่ากว่าแม่จะตั้งครรภ์เสี่ยวเฟิงกับเสี่ยวฮวาน่าจะอีกสองปีหลังจากคลอดเจ้าแล้ว อีกอย่างน้องๆน่ารักออกปานนั้นไม่เห็นจะดื้อเลย ส่วนเสี่ยวอิงแม่ต้องคลอดเขาเป็นคนสุดท้องมิใช่หรือ เสี่ยวอิงน่ารักจะว่าไป""ลูกไม่ได้หมายถึงพวกเขาห้าคนสักหน่อย ท่านพ่อมาแล้วท่านแม่พักผ่อนเถอะขอรับ เสี่ยวเถาเร่งให้ลูกท้อออกดอกออกผลเพื่อท่านแม่จะได้ทานอร่อยๆ แก้แพ้ท้อง""อืม ฝากขอบใจน้องๆด้วย อยู่กับท่านย่าเล็ก
Dernière mise à jour : 2025-03-09ลิขิตกาลบันดาลรัก ผลสอบออกมาแล้ว
บิดาของเสี่ยวเย่ากับเสิ่นเยี่ยนฟางเอ่ยออกมาพร้อมกันจนเมิ่งหย่งชวนมองเมียตัวเองสลับกับบิดาของเสี่ยวเย่า เสิ่นเยี่ยนฟางมองหน้าท่านตาเจ้าที่ให้พูดอะไรบ้าง ตาแก่นั่นก็ยืนเฉยนางจึงต้องเอ่ยเอง"ท่านพี่ พวกเขามีคนมามากหากท่านพาคนไปด้วยจะไม่ดูเหมือนว่าพวกเราควบคุมพวกเขาหรือเจ้าคะ พวกท่านไปเถอะสามีข้าหวังดีแต่ว่าอาจทำพวกท่านลำบากใจ"เมิ่งหย่งชวนพยักหน้าก่อนจะเดินนำหน้าเขาออกไป บิดาเสี่ยวเย่าเอ่ยกับเขาลอยๆ"ท่านซิ่วไฉ ข้าต้องหลบหลีกเส้นทางจึงรีบไปจากที่นี่เพราะข้าเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น ยิ่งมีบุตรชายด้วยข้าเป็นห่วงความปลอดภัยของเขา""หืม นายท่านหลี่ไปเห็นอันใดคอขาดบาดตายกันหรือขอรับ""ท่านอย่าเสียงดังไปนะ ข้าไปเห็นขุนนางซ่อนเสบียงเอาไว้หลายร้อยต้าน อีกทั้งยังมีลังอาวุธอีกนับไม่ถ้วน ตอนนี้ข้าผ่านภูเขาเฉียนจงพอดีเลยแวะพักขึ้นเขาไปหาเสบียง ยังดีที่พวกเขาไม่เห็นข้าแต่ข้าไม่วางใจต้องเร่งเดินทาง""ท่านมาบอกข้าไม่กลัวข้าไปบอกใต้เท้าพวกนั้นหรือนายท่านหลี่""ท่านดูก็รู้ว่าท่านเป็นคนมีคุณธรรม""ชมเกินไปแล้ว ท่านหลี่ขอให้ท่านเดินทางปลอดภัย ส่งเพียงเท่านี้นะขอรับ เสี่ยวเย่าแล้วพบกันสักวันห
Dernière mise à jour : 2025-03-09ลิขิตกาลบันดาลรัก วางแผนกลับเมืองหลวง
เมื่อพูดคุยกันเรียบร้อยเมิ่งหย่งชวนก็กลับบ้าน เสิ่นเยี่ยนฟางยังคงนอนหมดแรงอยู่ในห้อง เด็กทั้งห้าคนนอนหลับอยูกับมารดา เมิ่งหย่งชวนเห็นพวกเขานอนเรียงกันก็อุ้มทีละคนมานอนห้องตนเอง ก่อนจะหอมแก้มครบทุกคนจากนั้นก็ไปหาภรรยาเสิ่นเยี่ยนฟางตื่นมาแล้วตั้งแต่เขาอุ้มเสี่ยวอิงไปเป็นคนสุดท้าย นางรู้ดีว่าเมิ่งหย่งชวนเป็นห่วงความรู้สึกของนางที่ต้องจากกับเสี่ยวเย่า ถึงจะรู้ดีว่าเสี่ยวเย่าอยู่ในครรภ์ตนเอง แต่ลึกๆก็อดคิดถึงดวงตาสุกใส แก้มป่องๆยามที่เหนื่อยๆมาได้ชื่นใจไม่ได้"คิดถึงเสี่ยวเย่าหรือเมียพี่""เจ้าค่ะเคยอยู่ด้วยกันก็มีบ้างที่จะโหยหา ว่าแต่เอ่อ..