“มังคุดมากินข้าวเช้าเร็ว” ครูเมตตาเดินยกถาดอาหารสำหรับสัตว์กลายพันธุ์ตัวใหญ่อย่างเจ้าแร็กคูนยักษ์พ่อหนุ่มเฉินเฟิงปลูกพืชผักไว้ให้มากมายพร้อมสอนวิธีดูแล ทุกเช้าเธอจะเห็นมังคุดเดินมาที่ถังเก็บน้ำ รองน้ำไว้จนเต็มอุ้งมือ แล้วค่อย ๆ เดินนำน้ำในมือนั้นไปรดแปลงผักของตัวเอง น่ารักน่าเอ็นดูมากโชคดีที่หลายวันก่อนวิทย์ไปดักจับไก่ธรรมดามาได้ เป็นตัวเมีย 3 ตัวและตัวผู้ 4 ตัว ไข่ที่ไก่ออกในช่วงแรกจะไม่ถูกนำมาปรุงเป็นอาหารเพราะต้องเพิ่มประชากรไก่เสียก่อน อีกอย่างไก่พวกนี้ก็ไม่ใช่ไก่ไข่ ดังนั้นจำนวนการออกไข่ของมันจึงน้อยมาก ถ้าอยากกินไข่เยอะ ๆ ก็ต้องมีไก่ให้เยอะกว่าเมตตาสร้างที่อบไข่แบบง่าย ๆ ตอนนี้ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ามีไฟฟ้าใช้แล้ว แม้จะต้องให้ผู้ใช้พลังลมที่อยู่ในกลุ่มของวิทย์คอยหมุนกังหันลมทุกวัน แต่ทุกคนก็พอใจกับผลลัพธ์นี้มากอย่างน้อยตอนกลางคืนก็สามารถเปิดพัดลมนอนได้แล้ว อากาศประเทศ T ไม่ใช่แค่ตอนกลางวันเท่านั้นที่ร้อน กลางคืนก็ไม่ต่างกันทั้งที่นอนอยู่บนเตียง แต่เช้ามาอาจเปียกจนนึกว่าลุกไปอาบน้ำมาด้วยซ้ำหญิงชราฟักลูกเจี๊ยบออกมาได้จำนวนหนึ่งก็ยอมนำไข่ล็อตถัดไปออกมาทำอาหารให้เด็ก ๆ กิน แ
“คิดว่าจะไปที่ค่ายเมืองหลวง หาของมาเติมบ้านสักหน่อย คุณยายอยากได้อะไรบ้างไหมครับ” เผื่อว่าจะสามารถชดใช้ให้กับความเสียหายที่เขาก่อขึ้นมาได้บ้าง“โอ๊ย ยายจะไปอยากได้อะไร เมื่อก่อนไม่มีน้ำไม่มีไฟก็อยู่มาได้แค่นี้น่ะ จิ๊บ ๆ” หญิงชราบีบนิ้วชี้กับนิ้วโป้งเข้าหากัน สมัยเธอเด็ก ๆ ไม่มีกระทั่งรถยนต์อำนวยความสะดวกด้วยซ้ำ จะไปไหนทีก็ต้องเดินกันข้ามวันยิ่งถ้าต้องเข้าไปขายของในเมืองก็ต้องตื่นตั้งแต่ตี 4 เดินตัดทุ่งไปเรื่อย ๆ เกือบ 20 กิโลเมตรได้“คุณยายไม่มีแต่กิ่งมี”“มาอีกแล้ว” หงส์เบะปาก เดินแยกไปขึ้นรถโดยไม่สนใจว่ากิ่งแก้วจะพูดอะไร ยังไงก็คงไม่พ้นหาเรื่องชอบธรรมให้ตนเองด้วยตรรกะแปลก ๆ ให้ความคิดของตัวเองถูกต้องที่สุดอีก“ผมว่าผมก็ไม่ได้เข้ามาวุ่นวายในหมู่บ้านแล้วไม่ใช่เหรอครับ” โจเซฟกอดอกถาม“พวกเราอยากเข้าไปในเมือง” กิ่งแก้วแสร้งทำเป็นไม่ฟังคำพูดของโจเซฟ แต่หันไปพูดความต้องการของตัวเองกับเฉินเฟิงแทน อย่างไรก็เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน ตอนนี้เธอถูกลูกชายเมินอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว กรไม่กลับบ้านเลยเอาแต่ขลุกตัวอยู่กับกลุ่มอาสาปกป้องกำแพง เธอมาตามให้กลับบ้านก็หลบหน้าหลบตาความน้อยเนื้อต่ำใจที่มีจึงผลัก
