10

"ข้าไม่อยู่ เจ้าให้สองแฝดกินข้าวหมา เจ้าจำได้รึไม่ คนใจคออำมหิตเยี่ยงเจ้ารึ จะเป็นคนดี เสแสร้งสิ้นดี" น้ำเสียงเย็นพลันเอ่ยขึ้น คนฟังอย่างหลี่ซินถึงกับขนลุก

นางคุกเข่าตรงหน้าเขาด้วยความหวาดกลัว เขาก็ได้ทำให้นางตายไปแล้วครั้งหนึ่ง ไม่พอใจอีกรึ

"ท่านอ๋องยกโทษให้ข้าด้วย ข้าดีกับพวกเขามาตลอดหลายวันมานี้ ทั้งซื้อของอร่อยให้พวกเขากิน"

หลี่ซินเอ่ยทั้งน้ำตา หวังให้หยางอ๋องเห็นใจนางขึ้นมาบ้าง แต่ทว่าหยางอ๋องกับมอบรอยยิ้มที่แสนจะน่ากลัวให้นาง

"ประการแรกเจ้าย้อมแมวเข้ามาในจวนอ๋อง ทั้งที่เจ้าผ่านบุรุษมาอย่างมัวหมอง ประการที่สองเจ้าทำร้ายบุตรของข้า"

"ท่านอ๋อง ข้าดีกับพวกเขาแล้ว" นางเอ่ยจนปากฉีกถึงรูหูเขาก็ไม่ฟังนาง

"อี้ชาง เอาอาหารหมาเข้ามา" คำว่าอาหารหมาทำให้หลี่ซินขมคอทันที

อี้ชางเดินเข้ามาพร้อมกับชามข้าวหมา ในจวนมีหมาหลายตัวที่เลี้ยงอยู่ท้ายจวน 

ชามข้าวตรงหน้านางนั้นมีแต่กระดูกไก่ อีกทั้งเม็ดข้าวปะปนกับน้ำแกงต่าง ๆ แค่ได้กลิ่นหลี่ซินก็จะอาเจียนแล้ว ใบหน้างามอาบไปด้วยหยาดน้ำตา 

"กินมันเข้าไป เหมือนอย่างที่เจ้าเคยบังคับ เสี่ยวเปา เสี่ยวเปย" ดวงตาที่เขามองนางเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างมากล้น หลี่ซินถึงกับหวาดกลัว นางหลับตา ภาพที่นางบังคับสองแฝดกินข้าวหมาปรากฏขึ้นมา 

หลี่ซินลืมตาขึ้นมา สบตากับหยางอ๋อง ดวงหน้างามมีน้ำตาไหลอาบแก้มอย่างมาก แต่ก็ไม่ทำให้หยางอ๋องเห็นใจนาง เขากลับเกลียดชังนางมากกว่าเดิม

"ข้ากินไม่ลง" หลี่ซินกินไม่ลงจริง ๆ 

"เจ้าไม่กล้ากินรึ ได้ ข้าจะทำให้เจ้ากินเอง" หยางอ๋องไม่พูดเปล่า เขากระชากผมนาง แล้วจับนางกดลงไปในชามข้าวหมา

แม้แต่อี้ชางกับอี้โจเห็นเข้า พวกเขาทั้งสองยังขมคอเลย เหตุใดท่านอ๋องถึงได้ใจร้ายกับพระชายานักเล่า

หลี่ซินไม่ไหวแล้ว ข้าวอุดจมูก อุดปากนาง ชายหนุ่มกระชากศีรษะนางขึ้นมา แล้วมองดูอย่างสาแก่ใจ

"รสชาติดีรึไม่" น้ำเสียงราวกับปีศาจร้ายเอ่ยถามนาง หลี่ซินคนเดิมรักชายผู้นี้ได้อย่างไร

หลี่ซินไอออกมามีแต่ข้าว อีกทั้งหายใจอย่างแรง ข้าวถึงออกจากจมูก มันช่างทรมานนัก

"พอแล้ว ข้ากลัวแล้วเจ้าค่ะ" หลี่ซินกลัวเขาจนไม่รู้จะกลัวยังไง

"หญิงร้ายกาจเช่นเจ้า กลัวคนอื่นเป็นด้วยรึ นี่คือการแก้แค้นขั้นแรก ส่วนขั้นที่สองเจ้าโป้ปดว่าเป็นหญิงบริสุทธิ์ ผ่านเข้าจวนอ๋อง เจ้าคิดว่า ข้าควรจะคิดบัญชีกับเจ้ายังไงดี ข้าควรส่งเจ้าให้กับราชครู พร้อมภาพวาดอันอัปยศนี่ หรือให้เจ้ามีชีวิตอยู่อย่างตายทั้งเป็นในจวนอ๋อง"

