บทที่ 9

เฉินเซิ่งจ้องมองชิงอี้ด้วยสายตาดูแคลน “ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะมาวุ่นวายอะไรที่นี่ มาเรียกร้องความสนใจต่อหน้านายหรือไง?”

สายตาของโจวเฉาหลี่กวาดมองชิงอี้อย่างเรียบเฉย โดยไม่ได้พูดอะไร

เมื่อเทียบกับหร่วนหนิงถังที่เป็นที่สนใจของทุกคนแล้ว ถึงแม้ชิงอี้จะมีหน้าตาสะสวยน่าทึ่ง แต่ก็เป็นแค่คนไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง เมื่อไปยืนอยู่ข้าง ๆ หร่วนหนิงถังที่เปล่งประกายเจิดจ้า ก็ยิ่งทำให้เธอดูด้อยค่าลงไปอีก

“ฉันพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมนายถึงไม่ชอบกลับบ้าน ถ้าฉันเป็นนาย ฉันก็คงคิดว่าหนิงถังดีกว่า การศึกษาก็ดี ความสามารถก็สูง ตัวเองก็โดดเด่นแถมยังขยันพัฒนาตัวเอง ทุกอย่างล้วนเหนือกว่าชิงอี้ทั้งนั้น”

“เธอทำเป็นแค่ผลาญเงินของนายอยู่ที่บ้าน ไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง”

เฉินเซิ่งเป็นคนในแวดวงเดียวกับโจวเฉาหลี่ ตั้งแต่ที่ทั้งสองแต่งงานกัน เขาก็ดูถูกชิงอี้มาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ผู้หญิงที่ใช้เล่ห์เหลี่ยมปีนขึ้นเตียงผู้ชาย จะดีได้สักแค่ไหนกันเชียว?

ตอนนี้พอเห็นเธอหน้าด้านหน้าทนตามมาถึงที่นี่ ก็ยิ่งรู้สึกว่าไร้สาระสิ้นดี

“นั่นเธอยังจะยืนดูสัมภาษณ์อะไรอีก? ฟังรู้เรื่องหรือไง? คนไม่รู้คงนึกว่าเธอจะเข้าวงการการบินกับเขาด้วยนะนั่น”

โจวเฉาหลี่เหลือบมองเฉินเซิ่งอย่างเย็นชา “น่ารำคาญ”

เขาจึงยอมหุบปากเงียบ ๆ

หนานหนานมองดูหร่วนหนิงถังที่ถูกผู้คนรายล้อม ในใจก็รู้สึกว่าตัวเองพลอยได้หน้าไปด้วย ดูโดดเด่นไปด้วยกัน

ถ้าคุณน้าหนิงถังเป็นแม่ของเขาจริง ๆ ก็คงจะดี

แต่ก็ไม่เป็นไร ขอแค่คุณน้าหนิงถังชอบเขามากที่สุดก็พอแล้ว

ชิงอี้มองดูท่าทางกระฉับกระเฉงของหร่วนหนิงถังขณะที่เธอกำลังแนะนำผลงานให้ทุกคนฟัง ดูสง่างามเปี่ยมด้วยพลังจริง ๆ

ความเข้าใจที่เธอมีต่อวงการนี้ก็ลึกซึ้งเป็นพิเศษ

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วละสายตากลับมา

มิน่าล่ะ โจวเฉาหลี่ถึงได้ชอบหร่วนหนิงถัง

เมื่อต้องเลือกระหว่างแม่บ้านที่ไม่เป็นอะไรเลยกับผู้หญิงเก่งที่มีความสามารถโดดเด่น มันก็เลือกไม่ยากจริง ๆ นั่นแหละ

แต่เรื่องง่าย ๆ แค่นี้ ชาติที่แล้วเธอกลับไม่เคยเข้าใจเลย

จือจือจ้องมองหร่วนหนิงถังที่ถูกรายล้อม ดวงตากลมโตของเธอกลอกไปมาขณะที่ตั้งใจฟังบทสนทนาของพวกเขา

ที่แท้เธอก็เป็นคนออกแบบเครื่องบินลำนี้นี่เอง... มิน่าล่ะ พี่ชายถึงได้ชื่นชมเธอขนาดนั้น

