บทที่ 9

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “พวกเราจะแลกเปลี่ยนกันยังไง? ฉันต้องได้น้ำก่อนถึงจะบอกวิธีได้รับพลังพิเศษแก่นาย ไม่อย่างนั้นถ้าฉันบอกแล้วนายกลับคำจะทำยังไง?”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “เพื่อพิสูจน์ความจริงของคำพูดฉัน ฉันจะให้นายดูรูป 2-3 รูป”

[หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษาส่งเนื้อหาภาพให้คุณ]

ในภาพ คือนักศึกษาชาย 2 คนกอดคอกัน

นอกจากนี้ ยังมีรูป 2-3 รูปซึ่งดูเหมือนเพิ่งถ่าย เป็นผู้ชายตัวสูงคนหนึ่ง กำลังคุยอะไรกับนักศึกษาหลายคน

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “คนที่ใส่เสื้อแขนสั้นสีแดงคือจ้าวเทา นายน่าจะเคยดูวิดีโอของเขาก่อนหน้านี้แล้ว คงจะจำได้...อีกคนหนึ่งก็คือฉัน ภาพพวกนี้สามารถพิสูจน์ได้ว่าฉันกับเขาเป็นรูมเมตกัน ยิ่งไปกว่านั้นพวกเรายังมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมากด้วย ฉันไม่มีทางโกหกนายหรอก!”

เสิ่นอี้อ่านข้อความของหม่าเทียนหมิง และครุ่นคิด

เขาค่อนข้างสงสัยในข้อมูลของหม่าเทียนหมิงมาก

ถ้าหม่าเทียนหมิงรู้วิธีได้รับพลังพิเศษจริง ทำไมตัวเขาเองไม่ไปรับพลังพิเศษก่อนล่ะ?

นอกจากว่าจะเป็นวิธีที่ยากมาก หรือเขาโกหก!

แต่ต่อให้เดาว่ามีโอกาสมากกว่า 50 เปอร์เซ็นต์ที่หม่าเทียนหมิงจะโกหกตน เขาก็ยังจำต้องไปลองดูเสียหน่อย

สุดท้ายแล้ว จะมีชีวิตรอดต่อไปในวันสิ้นโลกได้หรือไม่ พลังพิเศษย่อมสำคัญมาก!

แน่นอนว่า เสิ่นอี้ก็ไม่ได้โง่จนจะวิ่งไปส่งน้ำให้ด้วยตัวเอง

นั่นก็โง่เกินไป

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ : “ถ้าฉันมองไม่ผิด พวกนายคงอยู่ในโรงยิม โรงยิมอยู่ห่างจากฉันไม่ไกล”

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ : “เอาอย่างนี้เถอะ พวกเรามาเจอกันคนละครึ่งทาง ไปแลกเปลี่ยนกันที่สวนนอกหอพักชาย ถึงตอนนั้นฉันจะให้น้ำนาย และนายก็บอกวิธีฉัน”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “เอ่อ วิธีนี้ที่นายบอกแม้จะสมเหตุสมผลมาก แต่ก็เสี่ยงเกินไป!”

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ : “งั้นนายหมายความว่าจะให้ฉันไปส่งน้ำให้นายเหรอ? งั้นก็ช่างเถอะ! นายกลัวอันตราย ฉันก็กลัวเหมือนกัน!”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “ไม่ ๆ ๆ พวก ฉันยังมีวิธีอยู่!”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “นายอยู่ที่ตึกหอพักใช่ไหม? นายไปที่ห้องฉันได้ไหม ในห้องฉันมีโดรนอยู่ และเป็นชนิดทนทานสูงด้วย นายสามารถเอาน้ำแขวนไว้บนโดรนได้ พวกเรา 2 คนไม่ต้องเสี่ยง ก็ทำการแลกเปลี่ยนได้”

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ : “ห้องนายอยู่ชั้นไหน?”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “ชั้น 5 ห้อง 509! ในห้องไม่มีคน แต่นายอาจจะต้องงัดประตู”

เสิ่นอี้ครุ่นคิดเล็กน้อย

วิธีนี้สามารถทำได้จริง ๆ

เดิมทีเขาเสนอวิธีนั้น เพราะอยากให้สวีหว่านถิงลงไปล่างตึกได้ง่าย ตนจะได้ไม่ต้องเผยตัว

แบบนี้ต่อให้เกิดเรื่อง เขาก็ไม่กลัว

แต่ถ้ามีโดรน ก็ไม่ต้องให้สวีหว่านถิงไปเสี่ยงแล้ว

ถึงอย่างไร สวีหว่านถิงในตอนนี้ก็ยังเชื่อฟังมาก

คิดไปคิดมา เสิ่นอี้ก็กลับมาตอบหม่าเทียนหมิงหนึ่งประโยค

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ : “รอฉันได้โดรนแล้วจะติดต่อไปอีกที”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “ไม่มีปัญหา!”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “พวก จำไว้ว่าต้องรีบหน่อยนะ! ฉันไม่ได้ดื่มน้ำมา 20 กว่าชั่วโมง กระหายน้ำไม่ไหวแล้ว...”

