บทที่ 281

"ชดเชยหรือ?"

หัวใจของเมิ่งชิงพองโตด้วยความยินดี องค์ชายเจ็ดช่างเจรจาง่ายดายเสียเหลือเกิน นางหันไปมองฮูหยินเมิ่งด้วยความตื่นเต้น คิดว่าฮูหยินเมิ่งจะร่วมยินดีกับนางเช่นกัน แต่ใครเลยจะรู้ ฮูหยินเมิ่งกลับขมวดคิ้วพลางส่ายหน้าให้นางเบาๆ

นางไม่อาจเข้าใจความนัยของฮูหยินเมิ่ง องค์ชายเจ็ดตรัสว่าจะชดเชยให้แล้ว เหตุใดฮูหยินเมิ่งจึงห้ามมิให้นางเอ่ยวาจา

ท่ามกลางความสงสัย นางจำต้องเชื่อฟังฮูหยินเมิ่ง ก้มกายซบกับพื้นพลางสะอื้นไห้ มิได้ตอบคำถามขององค์ชายฉู่เลี่ยน

องค์ชายฉู่เลี่ยนตรัสด้วยความรำคาญพระทัย "ข้าบอกว่าจะชดเชยให้เจ้าแล้ว เหตุใดยังร้องไห้อยู่อีก?"

"ฝ่าบาท!" ฮูหยินเมิ่งคุกเข่าลงข้างเมิ่งชิง ดวงตาแดงก่ำ ถอนหายใจยาวด้วยความโศกเศร้า "ชิงเอ๋อร์เป็นเด็กว่านอนสอนง่ายมาแต่เล็ก เชี่ยวชาญทั้งพิณ หมากรุก อักษร และจิตรกรรม บัดนี้ถึงวัยเลือกคู่ครองแล้ว กลับต้องมาพบเรื่องเช่นนี้"

กล่าวมาถึงตรงนี้ ฮูหยินเมิ่งก็สะอื้นจนพูดไม่ออก "จวนแม่ทัพเจิ้นหยวนของพวกเรา แม้มิได้ร่ำรวยพันล้าน แต่ก็เป็นตระกูลผู้ดีมีชื่อเสียง พวกเราไม่ต้องการการชดเชย เพียงขอฝ่าบาทประทานความเป็นธรรมเท่านั้น!"

หากคำพูดของแม่ทัพเจ