แพ้รักคนใจร้าย

บทที่ 1. ปัญหาเห้อ......มิรินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเดินตามหลังเพื่อน ๆ ออกไปที่โรงจอดรถ เธอยืนมองเฌอเบลล์ที่กำลังขึ้นรถมาร์ตินด้วยแววตาเศร้า ทั้งที่มันควรจะเป็นภาพที่คุ้นชิน แต่พอรู้ว่าเฌอเบลล์รู้สึกยังไงกับมาร์ติน ก็อดจะเสียใจไม่ได้ มิรินยังคงจ้องมองทั้งสอง ก่อนที่ชายหนุ่มจะรู้สึกถึงการถูกจ้องมอง และหันมาที่รถของเธอเช่นเดียวกัน มิรินรีบเปิดประตูเข้าไปในรถสปอร์ตคันหรูของตัวเองทันที เพราะกลัวว่ามาร์ตินจะรู้ว่าเธอแอบมองอยู่รองเท้าส้นสูงขนาดสองนิ้วเหยียบลงที่คันเร่งรถด้วยความเร็วสูงโดยไม่สนใจสายตาเพื่อน ๆ ที่มองตาม"ยัยริน รีบไปไหนอะ ทำไมต้องขับรถเร็วขนาดนั้น""นัดเด็กไว้เปล่า เห็นมีเด็กปีสองมาวอแว"เจเลอร์เอ่ยขึ้นด้วยท่าทีหยอกล้อ ต่างจากอีกคนที่เอ่ยแทรกขึ้นมาทันที" มิรินไม่ใช่คนแบบนั้น"น้ำเสียงนิ่งเรียบโดยมาร์ตินดังขึ้น ก่อนที่จะขับรถออกไปด้วยความเร็วไม่ต่างกันภายในห้องนอนสีขาวสะอาดตา ตกแต่งแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง มีร่างสวยในชุดนอนสีหวานเดินวนไปวนมาด้วยท่าทางร้อนรน เรียวปากเล็กก็บ่นพึมพำราวกับนางเอกกำลังท่องบทละครหลังข่าว“ฉันขอโทษนะ จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้คิดอย่

บทที่ 3. คำถามซึ่งไร้คำตอบทรงยศเอ่ยขี้น ก่อนจะดึงร่างลูกสาวออกห่าง แต่มิรินกลับสวมกอดผู้เป็นพ่อไว้แน่นกว่าเดิม ส่งผลให้เศษแจกันบาดเข้าบริเวณแขนของเธอ"ถ้าพ่อตายรินจะอยู่ยังไง อย่าทิ้งรินไปอีกคนเลยนะคะ รินไม่เหลือใครแล้ว"มิรินค่อย ๆ ทรุดตัวลงที่พื้น ท่ามกลางหยาดเลือดของตัวเอง ลมหายใจค่อย ๆ อ่อนลง ๆ ก่อนที่เธอจะเป็นลมหมดสติไป ทรงยศค่อย ๆ ทิ้งเศษแจกันในมือลง ก่อนจะสวมกอดลูกสาวไว้แน่น เขาไม่น่าเห็นแก่ตัว สิ้นคิด ทำอะไรไม่คิดถึงลูกเลย"พ่อขอโทษริน เจ็บมากไหมลูก เจ็บมากไหม"ทรงยศเข้าไปพยุงลูกสาวด้วยท่าทีสติแตก ก่อนจะอุ้มร่างลูกสาวไปที่โซฟาอย่างทุลักทุเลปัก! อ๊ะ! เศษแจกันปักเข้าที่เท้าของผู้เป็นพ่อ ก่อนที่เขาจะดึงมันออก แล้วคลานไปหยิบกล่องยา เพื่อมาทำแผลให้ให้ลูกสาว แม้ว่าหยาดเลือดบริเวณฝ่าเท้าของตัวเองนั้นจะไหลออกมาไม่หยุดก็ตาม ทรงยศจัดการล้างแผลให้ลูกสาวพร้อมหยดน้ำตา และพรั่งพรูคำว่าขอโทษออกมาไม่หยุด หลังจากที่จัดการทำแผลให้ลูกสาวคนเล็กเรียบร้อย จึงจัดการทำแผลให้ตัวเอง และเก็บกวาดเศษกระจกจำนวนมาก เพราะกลัวว่ามิรินจะเผลอเหยียบ และได้รับบาดเจ็บอีกเป็นเวลาหลายชั่วโมง ที่หญิงสาวหมดส

