ตอนที่5

ช่วงสายวันต่อมา

ฉันตื่นมาอาบน้ำ แต่งตัวด้วยเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกับกางเกงขาสั้นสีครีม แต่งหน้าอ่อนๆ รวบผมลวกๆ จากนั้นจึงไปร้านขนส่งเพื่อส่งของให้ลูกค้า แล้วไปซุปเปอร์มาร์เก็ต ซื้อพวกบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป อาหารแห้ง ขนมขบเคี้ยว ช็อกโกแลต น้ำต่างๆ เอาไว้ตุนในห้อง

พอกลับมาถึงห้อง ฉันก็ทำความสะอาดห้อง ซักผ้า กินข้าว แล้วนอนเล่นแอป live jing เวลานี้เคนทาโร่ยังไม่ขึ้นไลฟ์ ฉันจึงคุยกับคนอื่นๆเพื่อแก้เบื่อ

"ครืด ครืด" เสียงแจ้งเตือนส่งข้อความจากไลน์เด้งขึ้นที่หน้าจอ

เคนทาโร่ : คุณคาริสาทำอะไรอยู่ครับ?

คาริสา : เล่นแอป live jing อยู่ค่ะ

เคนทาโร่ : อ่า...งั้นผมไม่กวนแล้ว ไว้ทักไปใหม่นะครับ

คาริสา : อ้าว  จะรีบไปไหนคะ ฉันยังไม่ได้ตอบว่าสะดวกหรือไม่สะดวกเลยนะ

คาริสา : ส่งสติกเกอร์หัวเราะ

เคนทาโร่ : ผมกลัวว่าจะรบกวนเวลาคุณน่ะครับ

คาริสา : ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าคะ?

เคนทาโร่ : แค่รู้สึกเหงาๆน่ะครับ

คาริสา : เป็นอะไรหรือเปล่าคะ เล่าให้ฟังได้นะคะ

เคนทาโร่ : ไม่ได้เป็นอะไรครับ...แต่ว่า ช่วยอยู่คุยเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ไหมครับ

คาริสา : ได้สิคะ

เคนทาโร่ : ขอบคุณมากนะครับ

คาริสา : ไม่เป็นไรค่ะ

เคนทาโร่ : งั้นผมขอเปิดกล้องคุยได้ไหมครับ

คาริสา : ได้ค่ะ แต่ขอเวลาสิบนาทีนะคะ เดี๋ยวฉันโทรหาเองค่ะ

เคนทาโร่ : ได้ครับ

เมื่อเขาตอบตกลง ฉันรีบลุกไปนั่งหน้ากระจก จัดการเติมแป้ง เติมตา เติมลิปสติก แล้วเปลี่ยนไปใส่เสื้อเปิดไหล่สีแดง เมื่อเช็คตัวเองเรียบร้อยแล้ว ฉันจึงกดวีดีโอคอลหาเขา

"สวัสดีครับ" เขากดรับแล้วทักทายพร้อมรอยยิ้มบางๆ

"สวัสดีค่ะ" ฉันยิ้มกว้าง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันวีดีโอคอลกับเขาแบบส่วนตัว ก่อนหน้านั้นเคยคุยกันในแอป live jing ก็จริง แต่ก็จะมีคนเข้าๆ ออกๆห้องไลฟ์ตลอด

"รู้ไหม...คุณเป็นคนแรกในแอป live jing ที่ผมแลกไลน์ส่วนตัว"

"โอ้~ พูดจริงหรือพูดเล่นคะเนี่ย ไม่ใช่ว่าพูดแบบนี้กับทุกคนเหรอคะ"

"ผมพูดจริงๆนะ เชื่อผมสิคุณคาริสา" เขาพูดด้วยสีหน้ากังวล

"ฉันหยอกคุณเล่นค่ะ คิกๆ...ฉันเชื่อคุณอยู่แล้วค่ะ" ฉันหัวเราะเบาๆ

"คุณรู้ไหม...เวลาผมคุยกับคุณ ผมสบายใจมากเลยนะ ถึงเราจะเพิ่งรู้จักกันไม่นานก็ตาม"

"จริงเหรอคะ ดีใจที่คุณรู้สึกแบบนั้นนะคะ ถ้างั้นพวกเราก็คุยกันบ่อยๆสิคะ คุยกันทุกวันยังได้เลย"