ท่านพี่อาเจินจะเดินทางแล้วข้าห่วงเขานัก มารดาท่านนางช่างร้อยเล่ห์""อย่ากังวลเลย อาเจินเข้มแข็งกว่าที่เราเห็น""เฮ้อ...ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่ เหตุใดบนตัวเขามีกลิ่นอายสังหารก็ไม่รู้ หวังว่าคงไม่ไปทำเรื่องอันใดที่ทำให้ตัวเองตกที่นั่งลำบากหรอกนะ"เมิ่งหย่งชวนรั้งนางมากอด เขาหอมแก้มนางมือหนาเชยคางให้สบตากับตนเองก่อนจะเอ่ย"เสี่ยวฟาง อย่าได้กังวลไปเลยอาเจินคือเด็กที่เจ้าสั่งสอนมาเองกับมือ เขาย่อมรู้หนักเบาไม่ทำอันใดให้ตนเองหรือคนรอบกายเดือ
Dernière mise à jour : 2025-03-09
Latest chapter
ลิขิตกาลบันดาลรัก ตอนพิเศษ-15-ชีวิตครอบครัวมีความสุข
เมื่อถึงมื้อค่ำผู้ใหญ่ก็มีเรื่องคุยกัน หวงหย่งเหนียนเจรจาสู่ขอจางจื่อเหยียนกับจางลี่ให้หวงมู่เหวิน กลับเมืองหลวงแต่งงานทันทีเพราะเด็กทั้งสองนั้นไปไกลแล้ว หากเกิดจางจื่อเหยียนตั้งครรภ์ขึ้นมาก่อนจะไม่ดีจากนั้นซูหยางก็สู่ขอเมิ่งหานเซียงกับเมิ่งหย่วงชวน ส่วนเมิ่งหย่งชวนก็เจรจาสู่ขอหวงเฟยเซียนให้บุตรชายคนโตเช่นกัน ตวนอ๋องเอ่ยกับเมิ่งหย่งชวนว่าเขาจะแต่งงานกับเมิ่งเสี่ยวเฟิงทำเอาทุกคนอ้าปากค้าง แต่เสิ่นเยี่ยนฟางและเมิ่งหย่งชวนรู้ดีว่าบุตรสาวมีใจให้เสด็จอาสิบสองมานานแล้ว ในเมื่อเป็นความสุขของบุตรสาวทั้งคู่จึงส่งเสริม สรุปทุกคู่หมั้นหมายกันเรียบร้อยแล้วจะแต่งงานกันในอีกครึ่งเดือนเจ็ดเดือนต่อมาเสิ่นเยี่ยนฟางก็คลอดฝาแฝดชายหญิงให้เมิ่งหย่งชวนอีกหนึ่งคู่ ตอนนี้นางกำลังอยู่เดือน บุตรชายและบุตรสาวแต่งงานเรียบร้อยแล้ว เมิ่งเสี่ยวเถาที่ตอนนี้กลายเป็นพระชายารัชทายาท คนอื่นๆ ก็เป็นฮูหยินน้อยของจวนต่างๆเมิ่งหานเซียงตั้งครรภ์คนแรก หากไม่นับจางจื่อเหยียนที่ตั้งครรภ์ก่อนแต่งงานไปแล้ว จากนั้นก็ตามด้วยโจวจื่อหราน ส่วนที่เหลือสามียังคงตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติภารกิจปั๊มบุตรอย่างไม่ย่อท้อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ในที่
ลิขิตกาลบันดาลรัก ตอนพิเศษ-14-มหาเทวีของข้า
