Special Episode 1

ค่ำคืนนี้ท้องฟ้ามืดมิดไร้เงาจันทร์ สายลมเย็นพัดผ่านสวนหลังของคฤหาสน์หลังใหญ่ อากาศเย็นจับใจจนเธอต้องห่อตัวในเสื้อคลุมหนา ส่วนทางด้านของออสติน เขายืนอยู่ที่ระเบียง มือทั้งสองของเขาเท้าราวเหล็ก มองท้องฟ้าสีดำสนิทด้วยสายตาที่ลูซี่ไม่เคยเห็นมาก่อนสายตาแห่งความคิดถึงและความเจ็บปวด

“ ออสติน คุณคิดอะไรอยู่เหรอ? ” ลูซี่เอ่ยถามในขณะที่เดินเข้าไปหาและโอบกอดเขาจากทางด้านหลัง

“ อดีต…” เขาตอบเสียงเบา แต่คำ คำนั้นกลับหนักหน่วงราวกับบรรทุกเรื่องราวนับพันไว้ในใจ

ลูซี่เลิกคิ้วด้วยความสงสัย เธอไม่ค่อยได้ยินเขาพูดถึงอดีตก่อนที่เขาจะกลายเป็นลูซิเฟอร์เลย เธอคลายอ้อมกอดแล้วเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆกับเขา พร้อมเอียงคอมองดูอีกฝ่ายด้วยแววตาที่อยากรู้

“ เล่าให้หนูฟังหน่อยได้ไหม? ” เธอถามอย่างอ่อนโยน

“ ถ้าเธออยากฟัง ฉันจะเล่า…” เขาว่าพลางจูงมือของเธอไปนั่งที่โซฟา ที่อยู่ไม่ไกล

ในยุคเริ่มต้นของทุกสิ่ง ออสตินเคยเป็นเทวทูตผู้สูงส่งที่สุดในสวรรค์ เขาเป็นผู้คุมแสงสว่าง ผู้ที่เหล่าเทวทูตน้อยใหญ่ต่างเคารพนับถือ

“ ฉันเคยรักสวรรค์… มันคือบ้านของฉัน ” ออสตินกล่าว น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความคิดถึง

“ แต่ความรักนั้นกลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของโศกนาฏกรรม… ”

ออสตินเล่าถึงวันที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป พระผู้สร้าง! ผู้ที่เขาเทิดทูนเหนือสิ่งอื่นใด ได้สร้างมนุษย์ขึ้นมาและทรงประกาศให้เทวทูตทุกองค์คอยปกป้องและดูแลสิ่งมีชีวิตเหล่านั้น

“ มนุษย์! สิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอ เปราะบาง แต่กลับได้รับความรักจากพระเจ้ามากกว่าเรา… ”

ความรักและความอิจฉาเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของออสติน เขาไม่อาจเข้าใจได้ว่าทำไมผู้ที่ไม่สมบูรณ์แบบถึงได้รับความสำคัญเหนือกว่าเทวทูตที่รับใช้พระผู้สร้างมาเนิ่นนาน

“ ฉันมีปากเสียงกับพระผู้สร้าง และนั่นคือความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต ”

ลูซี่ฟังด้วยหัวใจที่บีบแน่น เธอไม่เคยเห็นออสตินในมุมนี้มาก่อน มุมที่แสดงถึงความเปราะบางของเขา ความอ่อนแอที่เธอไม่เคยได้สัมผัสจากตัวของชายหนุ่ม เขาที่เข้มแข็งและสมบูรณ์แบบในสายตาของเธอ

“ ฉันถูกลงโทษ! ถูกขับไล่ออกจากสวรรค์ พร้อมกับพวกพ้องที่จงรักภักดี  ฉันกลายเป็นลูซิเฟอร์ ผู้ปกครองแห่งนรก ผู้ที่ไม่มีวันได้รับการให้อภัย… เมื่อก่อนฉันไม่เคยต้องการตำแหน่งนั้นเลยแต่ว่าเมื่อได้รับมันแล้ว ฉันก็ต้องยอมรับ ” ออสตินมองลูซี่ตรง ๆ น้ำเสียงของเขาสั่นไหว

คนตัวเล็กจับมือเขาแน่น เธอเข้าใจแล้วว่าเหตุใดออสตินถึงมีทั้งความแข็งแกร่งและความเจ็บปวดในตัวเขา เธอยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนพร้อมเอนศีรษะพิงอกแกร่งของชายหนุ่ม

“ อดีตมันก็คืออดีต คุณไม่ต้องไปกังวลคิดถึงมันแล้วนะ  ตอนนี้คุณมีหนูอยู่เคียงข้าง ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจยังไง หนูพร้อมที่จะเดินไปด้วยนะ ”

คำพูดของเธอทำให้ออสตินนิ่งไป ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมาเบา ๆ เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ ท่อนแขนแกร่งโอบกอดเธอเอาไว้แน่นพลางโน้มตัวลงจุมพิตที่ศีรษะของคนในอ้อมกอด

ค่ำคืนนี้แม้จะไร้เงาจันทร์ แต่ทั้งสองคนกลับรู้สึกว่ามันสว่างไสวขึ้นจากความเข้าใจที่พวกเขามีต่อกัน อดีตของออสตินไม่ได้เป็นเพียงเรื่องราวของความผิดพลาด แต่เป็นบทเรียนที่หล่อหลอมให้เขาเป็นคนที่อยู่ตรงนี้เป็นคนที่รักของลูซี่  ราชินีของเขา