๗. ไหว้เจ้าปู่

“พญานาค? ทำไมถึงชอบนับถือกันนะ…คนในหมู่บ้านเคยเห็นเหรอคะ?” มินตราพูดพร้อมกับทำท่านึกสงสัย ก่อนจะหันไปถามแม่สายด้วยความอยากรู้จนลืมสิ่งที่ผ่านสายตาไปเสียสนิท

“ไม่มีใครเห็นหรอกค่ะ…แต่มันมีปรากฏการณ์หลายอย่างที่ทำให้รู้ว่ามีอยู่จริง” แม่สายเอ่ยเสียงเรียบ

“ไม่เคยเห็นแล้วทำไมถึงได้เชื่อขนาดนั้นกันนะ เหตุการณ์ที่ว่าอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญหรือวิทยาศาสตร์ก็ได้” นรินทร์พูดขึ้นอย่างไม่เชื่อ แม่สายหันไปจ้องมองนรินทร์ด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่แววตาของแม่สายนั้นดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักที่ได้ยินแบบนั้น

“เอ่อ…เรามาเพื่อศึกษประเพณีของชาวบ้าน ไม่ได้มาลบหลู่สิ่งที่ชาวบ้านศรัทธานะคะ” นรินทร์เอ่ยขึ้นหลังจากที่รับรู้ว่าเรื่องความเชื่อนี้ยากที่จะแตะต้อง ในเมื่อเข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตาม

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณนรินทร์…สิ่งที่มองไม่เห็นมันก็ยากที่จะเชื่อ…แต่ก็ไม่ใช่ว่ามีอยู่จริง” แม่สายเอ่ยด้วยรอยยิ้มจางๆจ้องมองนรินทร์ราวกับมีนัยบางอย่าง 

“โห…ประโยคคลาสสิคที่เคยได้ยินในหนังเลย” มินตราพูดเหมือนล้อเล่นแต่มันก็ไม่ผิดอย่างที่มินตราพูดเลย นรินทร์จึงทำได้แค่ยิ้มๆ แต่ก็แอบทำหน้าดุเพื่อนตัวเองไปหนึ่งทีกลัวว่าจะโดนชาวบ้านเกลียดจนหาข้อมูลไม่ได้ เธออยากมาทำงานแบบไม่มีปัญหากับชาวบ้านจะได้ทำงานสงบๆและสะดวกมากขึ้น

“เอ่อ…ฉันว่าเราไปกันเถอะค่ะ ศาลเจ้าปู่ที่แม่สายว่า…ถือว่ามาขออนุญาตเจ้าที่เจ้าทางแล้วกันค่ะ” 

นรินทร์พูดตัดบทก่อนที่เรื่องมันจะไปกันใหญ่ แม่สายเองก็พยักหน้าแล้วหันมายิ้มให้นรินทร์ด้วยแววตาที่ดูเอ็นดูเธอเหลือเกิน ก่อนจะเดินนำทีมสาวๆไปยังศาลโดยมีพวกผู้ชายตามมาทีหลัง 

เดินเข้าหมู่บ้านไปได้ไม่นานก็เห็นชาวบ้านต่างพากันเข้าไปโบราณสถานขนาดย่อมกลางหมู่บ้าน จะเรียกว่าศาลคงจะไม่ถูกมันเหมือนกับเทวาลัยเสียมากกว่า เพราะถือว่ามันค่อยข้างใหญ่พอสมควรกินพื้นที่กลางหมู่บ้านไปประมาณห้าไร่เห็นจะได้ที่ถือว่าเป็นเขตของศาลเจ้าปู่ที่แม่สายพูดถึง

นรินทร์และคนอื่นๆมองสถานที่แห่งนี้ด้วยความทึ่ง ศิลปะโบราณสถานแห่งนี้เหมือนในยุคทวารวดีเลื่อมเข้ายุคขอมไม่มีผิด หินอิฐมวลแดงขนาดใหญ่ทับซ้อนกันสร้างขึ้นเป็นคล้ายปราสาท แต่ทว่ามันหักพังไปหมดแล้ว เหลือแต่เพียงส่วนชั้นในแค่ห้องเล็กเท่านั้น รอบบริเวณมีชาวบ้านทำบายศรีดอกไม้พวงมาลัยมาขายล้วนแต่เป็นดอกไม้สีเหลืองและสีขาวเป็นส่วนใหญ่

“ข้าว่าพวกคุณน่าจะเอาบายศรีไปไหว้เจ้าปู่เสียหน่อย ข้าจะให้ฟรีๆไม่คิดเงินหรอก” แม่สายหันกลับมาทางนรินทร์และเพื่อนๆในทีมของเธอ แต่สายตานั้นตั้งใจมองมายังนรินทร์เสียมากกว่าที่จะบอกคนอื่นๆ  

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันจ่ายก็ได้ค่ะ ถือว่าช่วยเหลืออาชีพของชาวบ้านที่นี่” นรินทร์เอ่ยขึ้นอย่างเกรงใจ

