LOGINShare
บทที่ 482
Related chapters
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 483
"มีเพียงเจ้าที่แตกต่าง เป็นไปได้หรือ?" กู้จิ่นแค่นเสียงเย็น "ข้าคิดมาตลอด แมงป่องพิษเหตุใดจึงไม่ฆ่าเสวียหลิงโดยตรง? และเหตุใดไม่ซ่อนเจ้าให้ดีกว่านี้?" "วันนี้จึงเข้าใจ ที่แท้แมงป่องพิษต้องการยืมมือข้าจัดการอัครเสนาบดี" พ่อครัวหลวงสีหน้าเหมือนเถ้าถ่าน หันหน้าไปทางอื่น "ข้าเปิดเผยตัวตนของแมงป่องพิษแล้ว ท่านจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ!" กู้จิ่นดึงเท้ากลับ ย่อตัวลง กระชากศีรษะพ่อครัวหลวง กระซิบที่ข้างหูเขาสองสามคำ แม้พ่อครัวหลวงจะพยายามควบคุมสีหน้าสุดกำลัง แต่ก็ยังมีความตกตะลึงปรากฏในแววตา กู้จิ่นปล่อยมือ ยิ้มแหย ๆ แล้วกล่าวว่า "ดูเหมือนข้าจะเดาถูก" เสียงต่อสู้ดังแว่วมาจากภายนอกจวนตระกูลเสวีย เขามองกำแพงจวน กล่าวว่า "ผู้คนที่มาวันนี้ คงมาช่วยเจ้าแสดงละครนี้ให้สมบูรณ์สินะ?" "ที่แมงป่องพิษวางแผนซับซ้อนวางกลยุทธ์เช่นนี้ จุดประสงค์ไม่ใช่เสวียหลิง แต่เป็นอัครเสนาบดี" พ่อครัวหลวงก้มหน้านิ่งเงียบ กู้จิ่นลุกขึ้นยืน ดึงดาบออกจากมือพ่อครัวหลวง แต่วินาทีถัดมา ร่างของพ่อครัวหลวงก็พุ่งเข้าใส่ ลำคอกระแทกคมดาบแรง ๆ เลือดพุ่งทะลัก พ่อครัวหลวงกลายเป็นคนที่โชกเลือดอย่างรวดเร็ว เขานอนคว่
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 484
มุมปากเจียงซุ่ยฮวนกระตุก นางกล่าวว่า "อาจารย์ ทั้งหมดมีแค่สามสิบใบ ท่านนับไปสามรอบแล้ว" "นี่คือธนบัตรราคาหนึ่งหมื่นตำลึง สามสิบใบก็คือสามแสนตำลึง ข้าต้องนับหลายรอบแน่นอน" ฉู่เฉินกอดธนบัตรไว้ในอก "ไม่เพียงเท่านั้น ตอนกลางคืนข้ายังจะกอดพวกมันนอนด้วย" เจียงซุ่ยฮวนกล่าวอย่างจนปัญญา "เก็บเถิด พวกเราต้องกลับแล้ว" ฉู่เฉินพับธนบัตรทั้งสามสิบใบอย่างนุ่มนวล ยัดเข้าอก แต่กลับพบความผิดปกติ เขาล้วงในอกไปมา พูดอย่างร้อนใจ "ทองดำของข้าอยู่ไหน?" "แปลก ข้าจำได้ว่าวางไว้ในอก ไฉนจึงหายไป?" เจียงซุ่ยฮวนยิ้มพลางยื่นมือออกมา ทองดำในมือนางส่องประกายเจ็ดสีในแสงอาทิตย์ "อาจารย์ ท่านกำลังหาสิ่งนี้หรือ?" "ศิษย์คนดี เจ้าพบมันที่ไหน รีบคืนให้อาจารย์เร็ว" ฉู่เฉินเพิ่งจะเอื้อมมือมารับทองดำคืน เจียงซุ่ยฮวนกลับชักมือกลับ กล่าวว่า "อาจารย์ลืมแล้วหรือ? ท่านขายทองดำให้ข้าแล้ว" "พูดเหลวไหล! ข้าขายให้เจ้าเมื่อไร?" "ในความฝันของท่านยังไงล่ะ ขายให้ข้าสามสิบตำลึง เงินข้าก็ให้ท่านแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนกะพริบตา ฉู่เฉินเงียบไปครู่ใหญ่ จึงนึกขึ้นได้ ชี้หน้าเจียงซุ่ยฮวนตะโกน "ที่แท้เงินก้อนนั้นเจ้าให้ข้า!" "ใช่แล
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 485