ชายหนุ่มกระชากนางไปที่ฉากกั้นห้องน้ำ องครักษ์ทั้งสองรู้หน้าที่ จึงรีบปิดประตูแล้วเฝ้าหน้าประตูไว้ มิให้ผู้ใดมาวุ่นวาย

หลี่ซินสภาพหัวฟูถูกโยนลงอ่างไม้ที่มีน้ำเย็นเฉียบ 

"ท่านจะทำอะไร" 

"อาบน้ำให้สะอาด ข้าจะพิสูจน์ว่าเจ้ายังบริสุทธิ์รึไม่ เจ้าไม่ดีใจรึ ที่ข้าจะสนองเจ้า แบบหญิงคณิกา" หลี่ซินเข้าใจแล้ว เขาจะมอบความป่าเถื่อนให้นาง หาใช่ความอ่อนโยน

เขาถอดผ้าออก หลี่ซินเห็นทุกอย่างของบุรุษอย่างชัดเจน ชั่วพริบตาเดียวเขาอยู่ในอ่างไม้กับนางแล้ว

"ไม่ดีใจรึ วันที่เจ้ารอคอยมาถึง" เขาทำเยี่ยงนี้ทำไม นางไม่ต้องการให้เป็นเยี่ยงนี้

"ท่านหย่าข้าเถอะ" ในที่สุดหลี่ซินก็หลุดปากออกมาจนได้

"หย่าเจ้ารึ สมรสพระราชทานหย่าได้รึ หลายเดือนผ่านมา หญิงร้ายกาจอย่างเจ้าก็เป็นหญิงร้ายกาจอยู่วันยังค่ำ"

หลี่ซินทนไม่ไหวแล้ว นางหนาวเหลือเกิน หญิงสาวรีบลุกออกจากอ่างไม้ แต่ทว่านางลื่นหน้าคะมำ หยางอ๋องพลันหัวเราะ และสมน้ำหน้านาง

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา พบกับบางอย่างที่มันใหญ่ ยาวชี้หน้านาง

"ท่านมันคนเลว"

"ก็เหมาะกับหญิงชั่วร้ายอย่างเจ้ามิใช่รึ" หยางอ๋องเพียงต้องการทรมานนาง เหมือนอย่างที่นางเคยทำร้ายสองแฝด  ในใจของเขารังเกียจนางไม่น้อย สตรีเยี่ยงนาง ไม่เหมาะสมเป็นชายาของเขาแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่านางจะทำดีแค่ไหน ก็มิอาจลบภาพความเลวออกจากใจเขาได้

"อื้อ!!!" หลี่ซินถึงกับตาโต นางไม่มีโอกาสได้พูดอันใด เพราะหยางอ๋องยัดอะไรบางอย่างที่ใหญ่และยาวเข้าปากนางเสียแล้ว

"ห้ามคายออกมา จนกว่าข้าจะพอใจ เจ้าเข้าใจรึไม่" หลี่ซินถึงกับน้ำตาไหล

"บทลงโทษนี้ คือการที่เจ้าย้อมแมวหลอกลวงข้า" หลี่ซินคิดว่าถ้าเป็นเจ้าของร่างเดิม นางอาจจะดีใจที่หยางอ๋องมาสนใจนาง เพราะหลี่ซินคนเดิมรักหยางอ๋องอย่างไม่ลืมหูลืมตา ต่างจากนางที่มาจากอีกโลก 

มันใหญ่ยาวคับปากยิ่งนัก นางไม่ไหวแล้ว แต่หยางอ๋องยังคงกระชากผมนางไม่ปล่อย

มารดามันเถอะ !!!

หน้าตัวเมียรังแกสตรี 

บุรุษสมควรตาย!!!

ดวงตางามที่มองหยางอ๋องเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขารับรู้ได้ 

"อ้า อ่า ข้าสบายยิ่งนัก หลี่ซินแม้ข้าจะแต่งเจ้าอย่างชายา แต่ข้าจะทำเจ้าเหมือนคณิกา นางทาส"

เวลาผ่านไปสองถ้วยชา น้ำไหลออกมาจากปากคนงามเป็นสีขาว 

"กลืนมันลงไปให้หมด" นางแทบจะอาเจียนอยู่แล้ว 

หยางอ๋องรีบเก็บอาวุธลับ แต่ทว่ามันคงยังไม่สาแก่ใจเท่าไรนัก กระนั้นเขาจึงกระชากอาภรณ์ของหลี่ซินออกหมด

"ปล่อยข้านะ" นางรู้ชะตากรรมตัวเองแล้ว เหตุใดเขาต้องป่าเถื่อนกับนางด้วย หลี่ซินโดนกระทำครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่าเป็นห้องอาบน้ำหรือบนเตียง สภาพนางไม่ต่างจากหมูโดนเชือด อี้โจ อี้ชางต่างมองหน้ากัน สงสารพระชายา แต่พวกเขาช่วยอะไรมิได้