“ก็มีแค่ข้าวกับน้ำต้มผักเท่านั้นแหละ” หงส์ยิ้มหยัน เธออยากรู้นักว่าผู้หญิงคนนี้ยังจะยืนกรานไปเมืองหลวงอีกหรือไม่“ดังนั้นการออกไปนอกกำแพงเพื่อทำภารกิจจึงเป็นงานยอดฮิตที่คนเมืองหลวงรับทำกัน อย่างกำจัดซอมบี้ 50 ตัวก็จะได้ 10 คะแนน”“แล้วที่พักล่ะ ต้องจ่ายเท่าไร” คุณยายถามต่อ“ถ้าแค่เต็นท์ชั่วคราวก็สัปดาห์ละ 5 คะแนน อพาร์ตเมนต์สัปดาห์ละ 10 คะแนน บ้านเดี่ยวเดือนละ 50 คะแนน”แพงมาก!เท่ากับว่าในเดือนนั้นต้องฆ่าซอมบี้ให้มากกว่า 500 ตัวเพื่อให้มีคะแนนเพียงพอสำหรับการใช้ชีวิตภายในหนึ่งเดือน แล้วคนที่รับทำแค่งานจิปาถะก็คือแทบจะมีชีวิตไปวัน ๆ ไม่สามารถลืมตาอ้าปากได้เลย“อ้อ ถ้าเกิดป่วยหรือไม่สบายก็จะยิ่งลำบากครับ ค่ายาแพงมาก แค่ยาพาราเซตามอลธรรมดาก็ตกเม็ดละ 5 คะแนนแล้ว”“ยังไงล่ะแม่กิ่งแก้ว ยังจะอยากไปเมืองหลวงอยู่อีกไหม” คุณยายเห็นหญิงสาวมีสีหน้าไม่สู้ดีก็ถามย้ำอีกครั้ง คนไม่ทำการทำงานคิดแต่จะเอาเปรียบหางานสบายเข้าว่าอย่างนี้ จะไปอยู่ที่่เมืองหลวงได้นานเท่าไรกันเชียว“กะ โกหก พวกคุณกุเรื่องคะแนนขึ้นมาเพราะไม่อยากพาใครเข้าเมืองหลวงใช่ไหม” เธอมุ่งหวังกับชีวิตที่ดีกว่าการอยู่ชนบทมานาน มาวันนี้ได้
…งี้ดดดดด!!!!ตึง ๆ ๆ“...”ตัวใหญ่เกินไปแล้ว!!ทีโอกับตุ่นยืนมองแร็กคูนตัวใหญ่วิ่งตึงตังไปหาสองคู่รักหมีกระต่าย สัมผัสหนัก ๆ ของฝ่าเท้าถึงกับทำให้พื้นสะเทือนเป็นวงกว้าง นอกจากโจเซฟและหงส์ที่เคยเห็นมาก่อน ปฏิกิริยาของสองหนุ่มจึงดูน่าขบขันพอสมควร ดีที่ทุกคนให้ความสนใจไปที่มังคุดจนหมด จึงไม่มีใครเห็นทั้งคู่เผยสีหน้าเบิกตาโตอ้าปากค้างจนดูเหมือนภาพก๊อบปี้แล้ววาง“โอ๋ ๆ ๆ คิดถึงเหมือนกัน” เฉินเฟิงเอื้อมมือไปลูบไล้เส้นขนชุ่มน้ำ ไม่นึกรังเกียจขนเปียกแฉะของมันสักนิดเจ้าตัวรักสะอาดคงไปอาบน้ำก่อนจะมาหาพวกเขาแน่ ๆงี้ดดดดด (มารับมังคุดแล้วใช่ไหม มารับมังคุดแล้วสินะ)แร็กคูนตัวไม่น้อยใช้สองมือจับบ่าของเฉินเฟิงไว้แน่นแล้วยืนด้วยขาหลัง หางพวงใหญ่ตีพื้นเป็นระยะ แสดงให้เห็นว่ามันดีใจมาก“อื้อ มารับมังคุดแล้วล่ะ” เฉินเฟิงเห็นท่าทางดีใจออกนอกหน้าก็พลอยเอ็นดูหนัก น่ารักจริง ๆ เลยนะเนี่ยพออ้อนเฉินเฟิงจนหนำใจก็หันไปถูไถนิโคลัสต่อ แบ่งปันความรักให้กับเจ้านายทั้งสองอย่างเท่าเทียม มันคิดถึงทุกคนเลย~“ตัวใหญ่กว่าพลายวารีอีกนะครับเนี่ย” ทีโอลองเปรียบเทียบด้วยสายตา“เข้าใจภาษามนุษย์ด้วยนะ” หงส์เสริมอีกคำ“กล
“พวกเราเลยต้องมากันครบทีมไงครับ” หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างพูดทีเล่นทีจริงพลางแนะนำสมาชิกในทีมของตนให้คนเป็นแม่รู้จัก พอบอกว่าทุกคนในนี้ยกเว้นเฉินเฟิงกับทีโอก็ล้วนแล้วแต่เคยผ่านสนามรบมาก่อนก็พลอยทำให้หญิงชราโล่งใจถ้าไม่ติดว่าเธอต้องดูแลเด็ก เธออาจจะขอติดสอยห้อยตามหนุ่ม ๆ ไปทำประโยชน์ให้ไม่มากก็น้อย