"ไม่มีอะไร" เจียงซุ่ยฮวนผลักเขาเบา ๆ หันไปพูดกับกู้จิ่น "องค์ชาย พวกเรากลับก่อนเถิดเพคะ" กู้จิ่นยกมุมปาก "ได้" เขายิ้มที่มุมปาก แต่ขมวดคิ้วแน่น และไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เจียงซุ่ยฮวนเม้มปาก จู่ ๆ ก็ก้าวเข้าไปกอดเขา พูดเสียงนุ่ม "ไม่ว่าแมงป่องพิษจะเป็นผู้ใด หม่อมฉันเชื่อว่าท่านจะเอาชนะเขาได้แน่นอน" ฉู่เฉินร้อง "อ้าว" ปิดตาเดินไปที่ประตู "ไม่ควรมอง ไม่ควรมอง!" เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกเขินในใจ จึงปล่อยมือที่กอดกู้จิ่น แต่วินาทีถัดมา กู้จิ่นกลับดึงนางเข้าสู่อ้อมกอดแน่น "องค์ชาย..." คางนางแนบไหล่กู้จิ่น เรียกเขาอย่างงุนงง น้ำเสียงกู้จิ่นฟังดูทุกข์ใจ "อาฮวน ขอกอดเจ้าสักครู่" นางรู้สึกสงสัยในใจ กู้จิ่นรู้แล้วว่าแมงป่องพิษเป็นใคร ไม่ควรดีใจหรือ? ไฉนจึงโศกเศร้าเช่นนี้? บางที แมงป่องพิษอาจเป็นคนที่เขารู้จัก... นางตอบกอดกู้จิ่น "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็มีหม่อมฉันอยู่เคียงข้างท่านนะเพคะ" นางรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของกู้จิ่น ข้างหูคือเสียงทุ้มต่ำของเขา "อาฮวน ขอบคุณเจ้ามาก" "เหตุใดจู่ ๆ จึงขอบคุณหม่อมฉัน?" เจียงซุ่ยฮวนกะพริบตาถาม กู้จิ่นไม่ตอบ แต่ค่อย ๆ ปล่อยมือ บอกชางอี้ "ส่งพวกเขากลั
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 486
"เจ้า เจ้าร้องไห้ทำไม?" ฉู่เฉินเกาศีรษะอย่างงุนงง หันไปพูดกับเจียงซุ่ยฮวนเพื่อยืนยันตัวเอง "เจ้าเก้า ข้าไม่ได้ทำอะไรนะ!" "ท่านไม่ใช่ว่าไม่ได้ทำอะไร" เจียงซุ่ยฮวนยักไหล่ "ท่านถอนพิษเลือดให้เสวียหลิงนี่" "นางตื้นตันใจ ร้องไห้ด้วยความดีใจ" ได้ยินคำพูดของเจียงซุ่ยฮวน ฉู่เฉินจึงวางใจ เขาก้มลงเก็บธนบัตรที่ตก นับดูไม่มีปัญหาแล้วเก็บเข้าอก เขาโผล่ศีรษะออกนอกหน้าต่าง กล่าวว่า "คุณหนูว่าน ไม่ต้องเกรงใจ นี่เป็นสิ่งที่ข้าควรทำอยู่แล้ว" ว่านเมิ่งเยียนเช็ดน้ำตาไม่หยุดด้วยความยินดี ตื่นเต้นจนไม่รู้จะพูดอะไรดี ได้แต่กล่าว "ขอบคุณ" ไม่หยุด บนถนนแทบไม่มีผู้คน ลมเย็นพัดใบไม้ร่วง ดูเงียบเหงา เจียงซุ่ยฮวนกล่าว "เมิ่งเยียน เจ้าขึ้นมาเถิด ข้าจะให้สารถีส่งเจ้ากลับบ้านก่อน" หลังว่านเมิ่งเยียนขึ้นรถ ฉู่เฉินแสดงไหวพริบนั่งในมุมห้อง "พวกเจ้าคุยกันเถิด ไม่ต้องสนใจข้า" "ขอบคุณ" ว่านเมิ่งเยียนกล่าวขอบคุณอีกครั้ง แล้วนั่งข้างเจียงซุ่ยฮวน เจียงซุ่ยฮวนเห็นแววตาเปล่งประกายของนาง จึงแซว "ตอนนี้เสวียหลิงฟื้นแล้ว พวกเจ้าใกล้จะมีข่าวดีหรือ?" นางหันหน้าไปอย่างเขินอาย "ไม่หรอก พวกเรายังไม่ถึงขั้นนั้น"
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 487