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ : “หืม? จ้าวเทารูมเมตนายไม่ใช่ว่าปลุกพลังพิเศษสายฟ้าได้เหรอ? ทำไมไม่ออกไปหาน้ำล่ะ? ซูเปอร์มาร์เก็ตน่าจะมีน้ำมั้ง?”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “อย่าให้พูดถึงเลย! สายฟ้าของเขา ก็ทำได้แค่ช็อตนก หรือกระแทกกระป๋อง อ่อนมาก!”

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ : “โอเค งั้นรอข่าวจากฉัน”

หลังจากพิสูจน์ทางอ้อมแล้วว่าพลังพิเศษของจ้าวเทาธรรมดามาก เสิ่นอี้ก็ครุ่นคิด

เป็นเพราะพลังพิเศษทั้งหมดล้วนอ่อนแอมาก หรือมีแค่พลังพิเศษที่จ้าวเทาปลุกขึ้นมาที่อ่อนแอขนาดนั้น?

เป็นปัญหาที่คน หรือเป็นปัญหาที่พลังพิเศษ?

ไม่ว่าอย่างไร ไปเอาโดรนก่อนดีกว่า

คิดมาถึงตรงนี้ เสิ่นอี้ก็มองสวีหว่านถิงที่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อย ซึ่งกำลังเริ่มเก็บขยะด้วยตัวเอง และถาม “ร่างกายเธอได้รับผลกระทบหนักไหม? ยังเดินได้ไหม?”

“ได้ ถึงจะเจ็บนิดหน่อย แต่ส่งผลกระทบไม่มากหรอก”

สวีหว่านถิงตอบกลับทันที

เธอไม่อยากแสดงออกว่าอ่อนแอเกินไป แบบนั้นจะทำให้เสิ่นอี้ไม่พอใจได้ง่าย ๆ

“ได้ งั้นเธอเตรียมตัวหน่อย พวกเราจะไปที่ชั้น 5 กัน” เสิ่นอี้เดิมทีคิดจะให้สวีหว่านถิงไปคนเดียว แต่คิดว่าเธอคงงัดประตูไม่ได้

จึงทำได้เพียงออกไปข้างนอกด้วยตัวเอง

ไปชั้น 5 ไม่ถือว่าเสี่ยงมากเกินไป

“ได้ ได้สิ...” สวีหว่านถิงตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ ในใจแอบนึกเสียใจภายหลัง

รู้อย่างนี้ เมื่อครู่เธอคงบอกว่าตัวเองเจ็บจนเดินไม่ไหวไปแล้ว!

เธอไม่อยากออกไปข้างนอกจริง ๆ

แม้ว่าในห้องคับแคบแห่งนี้จะไม่ได้ปลอดภัยมากนัก แต่อย่างน้อยก็ปลอดภัยมากกว่าชั้น 5 ที่มีหมอกดำกระจายตัวอยู่

เสิ่นอี้ก็สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว และจัดเตรียมอุปกรณ์

ความจริงก็ไม่ได้มีอุปกรณ์อะไรหรอก

วิธีโจมตีเดียวที่มีประสิทธิภาพ ก็คือมีดพับปอกผลไม้ที่สวีหว่านถิงเอาติดตัวมา

การจะใช้มีดพับฆ่าสัตว์หรือพืชกลายพันธุ์นับว่าไม่น่าเชื่อถือเลยแม้แต่น้อย

แต่ว่า

สามารถใช้ป้องกันตัวจากคนได้!

ในวันสิ้นโลก บางครั้งคนก็อันตรายกว่าสัตว์ประหลาด...

“ไปกันเถอะ”

เก็บของเสร็จ ทั้ง 2 คนก็เดินออกจากห้อง

หลังจากหมอกดำประหลาดปรากฏ นี่เป็นครั้งแรกที่เสิ่นอี้ออกจากห้อง!

ส่วนก่อนหน้านี้เข้าห้องน้ำอย่างไร นั่นก็ง่ายมาก ใส่ในของพวกถุงพลาสติก หลังจากนั้นก็โยนทิ้งออกไปจากหน้าต่างก็พอ

วันสิ้นโลก ย่อมไม่ต้องพิถีพิถันขนาดนั้นแล้ว

“เอ่อคือ เสิ่นอี้ พวกเราจะไปทำอะไรที่ชั้น 5 เหรอ?” สวีหว่านถิงคว้าแขนเสิ่นอี้ไว้ด้วยความกลัวเล็กน้อย

กว่าจะสงบสติอารมณ์ลงได้ ไม่ต้องกังวลเรื่องกินดื่มแล้ว เธอก็ไม่อยากออกมาเสี่ยงอันตรายข้างนอกจริง ๆ

รอความช่วยเหลือมาถึงอย่างสงบแบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอ?