แต่รู้ว่าสังขารไม่อำนวย ดังนั้นเธอจึงได้แต่บอกให้พวกเขาระวังตัวอีกหลายคำพร้อมกับชวนพักค้างคืนก่อน ค่อยออกเดินทางอีกครั้งตอนหายเหนื่อยดังนั้นมื้อเย็นวันนี้เด็ก ๆ จึงได้เจอกับพี่ชายทำอาหารอร่อยอีกครั้ง พวกเขาเลยตาเป็นประกาย โดยเฉพาะเด็กโตที่อยากจะหัดทำให้ได้แบบนั้นบ้างจึงอาสาขอเป็นลูกมือ เฉินเฟิงก็ไม่ได้หวงวิชาคอยให้คำแนะนำตลอดการทำอาหารวันนี้เจ้ากระต่ายนำขาวัวตากแห้งติดตัวมาด้วย 1 ขา ตั้งใจจะมอบให้ครูเมตตาเป็นของขวัญแทนคำขอบคุณที่ช่วยดูแลมังคุดให้ในตอนที่พวกเขาไม่อยู่ พอเห็นเนื้อเด็กน้อยหลายคนก็ตาวาวและไม่ใช่เด็กที่ตาวาวผู้ใหญ่หลายคนต่างก็คาดหวังกับรสสัมผัสที่ไม่ได้ลิ้มรสกันมาเนิ่นนาน แม้เฉินเฟิงจะบอกว่าคงมีเพียงพอให้ทุกคนได้กินคนละสองหรือสามคำเท่านั้นเพราะจำนวนคนมีเยอะ“ไม่ต้องคิดมากเลยครั
“เมื่อหลายสัปดาห์ก่อนมีทีมที่ค่อนข้างแข็งแกร่งทีมหนึ่งมารับภารกิจนี้ไปทำครับ แต่ไปได้ 5 วันก็กลับมารายงานด้วยสภาพสะบักสะบอม พร้อมกับแจ้งว่าทางสำนักงานให้ข้อมูลผิด สิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญไม่ได้มีแค่ตัวเงินตัวทองจำนวน 500 ตัว” เจ้าหน้าที่ดึงเอกสารเกี่ยวกับภารกิจนี้ออกมาให้โจเซฟดู“มีฟ้องร้องขอให้เรารับผิดชอบด้วย โชคดีที่ทางนั้นไม่มีคนตายทางเราเลยขอซื้อข้อมูลเพิ่มเติมด้วยราคา 10 คะแนนเรื่องราวเลยจบลงด้วยดี” เจ้าหน้าที่หนุ่มแอบเล่าเรื่องนอกเหนือจากหน้าที่เล็กน้อย วันนั้นสำนักงานแทบลุกเป็นไฟจริง ๆ“นี่มัน…” โจเซฟถึงกับพูดไม่ออก ภารกิจที่คิดว่าน่าจะประสบความสำเร็จไม่ยาก ดูท่าจะไม่ง่ายเสียแล้วสิ“หน่วยวิทยาศาสตร์เองก็กลุ้มใจครับ ซูเปอร์คอมพิวเตอร์ที่มีอยู่ไม่เพียงพอต่อการใช้งาน ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะได้ซูเปอร์คอมพิวเตอร์ที่อยู่ในส่วนกลางมาก ๆ ไหนจะพวกอุปกรณ์ทางวิทยาศาสตร์ที่จำเป็นอีก จึงเขียนหนังสือเพิ่มของรางวัลจากแผงโซลาร์เซลล์พร้อมแบตเตอรี่ 2 ชุดเป็น 5 ชุด กับแต้มอีก 300 คะแนน”“พอจะแง้มบอกได้ไหมว่าจะเอาของพวกนั้นไปทำอะไร” 300 คะแนนไม่ใช่น้อยเลย ทำให้คนคนหนึ่งสามารถใช้ชีวิตอยู่ในค่ายแห่งนี้ไ
“หรือว่า…”“อือ สถานที่คือศูนย์วิทยาศาสตร์กลาง” บอกใบ้แค่นี้คนที่ทำงานคลุกคลีอยู่กับภารกิจนับร้อยนับพันย่อมเข้าใจ ในภารกิจทั้งหมดที่แจกจ่ายให้กับทหารและประชาชนทั่วไป มักจะมีภารกิจโหดหินที่ถูกยกขึ้นหิ้งไม่มีใครกล้าแตะต้องอยู่หลายงาน และหนึ่งในนั้นก็คือภารกิจรวบรวมอุปกรณ์ทางวิทยาศาสตร์ที่ว่า“สมกับเป็นท่านเทพ…” ไม่ได้การแล้ว เขาเองก็ต้องตั้งใจทำงานเผื่อสักวันหนึ่งจะไล่ตามเงาของท่านเทพได้ทันสักนิดก็ยังดีอีกฝ่ายเป็นมนุษย์ธรรมดายังเก่งกาจหาคู่ต่อสู้ยากพวกเขาเองก็ต้องทำงานในหน้าที่ของตัวเองให้ดี ไม่ให้เสียชื่อที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์บนโลกใบนี้!