ในขณะนั้นเอง

โทรศัพท์ของชิงอี้ก็ดังขึ้น เป็นสายจากลู่จินอัน เขาบอกว่าได้จัดที่นั่งบนอัฒจันทร์ซึ่งมีทัศนวิสัยดีเยี่ยมไว้ให้พวกเธอแล้ว อีกสักครู่จะมีการแสดงโชว์เครื่องบินรบ

เธอจึงพาจือจือเดินไปที่นั่นทันที

แต่ในสายตาของเฉินเซิ่ง นี่คือการที่ชิงอี้รู้ตัวว่าสู้หร่วนหนิงถังไม่ได้ จึงพาลูกสาวจากไปอย่างหมดท่า

หลังจากการสัมภาษณ์ของหร่วนหนิงถังสิ้นสุดลง

หนานหนานก็วิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของเธอทันที “คุณน้าหนิงถัง คุณน้าเก่งที่สุดเลย!”

หร่วนหนิงถังอุ้มหนานหนานขึ้นมา แล้วหอมแก้มเล็ก ๆ ของเขาฟอดหนึ่ง “ขอบใจนะจ้ะหนูน้อย”

เมื่อถูกหอม รอยยิ้มบนใบหน้าของหนานหนานก็ยิ่งสดใสขึ้น

หร่วนหนิงถังยกยิ้มพลางมองไปยังโจวเฉาหลี่ มือข้างหนึ่งอุ้มหนานหนานไว้ ส่วนอีกข้างหนึ่งอ้าแขนออกไปทางเขา “พี่ชาย ฉันเก่งกาจโดดเด่นขนาดนี้ ไม่มากอดฉลองหน่อยเหรอ?”

เฉินเซิ่งเดินเข้าไปพลางฝืนยิ้ม “อะไรกัน? หรือฉันไม่ใช่พี่ชายเธอหรือไง?”

พูดจบ เขาก็ไม่สนใจว่าโจวเฉาหลี่จะเต็มใจหรือไม่ ดึงตัวเขาเข้าไปกอดกับหร่วนหนิงถังทันที

หลังจากคลายอ้อมกอด เฉินเซิ่งก็มองไปที่โจวเฉาหลี่ “เดี๋ยวไปกินข้าวฉลองด้วยกันหน่อยไหม?”

หร่วนหนิงถังอุ้มหนานหนานไว้ แล้วใช้มืออีกข้างพาดบ่าโจวเฉาหลี่ “ได้สิ เดี๋ยวฉันเลี้ยงพวกพี่เอง!”

เมื่อมองจากระยะไกล ทั้งสามคนดูเหมือนครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูกที่สนิทสนมกัน

จือจือและชิงอี้ยังเดินไปได้ไม่ไกล

จือจือหันกลับไปมองพ่อตลอดเวลา เมื่อเห็นภาพของคนทั้งสามอยู่ด้วยกัน เธอก็กัดริมฝีปากล่างแน่นแล้วหันกลับมา ไม่มองอีก

ถ้าเธอเก่งเหมือนพี่ชายอีกสักหน่อย พ่อจะยอมรับเธอได้บ้างไหมนะ?

คงเป็นเพราะพ่อไม่ชอบเธอ ถึงได้พลอยไม่ชอบแม่ไปด้วยใช่ไหม...

เธอจะเป็นตัวถ่วงของแม่ไม่ได้

ที่นั่งที่ลู่จินอันจัดให้ชิงอี้และลูกสาวนั้น เป็นตำแหน่งที่ดีที่สุดจริง ๆ

เรียกได้ว่าเป็นตำแหน่งศูนย์กลางของงานทั้งหมด ทัศนวิสัยกว้างไกลเป็นพิเศษ

“พวกเธออยู่ตรงนี้แหละ อีกเดี๋ยวการแสดงก็จะเริ่มแล้ว” ลู่จินอันกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ทางที่ดีอย่าวิ่งไปไหนนะ คนในงานเยอะ เดี๋ยวจะไปเบียดโดนเด็ก ๆ ได้”

“ขอบคุณค่ะ” ชิงอี้มองเขา “รุ่นพี่ไปทำธุระของพี่เถอะ ไม่ต้องห่วงพวกเรา”

“มีอะไรก็โทรหาฉันได้นะ”

