ตอนที่ 2 อย่าเอาใจลงไปเล่น

รันเวย์’s Part

“อ้าว! หลับแล้วเหรอวะ” ผมพึมพำกับตัวเอง และมองไปยังร่างบางตรงหน้าที่นั่งหลับอยู่บนโซฟา ลังเลอยู่ว่าจะปลุกเธอขึ้นมาดีมั้ย แต่ฟังจากเสียงลมหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอนั่นคิดว่าเธอคงหลับสนิทแล้ว

งั้นปล่อยให้นอนไปแล้วกัน โมอา : )

ใช่ครับ! ผมรู้จักเธอ เราอยู่หอเดียวกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ที่จริงห้องเราอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน แต่เธออาจจะไม่ได้สังเกตเห็นผม

หอของพวกเราจะเป็นลักษณะตัวยู และพื้นที่ตรงกลางเมื่อมองลงไปก็จะเห็นสวนที่อยู่ด้านล่างของหอพอดี ทำให้ถึงแม้ห้องของเราจะอยู่ตรงข้ามกัน แต่มันก็คนละฝั่ง ถ้าจะเดินมาหากันก็ต้องเดินอ้อมไป ทำให้เธออาจจะไม่เคยเห็นผมก็เป็นได้

ผมเจอเธอตั้งแต่เข้าปีหนึ่งมาแรกๆ เลย ด้วยหน้าตาที่สวยมากและบุคลิกที่ดูสะดุดตาตั้งแต่แรกเห็น

โมอามีผมสีน้ำตาลที่ยาวจนถึงกลางหลัง ขับให้ผิวสีน้ำผึ้งของเธอดูโดดเด่นขึ้น เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กคิดว่าไม่น่าเกิน 160 ด้วยซ้ำ แต่กลับมีเซ็กแอพพีลสูงมาก แค่เดินผ่านก็ต้องเหลียวหลังกลับไปมอง

ใช่ครับ...

ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่เหลียวหลังมองทุกครั้งที่เห็นเธอ

แต่ผมไม่เคยได้มีโอกาสเข้าไปทำความรู้จักกับเธอเลย ปกติผมไม่ค่อยเข้าหาใครด้วย มีแต่ผู้หญิงที่เข้าหาผมไม่หยุดหย่อน หึๆ

แต่วันนี้ตอนผมกลับมาจากข้างนอกผมเห็นเธอนั่งฟุบอยู่หน้าห้อง และดูท่าเธอน่าจะเมาด้วย ปล่อยผ่านไปคงไม่ได้ แล้วยิ่งเห็นชุดที่เธอใส่วันนี้แล้วก็ต้องแอบกลืนน้ำลายอยู่เหมือนกัน ถึงแม้มันจะไม่ได้โป๊อะไร แต่พอมันอยู่บนตัวเธอมันกลับดูเซ็กซี่เป็นอย่างมาก ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าเธอเองนั่นแหละที่จะเป็นอันตราย (แต่กับผมปลอดภัยแน่นอนครับ)

ผมก็เลยเข้าไปทักเธอ และก็ได้รู้ว่าเธอทำกุญแจห้องหาย แถม

แบ‍‌ตมือถือยังมาหมดอีก ซวยชะมัด

แล้วผมจะไม่ให้ความช่วยเหลือสาวสวยตรงหน้าได้ยังไงล่ะ จริงมั้ย : )

ตอนแรกตั้งใจว่าจะให้เธอชาร์ตแบตเพื่อโทรหาเพื่อนให้มารับไป แต่พอจะเอาที่ชาร์ตมาให้ก็อย่างที่เห็น เธอหลับไปแล้ว คงจะเมาอยู่ไม่น้อยเลยดูจากแก้มที่แดงๆ นั่น

ผมจึงเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อหยิบผ้าห่มมาห่มให้เธอ และให้เธอนอนอยู่ที่โซฟานั่นแหละ หวังว่าพรุ่งนี้เช้าตื่นมาเธอจะจำเรื่องคืนนี้ได้นะ

.

.