“ตามใจคุณนรินทร์เลยค่ะ…แต่ที่นี่เงินมันไม่มีค่าอะไรมากหรอกนะคะ” แม่สายเอ่ยแค่นั้นก่อนจะเดินไปยืนรอตรงทางเข้าตัวเทวาลัยอย่างเงียบๆ นรินทร์ยิ้มรับก่อนจะเดินไปรับบายศรีที่ร้านใกล้ๆตัวเองมากที่สุด พร้อมกับยื่นเงินให้ แต่หญิงสาวหน้าตาสะสวยกลับยิ้มและส่ายหน้าด้วยท่าทางเรียบร้อย จ้องมองเธอราวกับดีใจที่ได้เจอ

“ไม่รับเงินหรือคะ? ถ้าไม่มีทอนฉันสแกนจ่ายได้นะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ สำหรับคุณคนสวยฉันยกให้” หญิงสาวพูดจบก็ยกบายศรีขนาดใหญ่เกินกว่าที่เห็นวางเรียงรายไว้หน้าโต๊ะขาย นรินทร์ขมวดคิ้วสงสัยแต่ก็ยอมรับบายศรีพญานาคห้าเศียรนั้นมาแต่โดยดีและมันก็ค่อนข้างที่จะหนักพอสมควร คนในทีมไม่มีใครที่คิดจะไหว้เลย แค่มาตามคำบอกของภรรยาผู้ใหญ่บ้านเท่านั้น

“มา เดี๋ยวกูช่วย” นิลนนท์เป็นคนเดินเข้ามาช่วยเธอยกบายศรีนั้นก่อนจะหันไปมองหญิงสาวผู้ขายบายศรีและส่งยิ้มให้เล็กน้อย นรินทร์มองนิลนนท์ที่มองหญิงสาวคนนั้นก่อนจะยิ้มให้เขาหลังจากที่เขาหันกลับมาทางเธอ

“อะไร?”

“ฮั่นแน่ มึงแอบปิ๊งสาวบ้านป่าใช่มะ กูเห็นนะ” นรินทร์แซวเพราะสนิทกับนิลนนท์พอสมควรพร้อมกับเอาไหล่ไปกระทุ้งไหล่คนตัวสูงอย่างกระเซ้าเย้าแหย่ แต่นิลนนท์กลับส่ายหน้าไปมายิ้มๆก็เท่านั้นไม่ได้ตอบอะไรเธอ

“รีบไปได้แล้ว เดี๋ยวจะเลยเวลา” นิลนนท์ตอบออกไปแบบยิ้มๆ ก่อนจะเผลอพูดถึงเวลาออกมาทำเอานรินทร์ขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“เลยเวลา?  เวลาอะไร? พูดแปลกๆนะมึงเนี่ย…เป็นเพื่อนกับกูมาตั้งสิบปี ไม่เห็นจะเคยพูดแบบนี้เหมือนกับรู้อะไร”

“เอ่อ…หิวข้าวแล้วว่ะ รีบไปเร็วเถอะจะได้ไปอะไรกินแล้วดูประเพณีอื่นๆต่อ” นิลนนท์เอ่ยแบบปัดๆ และก็โชคดีที่นรินทร์ก็ยอมเข้าใจพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนที่ทั้งสองจะเดินเคียงคู่กันไปภายใต้สายตาที่จ้องมองแผ่นหลังของคนทั้งสองอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก แต่มีบางคนที่ออกจะสงสัยในความสัมพันธ์ของนิลนนท์และนรินทร์อยู่ไม่น้อย

“เทวินมึงว่าพี่นิลนนท์ชอบพี่นรินทร์หรือเปล่า?” มินตราเอ่ยถามขึ้นพลางยกมือถือถ่ายรูปทั้งสองไว้ ถ้าวันไหนข่าวลือเป็นจริงขึ้นมาเธอก็พร้อมจะแชร์ภาพทันทีเพราะเรื่องของทีมคืองานของเรา

“ไม่หรอกมั้ง แต่เห็นคอยปกป้องนรินทร์ตลอด ไม่เคยเห็นจีบจริงๆจังๆเลย หรืออาจจะแค่แอบชอบ” เทวินตอบพลางทำท่าครุ่นคิด

“ยังกูก็ว่าไม่น่าใช่นะ พี่นิลอาจจะคิดว่าพี่นรินทร์เป็นเพื่อนก็ได้” เทวินเอ่ยขึ้นพลางหัวเราะอย่างไม่เชื่อ เพราะมองๆดูแล้วสองคนนั้นไม่น่าจะมีอะไรในกอไผ่

“จ้า ถ้าคิดอย่างนั้นแล้วมันช่วยให้กำลังใจตัวเองก็คิดไปเถอะ” มินตราอดไม่ได้ที่จะแซวเทวินที่จีบนรินทร์อย่างออกหน้าออกตาจนใครๆก็รู้แล้วว่าเขาตามจีบหัวหน้าทีมอย่างขะมักเขม้น