ดังนั้นบรรยากาศในสำนักงานประกาศภารกิจจึงมีแต่คนตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ไม่พูดเล่นดังเช่นปกติ จนทำให้หลายคนที่เข้ามาติดต่อต้องออกมาดูว่าตนเองไม่ได้เข้ามาผิดที่“อ้าว ทีโอนี่นา” เสียงทุ้มนุ่มราวกับเป็นเสียงของสัตว์ตัวเล็กพาให้ขนกายชายหนุ่มผู้มีพลังพิเศษโลหะลุกชันฉิบหายแล้ว!“อะไรกัน พี่ไม่ได้จำคนผิดนะ ไม่ต้องหันหน้าหนีหรอก” ไอซ์หัวเราะเสียงใส ด้านหลังมีผู้ติดตามหลายคนคอยคุ้มครองความปลอดภัยให้กับคนสำคัญของค่าย“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ” ทีโอสงบสติอารมณ์ของ
เวลาที่มีใครทำให้เขาไม่พอใจ แค่ตีหน้าเศร้ากลุ่มคนที่ชื่นชอบเขาก็พร้อมจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เขากลับมาร่าเริงดังเดิมแต่ไม่ใช่กับกลุ่มทหารรับจ้างของโจเซฟ ถึงใครหลายคนจะสงสารเขา อยากปลอบโยนอยากต่อว่าตัวการ แต่ใครล่ะจะกล้าลงมือกับคนที่เปรียบเสมือนไอดอลของทหารหาญและประชาชนทั่วไป ดังนั้นต่อให้มีคนอยากทำตัวเป็นพระเอกขี่ม้าขาวออกหน้าปกป้องแค่ไหน แค่รู้ว่าเป็นโจเซฟก็พร้อมวิ่งกลับไปทางเดิมแฮมสเตอร์หนุ่มจึงได้แต่กดข่มความไม่พอใจไว้ในอก แล้วกลับมาระบายทุกอย่างเมื่อประตูห้องพักของตนเองปิดลง“แม่งเอ๊ย!!” ชั้นบนสุดของคอนโดมิเนียมโครงการหรู นอกจากจะเป็นที่พักราคาแพงสำหรับกลุ่มทำภารกิจนอกกำแพงแล้ว ยังเป็นสวัสดิการของคนที่ทำคุณประโยชน์ให้กับค่ายอย่างไอซ์ที่เปรียบเสมือนคลังอาหารเคลื่อนที่ของค่ายพันธมิตรขาเรียวเตะถังใส่ร่มตรงตู้เก็บรองเท้าจนมันกระเด็นไปไกล จากนั้นก็คว้าหมอนใบโตออกมาจากอากาศ มือเรียวบางที่ใครต่างก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าสวยงามยิ่งกว่ามือของผู้หญิงกำหมอนใบนั้นแน่นจนขึ้นข้อขาว เผยความดุดันแบบที่บุรุษเพศควรมีปึก ๆก่อนจะระบายความอัดอั้นตันใจด้วยการฟาดมันลงไปบนโซฟาเบดกลางห้องนั่งเล่นหรู ท
หนึ่งชั่วโมงต่อมาทุกคนก็ไปรวมกันที่มินิมาร์ตอีกครั้ง หงส์กลับมาพร้อมกับคริสตัลซอมบี้สีใสจำนวน 12 เม็ด พวกมันถูกล้างทำความสะอาดมาเป็นอย่างดีแล้ว“แถวนี้ไม่ค่อยมีคนผ่านมาเลยเหรอเนี่ย” การที่มีคริสตัลเกิดขึ้นในสมองของซอมบี้ได้นั้น หมายความว่าเจ้าพวกนี้ไม่ใช่ซอมบี้ที่เพิ่งเกิดในเร็ว ๆ นี้“คนน่าจะไปกระจุกตัวอยู่ในเมืองกันหมดแล้วล่ะค่ะ” หงส์ให้ความเห็นอาหารเย็นวันนี้เป็นปลากระป๋องกับแครกเกอร์ที่เฉินเฟิงใช้มันฝรั่งบดผสมรวมกับแป้งแล้วนำไปอบ ใช้เป็นอาหารฉุกเฉินยามออกเดินทางเพราะมีน้ำหนักน้อยและไม่ต้องยุ่งยากกับการประกอบอาหารนอกบ้านสำหรับทหารที่ผ่านความเป็นความตายมานับครั้งไม่ถ้วน พวกเขากินกันไปเรื่อย ๆ อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ มีเพียงดาริณีและพิมพาที่ต้องพยายามกินให้มากหน่อย แม้รสชาติจะแปลกแปร่งเพราะไม่เคยกินแครกเกอร์กับปลากระป๋องมาก่อน ก็ต้องฝืนกินเข้าไปอีกหลายคำ วันนี้ใช้พลังไปเยอะต้องชดเชยสภาพความเป็นอยู่หลังออกจากเซฟโซนนั้นต้องรัดกุมทุกด้าน พวกเธอขอติดตามมาด้วยจะต้องอดทนและเรียนรู้ที่จะยอมรับและผ่านมันไปให้ได้ในสักวันหนึ่ง“กินน้ำให้พอดีนะคะ” หงส์แนะนำ “เกิดปวดห้องน้ำตอนกลางคืนจะลำบาก”“ถ้
“ใจร้อนอะไรครับเนี่ย” เฉินเฟิงตำหนิ“ใครใช้ให้เลียเจ้านี่ล่ะ” เขาไม่ของขึ้นจนลากคนรักไปทำกิจกรรมบนเตียงให้ถึงที่สุดก็นับว่าอดทนมากแล้ว มีอย่างที่ไหนยกมือข้างที่เลอะน้ำกามของเขาขึ้นดม หรี่ตาสีแดงลงคล้ายครุ่นคิดแล้วใช้ลิ้นสีแดงสดเลียเบา ๆ เป็นใครจะไปทนไหวเล่นเอาสติขาดผึงเลยทีเดียวซึ่งเจ้ากระต่ายน่าตีก้นก็ไม่ได้สำนึก ยกมือข้างที่ว่าขึ้นมาให้อยู่ในระดับสายตา เพราะเมื่อกี้เผลอใช้มือข้างนี้ผลักอกคนรัก จึงมีบางส่วนที่ถูกเช็ดออกไปแล้ว“ก็ผมสงสัยนี่…” เฉินเฟิงคิดถึงการกระทำของตนเองเมื่อครู่ก็หน้าร้อนผ่าว แค่จินตนาการก็รู้สึกว่ามันต้องอีโรติกมากแน่ แต่จะให้ถอยก็ดูไม่เป็นตัวเขาสักเท่าไร “เลยอยากลองชิมว่ารสชาติเป็นยังไง” ช้อนดวงตากลมโตสีทับทิมเป็นประกายออดอ้อนคุณหมอหมีตัวโตที่ยังคงคร่อมอยู่ด้านบน“...” นี่กำลังพยายามแก้ตัวหรือยั่วเขาอยู่กันแน่ หือ “ที่รักทำแบบนี้พี่ของขึ้นอีกแล้วเห็นไหม” นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนก้มมองกลางกายของตนที่กลับมาแข็งตัวอีกครั้ง“ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ เป็นปฏิกิริยาตามธรรมชาติอยู่แล้ว” เฉินเฟิงยิ้มตอบพร้อมกับกระถดตัวลงไปอยู่ในระดับเดียวกับอาวุธของคุณหมอ“...”“เดี๋ยวผมปลอบให้มั
เฉินเฟิงนอนโรงพยาบาลเป็นคืนที่ห้าแล้วหลังจากฟื้นขึ้นมา เขายังคงกินนอนอยู่ที่นี่เพราะต้องทำกายภาพบำบัดให้ร่างกายกลับมาใช้งานได้ดังเดิมเมื่อเห็นว่าเจ้ากระต่ายปลอดภัยหายห่วง คนอื่น ๆ จึงเริ่มออกไปทำภารกิจกันถี่ขึ้น แม้แต่ทีโอเองก็ไม่ได้มานอนเฝ้าที่ห้องอีกแล้ว ภายในห้องจึงเหลือแค่ชายหนุ่มผมขาวและคนรักผู้มีใบหูหมีสีน้ำตาล กับคุณสิงหาที่จะแวะเวียนมาตรวจอาการทุกเช้าวันนี้ก็เช่นกัน หลังจากทำกายภาพในตอนเช้าเสร็จ แพทย์เจ้าของคนไข้ดันบอกว่าตอนนี้สภาพร่างกายของเขาดีขึ้นมาแล้ว หากจะทำกิจกรรมเข้าจังหวะกับคนรักก็ไม่มีปัญหามีสิครับหมอ!!