โมอา’s Part

ตอนเช้า

“อื้อออออ” ฉันที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา รู้สึกปวดคอไปหมด พอลืมตาได้ก็มองไปรอบๆ ห้อง

เอ๊ะ!

นี่มันไม่ใช่ห้องฉันนี่ O.O

ฉันนั่งประมวลผลอยู่สักพักก็จำเรื่องราวเมื่อคืนได้ ว่าทำกุญแจห้องหาย และเจอผู้ชายแปลกหน้าบอกจะเอาที่ชาร์ตแบตให้ และก็ภาพตัดไปเลย

พอสำรวจตัวเองแล้วพบว่าทุกอย่างยังปกติ และที่ที่ฉันนอนก็เป็นบนโซฟา แถมมีผ้าห่มให้ด้วย

แกร๊ก~

เสียงเปิดประตูห้องนอนดังขึ้น พร้อมกับปรากฏร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องนอน เขาใส่เสื้อยืดกับบ็อกเซอร์และกำลังเดินเข้ามาหาฉัน

หล่อจัง ><

ไม่ๆๆ ไม่สิ ฉันสะบัดหัวแรงๆ กับความคิดแรกของตัวเอง จะมาชมคนหล่ออะไรเวลานี้ละโมอา

โอยย ปวดหัววว สงสัยจะสะบัดแรงไป T^T

“ปวดหัวเหรอ” ผู้ชายคนนั้นถามขึ้นเมื่อเดินมาตรงหน้าฉัน เขาคงเห็นฉันกำลังนวดขมับตัวเองอยู่เลยถามแบบนั้น

“อือฮึ นิดหน่อย” ฉันตอบกลับเสียงอ้อมแอ้ม

“เดี๋ยวไปเอาน้ำให้ แล้วก็นี่สายชาร์ตพอดีเมื่อคืนเห็นว่าหลับสบายก็เลยไม่ได้ปลุก” เขายื่นสายชาร์ตมาให้ฉันก่อนจะเดินไปยังโซนครัวและเปิดตู้เย็น

“ขอบใจนะ นาย..” ฉันเว้นไว้เพราะไม่รู้จักชื่อเขานี่นา

“ฉันชื่อรันเวย์” เขาตอบกลับมา

“ขอบใจนะรันเวย์ ฉันชื่อโมอานะ” ฉันแนะนำตัว

“อ่าฮะ.. นี่น้ำเปล่าและก็โค้ก แฮงค์ ๆ แบบนี้ต้องเติมน้ำตาลเข้าร่างกายไปจะช่วยได้เยอะ” เขาบอกพร้อมกับยื่นน้ำทั้งสองอย่างมาให้ฉัน

ระหว่างที่รอชาร์ตแบตอยู่ฉันก็ได้สังเกตรันเวย์อย่างจริงๆ จังๆ เขาเป็นผู้ชายที่ตัวสูงมาก น่าจะเกิน 180 แน่ๆ ผมสีดำสนิทนั่นมันตัดกับผิวขาวๆ ของเขาทำให้ดูขาวสว่างจ้าขึ้นไปอีก หน้าก็เนียนใส เครื่องหน้าก็ครบ

อดยอมรับไม่ได้เลยว่าเขาหล่อมาก ขนาดว่าฉันที่ชินกับการอยู่กับคนหล่ออย่างกั้งกับอาร์ตแล้วนะ แต่กับรันเวย์ฉันกลับรู้สึกว่าเขาหล่อกว่าเพื่อนฉันไปอีกสิบเท่าเลย ฮ่าๆๆ (กั้งกับอาร์ตจามแล้วตอนนี้)

หล่อขนาดนี้ แถมอยู่หอเดียวกันอีก ทำไมฉันไม่เคยเจอนะ

“ทำไมเงียบไปเลย ปวดหัวมากเหรอ” รันเวย์ถามขึ้นเมื่อเห็นฉันนั่งนิ่งไปนาน

“อ๋อ เปล่าๆ อาจจะเบลอๆ อยู่น่ะ” ฉันแก้ตัวไป จะให้บอกได้ไงว่านั่งชมเขาอยู่ในใจน่ะ แฮะๆ