คนที่ดูจะทนฟังไม่ได้เห็นทีจะเป็นภากรณ์ที่หลังจากได้ยินทั้งสองคนพูดขึ้นก็รีบเดินตรงปรี่เข้าไปหาทั้งคู่ที่กำลังจะเดินเข้าตัวปราสาทส่วนในของโบราณสถาน ก่อนจะหยุดยืนด้านหลังของทั้งสองคนที่กำลังนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่หน้ารูปปั้นพญานาคที่ถูกปั้นแกะสลักมาด้วยอิฐมวลแดงเช่นเดียวกับตัวโบราณสถาน มีเครื่องทรงเพชรนิลจินดาประดับจากความศรัทธาของชาวบ้าน เพชรตรงกลางสร้อยสังวาลย์ที่คาดคอรูปปั้นนั้นเป็นสีน้ำเงินเข้มสีเดียวกับดวงตาทั้งเจ็ดเศียร ด้านล่างเพชรน้ำเงินเป็นเพชรสีใสอมชมพูนิดๆราวกับดวงแก้ว 

นรินทร์นั่งนิ่งอึ้งในความทรงพลังเบื้องหน้าเธอมองรูปปั้นนั้นอย่างนึกหลงใหลราวกับต้องมนต์สะกด การปั้นแบบอารยธรรมทวารวดีจึงไม่เหมือนกับรูปปั้นพญนาคที่เห็นตามวัดตามโบสถ์ รูปปั้นงูที่เหมือนงูจริงๆกำลังแผ่เศียรทั้งเจ็ดปกคลุมคนที่มากราบไหว้ราวกับกำลังปกป้องเหมือนมีชีวิตจริงๆ

“โห…ทำไมสวยขนาดนี้…” นรินทร์เอ่ยขึ้นอย่างไม่รู้ตัว จากที่เป็นคนตลกก็ต้องยอมนอบน้อมต่อรูปปั้นพญานาคที่น่าเกรงขามอย่างน่าประหลาดทั้งที่คนอย่างเธอไม่คิดจะเกรงกลัวสิ่งใด ปากไวยิ่งกว่าจรวดเสียอีก

“มานั่งกราบไหว้กันสองคนไม่รอทีมแบบนี้…คิดจะมาสาบานรักกันหรือไง” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างประชดประชันพาบรรยากาศเสียไปหมด นรินทร์และนิลนนท์หันไปตามต้นเสียงด้วยใบหน้าเซ็งก่อนที่นรินทร์จะเอ่ยตอบขึ้น

“หุบปากดิ! ถ้าไม่คิดจะมาไหว้ก็ลงไปเถอะ เสียเวลาคนอื่น”

“ทำไม? นึกรังเกียจผัวตัวเองเหรอไงถึงมาไหว้ด้วยไม่ได้” ภากรณ์พูดขึ้นด้วยความหึงหวง

“ผัวเก่า พูดผิดพูดใหม่ด้วย” นรินทร์ตอบเน้นย้ำคำอย่างหนักแน่น

“นรินทร์!”

“ผมว่าคุณภากรณ์ไปคุยกับผมข้างล่างดีกว่าครับถ้าสงสัยมากนัก…นรินทร์มึงไหว้ก่อนเถอะอย่าเสียเวลาเลย” นิลนนท์พูดกับภากรณ์เสียงแข็งก่อนจะหันไปพูดกับนรินทร์เสียงอ่อนแล้วเดินไปประจันหน้ากับภากรณ์ที่จ้องมองเขาเขม็งและเขาก็ไม่ยอมเช่นกัน ก่อนที่นิลนนท์จะเดินชนไหล่ภากรณ์เดินนำออกไปและภากรณ์ก็ยอมเดินตามออกไปแต่โดยดี

นรินทร์มองตามหลังคนทั้งคู่ก่อนจะทอดถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วหันกลับไปยกมือไหว้รูปปั้นข้างหน้าถวายบายศรีที่ได้รับมาอย่างงงๆ ในใจตอนไหว้เธอไม่ได้รู้สึกศรัธทาแต่อย่างใด แค่มาไหว้ขออนุญาตทำงานให้งานราบรื่นจนถึงวันกลับเหมือนขอเจ้าที่เจ้าทางก็เท่านั้น 

เสียงฝีเท้าเดินมาจากข้างหลังแต่เธอไม่ได้หันกลับไปมอง แค่รู้ว่ามีคนมานั่งไหว้กับเธอเหมือนกันแต่ก็คิดว่าคงเป็นทีมงานของเธอจึงไม่ได้สนใจนัก วินาทีหันกลับจะลุกขึ้นก็พลาดท่าขาพลิกเสียได้ทำให้จะล้มลงไปอีกรอบแต่คนข้างๆกลับรีบคว้าตัวเธอรับไว้ทัน

…เดี๋ยวนะ…เขาหน้าเหมือนคนในฝันเลย…

ทั้งสองจ้องมองกันอยู่นานแววตาของเขาที่มองเธอนั้นราวกับว่ารู้จักกันมาก่อน สายตาคมจ้องมองเธออย่างอ่อนโยนและให้ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความคิดถึง หรือเธออาจจะคิดไปเอง

“ขะ…ขอโทษค่ะ”

“เป็นอะไรไหมครับ…”