เพราะเขากับนิโคลัสไม่เคยเกินเลยถึงขั้นนั้น ที่ผ่านมาก็มีแค่กอดกับจูบ ส่วนเรื่องเมคเลิฟอะไรนั่นตัดไปได้เลย ถ้าไม่ใช่นิโคลัสนอนเป็นผัก ก็มีภารกิจโหดหินรออยู่ พอรอดตายมาได้ก็กลายเป็นเขาที่นอนติดเตียงต่อ จะเอาเวลาไหนไปจู๋จี๋กันถามหน่อยไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิด แต่สถานการณ์มันไม่เอื้ออำนวยให้คิดต่างหาก แม้จะไม่รู้ว่าระหว่างเขากับคนรักจะดำเนินขั้นสุดท้ายของการเมคเลิฟแล้วจะเป็นยังไง แต่ถ้าค่อยเป็นค่อยไปโดยเริ่มจากบทรักสุดเบสิกได้ละก็… บอกเลยเขาสู้ตาย‘พี่นิค’ เจ้ากระต่ายมองค
ขนาดที่ค่ายพันธมิตรยังมีคนที่มีหูสัตว์เกลื่อนกลาด เรียกได้ว่ามีประชากรที่เป็นทั้งมนุษย์ธรรมดาและมนุษย์กลายพันธุ์อย่างละครึ่งเลยล่ะ ส่วนผู้มีพลังพิเศษไม่ว่าที่ไหนก็ยังมีจำนวนน้อยนิดเหมือนกันหมด“งั้นผมขอไปกักตัวที่บ้านก่อนนะ” การกักตัวกลายเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดไปแล้ว เมื่อไหร่ที่ออกไปด้านนอกจะต้องกักตัวเป็นเวลา 3 วัน ป้องกันไม่ให้นำเชื้อที่ติดตัวมาไปแพร่ใส่คนอื่นทั้งทางตรงและทางอ้อม“ครับผม” กลุ่มหน้าประตูสองคนเดินไปส่งเฉินเฟิงและนิโคลัสที่บ้าน ถ้าเกิดชายหนุ่มกลายเป็นซอมบี้ระหว่างทางก่อนถึงบ้านขึ้นมาคงเป็นเรื่องใหญ่ปังหลังประตูรั้วบ้านและประตูหน้าบ้านถูกปิด เฉินเฟิงก็มองสภาพบ้านที่ยังคงสะอาดสะอ้านไม่มีร่องรอยของคราบฝุ่นเป็นไปได้ยังไง?หรือว่าในตอนที่พวกเขาไม่อยู่มีคนเข้ามาอาศัย?“อ้อ พวกผมลืมบอกไป กลุ่มแม่บ้านเขาช่วยกันผลัดเปลี่ยนมาทำความสะอาดบ้านให้นะครับ พวกป้า ๆ เขาอยากตอบแทนเรื่องเสบียงสำรองที่ให้มา” เป็นกรที่ตะโกนมาจากนอกบ้านช่วยไขข้อข้องใจให้เจ้ากระต่ายพอดิบพอดี เกือบได้ระเบิดโทสะแล้วไหมล่ะ“ฝากขอบคุณด้วยนะ” เฉินเฟิงตะโกนกลับไป“ครับผม!” และได้รับการตะโกน
ลงมาถึงตีนเขาเฉินเฟิงก็แยกกับกลุ่มของโจเซฟ ชายหนุ่มยืนมองแก๊งจักรยานพากันปั่นเรียงแถวออกไปยังถนนเส้นใหญ่ที่เชื่อมติดกับทางเข้าหมู่บ้าน ยังดีที่บริเวณนี้ไม่มีซอมบี้เพ่นพ่านเพราะถูกกำจัดไปเยอะ อีกทั้งยังอยู่ห่างจากตัวเมืองที่มีประชากรมากก็ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะปลอดภัยกลับมาอย่างสวัสดิภาพไม่สิต้องกลับมาปลอดภัยอย่างแน่นอน!“เอาไปกี่กล่องดี” นิโคลัสยกกล่องยาสมุนไพรออกมาจากหลังรถ“เอาไปสัก 3 กล่องก่อนก็แล้วกันครับ” ถือไปเยอะเดี๋ยวจะเด่นสะดุดตาเกินไป“โอเค” คุณหมอหมีพยักหน้าเข้าใจ ถือติดมือไปน้อยก็ดูไม่สมกับค่าครู แต่ถ้าเอาไปไปเยอะก็อาจทำให้บางคนเกิดความคิดไม่ดีขึ้นมาได้สมุนไพรแห้งเหล่านี้พวกเขาขนกลับมารวมแล้วมีมากกว่า 10 กล่อง นำขึ้นไปเก็บไว้บนภูเขาแล้ว 10 กล่อง ที่อยู่ตรงนี้จึงเป็นส่วนที่กันเอาไว้แบ่งปันให้คนในหมู่บ้านด้านล่างตั้งแต่ต้น แต่จะทยอยให้ทีละไม่มากไม่ให้ผิดสังเกต“ไม่รู้กลับหมู่บ้านครั้งนี้จะได้เจอกับป้ากิ่งแก้วอีกหรือเปล่านะครับ” เฉินเฟิงเอ่ยกลั้วหัวเราะ พวกเขาเจอกันทีไรมีแต่เรื่องชวนปวดหัวทุกทีถ้าให้เขาพูดแบบเห็นแก่ตัวหน่อยเขาอยากจะบอกเหลือเกินว่าถ้าหมู่บ้านนี้ขาดกิ่งแก้ว
