ตอนที่15/2

“ข้าว่าตอนนี้คงมีแต่พวกเหล่าขุนนางรุ่นเก่า ๆ กับพวกราชวงศ์เท่านั้นแหละที่รู้จักพวกเรา” ลวี่เซ่อคิดว่าตอนนี้ถ้ามีการพูดถึงเหล่าบุปผาราตรีที่ใดสักแห่ง นางว่ามันไม่ดังเท่าชื่อเสียงของหอวิหคราตรี สถานที่แห่งนี้มีให้ผู้คนชื่นชมตลอดหลายร้อยปีเทียบกับพวกนางที่อยู่เบื้องหลังแต่ไม่แสดงตัวตนมานานมากกว่าอายุของหอวิหคราตรีนี้เสียอีก ก็คงไม่แปลกที่จะไม่มีคนจำพวกนางได้นอกจากขุนนางเก่า ๆ กับเชื้อพระวงศ์บางคนรวมถึงฮ่องเต้ของแต่ละแคว้นเพราะยังไปมาหาสู่กันอย่างลับ ๆ

“เหมยซินถือซะว่าพวกเราไม่ได้พูดนะ ลืม ๆ ไปเถอะ” เฉิงเซ่อตบไหล่บางของหลี่เหมยซินเบามือ เขาเองก็มีความคิดเดียวกับปฏิบัติเซ่อ

“เดี๋ยวเจ้าค่ะ” ที่เงียบไม่ใช่ไม่รู้ แต่ใช้ความคิดอยู่ต่างหาก เพราะฉันก็นึกขึ้นได้ว่าท่านพ่อเคยเล่านิทานให้ฟังก่อนนอนเกี่ยวกับเรื่องของผู้พิทักษ์กลุ่มหนึ่งที่มักจะชอบปฏิบัติหน้าที่ยามวิกาลมีพลังวิเศษเหนือคนทั่วไป ความคิดและคำพูดคำจาไม่เหมือนคนสมัยนี้เลยสักนิด พวกเขาช่วยเหลือราษฎรที่ตกเป็นเหยื่อของสงครามระหว่างแคว้น สงบศึกโดยที่สนามรบไม่มีเลือดตกสู่พื้นดินสักหยดไม่เกิดความสูญเสีย และยังช่วยฮ่องเต้แต่ละแคว