เจียงอวี่ยังคงแยกแยะได้ว่าสิ่งใดหนักสิ่งใดเบาระหว่างน้องสาวที่มิได้ร่วมสายเลือดกับบิดามารดาแท้ ๆ นางถามว่า "อยู่ที่ใดหรือ" หงหลัวชี้ไปที่ห้องรับแขก "หยิ่งเถาพาเขาไปที่ห้องรับแขกแล้วเพคะ" "อืม ข้ารู้แล้ว" เจียงซุ่ยฮวนยกเท้าเดินตรงไปยังห้องรับแขก ในห้องรับแขก หยิ่งเถายืนก้มหน้าอยู่เบื้องหน้าเจียงอวี่ มือถือกาน้ำชา เจียงอวี่กุมถ้วยชาในมือ มองสำรวจหยิ่งเถาตั้งแต่หัวจรดเท้า จู่ ๆ ก็เอ่ยว่า "ข้าจำเจ้าได้" "เมื่อก่อนเจ้าเป็นสาวใช้เล็ก ๆ ในจวนอ๋อง" หยิ่งเถากัดริมฝีปาก "บัดนี้หม่อมฉันเป็นสาวใช้ของคุณหนูแล้ว มีเพียงคุณหนูเท่านั้นที่เป็นนายของหม่อมฉัน" เจียงอวี่พยักหน้า แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก เจียงซุ่ยฮวนก้าวเข้าห้องรับแขกอย่างไม่รีบร้อน ถอดเสื้อคลุมขนจิ้งจอกส่งให้หยิ่งเถา "ที่นี่ไม่มีธุระอันใดของเจ้า ออกไปเถิด" "เพคะ คุณหนู" หยิ่งเถารินน้ำชาให้เจียงซุ่ยฮวนถ้วยหนึ่ง แล้วอุ้มเสื้อคลุมเดินออกไป เจียงซุ่ยฮวนนั่งตรงข้ามเจียงอวี่ ถือถ้วยชาเป่าเบา ๆ "ท่านคิดดีแล้วหรือ" แม้ว่าเมื่อวานสองคนได้พบกันแล้ว แต่เจียงอวี่ก็ยังคงไม่อาจคุ้นชินกับท่าทีเย็นชาของเจียงซุ่ยฮวนที่มีต่อตน เขาหยิบก
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 488
สายตาของเจียงซุ่ยฮวนดุดัน น้ำเสียงเด็ดขาด เจียงอวี่คิดแค่ว่านางกำลังพูดด้วยความโมโห แต่หัวใจของเขาก็สั่นระริกอย่างไม่คาดคิด ทั้งร่างเย็นเฉียบ เขาอดทนต่อความไม่สบายทั้งทางร่างกายและจิตใจ พยายามโน้มน้าวต่อไป "น้องหญิง เจ้าอยู่ข้างนอกเพียงลำพัง บ่าวในเรือนของเจ้าล้วนไม่รู้วิชายุทธ์ หากพบเจอภยันตรายจะทำเช่นไร!" "หากเจ้ากลับมาที่จวนอ๋อง องครักษ์ในจวนจะคอยคุ้มครองเจ้า ข้าก็สามารถส่งรองแม่ทัพมาติดตามเจ้าตลอดเวลา มีการคุ้มครองจากจวนอ๋องและข้า ต่อไปก็จะไม่มีผู้ใดทำร้ายเจ้าได้" เงื่อนไขนี้น่าดึงดูดใจ หากเจียงซุ่ยฮวนเพิ่งข้ามมิติมา คงรับปากโดยไม่ลังเลเลยสักนิด แต่บัดนี้ นางมีที่พึ่งแล้ว จึงไม่รู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดเช่นนี้ "ข้าจะบอกเป็นครั้งสุดท้าย ข้าเพียงรับปากว่าจะรักษาร่างกายของบิดาท่านให้หายดี จะไม่กลับไปพบหน้าบิดามารดาของท่าน หากท่านยังเซ้าซี้ต่อไป ข้าจะไม่รักษาบิดาของท่านด้วย" เจียงซุ่ยฮวนจำใจพูดข่มขู่ เจียงอวี่จำต้องยอมแพ้ ใบหน้าเผยความผิดหวัง กล่าวว่า "ก็ได้ เจ้าจะมาที่จวนอ๋องเพื่อดูอาการของบิดาเมื่อใด" "เมื่อท่านกำจัดปีศาจตัวนั้นแล้ว ข้าจะไปเอง" เจียงซุ่ยฮวนวางถ้วยชาในมือลง
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 489
อาเซียงมีสายตาหลบเลี่ยง ราวกับว่าภายในตำหนักบรรทมจีกุ้ยเฟยกำลังทำสิ่งที่บอกกล่าวผู้อื่นไม่ได้ จึงไม่อาจให้ผู้ใดเข้าไป เจียงซุ่ยฮวนเข้าใจในใจ ยิ้มบาง ๆ กล่าวว่า "ดีแล้ว ข้าจะเดินไปมาสักครู่ แล้วค่อยกลับมาใหม่" "ท่านไม่คุ้นเคยกับวังหลวง หม่อมฉันจะหาขันทีน้อยมาพาท่านไปเที่ยวอุทยานหลวง" อาเซียงคิดได้รอบคอบ ร้องเรียกขันทีน้อยที่อยู่ไม่ไกลว่า "เสี่ยวฉีจื่อ มานี่" เมื่อเสี่ยวฉีจื่อเดินมาถึง