หลังจากลู่จินอันจากไป

ชิงอี้นั่งอยู่บนอัฒจันทร์ซึ่งมีทัศนวิสัยกว้างไกล สายตาของเธอมองไปยังเครื่องบินลำหนึ่งที่อยู่ไกลออกไปอย่างเหม่อลอย

เครื่องบินรุ่นชิงหลวนเอกซ์เซเว่นถูกสร้างขึ้นมาอย่างสวยงาม และได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลในนิทรรศการหลายครั้ง

วันนี้มีคนมาให้สัมภาษณ์ไม่น้อย

ที่นั่งที่ศูนย์กลางแห่งนี้ ก็เริ่มมีคนทยอยเข้ามานั่งมากมาย ล้วนเป็นบุคคลที่มีหน้ามีตาในวงการทั้งสิ้น

จากไกล ๆ จือจือก็เห็นพ่ออุ้มหนานหนาน โดยมีคุณน้าหนิงถังเดินตามมาข้าง ๆ

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ?” หนานหนานเห็นจือจือก็ทำหน้ารังเกียจ

จือจือกับแม่จะเข้ามานั่งตรงนี้ได้ยังไง

“ที่นี่มีแต่คนใหญ่คนโตเท่านั้นที่เข้ามาได้นะ พวกเธอเข้ามาเอง เดี๋ยวก็โดนไล่ออกไปหรอก”

“มารยาทล่ะ?”

โจวเฉาหลี่ขมวดคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่กลับเต็มไปด้วยอำนาจกดดัน

แม้เขาจะตามใจหนานหนาน แต่หนานหนานก็กลัวพ่อจากก้นบึ้งของหัวใจเช่นกัน

เขาจึงหุบปากทันที แล้วหันไปมองหร่วนหนิงถังด้วยสายตาน่าสงสาร

หร่วนหนิงถังยิ้มหวาน “เหล่าโจว ก็แค่เด็กน่า ไม่รู้ความอะไร เดี๋ยวค่อย ๆ สอนก็ได้นี่ จะทำหน้าเครียดให้เขาตกใจทำไมกัน?”

ชิงอี้กวาดตามองพวกเขาอย่างเย็นชา ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย ไม่ได้เห็นว่าพวกเขาสำคัญอะไร

เฉินเซิ่งหัวเราะเยาะ และแอบกลอกตาในใจ

หน้าด้านหน้าทนตามโจวเฉาหลี่มาถึงที่นี่ แถมยังเข้ามาถึงโซนด้านในได้ ไม่รู้ว่าใช้วิธีไหน แล้วตอนนี้ยังจะมาทำเป็นวางมาดเย็นชาอีก

ใคร ๆ ก็รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ไม่ใช่หรือไง?

ชิงอี้นั่งอยู่ด้านใน ส่วนจือจือนั่งอยู่ด้านนอก โจวเฉาหลี่มองแวบหนึ่งแล้วก็นั่งลงข้าง ๆ จือจือทันที

หนานหนานรีบนั่งลงข้าง ๆ โจวเฉาหลี่ แล้วตบที่นั่งข้าง ๆ ตัวเอง “คุณน้าหนิงถัง นั่งสิครับ!”

หร่วนหนิงถังยิ้มแล้วนั่งลง

เมื่อเห็นพ่อนั่งอยู่ข้าง ๆ มือเล็ก ๆ ของจือจือก็กำชายเสื้อแน่นด้วยความประหม่า พลางแอบสังเกตสีหน้าของพ่ออย่างระมัดระวัง

แต่โจวเฉาหลี่กลับไม่มองเธอเลยแม้แต่น้อย ความสนใจของเขาอยู่ที่หนานหนานและหร่วนหนิงถังตลอดเวลา ในใจของจือจือจึงค่อย ๆ รู้สึกผิดหวัง

การแสดงโชว์เครื่องบินรบเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ

ฉากการแสดงนั้นยิ่งใหญ่ตระการตา เสียงโห่ร้องยินดีดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ

เด็ก ๆ ต่างก็ดูอย่างสนุกสนานตื่นเต้น

“น้าหนิงถัง ต่อไปน้าจะออกแบบเครื่องบินรบพวกนี้เหรอครับ? เท่สุด ๆ ไปเลย!”