เมิ่งเสี่ยวเถาลืมตาขึ้นมา นางฝันอะไรเนี่ยถึงนางจะชอบจ้าวตงหยางแต่ไม่ควรเก็บเขามาฝันลามกเช่นนี้ได้นะ เขาเรียกนางมหาเทวี ส่วนนางก็เรียกเขาว่าท่านตาเจ้าที่ นี่มันเรื่องอะไรกัน อีกทั้งเขากับนางยังเข้าหอกันในศาลเจ้า นี่มันบ้าไปแล้วหรือนอกจากเมิ่งเสี่ยวเถาจะฝันประหลาดจ้าวตงหยางก็ไม่ต่างกัน เขาฝันเช่นเดียวกับนาง ในความฝันนางช่างหอมหวานยิ่งนัก นึกถึงวันที่ได้ชิมความหวานจากนางเมืองหลายวันก่อนยังตราตรึง อีกทั้งในฝันเสมือนจริงเหลือเกิน หากเขาแหวกม่านประเพณีเข้าหอกับนางก่อนได้ก็คงดีนางจะเป็นพระชายาและจะเป็นแม่ของแผ่นดินคนต่อไป คืนวันแต่งงานหากพิสูจน์ความบริสุทธิ์ไม่ได้นางจะใช้ชีวิตที่เหลือลำบาก เขาจึงจำต้องอดเปรี้ยวไว้กินหวาน แต่ในความฝันนางช่างน่าทะนุถนอมเหลือเกิน เขาไม่เข้าใจเหตุใดฝันเช่นนั้นได้แต่ละเมอออกมาไม่รู้ตัว"เทวีของข้า เสี่ยวเถาเด็กดีข้าคิดถึงเจ้าคนงาม"หลังจากมาถึงฮวาป๋ายทุกคนก็พักผ่อนกันเต็มที่ กระทั่งยามซื่อทุกคนก็มารวมตัวกันไปบ้านท่านปู่ทวด เด็กๆให้สาวใช้และบ่าวในจวนขนของขวัญมากมายไปที่บ้านท่านอาหญิง จางจื่อเหยียนจูงมือเหลนเขยไปเยี่ยมท่านตาทวดของนางอย่างอารมณ์ดีเมิ่งซุนที่กำ
ลิขิตกาลบันดาลรัก ตอนพิเศษ-13-กลับฮวาป๋าย
หลายเหตุการณ์ผ่านไปถึงเวลาที่ทั้งหมดต้องเดินทางกลับฮวาป๋าย รุ่งสางทุกคนก็เตรียมตัวที่จะออกเดินทาง จ้าวตงหยางพาเมิ่งเสี่ยวเถาขี่ม้าไปด้วยกัน จ้าวไห่เฉิงกับเมิ่งเสี่ยวเฟิงก็ขี่ม้าไปล่วงหน้าแล้ว นางชอบขี่ม้าที่สุด เสด็จอาสิบสองจึงตามใจนางบรรดาสตรีที่เหลือนั่งรถม้าสามคัน จากเมืองลั่วเหอไปฮวาป๋ายใช้เวลาเพียงสองวันเท่านั้น แต่เด็กๆจะแวะไปเมืองเหลยเพื่อเยี่ยมท่านย่าลู่ซินก่อน เดินทางมาได้หนึ่งวันก็ถึงเมืองเหลย ทั้งหมดเข้าที่พักที่ท่านอาเขยเตรียมไว้ให้ หวังจิ่วมารับเด็กๆและอารักขาด้วยตนเอง หวังซูหรานก็ตามบิดามาด้วย นางคิดถึงพี่ๆมากนัก หวังซูหนีว์เห็นหน้าน้องสาวก็รีบทักทาย"ซูหราน เจ้ามาแล้ว""พี่หญิง ข้าคิดถึงท่านที่สุดเลย"คนที่เหลือเปิดม่านออกมาก่อนจะส่งเสียงทักทาย หวังซูหรานควบม้ามาใกล้ๆก่อนจะขี่ม้าขนาบข้างแล้วคุยไปด้วย หวังจิ่วต้องรีบกลับเพราะตอนมานั้นเขามาคนเดียว ใครจะรู้เจ้าตัวดีแอบตามมาด้วย หากกลับไปเมียจัดการเขาแน่นอนกระทั่งถึงที่พักเรียบร้อยก็เป็นเวลาปลายยามเซินแล้ว จากนั้นทั้งหมดก็เข้าที่พัก เมื่อจัดการตัวเองเรียบร้อยก็พากันมากินมื้อเย็น ต่า
ลิขิตกาลบันดาลรัก ตอนพิเศษ-12-ข้าต้องการแต่งงานกับนาง
จางจื่อเหยียนยอมรับสัมผัสจากหวงมู่เหวิน นางลืมไปแล้วว่านางกำลังโกรธเขา ลืมไปแล้วว่าเขามาเพื่อให้นางยกโทษให้ กระทั่งผิวกายต้องอากาศเย็นนางจึงรับรู้ว่าอาภรณ์ถูกเขาปลดออกแล้ว แผ่นหลังแตะที่นอนโดยมีร่างไร้อาภรณ์ของคนตัวโตทาบทับเกยนางเอาไว้ ดอกบัวตูมเบ่งบานชูช่อ ปลายถันแข็งชันล่อลวงให้คนด้านบนตกอยู่ในมนต์เสน่หา หวงมู่เหวินสบตากับนางจางจื่อเหยียนไม่กล้าสบตาเขาเอ่ยตะกุกตะกัก"คุณชายรอง""เรียกพี่มู่เหวินเหมือนเดิมได้หรือไม่ จื่อเหยียนของพี่ เจ้างามนัก"จางจื่อเหยียนผวา ร่างงามถูกเขานวดเฟ้น ปากหยักครอบครองความหวานตรงหน้า ดรุณีน้อยยกแขนคู่เรียวโอบรั้งท้ายทอยหนาแอ่นอกงามให้เขาเชยชม ใจนางมีเขาอยู่จึงไม่ไตร่ตรองในสิ่งที่กำลังทำ แค่คืนนี้เท่านั้น แค่ครั้งนี้ขอให้นางได้เป็นผู้หญิงของเขา หลังจากคืนนี้ไปนางจะออกจากหนานเป่ยไปใช้ชีวิตที่อื่น"อื้อ พี่มู่เหวิน อาเหยียน สะเสียว""อืม หวานเจ้าหวานมากอาเหยียน"ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนต่ำลงไปหาดอกไม้บอบบางก่อนเริ่มสำรวจน้ำหวาน ไม่นานคนใต้ร่างก็กระตุกเกร็ง นางแตะสวรรค์จนต้องกลั้นเสียงครางเอาไว้ เกรงว่าจะเล็ดลอดออกไป หวงมู่เหว
ลิขิตกาลบันดาลรัก ตอนพิเศษ-11-ให้อภัยพี่เถอนะ
จางจื่อเหยียนนอนละเมอทั้งคืน หวงมู่เหวินนั่งเฝ้าอยู่ด้านนอก เขารู้สึกผิดเขาเพิ่งรู้ตัวว่าที่ผ่านมาเขารักนาง หากว่าวันนี้ไม่เกือบเสียนางไปเขาก็คงไม่รู้หัวใจตัวเองและเป็นเขาเองที่เกือบทำนางหายไป เมิ่งเสี่ยวหว่านออกมาจากห้องเห็นบุตรชายคนรองของมหาราชครูก็ถอนหายใจคนหนึ่งก็พยายามหนีหัวใจตัวเอง อีกคนก็ปากแข็งจนก่อเรื่องร้ายแรง จางลี่ออกมาจากห้องบุตรสาวเห็นคนก่อเรื่องนั่งคุกเข่าอยู่หน้าห้องก็ประคองฮูหยินของตนเดินมาหา "คุณชายรอง....ท่านไปพักก่อนเถอะอาเหยียนนางยังมีไข้และเพ้อเป็นบางครั้ง รอนางดีขึ้นท่านค่อยมาดีกว่า""ท่านอาจาง..ข้าสำนึกผิดแล้วข้าอยากเข้าไปหานาง ท่านอาท่านอนุญาตเถอะขอรับ""คุณชายรอง..มีใช่ว่าพวกเรากีดกันท่าน แต่ให้เวลานางสักหน่อย บุตรสาวข้านางเพิ่งเสียขวัญ อีกทั้งเกือบจมน้ำตาย ตอนนี้หากเห็นหน้าท่านนางอาจทรุดหนักกว่าเดิม"จางลี่โกรธมากเรื่องนี้เมิงเสี่ยวหว่านรู้ดี เขารักบุตรสาวคนนี้ที่สุด จางเหิงบุตรชายคนโตที่เป็นผู้สืบสกุล สามีนางยังมิเอ็นดูเท่ากับบุตรสาวเลย แต่อย่างไรเล่า คนที่คุกเขาอยู่ตรงหน้าคือบุตรชายมหาราชครูเชียวนะ เมิ่งเสี่ยวหว่านถอนหายใจก่อนจะเอ่ยกับสามีของนาง
ลิขิตกาลบันดาลรัก ตอนพิเศษ-10-ข้าเกลียดเจ้า ไปตายซะ