อาเซียงกำชับว่า "พระนางกำลังยุ่งอยู่ เจ้าจงพาหมอเจียงไปเดินเล่นที่อุทยานหลวง ครึ่งชั่วยามหลังจากนั้นค่อยกลับมา" "ได้ขอรับ" เสี่ยวฉีจื่อพยักหน้ารับคำอย่างนอบน้อม ยกมือในท่าเชิญ "หมอเจียง เชิญตามข้ามาทางนี้" เจียงซุ่ยฮวนและฉู่เฉินเดินตามหลังเสี่ยวฉีจื่อ ทั้งสามคนมุ่งหน้าไปยังอุทยานหลวง หางตาของเสี่ยวฉีจื่อคอยชำเลืองมองฉู่เฉินอยู่ตลอด ฉู่เฉินรู้สึกอึดอัดมาก จึงถามตรง ๆ ว่า "เจ้าจ้องมองข้าทำไม" เพื่อไม่ให้เป็นที่น่าสงสัย ฉู่เฉินเกร็งเสียงให้แหลมขึ้น เพื่อให้ฟังดูคล้ายสตรีมากขึ้น ใบหน้าของเสี่ยวฉีจื่อแดงระเรื่อ ก้มหน้าตอบว่า "ข้าน้อยเห็นพี่สาวคนนี้หน้าตาแปลกหูแปลกตา จึงอดใจไม่ได้ที่จะมองหลาย ๆ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 490
เมื่อเดินมาถึงอุทยานหลวง เจียงซุ่ยฮวนพบว่าศาลาในอุทยานล้วนแขวนม่านหนาโดยรอบ คาดว่าเนื่องจากอากาศหนาวเย็น จึงใช้วิธีนี้เพื่อให้ความอบอุ่น แต่ละม่านยังแขวนป้ายไว้ บนป้ายเขียนชื่อตำแหน่งของพระสนมต่าง ๆ เห็นเจียงซุ่ยฮวนมองศาลาหลายครั้ง เสี่ยวฉีจื่อกลอกตาไปมา กล่าวว่า "อากาศหนาวเช่นนี้ ไม่มีอะไรน่าเที่ยวชมในอุทยานหลวงหรอก หรือว่าข้าน้อยจะพาท่านไปพักผ่อนในศาลาสักครู่" เจียงซุ่ยฮวนมองป้ายบนม่าน กล่าวว่า "ที่เหล่านี้เป็นที่พักผ่อนของเหล่าสนม ข้าไม่ควรเข้าไป" "ทางโน้นมีศาลาหลังหนึ่ง ไม่ว่าใครที่รู้สึกหนาวก็สามารถเข้าไปผิงไออุ่นได้ ข้าน้อยจะพาท่านไปดู" เสี่ยวฉีจื่อพูดพลางแอบสังเกตสีหน้าของฉู่เฉิน ที่แท้ก็เป็นการตั้งใจเอาใจฉู่เฉิน เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกขบขัน แต่ประสบการณ์บอกนางว่า อย่าเชื่อคำพูดของผู้อื่นง่าย ๆ นางยังคงปฏิเสธ "วันนี้แสงแดดดียิ่ง ข้าเดินเล่นในอุทยานหลวงก็พอแล้ว" ขณะที่หลายคนเดินผ่านศาลาหลังหนึ่ง พอดีมีนางกำนัลเดินออกมาจากศาลา ผ่านม่านที่เปิดออก เจียงซุ่ยฮวนเห็นสนมนั่งอยู่บนเก้าอี้ในศาลากำลังอ่านหนังสือ บนโต๊ะมีชาและขนมประณีต แวบแรกที่เห็น ใบหน้าของสนมนางนี้ดูคล้ายกับฉู
Latest chapter
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 578
ชายร่างยักษ์ถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำจนแทบดูไม่ออกว่าเดิมมีหน้าตาเป็นเช่นไรมิหนำซ้ำ เลือดกำเดายังไหลทะลักไม่หยุด แขนทั้งสองไร้ความรู้สึก แม้แต่จะเช็ดเลือดออกจากใบหน้ายังไม่อาจกระทำได้เขาจ้องเจียงซุ่ยฮวนด้วยสายตาเจ็บใจ “เมื่อครู่นั้น…”—พูดได้เพียงสองคำ เลือดกำเดาก็ไหลย้อนเข้าปาก เขาสะอึกแล้วถ่มถุยออกมา “แหวะ! แหวะ! ช่างน่าขยะแขยงนัก!”น้ำลายปนเลือดแทบจะพ่นใส่เจียงซุ่ยฮวน นางแสดงสีหน้ารังเกียจเดียดฉันท์ ยกมือบังคับศีรษะของเขาให้หันไปทางอัฒจันทร์น้ำลายและเลือดกระเซ็นกระจาย ผู้ชมพากันหวีดร้องหลบหนี บางคนร้องเสียงหลง โดยเฉพาะหญิงสาวในชุดชมพูผู้หนึ่งที่ทนไม่ไหว โยนผ้าเช็ดหน้าขึ้นเวที “เอาผ้านี่อุดจมูกเขาซะ ข้ายินดีให้หนึ่งพันตำลึง!”