บทที่ 5. ไม่สำคัญมิรินเดินย่างกรายเข้ามาในห้องเรียน เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบค่อย ๆ หมุน มิรินทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ทันที"โอ๊ย เจ็บชะมัด!"มิรินสบถขึ้นด้วยความเจ็บปวด เมื่อเธอเผลอทิ้งน้ำหนัก แรงเกินไปมิรินซุกใบหน้าเข้าหาโต๊ะทันที ก่อนจะเผลอหลับไปในที่สุด ทว่าเธอกลับรู้สึกถึงการถูกจ้องมอง ดวงตาสีนิลค่อย ๆ ปรับโฟกัส ก่อนจะเห็นเด็กรุ่นน้องปีสองที่ตามวอแวเธอหลายอาทิตย์ก่อน จ้องมองเธอโดยใบหน้าห่างกันแค่คืบ" นี่ นาย!" มิรินสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ"ผมเห็นว่าพี่หลับอยู่เลยไม่อยากรบกวน เลยเอาเสื้อคลุมมาให้"มิรินก้มมองเสื้อแจ็กเกตยีนส์ตัวโคร่งที่คลุมร่างของเธอแทบมิด"ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง"มิรินเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีสดใสก่อนจะส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม “เอ่อ! ขอโทษนะครับ” เปเปอร์ค่อย ๆ หยิบเจลลดไข้ออกมาจากกระเป๋าและติดลงบนหน้าผากของเธอ"พอดีตอนเดินสวนกันพี่ตัวร้อนมาก ผมเลยแวะซื้อเจลลดไข้มาแปะไว้น่ะครับ"มิรินส่งยิ้มให้รุ่นน้อง ก่อนจะฟุบหน้าลงบนโต๊ะอีกครั้งและผล็อยหลับไปในที่สุดเจเลอร์ที่ยืนมองอยู่จึงกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะนึกถึงคำพูดของมาร์ติน เมื่อตอนที่มาร์ตินนั้นจะสารภาพรักกับมิริน แต่กลับได

บทที่ 7. ลาจาก"ทำไมตินไม่ใส่เสื้อ ร้อนเหรอ"มิรินซ่อนเรียวแขนไว้ข้างหลังทันที เมื่อเห็นว่าเฌอเบลล์พยายามจ้องมองมาที่เธอ"ทำไมยัยรินมาถึงไวจัง ทั้งที่บ้านไกลจากที่นี่มาก"นานะเอ่ยขึ้น ก่อนจะจ้องมองเฌอเบลล์และมิรินสลับกัน"ฉันกลัวรถติดอะ เลยแวะรับเจมาด้วย เนอะ! เรามาถึงพร้อมกัน ตั้งแต่แรกเลยนะ"มิรินพยายามอธิบายให้เพื่อนเข้าใจทว่ากลับยิ่งอธิบายมากเท่าไหร่กลับแย่ลง"เธอนี่ก็ขี้เสือกดีเหมือนกันเนอะ"ไวน์เอ่ยขึ้น ก่อนจะปาลูกบอลไปที่หัวหญิงสาว"มิริน""อ๊ะ! อาว่าไงติน"มิรินสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจทันที ที่ชายหนุ่มเรียกชื่อ"แล้วทำไมแกต้องสะดุ้งขนาดนั้นวะยัยริน ทำราวกับไอ้ตินมันเป็นผี"ไวน์เอ่ยขึ้น เมื่อเห็นท่าทีหวาดกลัวของเพื่อนสนิท"ติน มีอะไรรึเปล่า ให้เบลล์ช่วยไหม""ไม่เป็นไร เบลล์มาเหนื่อย ๆ นั่งเถอะ""โอ๊ย! ความเป็นห่วงกันนั้น จะคลั่งรักไปไหนคะ พ่อคูนนน!!!"นานะแสร้งเอ่ยแซวทั้งคู่ขึ้น ก่อนที่เฌอเบลล์จะแสดงความเขินอายของมาอย่างเห็นได้ชัด"ฉันอยากนั่งใกล้เจอะ นายขยับไปหน่อยได้ไหม "มิรินเอ่ยขึ้น ก่อนจะนั่งแทรกกลางระหว่างไวน์และเจเลอร์ โดยมีสายตาของมาร์ตินจับจ้องมองอยู

บทที่ 8. การหายไปของมิรินมิรินเอ่ย ก่อนจะลุกขึ้น และเดินไปที่ห้องน้ำหญิงทันที เสื้อนักศึกษา ค่อย ๆ ถูกปลดออกช้า ๆ เผยให้เห็นร่องรอยความบอบช้ำที่บริเวณหน้าอกขวาลามมาถึงหัวไหล่ของเธอมิรินลูบไล้เบา ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำและเห็นภาพบาดตาที่มาร์ตินนั้นกำลังทายาให้เฌอเบลล์อยู่"อ้าว รินมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่เดินเข้าไป"ไวน์เอ่ยถามเพื่อนสนิทขึ้น ก่อนที่เฌอเบลล์และมาร์ตินจะค่อย ๆ หันมาที่เธอรวมถึงนานะและเจเลอร์ที่นั่งอยู่"ไปกัน""โอ๊ย!"ไวน์กอดเข้าที่คอหญิงสาวเหมือนปกติ แต่ว่าครั้งนี้ มิรินกลับร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่เพื่อนทุกคนจะวิ่งเข้ามาหา"ริน เป็นอะไร ฉันขอโทษ"ไวน์เอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกผิด ก่อนจะเห็นร่องรอยแดงเถือกที่โผล่พ้นเสื้อนักศึกษาของหญิงสาว"มิริน!" ไวน์เอ่ยเรียกชื่อมิริน ก่อนจะพยุงเธอไปนั่ง และค่อย ๆ ปลดกระดุมนักศึกษาของเธอออกหนึ่งเม็ด เผยให้เห็น ร่องรอยแดงเขียวของการถูกบอลอัด"ยัยริน เธอเป็นหนักกว่ายัยเบลล์อีกนะ ไปหาหมอไหม"มาร์ตินจ้องใบหน้าหญิงสาวด้วยแววตาเรียบนิ่ง"เป็นขนาดนี้ทำไมไม่บอกวะ ถ้าไหล่หลุดขึ้นมาจะทำยังไง มานี่"มาร์ตินบีบแขนหญิงสาว