ทุกคนปรับความเข้าใจกันหมดแล้ว เหลือเพียงเมิ่งลู่เหลียนกับหานมู่เฉินเท่านั้น ตอนนี้ดรุณีน้อยกำลังโมโหเขาอยู่ หานมู่เฉินที่เดิมทีเคยถูกนางทุบตีประจำมาวันนี้เขากลับตรึงนางเสียอยู่หมัด ยามนี้รน่างงามอยู่ใต้ร่างแกร่งเขากดข้อมือนางเอาไว้ ปล้ำจูบนางอย่าเอาแต่ใจ เมิ่งลู่เหลียนที่ถูกเขาหลอกมาตลอดว่าเขาไร้วรยุทธ ยามนี้นางต่างหากที่ห่างไกลคำว่ายอดฝีมือ"ปล่อยข้านะเจ้าบ้าหานมู่เฉิน ไอ้คนโกหกหลอกลวง เจ้าหลอกข้าหรือ อย่าให้ข้ารอดไปได้นะ บอกให้ปล่อยไง""ปล่อยหรือ นี่เมิ่งลู่เหลียนข้าจะบอกให้นะ ทั้งชีวิตข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่นอน""เจ้ามีสิทธิ์อันใดมาควบคุมข้า หานมู่เฉินไอ้คนเลว อื้ออออ"เด็กคนนี้ต้องสั่งสอน เขาต้องปราบนางให้ได้ ดื้อด้านนักทุบตีเขาอยู่เรื่อย ถ้าไม่ใช่ว่าเขารักนางคงจับนางฟาดเสียหลายทีแล้ว ทำตัวเกเรยิ่งนัก เมิ่งลู่เหลียนที่กำลังเสียเปรียบเขาอยู่ ก็หาทางออกให้ตัวเอง ทันทีที่เขาถอนจุมพิตออกนางก็เปลี่ยนเป็นไม้อ่อนทันที"พะ พี่มู่เฉิน เหลียนเอ๋อร์เจ็บมือเจ้าค่ะ ปล่อยเหลียนเอ๋อร์ได้ไหมเจ้าคะ""หืม..อ่อนหวานก็เป็น เอาตัวรอดสิท่าแม่ตัวดี""เปล่านะเจ้าคะ เหลียนเอ๋อร
ลิขิตกาลบันดาลรัก ตอนพิเศษ-9-คู่หมั้นคนนั้นของเจ้าก็คือข้าเอง
หนุ่มสาวออกเดินทางไปหลังเขา ซึ่งไม่ได้ไกลจากจวนมากนัก เดินเท้าไปใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยามเท่านั้น ไม่นานทั้งหมดก็มาถึง จ้าวตงหยางจูงมือเมิ่งเสี่ยวเถาไปด้านหนึ่ง จ้าวไห่เฉิงก็จูงมือเมิ่งเสี่ยวเฟิงไปอีกด้าน ส่วนซูหยางรวบเอวบางของเมิ่งหานเซียงไปนั่งเล่นบนโขดหินริมลำธาร องครักษ์ที่ตามมามีมากกว่าสิบคนต่างก็ดูแลรอบนอกเผื่อมีคนนอกหลงเข้ามาเมิ่งเสี่ยวเย่ากับเมิ่งซีฮวนไปหาไก่ป่า ส่วนหวงมู่เหวินไปเก็บฟืนกับหานมู่เฉิน ทั้งคู่เป็นลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกัน มารดาเป็นเชื้อพระวงศ์ทั้งคู่ สาวๆที่เหลือต่างก็กวดจับกระต่ายป่า โจวจื่อหรานไม่อยากทำร้ายมันจึงปล่อยไป บรรดาบิดามารดาของเด็กๆเหล่านี้ปวดหัวมากนัก เมื่ออยู่กันครบทีไรสร้างเรื่องใหญ่โตทุกที โจวหยวนปวดหัวแต่ต้องยอมตามใจ เจียงเสี่ยวฮวาเองก็ไม่อยากดุแต่จำต้องเข้มงวดเมื่อได้ไก่ป่ามาแล้วบุรุษก็จัดการ ให้บรรดาสตรีนั่งรอ จางจื่อเหยียนสายตาซุกซนนางมองเห็นดอกไม้สีแดงอยู่ลิบๆ แน่นอนว่าใช่ดอกโสมนางต้องไปเอามันกลับให้ได้ เอาไปขายให้ท่านพ่อคงได้หลายร้อยตำลึง ดรุณีน้อยมีหัวการค้ายิ่งนัก แต่ลูกค้าของนางกลับเป็นบิดาอย่างจางลี่ แล
ลิขิตกาลบันดาลรัก ตอนพิเศษ-8-เสด็จแม่มีข่าวดี