"คุณพูดเองนะ งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ" เขาพูดทีเล่นทีจริงแล้วหัวเราะ

"แน่นอนสิคะ คุณโทรหาฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ"

"ขอบคุณมากนะครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

หลังจากนั้นเขาจึงเปิดประเด็นขึ้นมาว่ามีเรื่องไม่สบายใจ แต่เขาไม่ได้บอกว่าเป็นเรื่องอะไร ฉันก็ได้แต่ให้กำลังใจเขา

"คาริสาจัง" เราคุยกันไปมาจนเขาสนิทใจ เรียกฉันว่าคาริสาจัง

"อะไรคะ เคนทาโร่คุง"

"วันไหนที่ว่างๆ คุณมาเที่ยวที่ญี่ปุ่นสิครับ"

"อยากเจอฉันเหรอคะ?" ฉันเอียงคอถามอยางมีจริต

"ใช่ครับ ไว้ว่างๆ เรามาเจอกันไหมครับ"

"ดีเลยค่ะ ฉันเองก็อยากไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นอยู่เหมือนกัน"

"งั้นถ้าวันไหนที่คาริสาจังว่าง ก็บอกผมได้เลยนะ เดี๋ยวผมจองตั๋วเครื่องบินให้ ส่วนเรื่องค่าที่พักหรือค่ากินก็ไม่ต้องกังวลนะครับ ผมจะออกให้ทั้งหมด"

"ไม่เป็นไรค่ะๆ ฉันเกรงใจเคนทาโร่คุง"

"ไม่ต้องเกรงใจนะคาริสาจัง พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่ครับ" คำพูดเขาดับฝันฉันมาก ทำไมต้องขีดเส้นใต้คำว่าเพื่อนด้วย แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้เป็นแค่เพื่อน...แต่ในอนาคตอาจจะเลื่อนสถานะก็ได้ คิกๆ(⁠≧⁠▽⁠≦⁠)

"งั้นก็ได้ค่ะ"

"ดึกแล้ว...แยกย้ายกันไปนอนเถอะครับ" เขาพูดขึ้นหลังจากที่คุยกันไปหลายชั่วโมง

"ได้ค่ะ ฝันดีนะคะเคนทาโร่คุง"

"ฝันดีครับ" จากนั้นเขาก็วางสายไป ส่วนฉันเปลี่ยนเสื้อ แล้วต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสลาบกิน จากนั้นก็กินขนมปังทาแยมกับนมช็อคโกแลต แล้วไปอาบน้ำมาไลฟ์สดขายของ จากนั้นจึงเข้านอน

เช้าวันต่อมา

"ครืด ครืด" เสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้น ฉันงัวเงีย ยื่นมือควานหามือถือ จากนั้นจึงกดรับสาย

"สวัสดีค่ะ โทรจากบริษัทxxxนะคะ คุณคาริสาใช่ไหมคะ?"

"ใช่ค่ะ"

"ยินดีด้วยค่ะ คุณได้รับเข้าทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยทนายความ พรุ่งนี้เวลา08.00 กรุณามารายงานตัวที่บริษัทด้วยนะคะ"

"ค่ะ" เมื่อฉันตอบรับ ปลายสายจึงวางสายไป ส่วนฉันนอนหลับต่อ...แต่เอ๊ะ...เดี๊ยวนะ

"กรี๊ด~" ฉันกระเด้งขึ้นจากเตียงแล้วกรีดร้องด้วยความดีใจ นี่ฉันได้งานแล้วนี่นา แถมได้ทำงานกับทนายบีมด้วย โคตรจะโชคดี

"ทักไปบอกเคนทาโร่ดีกว่า" ฉันยิ้มด้วยความดีใจ แล้วส่งข้อความไปหาเคนทาโร่  จากนั้นจึงไล่เปิดดูคลิปของทนายบีม ทั้งคลิปเก่า ทั้งคลิปใหม่

"คนอะไรทั้งหล่อ ทั้งเก่ง หลงอ่า งื้อ~" ฉันดูคลิปไป จินตนาการไป วาสนาของใครกันหนอ น่าอิจฉาจริงๆ