หร่วนหนิงถังหัวเราะออกมา “ถ้าเธอชอบ เดี๋ยวน้าทำโมเดลเล็ก ๆ ให้นะ”

“เย่!”

จือจือได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกอิจฉาอยู่ในใจ

เธอก็ชอบเหมือนกัน

แต่เธอก็ไม่ได้แสดงออกมา ได้แต่เก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจเงียบ ๆ

หลังจากการแสดงโชว์เครื่องบินรบสิ้นสุดลง ก็มีการแสดงบนเวทีด้านหน้าต่อ

ผู้ใหญ่ที่อยู่ด้านหน้าต่างก็ลุกขึ้นยืน ทำให้จือจือที่ยืนขึ้นแล้วก็ยังมองไม่เห็น

โจวเฉาหลี่อุ้มหนานหนานขึ้นมา หนานหนานทำหน้าทะเล้นใส่จือจืออย่างผู้ชนะ

จือจือแค่นเสียงฮึออกมา แล้วปีนขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ “มีแต่คนเตี้ยเท่านั้นแหละที่ต้องให้อุ้ม ฉันยืนแบบนี้ก็เห็นแล้ว!”

หนานหนานก็แค่นเสียงฮึกลับเช่นกัน “แล้วจะทำไมล่ะ ต่อไปฉันก็จะตัวสูงขึ้น แต่เธอไม่มีพ่อ!”

คำพูดนี้แทงใจดำของจือจืออย่างจัง ความสนุกสนานตื่นเต้นที่เคยมีเมื่อครู่พลันเหี่ยวเฉาลงในทันที

ชิงอี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปยังหนานหนานแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ใช่ เธอก็ไม่มีแม่เหมือนกัน”

หนานหนานถึงกับนิ่งอึ้งไปในทันที

หร่วนหนิงถังก็อึ้งไปเช่นกัน ไม่คิดว่าชิงอี้จะพูดอะไรแบบนี้ออกมา!

โจวเฉาหลี่ขมวดคิ้วแน่น แสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน “ชิงอี้ นี่คุณจะไปเอาเรื่องกับเด็กทำไม?”

ชิงอี้แค่นเสียงหัวเราะ “แล้วคุณล่ะ จะมาเอาเรื่องกับผู้หญิงทำไม?”

ชิงอี้ขี้เกียจจะสนใจเขา หันไปลูบหัวจือจือเบา ๆ “แม่ยังอยู่นี่นะ”

จือจือเม้มปากเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มแล้วพยักหน้า

ชายหนุ่มทำหน้าบึ้งตึงตลอดเวลา

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคิดไปเองหรือเปล่า

พักหลังมานี้ ชิงอี้ดูมีท่าทีเป็นศัตรูกับเขาอย่างมาก

จนกระทั่งการแสดงจบลง โจวเฉาหลี่และชิงอี้ก็ไม่ได้พูดคุยกันอีกเลย

ชายหนุ่มวางหนานหนานลง

จือจือก็พูดว่า “แม่ หนูอยากไปเข้าห้องน้ำค่ะ”

“ได้สิ”

ในจังหวะที่จือจือกำลังกระโดดลงจากเก้าอี้ เธอไม่ทันมองให้ดี ทำให้ข้อเท้าพลิก ร่างทั้งร่างจึงเซล้มลง “อ๊ะ...”

เธอหลับตาปี๋

ความเจ็บปวดที่คิดไว้ไม่ได้เกิดขึ้น แต่กลับมีมือคู่ใหญ่คู่หนึ่งรับร่างของเธอไว้ได้อย่างมั่นคง

เมื่อรู้สึกตัวแล้วลืมตาขึ้นมา ก็เห็นว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของพ่อ อ้อมกอดของพ่อช่างอบอุ่นและกว้างขวางเหลือเกิน

เธอชะงักไปเล็กน้อย ปลายจมูกรู้สึกแสบ ๆ ขึ้นมา พ่อยังคงใส่ใจเธออยู่ใช่ไหม?

จือจือพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว “ขอบคุณค่ะพ่อ...”

แววตาของชายหนุ่มแข็งกระด้างขึ้น น้ำเสียงเย็นชาจนถึงขีดสุด “เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไร?”