ปลายยามอิ๋นเมิ่งหานเซียงขยับตัว นางนึกขึ้นได้ว่าข้างๆมีคนนอนด้วยก่อนจะขยับร่างบางเข้าหาซุกใบหน้าหวานเข้ากับอกแกร่ง กลิ่นกายซูหยางทำเอาสาวน้อยหวั่นไหว นางกับเขาเป็นไม้เบื่อไม้เมากันตลอดเวลา เป็นเพราะเขาไม่เคยใส่ใจนางเลย แต่กับคุณหนูคนอื่นๆเขากลับดูแลอย่างดี บางคนถึงกับยอมสอนพวกนางให้ส่วนตัว เมิ่งหานเซียงกลัวเขาจะตื่น แต่ก็รวบรวมความกล้าจุมพิตลูกกระเดือกคนตัวโตเบาๆ ไล่จุมพิตไปจนถึงปลายคาง ก่อนจะจุมพิตที่ริมฝีปากคนนอนหลับซูหยางตื่นนานแล้ว เขาไม่ขยับอยากรู้ว่านางจะทำอะไร คนตัวโตยิ้มในความมืดมือหนาลูบหลังนางเบาๆเป็นสัญญาว่าเขาตื่นแล้ว เมิ่งหานเซียงเขินอาย เขาตื่นตอนไหนนะ นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอู้อี้"ท่านอา..เช้าแล้วมิกลับห้องหรอกหรือเจ้าคะ""อยากนอนกอดเจ้าอีกหน่อยเด็กดีของอา เซียงเอ๋อร์คนงาม อารักเจ้ายิ่งนัก แล้วเจ้าล่ะรักอาบ้างไหม"ดรุณีน้อยมิตอบคำถาม แต่แขนเรียวโอบกอดเอวหนาของคนตัวโตแทนคำตอบทั้งหมด ซูหยางยิ้มในความมืดก่อนจะพลิกร่างบางลงใต้ร่างแกร่ง เขาพูดชิดริมฝีปากอวบอิ่ม"อยากเข้าหอกับเจ้าจัง ได้ไหมหื้ม""ท่านอา..อย่ารุ่มร่ามเข้าหออะไรของท่าน อยากถูกเส
ลิขิตกาลบันดาลรัก ตอนพิเศษ-7-เจ้าคือคนแรกที่ทำข้าหวั่นไหว
จ้าวตงหยางจูงมือเมิ่งเสี่ยวเถามาทางสวนท้อด้านหลังจวน เจ้าตัวยุ่งของเขาชอบดอกท้อที่สุด เขาแปลกใจเหมือนกันนางร่ายรำใต้ต้นท้อยามใด ดอกท้อพร้อมใจกันบานเต็มไปหมด ดูเหมือนบุตรสาวจวิ้นอ๋องแต่ละคนคงเป็นเทพธิดามากำเนิดเสียกระมัง เมิ่งเสี่ยวฮวาเดินไปทางใดก็มีแต่ดอกไม้เบ่งบาน เมิ่งเสี่ยวเฟิงเพียงแค่โบกมือเบาๆก็ราวกับควบคุมสายลมได้ ดินแดนตะวันออกไม่เคยแห้งแล้ง เมิ่งเสี่ยวเหอเด็กคนนั้นว่ายน้ำเก่งเสียยิ่งกระไร ทะเลสาบกว้างใหญ่ ราวกับนั่นคือบ้านอีกหลังของนาง ชาวประมงที่หากินกับแม่น้ำยังไม่สามารถว่ายไปกลางทะเลสาบได้เมิ่งเสี่ยวเถาที่เดินตามร่างสูงมาก็หน้างอง้ำ นางไม่อยากเห็นหน้าเขา ไม่อยากเจรจากับเขา กระทั่งมาหยุดลงที่ม้านั่งหินใต้ต้นท้อที่ดอกบานสะพรั่งที่สุด จ้าวตงหยางจับให้เมิ่งเสียวเถานั่งลง ส่วนตัวเขานั้นนั่งลงเรียบร้อยก็นอนหนุนตักนางหน้าตาเฉย จนดรุณีน้อยต้องดุเขาเบาๆ"ไท่จื่อ เป็นถึงรัชทายาทเหตุใดไม่สำรวมสักนิดเพคะ อีกอย่างหม่อมฉันหนัก"มือหนาคว้ามือบางเอามากุมไว้แนบอก ก่อนจะหลับตาลงเอ่ยกับนาง"เสี่ยวเถา เหตุใดไม่เรียกพี่ตงหยางเช่นเมื่อก่อน เจ้าห่างเหินหมางเมิ
