๖.๒ ถึงเวลา

แม่สายทำท่าทางตกใจไม่น้อยราวกับไม่เชื่อหูที่ได้ยิน นรินทร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยมองเอียงหน้ามองแม่สายอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อแม้จะอยากรู้เสียเต็มประดาว่าทำไมแม่สายภรรยาผู้ใหญ่บ้านที่เธอไม่รู้จักถึงได้มีท่าทีแบบนั้น

“เก็บข้าวของเรียบร้อยข้าจะพาทีมคุณนรินทร์ไปไหว้ศาลเจ้าปู่ประจำหมู่บ้านเสียก่อนค่อยหาข้าวปลากินกัน”

“ทำไมต้อง…อะ...อ้าว” นรินทร์ไม่ทันได้ถามแม่สายก็ชิงเดินนำหน้าไปก่อนเสียแล้ว ทิ้งความสงสัยว่าทำไมแม่สายถึงได้รู้ชื่อของเธอไว้ในใจ นรินทร์ตั้งท่าที่จะเดินตามแม่สายให้ทันแต่ก็ถูกมือหนาของเทวินคว้าแขนไว้เสียก่อน

“หัวหน้าคุยอะไรกันหรือครับ? ท่าทางดูตกใจขนาดนั้น” เทวินเอ่ยถาม

“ไม่”

“หือ? อะไรนะครับ”

“ไม่ยุ่งสักเรื่องได้มะ?” เอ่ยตอบพร้อมยักคิ้วอย่างกวนๆ

“โห่…หัว…”

ไม่ทันได้ตอบภากรณ์ก็เดินเข้ามาแทรกกลางทั้งสองทำเอาเทวินถึงกับยอมละมือที่คว้าจับแขนของนรินทร์เอาไว้ออกแทบจะทันที เทวินหันไปมองตามหลังภากรณ์ขบเคี้ยวเขี้ยวฟันอย่างไม่พอใจกับการกระทำของภากรณ์นัก 

“รีบไปกันเถอะ แม่สายบอกว่าจะพาเราไปไหว้ศาลเจ้าปู่ของหมู่บ้าน” 

นรินทร์บอกเทวินก่อนจะหันไปทางรุ่นน้องในทีมที่เดินเหนื่อยหอบตามมาติดๆด้านหลัง ทุกคนพยักหน้ารับอย่างเหนื่อยล้า

คำว่าไม่ไกลของคนบ้านป่านั้นไม่เท่ากันกับคนในเมืองเอาเสียเลย ทุกคนแบกเป้แบ็คแพ็คใบใหญ่สำหรับใส่สัมภาระของตนเดินตามแม่สายไปจนในที่สุดก็ถึงบ้านที่ผู้ใหญ่บ้านจัดเตรียมไว้ให้

บ้านไม้หลังใหญ่ยกสูงใต้ถุนบ้านโล่งโปร่งมีไม้ไผ่คาดไว้คาดว่าน่าจะเอาไว้ตากผ้าผ่อน มีแคร่ใหญ่ตั้งอยู่หน้าบ้านเอาไว้ให้มานั่งกินข้าวกินปลารับแขกกัน ห้องน้ำอยู่หลังบ้านแยกออกจากตัวบ้านชัดเจนแต่ที่น่ารื่นรมย์ใจคือหน้าบ้านหันไปทางทะเล บ้านนี้ติดกับทะเลเดินออกไปไม่กี่อึดใจก็ถึงชายหาด ลมทะเลโกรกตลอดเวลาทำให้ไม่รู้สึกร้อน 

นรินทร์หันไปตามทิศทางลมก็เห็นทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตาอยู่ไม่ไกลนัก แววตาเธอเป็นประกายขึ้นมาอย่างอึ้งทึ่งกับภาพตรงหน้า แม้จะเป็นเหมือนบ้านชนบทในยุค80 แต่ก็ถือปฏิเสธไม่ได้ว่าบรรยากาศมันสวยงามเหมือนกับมีหาดส่วนตัวอย่างไรอย่างนั้นเธออดใจไม่ได้ที่จะยกกล้องขึ้นมาบันทึกภาพตรงหน้าไว้ตามนิสัยคนทำนิตยาสาร ถ้าหากภาพเบื้องหน้าเธอถูกเผยแพร่สู่สายตาชาวโลกทุกคนคงรู้สึกทึ่งในความสวยงามของที่นี่เหมือนกันกับเธอ

“พี่นรินทร์ เอาของไปเก็บก่อนเถอะค่ะ” มินตราเดินเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้มร่าหลังจากที่ถอดเป้ที่แบกมาตลอดทางไปเก็บไว้เรียบร้อยแล้ว

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปเก็บกระเป๋าแล้วเราไปสถานที่สำคัญของที่นี่กันเลยโชคดีจริงๆที่คุณสายแนะนำ”

นรินทร์ชะงักไปเมื่อเห็นมินตรามองค้างไปอีกทาง เธอจึงหันไปตามสายตาของรุ่นน้องก่อนจะอึ้งค้างเช่นกันเงาดำที่ทอดผ่านร่างแม่สายเมื่อครู่นั้นราวกับไม่ใช่เงามนุษย์มินตรา

มินตราและนรินทร์มองตากันอยู่เสี้ยววินาทีก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติต่างคนก็ต่างพยายามคิดว่าแค่ตาฝาดไปโดยไม่ได้นัดหมาย

“คุณนรินทร์ชอบที่นี่ไหมคะ?” เสียงของแม่สายพูดขึ้นก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาสองสาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มจางๆ นรินทร์หันไปตามเสียงก่อนจะยิ้มเจื่อนแล้วพยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้น…ก็อยู่ที่นี่…หมายถึงอยู่นานๆนะคะ”

“คะ? อ๋อ…อยู่สักพักเลยล่ะค่ะ” นรินทร์ตอบอย่างเสียไม่ได้ในใจยังคงหาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์มาหักล้างภาพที่เห็นนี่กลางวันแสกๆคงไม่น่าจะเป็นเรื่องลี้ลับไปได้ 

“แม่สายจะพาพวกเราไปไหว้ศาลเจ้าปู่ใช่ไหมคะ?” มินตรารีบตัดบทมาถามแม่สายเพราะตอนนี้เธอเริ่มต้องการสิ่งศักดิ์สิทธิ์องค์ไหนก็ได้ให้มาคุ้มครองโดยด่วนไม่ว่าสิ่งที่เห็นจะตาฝาดหรือเปล่าก็เถอะ

“นั่นสิคะ ว่าแต่…เจ้าปู่ที่แม่สายพูดถึงนี่คือ….” นรินทร์อดสงสัยไม่ได้ที่เห็นแม่สายเอาแต่เรียกเจ้าปู่ๆ ไม่แน่ใจว่าเป็นเจ้าปู่ที่เธอศึกษามาไหม มินตราแอบคิดอยู่ในใจว่าจะน่ากลัวเหมือนในหนังผีหรือเปล่า คนชนบทชอบนับถือผีถือสางน่ากลัวๆ

“เจ้าปู่คือ…พญานาคราชน่ะค่ะ คนในหมู่บ้านนับถือกันมานานหลายชั่วคน เจ้าปู่ปกปักรักษาคนที่นี่” แม่สายตอบพร้อมรอยยิ้มดวงตาเป็นประกายเต็มไปด้วยความศรัทธาออกมาจากคำพูดที่กล่าวถึงเจ้าปู่ที่ว่า