“ตกลง” เจียงซุ่ยฮวนก้มลงหยิบผ้าจากพื้น ยัดเข้าไปในรูจมูกของชายร่างยักษ์อย่างไม่ลังเลในที่สุดชายผู้นั้นก็หยุดพ่นน้ำลาย เขาพูดเสียงอู้อี้ผ่านผ้าที่ยัดจมูก “เมื่อครู่นั้นข้าแค่ประมาทไป หากเจ้ากล้าพอ จงต่อแขนข้าให้กลับเข้าที่ เราจะสู้กันใหม่!”เจียงซุ่ยฮวนทรุดกายนั่งลง บีบหัวเขาแนบพื้น “ข้ามิได้ว่างนัก หากเจ้าตอบคำถามของข้า ข้าจะ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 577
บุรุษร่างยักษ์ร้องโอดโอย พลางยกมือกุมใบหน้า ถอยหลังเซถลาไปหลายก้าวพลันมีเสียงโห่ร้องอย่างขัดเคืองดังลั่นจากบนอัฒจันทร์“นี่มันเรื่องอะไร! ร่างกายใหญ่โตปานนี้ยังสู้หญิงไม่ได้อีกหรือ!”“ใช่แล้ว! อ่อนแอเกินไปแล้วกระมัง!”“ลุกขึ้นสิ! ข้าลงพนันหมดหน้าตักไว้กับเจ้าเลยนะ!”ดูท่าคนเหล่านี้ล้วนวางเดิมพันไว้ที่ชายร่างใหญ่ผู้นั้นทั้งสิ้นก็ไม่แปลก...ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่ต่างกันลิบลับ ใครบ้างเล่าจะเชื่อว่าสตรีอย่างเจียงซุ่ยฮวนจะชนะเขาได้ชายร่างใหญ่เช็ดมุมปากของตนเอง เห็นรอยเลือดติดปลายนิ้วก็นัยน์ตาแข็งกร้าวขึ้นมา “ดูท่าข้าคงประเมินเจ้าต่ำไปเสียแล้ว”แต่เดิมเขาเข้าใจว่านางก็เป็นแค่หญิงชาวบ้านธรรมดา ไยเลย...ผ่านไปไม่กี่กระบวนท่า ก็รู้แล้วว่านางหาใช่คนที่เขาจะประมาทได้เจียงซุ่ยฮวนบิดข้อมือเบา ๆ พลางกล่าวเย้ยหยัน “ถูกแล้ว...เจ้ามันตาบอด”ชายร่างใหญ่ลุกพรวดขึ้นจากพื้น แผดเสียงคำรามแล้วพุ่งตรงเข้าหานางด้วยแรงทั้งหมดเจียงซุ่ยฮวนเบี่ยงกายหลบไปด้านข้าง มือข้างหนึ่งยันเสาเวทีไว้แล้วดีดตัวลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะเหวี่ยงเท้าเข้าใส่ใบหน้าชายผู้นั้นอีกคราชายร่างยักษ์ล้มตึงลงกับพื้น เลือดกำเดาไห
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 576
“สู้กัน! สู้กันสิ!”“ปลุกนางให้ลุกขึ้นมา!”“อย่าเสียเวลา! เร็วเข้า ให้หล่อนลุกขึ้นมาสู้!”เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกตัวตื่นจากเสียงอึกทึกโกลาหลรอบกาย เสียงเหล่านั้นดั่งคลื่นซัดถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน ประหนึ่ง...จะเร่งให้นาง...สู้รึ!?นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พบว่าตนเองกำลังนอนคว่ำอยู่บนพื้นคล้ายลานประลอง ลานแห่งนี้เป็นวงกลม กว้างพอจะรองรับคนได้ราวสิบคนรอบลานประลองมีผู้คนมากมายนับร้อยราย กำลังส่งเสียงร้องตะโกนโห่อย่างบ้าคลั่งจากเครื่องแต่งกายดูแล้ว ล้วนเป็นบรรดาผู้มีฐานะจากเมืองหลวง สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น คำตะโกนเร่งเร้าดังไม่ขาดสายแรกเริ่ม เจียงซุ่ยฮวนยังงุนงงอยู่มาก นางเพิ่งอยู่หน้าจวนแท้ ๆ เหตุใดจึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้เล่า?