“หึ” รันเวย์ยิ้มมุมปาก

“เวลานี้คนดูแลหอน่าจะมาแล้ว น่าจะไปขอกุญแจสำรองได้นะ ให้ฉันไปเป็นเพื่อนมั้ย?” เขาพูดต่อจากนั้น

“หะ! อ๋อ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปเอง ขอบใจนายอีกครั้งนะ” ฉันรีบพูดอย่างเลิ่กลั่ก ยอมรับว่าเมื่อกี้แอบเคลิ้มไปกับรอยยิ้มมุมปากของเขาด้วย ฮิๆ

“เธอโอเคแน่มั้ยเนี่ย” เขาถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ คงเห็นสภาพฉันเด๋อๆ ด๋าๆ สินะ T^T

“โอเคแน่สิ เริ่มมีแบตมือถือแล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ” ฉันพูดพร้อมกับถอดสายชาร์ตออกและลุกขึ้นยืนเตรียมออกจากห้องเขา

“ไว้เจอกันอีกนะ โมอา : )” รันเวย์พูดทิ้งท้ายตอนที่เดินมาส่งฉันที่หน้าประตู

ปัง!

.

.

@มหาวิทยาลัย W

หลังจากที่ออกจากห้องของรันเวย์ฉันก็ไปเอากุญแจสำรองกับคนดูแลหอ พอเข้าห้องมาได้ก็จัดการอาบน้ำล้างหน้า แล้วเห็นว่าเวลายังเหลือก่อนเรียนช่วงบ่ายก็เลยเผลอหลับไปสักแปป

พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบจะมาเรียนไม่ทันแล้ว ฉันเลยรีบแต่งตัวออกมาและไม่ได้แต่งหน้ามาด้วย ก็เลยต้องใส่แว่นสายตาเพื่ออำพรางหน้าสดสักหน่อย ไม่ใช่ไม่สวยนะ แต่มันแค่ไม่ค่อยมั่นใจ

“โหหห สภาพ เมามากเหรอยะเมื่อคืน” ไผ่หลิวทักขึ้นทันทีที่เห็นฉันเดินเข้ามาในห้องเรียน

“ไม่มากเท่าไร และเกิดเรื่องนิดหน่อยน่ะ” ฉันพูดขึ้น

“ไหนเม้ามา” ไผ่หลิวทำหน้าตาสนใจขึ้นมาทันที แม้กระทั่งเมษาที่นั่งข้างๆ ก็เงยหน้าจากหนังสือขึ้นมาฟังด้วย

“เมื่อคืนฉันเข้าห้องไม่ได้ ทำกุญแจหาย”

“อ้าวว แล้วทำไมไม่โทรมาหาฉันล่ะ” เมษาพูดขึ้นสีหน้าตกใจ

“แล้วแบบนี้เมื่อคืนเธอไปนอนที่ไหนละโมอา”

“แบตหมดน่ะสิ เลยติดต่อใครไม่ได้เลย: (”

“อ่าฮะ แล้วสรุปไปนอนที่ไหนมา” ไผ่หลิวยังคงถามย้ำ พร้อมกับหรี่ตามองแบบจับผิด

“พอดี.. คนที่อยู่หอเดียวกันเขาให้ยืมที่ชาร์ตน่ะ ฉันก็เลยตามเขาไป แล้วเผลอหลับ เพิ่งได้ชาร์ตแบตเมื่อเช้าเนี่ย” ฉันอธิบาย

“แล้วคนนั้นที่ว่า ผู้หญิงหรือผู้ชายจ๊ะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าของไผ่หลิวหลังจากที่เธอซักไซ้ฉัน

“เห้อออ ผู้ชาย ><” ฉันตอบ

“กรี๊ดดด งานดีมั้ยๆๆ” คราวนี้ไผ่หลิวมาเขย่าแขนถามฉันพร้อมกับน้ำเสียงตื่นเต้น

“ดี ดีมากกกก ฉันงงมากว่าดีขนาดนั้น แถมอยู่หอเดียวกันทำไมไม่เคยเจอ” ฉันตอบไป พอนึกถึงวันนี้ที่เขาออกจากห้องมาแล้วผมยุ่งนิดๆ เหมือนเพิ่งลุกจากเตียงมา หน้าก็แอบร้อนๆ เหมือนกันแฮะ