ใช่ จนถึงตอนนี้ สวีหว่านถิงก็ยังเพ้อฝันถึงความช่วยเหลือจากรัฐ

ควรพูดว่าประชากรส่วนใหญ่ล้วนยังเพ้อฝันถึงความช่วยเหลือเอาไว้อยู่

ถึงอย่างไรจนถึงวันนี้ น้ำไฟก็ยังไม่ถูกตัด สัญญาณเครือข่ายก็ยังปกติเช่นกัน เพียงแต่ทางการนอกจากประกาศข่าวให้ประชาชนระวังตัวเอง ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอื่น

นี่ทำให้คนส่วนใหญ่สงสัยว่ารัฐจงใจควบคุมอินเทอร์เน็ต เพื่อสร้างภาพว่าสถานการณ์ยังปกติ...ถึงอย่างไร ก็มีคนตายแล้ว แต่ทางการกลับยังไม่แสดงท่าทีอะไร ซึ่งแสดงให้เห็นถึงปัญหาใหญ่

“อย่าพูด ตามฉันมาก็พอ” เสิ่นอี้ไม่ได้อธิบายให้สวีหว่านถิงฟังมากนัก

จุดประสงค์ที่เขาพาสวีหว่านถิงมาด้วยเรียบง่ายมาก ถ้ามีอันตรายจริง มีมนุษย์เป็นเหยื่อล่อมาก ตัวเองก็จะยิ่งปลอดภัย

แม้ความคิดแบบนี้จะโหดร้ายไปบ้าง แต่นี่เป็นวิธีเดียวที่เสิ่นอี้คิดได้เพื่อเพิ่มอัตราการเอาชีวิตรอด

ถ้าเป็นไปได้ เขาก็ไม่อยากให้สวีหว่านถิงตาย

ถึงอย่างไร การมีใครสักคนให้พูดคุยด้วยในวันสิ้นโลกก็ดีกว่ามาก

บางครั้งยังช่วยแก้บางเรื่องได้ด้วย...

เดินในทางเดินที่เงียบงัน เสิ่นอี้ระมัดระวังตัวมาก

เขาคาดเดาว่า ชั้น 5 น่าจะค่อนข้างปลอดภัย

ไม่อย่างนั้นสวีหว่านถิงคงไม่สามารถขึ้นมาได้ง่ายขนาดนั้น

เดินมาถึงบันได เสิ่นอี้เห็นในทางเดินชั้น 5 มีหมอกดำหนาปกคลุม

ในที่สุดก็จะได้สัมผัสหมอกดำประหลาดนี้แล้ว!

เขาสูดหายใจเล็กน้อย สาวเท้าเดินลงมา

สวีหว่านถิงจับมือเสิ่นอี้แน่น ตามเขาไปอย่างตึงเครียด

ก้าวเข้าไปในหมอกดำ เสิ่นอี้ก็กลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว

แต่กลั้นหายใจได้ไม่นาน ก็อดไม่ได้ที่จะหายใจ

หมอกดำเข้าไปในร่างกายทันที...

ทว่า ร่างกายไม่มีปฏิกิริยาผิดปกติอะไร

อย่างมากก็รู้สึกว่ากลิ่นไม่ค่อยดี

ส่วนผลที่ทำให้คนกระหายน้ำ กลับไม่ได้เกิดเร็วขนาดนั้น

ก็ถูกแล้ว หากทำให้คนกระหายน้ำจนทนไม่ไหวในพริบตา เกรงว่าประชากร 90 เปอร์เซ็นต์ของโลกคงตายไปแล้ว

ขณะที่ถอนหายใจอย่างโล่งอก เสิ่นอี้ก็เริ่มหาหมายเลขห้องท่ามกลางหมอกดำ

ทัศนวิสัยแย่ แต่ไม่ได้แย่จนเกินไป ยังสามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ในระยะไม่กี่เมตรได้

“507...508...509 ห้องนี้แหละ!”

เสิ่นอี้ดึงประตูห้อง มันล็อกไว้

แต่ไม่ใช่เรื่องลำบากสำหรับเขา

ประตูห้องหอพักรูปแบบเก่าเป็นประตูไม้แบบดั้งเดิม เพราะล็อกของประตูไม่ได้เปลี่ยนมาหลายปี จึงงัดง่ายมาก ถึงขั้นที่ไม่จำเป็นต้องงัด แค่มีบัตรอาหารสักใบ เสิ่นอี้ก็เปิดล็อกของประตูทั้งชั้นได้!

ทั้งหมดนี้ฝึกมาจากช่วงมัธยมปลาย

เสิ่นอี้ใช้เวลาไม่กี่สิบวินาที ก็มีเสียงดังแกร๊ก ล็อกประตูเปิดแล้ว