“จักรยานมีทั้งหมด 5 คัน คนที่จะออกไปสำรวจก็คือ พี่ดา พี่พิม ตุ่น หงส์ และหัวหน้า ถูกต้องไหมคะ” หงส์ทวน พอดาริณียกมือขอไปด้วย โจเซฟก็ไม่รีรอรีบออกตัวว่าจะไปด้วยเช่นกันทันทีแหม… ไม่ค่อยออกนอกหน้าเลยนะหัวหน้า“อะไร… ก็แค่เห็นว่ายังมีจักรยานอยู่อีกหลายคัน” คนร้อนตัวรีบพูด“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ” หงส์หันไปหัวเราะคิกคัก ล้อเลียนคู่คนคุยที่หน้าแดงซ่านไปหมดแล้ว“แม่หน้าแดงมากเลย” ขนาดเด็กชายดลยังอดแซวแม่ตัวเองไม่ได้ตกลงเรื่องจำนวนคนกันเสร็จสรรพ ก็ออกไปจัดเตรียมแพ็กกระเป๋าบ้านใครบ้านมัน เฉินเฟิงเองก็เตรียมเก็บของเช่นกัน เพราะเขากับคนรักมีแพลนจะลงไปนอนที่บ้านของตนในหมู่บ้าน และถือโอกาสสอบถามหมอยาสมุนไพรว่าจะสามารถสอนความรู้ให้ตนได้หรือไม่หรือถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้นิโคลัสได้เรียนด้วย“เดี๋ยวนะครับ จะไปกันหมดวันนี้เลยเหรอ” ทีโอคิดว่าจะออกเดินทางในอีกวันหรือสองวันข้างหน้า ใครจะไปคิดว่าพอตัดสินใจเสร็จปุ๊บก็เก็บของปั๊บ“จะช้าอยู่ทำไมล่ะ ขืนมัวแต่โอ้เอ้คงมีคนอื่นตัดหน้าไปก่อน” หงส์“ตามใจ” ทีโอถอนหายใจ ดูท่าเย็นนี้คงต้องให้เด็ก ๆ กินปลากระป๋องแล้วล่ะ “ระวังตัวกันด้วยนะครับ”“คราวนี้ไม่ประมาทอีกแน่”
“ก็ดีนะ” นิโคลัสพยักหน้าเห็นด้วย“แต่น้ำมันรถที่มีจะไม่พอให้เราตะลอนหาของได้ตามใจชอบน่ะสิ” โจเซฟส่ายหน้าเห็นต่าง พวกเขาไม่มีถังน้ำมันสำรองกักตุนไว้ในปริมาณมาก ดังนั้นจึงค่อนข้างเป็นกังวลหากต้องนำรถออกไปตระเวนหาของอย่างไม่รู้ทิศทาง“ขี่จักรยานไปไง” หงส์เสนอ“ไหวหรือ?” โจเซฟไม่ได้มีเจตนาดูถูก แต่ขี่จักรยานไปในสถานการณ์ที่ไม่ปกติแบบนี้ค่อนข้างเสี่ยงเอาการ ไหนจะอากาศประเทศ T ที่ไม่ค่อยปกตินัก บางวันก็ร้อนจนอยากจะนั่งแช่น้ำทั้งวัน บางวันก็ฝนตกหวิดจะเกิดโรคระบาดจากน้ำอีกรอบ“ถ้ารู้เส้นทางเข้าเมืองก็ไม่น่าจะยากไม่ใช่เหรอคะ” อีกอย่างจักรยานที่เอามาก็เป็นจักรยานเสือภูเขา มีไว้สำหรับเร่งความเร็วอยู่แล้วถ้าเจอซอมบี้ก็แค่ใช้พลังสู้กับมัน“ถ้าไม่ออกไปหาของตอนนี้ อีกหน่อยก็ไม่เหลืออะไรให้หาแล้วล่ะค่ะ” พอมนุษย์ที่เคยเอาแต่หวาดกลัวเริ่มปรับตัวได้ พวกเขาจะสามารถเรียกความกล้าและออกไปผจญอันตรายเหมือนกับเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเธอเชื่อว่าอย่างนั้นไม่มีใครเอาแต่สั่นกลัวอยู่แต่ในบ้านได้หรอก“ถ้าอย่างนั้นพิมขอไปด้วยได้ไหมคะ” หญิงสาวยกมือ“แม่!” พลอยใสตกใจตาโต “ถ้าแม่ไปพลอยก็จะไปด้วย” เด็กสาวรีบยกมือตาม ก่อนจะ