“อุ้ย! โมอาเธอหน้าแดง” เมษาพูดขึ้น

“เขาชื่ออะไร เรียนคณะไหน มีรูปมั้ยไหนเอามาดูซิ” ไผ่หลิวยังคงถามรัวใส่ฉัน

“โอ้ยย! ฉันไม่มีรูปไม่มีอะไรทั้งนั้น ไม่รู้ด้วยว่าเรียนคณะไหน รู้แค่ว่าชื่อ.. รันเวย์” ฉันบอกไป ฉันจะไปรู้รายละเอียดขนาดนั้นได้ไง เมื่อเช้าตอนออกจากห้องเขามาฉันก็ยังมึนๆ เบลอๆ ~.~

“หืมมมม รันเวย์” ไผ่หลิวทำท่านึก

“รันเวย์วิศวะที่เป็นเดือนมหาลัยปีเราน่ะเหรอ O.O” ก่อนจะหันมาถามฉัน

“ไม่รู้สิ ฉันก็รู้แค่เขาชื่อรันเวย์”

“คนนี้หรือเปล่า” เมษาพูดพร้อมกับยื่นมือถือที่เปิดหน้าไอจีคนคนหนึ่งมาให้ฉันดู ว่าแต่.. ยัยนี่ตามเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ

“ใช่ๆ คนนี้แหละ” ฉันตอบกลับไป

“ว่าแต่เมษา แกมีไอจีเขาได้ไงอ่ะ” ฉันถามพร้อมกับหรี่ตาจับผิดยัยนี่

“โมอา!! เขาเป็นเดือนมหาลัย ใครๆ ก็รู้จัก เพจมหาลัยก็ลงรูปเขาแทบจะทุกวันเลยมั้ง เธอไม่ได้ตามมั่งเลยหรือไง” เมษาพูดพร้อมกับทำหน้านิ่งๆ ใส่ฉัน

ก็จริงอย่างที่เมษาบอกนั่นแหละ ฉันไม่ค่อยตามโซเชียลเท่าไร

ไอจีก็ไม่ค่อยอัพรูป เวลาเลื่อนเฟสบุ๊คก็เลื่อนผ่านๆ ไม่ได้สนใจประเด็นอะไรเป็นพิเศษ ฉันเลยมักจะเป็นคนที่ตกข่าวในเรื่องต่างๆ เสมอ

“หล่อมาก และก็เจ้าชู้มากๆ ด้วย แกอย่าไปยุ่งจะดีกว่าถ้าไม่อยากเสียใจ” ไผ่หลิวพูดเสริม

“มากขนาดไหนอะ เท่ากั้งมั้ย” ฉันถาม

“อะไรๆ ฉันฟังอยู่นะ อย่างฉันไม่ได้เจ้าชู้แค่เฟรนลี่เฉยๆ” กั้งที่นั่งอยู่ข้างหลังไผ่หลิวพูดแทรกขึ้นมาทันที

“อย่างกั้งมันยังคุยยังคบ ถึงจะแปปๆ เปลี่ยนก็เถอะ แต่รันเวย์เนี่ยขึ้นชื่อเรื่องวันไนท์สแตนมาก ได้ละจบอะแก”

“หยุดพาดพิงฉันสักที” กั้งพูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง

“แต่แบบหมอนั่นเธอคงไม่ชอบหรอกใช่มั้ยโมอา ความสัมพันธ์แบบนั้นน่ะ” คราวนี้กั้งพูดน้ำเสียงที่จริงจังมากขึ้น

“อย่าเอาใจลงไปเล่นนะโมอา เจ็บมามันไม่คุ้ม” ไผ่หลิวยังคงย้ำฉันอีกครั้ง

“รู้แล้วๆ ฉันไม่ยุ่งหรอกน่า” ฉันตอบเสียงอ้อมแอ้ม ในใจก็รู้สึกแอบเสียดายอยู่หน่อยๆ เหมือนกัน

เห้ออออ : (