เมื่อนางค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ฝูงชนโดยรอบก็ยิ่งโห่ร้องเสียงดังกระหึ่มกว่าเดิม“เสียงหนวกหูเสียจริง”นางยกมือกุมขมับ พลางพิจารณาสภาพแวดล้อมรอบกายอย่างตั้งใจสถานที่แห่งนี้...ดูเหมือนจะคุ้นตาอยู่บ้างทันใดนั้น ดวงตาของเจียงซุ่ยฮวนเบิกโพลง ใช่แล้ว! นางจำได้ ที่นี่นางเคยมาเยือนเมื่อหลายปีก่อน เจ้าของร่างเดิมถึงกับวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเพราะทนเห็นความโหดร้าย
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 575
ปู้กู่ถูกคานไม้ที่ถล่มลงมาทับขาจน เจ็บมีสีหน้าบิดเบี้ยวไปทั้งใบหน้า องครักษ์ลับทั้งหลายเมื่อเห็นดังนั้นจึงกรูกันเข้าไป หวังจะยกคานไม้ออกให้พ้นจากขาของเขาทว่าเปลวเพลิงยังไม่สงบลงโดยสิ้นเชิง ความเสี่ยงที่จะเกิดไฟลุกซ้ำยังมีอยู่ทุกเมื่อ จึงจำต้องแบ่งกำลังครึ่งหนึ่งไว้ดับไฟ อีกครึ่งเข้าไปช่วยปู้กู่คานไม้ที่ถล่มลงมานั้นหนักหนายิ่งนัก แถมยังร้อนจนแทบจับต้องไม่ได้ การจะยกขึ้นจึงยากเย็นนัก ปู้กู่เหงื่อเต็มหน้า พร่ำครางเสียงต่ำ “อย่าห่วงข้าเลย รีบไปช่วยคนในเรือนก่อน!”องครักษ์ผู้หนึ่งวิ่งเข้าไปดูในเรือน แล้วรีบวิ่งกลับออกมารายงาน “ในเรือน...ไม่มีใครอยู่แล้ว!”“ว่าอะไรนะ!?” ปู้กู่กัดฟันกรอด “บัดซบ! ปล่อยให้มันหนีไปได้!”เจียงซุ่ยฮวนเมื่อได้ยินว่าข้างในว่างเปล่า ทั้งโกรธทั้งโล่งใจ โกรธที่หลี่ลี่หลบหนีไปได้ แต่โล่งใจที่เขายังมีชีวิตอยู่องครักษ์ที่อยู่ข้างกายนางเอ่ยถามอย่างเกรงใจ “พระชายา ขออนุญาตไปช่วยท่านปู้กู่ก่อนจะได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”“ไปเถิด” เจียงซุ่ยฮวนก็เป็นห่วงปู้กู่ไม่น้อย หากปล่อยให้คานไม้นั้นกดทับอยู่นาน เกรงว่าจะยิ่งแย่ลง“ขอบพระคุณพระชายา กระหม่อมจะรีบกลับมาโดยเร็วพ่ะย่ะค่
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 574
ครั้นได้ยินคำว่า “ไฟไหม้” ความง่วงที่ยังหลงเหลืออยู่ในห้วงนิทราของเจียงซุ่ยฮวนพลันสลายหายไปสิ้น หัวใจพลันเต้นโครมครามราวจะหลุดจากอกนางลุกพรวดจากที่นอน คว้าผ้าคลุมขนกระต่ายที่วางอยู่ข้างหมอนมาสวมอย่างลวก ๆ แล้วรีบลงจากเตียงในขณะเดียวกัน ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดอย่างรุนแรง หยิ่งเถาวิ่งพรวดเข้ามาทั้งที่ยังทรงตัวไม่ทันดี จึงพลาดล้ม “โครม” ลงกับพื้นหยิ่งเถาไม่ทันได้ลุกขึ้นก็รีบเงยหน้าร้องบอกเสียงลั่น “คุณหนู! รีบออกไปเถิด! ข้างนอกเกิดไฟขึ้นแล้ว!”เจียงซุ่ยฮวนรีบสวมรองเท้า ก้าวยาว ๆ ตรงเข้าไปฉุดหยิ่งเถาขึ้นจากพื้น แล้วจูงมือนางวิ่งออกไปทันทีมือของเจียงซุ่ยฮวนที่กำมือหยิ่งเถานั้นสั่นน้อย ๆ นางถามเสียงเร่งร้อน “เสี่ยวถังหยวนเล่า?”“คุณชายน้อยปลอดภัยดีเพคะ แม่นมเห็นก่อนจึงรีบพาออกไปหลบแล้วเพคะ” หยิ่งเถารีบตอบครั้นรู้ว่าลูกน้อยปลอดภัย เจียงซุ่ยฮวนจึงค่อยสงบลงเล็กน้อย แล้วเอ่ยถามอีกครั้ง “แล้วไฟเกิดที่ใด?”“เป็นห้องพักของท่านอาจารย์เพคะ” หยิ่งเถาตอบเจียงซุ่ยฮวนถึงกับชะงัก ห้องของฉู่เฉินหรือ!? แล้วหลี่ลี่ก็ยังอยู่ในนั้นด้วย!นางจึงเร่งฝีเท้าวิ่งออกไป ทว่าเพิ่งออกจากประตู ก็มีควันไฟใน