“อร่อย! อร่อยมาก!!” เขาไม่เคยกินอาหารรสชาติแบบนี้มาก่อนเลย“อร่อยก็ดีแล้วครับ ปะ พวกเรายกไปที่โต๊ะเลยดีกว่า” เห็นคนรักไม่บาดเจ็บในปากก็โล่งอก ยิ้มกว้างให้กับเมนูอาหารในวันนี้ ดีที่ตอนนั้นหลังจากได้ชิมต้มหมูชะมวงของเชฟในครัวเขาก็ไปค้นหาสูตรอาหารชนิดนี้ในอินเทอร์เน็ตต่อ ทำพลาดอยู่ 4-5 จานก็ได้รสชาติคล้ายคลึงที่สุดเท่าที่จะทำได้อืม… เขาก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย //ยืดหลังอาหารทยอยเสิร์ฟขึ้นโต๊ะ ภาพบรรยากาศแสนสุขก็กลับมาอีกครั้ง เด็ก ๆ ตักแกงกินกับข้าวคำโต ผู้ใหญ่พูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระ นั่งปรึกษากันว่าพรุ่งนี้จะทำอะไร มีตรงไหนต้องปรับปรุง พอของคาวหมดก็ต่อด้วยเมนูผลไม้ล้างปาก เป็นส้มโอที่ถูกบิเนื้อออกเป็นเส้น ๆ แล้วนำไปคลุกเคล้ากับน้ำตาลและน้ำปลา ได้รสชาติหวานเค็มตัดกับความเปรี้ยวอมหวานของส้มโอเมื่อไม่เหลืออาหารให้จัดการอีก ตุ่น หงส์ และทีโอก็อาสานำภาชนะทุกชิ้นไปล้างโดยมีเด็กซน 3 คนออกตัวว่าอยากไปช่วยล้างด้วย ไม่รู้ว่าไปช่วยหรือไปป่วนกันแน่ฟากมังคุดก็นั่งเลียปากเลียมือ นอนตีพุงอย่างสุขใจ มันเพิ่งเคยกินอาหารที่ชายหนุ่มทำแบบเต็มที่ เครื่องแน่น ๆ เน้น ๆ แบบนี้เป็นครั้งแรกอร่อยมาก… อร่อยจนไ
อีกสาเหตุหนึ่งที่เฉินเฟิงเลือกเมนูนี้ขึ้นมาก็เพราะตอนอยู่ในค่ายเขาได้ไปแลกบางสิ่งบางอย่างมาจากตลาดนัดในค่ายพันธมิตร ราคาของมันเรียกได้ว่าแพงหูฉี่ กระปุกหนึ่งราคา 8 แต้ม กว่าจะต่อรองมาได้ก็เปลืองน้ำลายไปเยอะ แต่พอแม่ค้าเห็นว่าโจเซฟยืนอยู่ด้านหลังกลุ่มก็ลดราคาให้อย่างเร็วเหลือเพียง 6 แต้ม สมกับเป็นเทพเดินดินของคนในค่ายพันธมิตรจริง ๆซึ่งเจ้าสิ่งนั้นก็คือ… กะปิและน้ำมันพืชนั่นเอง!ผู้คนส่วนมากในค่ายไม่นิยมทำอาหารกินเองเพราะใช้แต้มคะแนนไปแลกอาหารที่โรงอาหารได้หลากหลายกว่าเฉินเฟิงแทบจะใช้แต้มคะแนนที่มีทั้งหมดแลกมันมาให้ได้มากที่สุด มีน้ำปลากับซีอิ๊วหวานอีกอย่างที่ขาดไม่ได้เลย พอเห็นว่าตรงไหนมีวางขายก็อยากจะซื้อมาให้หมดเชฟใหญ่ประจำบ้านตระเตรียมวัตถุดิบประกอบอาหาร มองข้าวของบนโต๊ะที่มีครบอย่างที่อาหารจานหนึ่งควรจะเป็นด้วยสีหน้าอิ่มเอิบอา… มีเครื่องปรุงพร้อมนี่มันสวรรค์ชัด ๆอิ่มเอมกับบรรยากาศเครื่องปรุงและวัตถุดิบรอบตัวเรียบร้อยแล้วก็เริ่มจากทำเครื่องแกงก่อนเป็นอันดับแรก โดยคนที่รับหน้าที่นี้คือเฉินเฟิง ส่วนสองสาวจะนั่งฉีกใบชะมวงและหั่นเนื้อตะโขงแดดเดียว ก่อนจะนำไปล้างน้ำเพื่อล้างความเค็ม