ตอนที่ 6 | ความรู้สึกต้องห้าม

เสียงฝนกระหน่ำตกอย่างหนักในค่ำคืนที่มืดมิด ออสตินวางร่างของลูซี่อย่างนุ่มนวลลงบนเตียงในห้องพักของเขาที่ชั้นบนสุดของตึกสูง ร่างของเธอยังคงซีดเซียว ริมฝีปากแห้งผาก และมีรอยเลือดจาง ๆ ที่ยังคงเปรอะเปื้อนอยู่

“เธอจะต้องไม่เป็นอะไร...” ออสตินพึมพำกับตัวเอง ดวงตาแดงฉานมองดูเธอด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่สามารถปกป้องเธอได้

เขาหยิบผ้าชุบน้ำเย็นมาเช็ดใบหน้าของเธอ หยุดมือไว้ครู่หนึ่งที่แก้มของลูซี่ ความอ่อนโยนของเธอทำให้หัวใจที่เคยแข็งกร้าวของเขาสั่นไหว รู้สึกถึงความอ่อนแอในใจของตนที่ไม่ควรมี

ออสตินนั่งลงข้างเตียง มือหนาจับผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นแล้วบรรจงเช็ดใบหน้าที่ซีดเซียวของลูซี่อย่างแผ่วเบา เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและห่วงใย ผิวของเธอยังคงอุ่นจัดจากพิษไข้และผลกระทบจากพลังที่ถูกปลุกขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ นางเป็นยังไงบ้าง? ” อาคินปรากฏตัวในเงาสลัวของห้อง ใบหน้าเคร่งขรึมแต่ดวงตาฉายแววห่วงใยพลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“ก็อย่างที่เห็น....เธอสูญเสียพลังไปมาก” ออสตินตอบเสียงแผ่ว ดวงตายังคงจับจ้องที่ลูซี่ กุมมือของเธอเอาไว้แน่นด้วยความเป็นห่วง

“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมพวกมันถึงหานางเจอ?” อาคินเดินเข้ามาใกล้ๆ ด้วยท่าทางเคร่งขรึม ยืนกอดอกมองทั้งสองก่อนเอ่ยถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงจริงจัง

คำถามนั้นทำให้ออสตินที่กำลังเช็ดตัวให้กับหญิงสาวต้องหยุดชะงัก เขาเหลือบตามองอาคินอย่างระแวดระวัง เงียบไปสักพักเหมือนกำลังสะท้อนความจริงในใจ

“ มันเป็นเพราะข้า.....ถ้าไม่ทำพันธสัญญานั่น ไม่เข้าฝันเธอ ไม่พยายามกระตุ้นพลังในตัวของเธอ... วันนี้เธอคงไม่ต้องเจอเรื่องพวกนี้” ออสตินพึมพำออกมาอย่างขมขื่น หลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“ ใช่!! แต่เจ้าต้องยอมรับความจริงว่าพลังของนางถูกปลุกขึ้นมาแล้วและสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ มันไม่ได้แค่เปลี่ยนแปลงนางแต่ยังสะเทือนทุกอย่างรอบตัว” อาคินถึงขั้นถอนหายใจออกมาอย่างหนักทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเล็กที่ติดประตูกระจกริมระเบียงอย่างหมดแรง มองทั้งสองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสารในชะตาของทั้งคู่

“ นางปล่อยพลังทำลายล้างภายในเสี้ยววินาที ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยใช้พลังมาก่อน เจ้ารู้ใช่ไหมว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร? ” เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำราวกับกำลังย้ำออสติน

“ มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด” ออสตินยอมรับทั้งน้ำตา มือหนากำผ้าขนหนูแน่น ดวงตาคมฉายแววถึงความเจ็บปวด

“ ใช่!!แต่ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งจมกับความรู้สึกผิด ถ้าจิตใจของเจ้าอ่อนแอแบบนี้ นางก็จะยิ่งแย่หนักกว่าเดิม อย่าลืม!!นางสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของเจ้าและตอนนี้นางต้องการความเข้มแข็งจากเจ้ามากกว่าอะไรทั้งสิ้น” สหายรักเตือนสติอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น

คำพูดนั้นทำให้ออสตินเงยหน้าขึ้นมองอาคิน ความสับสนในใจเขาแปรเปลี่ยนเป็นความแน่วแน่ เขามองไปที่ลูซี่ที่ยังคงหลับอยู่อย่างไร้สติ

“ข้าต้องหาวิธีควบคุมพลังงานของเธอ” น้ำเสียงจริงจังแต่ก็แฝงไปด้วยความไม่มั่นใจ

“จะทำอะไรก็ทำ...ข้าเชื่อในตัวของเจ้า..แต่ระวังหัวใจของตัวเองด้วยนะออสติน”

สิ้นประโยคอาคินก็หายตัวไปในทันที ปล่อยให้ออสตินอยู่กับลูซี่ในความเงียบที่เต็มไปด้วยความคิดมากมาย เขาก้มลงมองใบหน้าที่หลับสนิทของเธอ รู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แค่คนที่เขาต้องปกป้องแต่ยังเป็นคนที่เขาไม่สามารถเสียไปได้อีกแล้ว

คืนนั้นทั้งคืน ออสตินแทบไม่ได้นอน เขานั่งเฝ้าลูซี่ที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอซีดเซียวและมีร่องรอยความอ่อนล้าจากการใช้พลังมากเกินไป ออสตินมองเธอด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งห่วงใยและรู้สึกผิดในใจ

เขายกมือขึ้นร่ายเวทย์สร้าง พลังบังตา รอบบริเวณด้วยพลังแห่งความมืดที่เขาเชี่ยวชาญ วงแหวนเวทย์โปร่งแสงสีเทาเข้มลอยขึ้นจากพื้นดินและแผ่ขยายออกไปโดยรอบ เสียงกระซิบแผ่วเบาจากมนตราดังสะท้อนในอากาศ ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับสู่ความเงียบงัน

" แค่นี้...ก็น่าจะซื้อเวลาได้สักพัก " ออสตินพึมพำกับตัวเอง ก่อนหันกลับมานั่งข้างลูซี่

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ออสตินนั่งพิงหัวเตียง จ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล เขารู้ว่าพวกปีศาจยังคงเฝ้ารออยู่ในเงามืด หวังจะหาโอกาสโจมตีอีกครั้ง

พระอาทิตย์วันใหม่เริ่มเผยแสงสีทองสาดส่องเข้ามาในห้อง แสงอ่อนๆ กระทบใบหน้าของลูซี่ที่ยังหลับสนิท ออสตินยิ้มบางๆ อย่างโล่งอกเมื่อมือหนาสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่คงในร่างกายของเธอ

แต่แม้ว่าทุกอย่างจะดูสงบลงชั่วคราว ออสตินก็รู้ดีว่า นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น การปกป้องลูซี่จากพลังของตัวเธอและจากพวกปีศาจที่ตามล่าเธอจะยิ่งท้าทายมากขึ้นในทุกๆ วัน