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 573
หากฝืนปลุกเขาขึ้นมาในยามนี้ เกรงว่าจะทำให้สติแตกเสียจนอาละวาดคลุ้มคลั่ง“ดูท่าคงต้องปล่อยให้ฟื้นขึ้นเองแล้วกระมัง” เจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจอย่างจนปัญญา แล้วเอ่ยเรียกจากในห้องว่า “ปู้กู่ เข้ามาหาข้าสักประเดี๋ยวสิ”ปู้กู่เปิดประตูเข้ามาทันที “พระชายา มีสิ่งใดจะทรงบัญชาหรือพ่ะย่ะค่ะ?”เจียงซุ่ยฮวนชี้ไปยังบุรุษที่นอนอยู่บนพื้น “เจ้ารู้จักบุรุษผู้นี้หรือไม่?”ปู้กู่หลับตานิ่ง พยายามรื้อค้นความทรงจำอย่างเคร่งเครียด ทว่านึกอยู่เนิ่นนานก็ยังคิดไม่ออกเจียงซุ่ยฮวนจึงกล่าวเป็นเชิงเตือน “ชายผู้นี้ผิวขาวซีดผิดธรรมชาติ คงมิได้ออกไปพบแสงตะวันมาเป็นเวลานานแล้ว”ปู้กู่นั่งย่อตัวลง เพ่งพินิจใบหน้าของบุรุษผู้นั้นอย่างละเอียด กระทั่งครู่หนึ่ง ก็อุทานเสียงเบา “ซี้ด…”“นึกออกแล้วหรือ?” เจียงซุ่ยฮวนเอ่ยถามปู้กู่ชี้ไปที่บุรุษผู้นั้นด้วยแววตาตกตะลึง “ผู้นี้ชื่อหลี่ลี่ เมื่อสิบปีก่อน เคยเป็นหนี้หอพนันถึงหนึ่งแสนตำลึง แล้วบุกเข้าไปปล้นคฤหาสน์ของพ่อค้าผู้มั่งคั่ง”“หากเพียงแค่ปล้นก็คงไม่ถึงกับร้ายกาจนัก เขากลับอาศัยฝีมือที่เหนือกว่าฆ่าล้างทั้งครอบครัวพ่อค้านั้น รวมแล้วกว่ายี่สิบชีวิต”เจียงซุ่ยฮวนสีหน้าหม
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 572
เจียงซุ่ยฮวนโดยสารรถม้ากลับถึงจวน พอเปิดม่านลงจากรถ ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นปู้กู่ยืนอยู่เบื้องหน้าพร้อมผู้ติดตามนับสิบคน“เหตุใดเจ้าจึงพาผู้คนมากมายมาด้วย?” นางเหลือบมองแคร่ไม้ด้านหลังพลางถามปู้กู่รีบเอ่ยอย่างร้อนรน “พระชายา พอได้ข่าวว่าเส้นทางขากลับถูกเฉียนจิงอี๋สกัดไว้ กระหม่อมก็ตั้งใจจะนำคนไปช่วย แต่ไม่นานก็ทราบว่าท่านเสด็จกลับมาเสียแล้ว”“อืม...ตอนนี้ไม่มีอันใดแล้ว ให้พวกเขาแยกย้ายกันไปเถิด” เจียงซุ่ยฮวนโบกมือ นางยังเร่งรีบอยากกลับเข้าเรือนเพื่อสอบปากคำฉู่เฉินตัวปลอมปู้กู่สั่งให้คนที่มาด้วยกันกลับไป ทว่าตนเองกลับยืนอยู่นิ่ง ๆ ไม่ขยับเจียงซุ่ยฮวนจึงถามขึ้น “เหตุใดเจ้ายังไม่ไปเล่า?”ปู้กู่เอ่ยว่า “พระชายา ขอพระองค์โปรดแจ้งกระหม่อมเถิด เฉียนจิงอี๋ขวางรถพระองค์ไว้ด้วยเหตุใด?”เจียงซุ่ยฮวนเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วกล่าวทิ้งท้ายว่า “ข้ารู้สึกว่าคนผู้นี้ไม่ธรรมดา ที่สำคัญคือแววตาที่เขามองข้ามันช่างประหลาด เจ้ารีบส่งคนไปสืบข่าวเขาสักหน่อยเถิด”ปู้กู่สีหน้าหนักแน่น “เฉียนจิงอี๋ผู้นี้มิใช่คนธรรมดาแน่ หอพนันซิ่งหลงของตระกูลเขากระจายอยู่ทั่วแคว้นต้าเหยียน และเขาเอง...ดูเหมือนจะมีธ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 571
เจียงซุ่ยฮวนยิ้มน้อย ๆ แล้วกดเสียงต่ำลงพลางกระซิบว่า “วางใจเถิด...ตอนนี้ไม่มีแล้ว”แววตาขององครักษ์ลับยังเต็มไปด้วยความสงสัย ทว่าเจียงซุ่ยฮวนเพียงยิ้มอย่างเงียบงัน หาได้กล่าวคำใดอีกไม่นานนัก เฉียนจิงอี๋ก็เดินออกจากรถม้าด้วยท่วงท่าสงบ มือไพล่หลังไว้ ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้ากลับจางหายไปจนหมดสิ้น หางตายังพลันกระตุกเล็กน้อยเขาเห็นกับตาตนเองว่าเหล่าองครักษ์ลับจับคนยัดใส่รถม้า แล้วเขายังไล่ตามมาตลอดทางจากหอพนัน สายตาไม่เคยละไปที่อื่นเลยแม้แต่น้อยแต่เหตุใดคนผู้นั้นจึงหายไปเสียได้?เจียงซุ่ยฮวนยิ้มถาม “เห็นผู้ใดหรือไม่?”แววตาเฉียนจิงอี๋เย็นเยียบสั่นไหวเล็กน้อย ประหนึ่งกำลังครุ่นคิดบางสิ่งอยู่ เมื่อสบเข้ากับรอยยิ้มของเจียงซุ่ยฮวน เขาจึงยกยิ้มบาง ๆ “ขออภัยด้วยคุณหนู ข้าคงตาฝาดไป”เขาหยิบตั๋วเงินใบหนึ่งขึ้นมา แล้วยื่นสองมือส่งให้เจียงซุ่ยฮวน “เชิญคุณหนูรับของเล็กน้อยเป็นการขออภัย”ท่าทีของบุรุษผู้นี้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วนัก ไม่เสียแรงเป็นทายาทหอพนันโดยแท้ ขณะที่เจียงซุ่ยฮวนกำลังจะเอื้อมมือไปรับ กลับพบว่าตั๋วเงินในมือเขานั้นมิใช่ใบละแค่แสนตำลึง...แต่เป็นถึงสองแสนตำลึงเจียงซุ่ยฮวนชักมือกลั
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 570
ควันสีเทาลอยฟุ้งขึ้นมา ลูกประคำที่เฉียนจิงอี๋ปาออกไปยังคงสภาพสมบูรณ์ แต่กลับฝังลึกอยู่กลางหลุมใหญ่บนพื้นแค่ลูกประคำธรรมดา กลับสามารถก่อความเสียหายได้ถึงเพียงนี้ ต้องมีพลังภายในลึกล้ำถึงเพียงใดกันแน่สีหน้าของเจียงซุ่ยฮวนพลันเคร่งขรึม ขณะเดียวกัน เหล่าองครักษ์ลับที่ล้อมรถม้าอยู่ก็ล้วนตั้งท่าเตรียมพร้อมด้วยท่าทีตึงเครียดแต่ก่อนพวกเขาเคยได้ยินชื่อของเฉียนจิงอี๋มาบ้าง รู้เพียงว่าเขาเป็นทายาทของหอพนันซิ่งหลง เป็นผู้มีอุปนิสัยเงียบขรึม หาได้ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนบ่อยนักกระทั่งได้พบกับตัวจริงในวันนี้ จึงรู้ว่าบุรุษผู้นี้...มิใช่คนธรรมดาแน่นอน“แม่นางผู้นี้ ข้าไร้เจตนาจะสร้างความลำบากแก่ท่าน เพียงแต่ในฐานะทายาทของหอพนันซิ่งหลง ข้าย่อมไม่อาจเพิกเฉยมองลูกค้าถูกลักพาตัวไปต่อหน้าต่อตา...ท่านว่าใช่หรือไม่?” เฉียนจิงอี๋ยิ้มละไม รอยยิ้มนั้นดูสุภาพอ่อนโยน หากแต่แฝงไว้ด้วยแรงกดดันจาง ๆ อย่างยากจะหยั่งถึงองครักษ์ลับทั้งหกยังคงเฝ้ารอบรถม้า หนึ่งในนั้นค่อย ๆ ถอยหลังออกไป แล้วอาศัยจังหวะชุลมุนลับหายไปในพริบตาเฉียนจิงอี๋เห็นดังนั้น จึงหัวเราะพลางถามว่า “หืม? ถึงกับต้องไปตามกำลังเสริมเชียวหรือ? หรื
