11

          ยามเช้าวันถัดมา วันนี้สำนักศึกษาหลวงหยุดเรียน สองแฝดจึงตื่นสาย กินสำรับอาหารเช้า สองคนพี่น้องมองหาใครบางคน 

แม่นมจางพลันตักข้าวให้ทั้งสองคน ทำอาหารที่สองแฝดชอบอย่างแกงจืดไข่ ทั้งสองมองหน้าแม่นมจาง

"ท่านแม่เล่า" แม่นมจางจะตอบอย่างไรดี

"เจ้าแฝด" หยางอ๋องย่างกรายเข้ามาในเรือนเล็กของสองแฝด ทันทีที่เด็กทั้งสองเห็นบิดา รีบวิ่งไปหาบิดา พวกเขาไม่ได้เจอกันหกเดือนกว่าแล้ว หยางอ๋องมองบุตรทั้งสองคน ช่างอ้วนสมบูรณ์นัก

"ท่านพ่อ" สองแฝดเรียกบิดา แล้วยิ้มจนตาหยี พวกเขาดีใจมากที่บิดากลับมา

"เด็กดี" เสี่ยวเปา เสี่ยวเปยหอมแก้มบิดาคนละข้าง เขาคิดถึงบิดามากจริง ๆ

"ท่านแม่คงจะดีใจมาก ที่ท่านกลับมา" เสี่ยวเปาถึงขนาดเรียกหญิงชั่วว่ามารดา นางทำอะไรใส่บุตรของเขากันแน่

"อย่าพูดชื่อหญิงชั่ว ให้ข้าได้ยินเป็นอันขาด" หยางอ๋องไม่อยากจะอารมณ์เสียต่อหน้าเด็กทั้งสอง

"ท่านพ่อ ท่านแม่เป็นคนดีแล้ว" เสี่ยวเปยพูดเสริมให้บิดาเข้าใจ เด็กก็คือเด็กจริง ๆ หยางอ๋องส่งสายตาไปทางแม่นมจาง

"บ่าวจะพาท่านหญิง ท่านชายไปเดินเล่นเพคะ"

"ให้คนอื่นพาไป ส่วนเจ้าอยู่คุยกับข้า" สองแฝดถูกข้ารับใช้พาไปเดินเล่นข้างนอก แต่ทั้งสองก็ยังคงมองบิดา ในใจครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

ในเรือนเล็กจึงเหลือแต่แม่นมจางกับหยางอ๋อง สายตาหยางอ๋องมองแม่นมจางอย่างน่ากลัว

"เหตุใดนางถึงไม่ตาย" แม่นมจางได้ยินคำถามนี้ถึงกับคุกเข่าให้เจ้านาย

"ท่านอ๋อง บ่าวก็มิรู้เพคะ พ่อบ้านจางใส่ยาที่ท่านอ๋องมอบให้ตั้งหลายเดือนก่อน คราแรกตอนที่นางป่วยเมื่อหลายวันก่อน นางสลบไปหนึ่งคืนเต็ม ๆ คิดว่านางจะตาย แต่ทว่านางกลับฟื้นขึ้นมา เปลี่ยนเป็นคนละคนเพคะ อีกทั้งนางยังดีกับบ่าวไพร่ในจวน นางยังรักท่านหญิง ท่านชายมาก"

เขาให้แม่นมจางเล่าความเลวของหญิงชั่ว ไม่ใช่มาสรรเสริญความดีของนาง

"พอแล้ว มิต้องพูด"

แม่นมจางพูดตามความจริง เหตุใดหยางอ๋องต้องว่าคนแก่เยี่ยงนางด้วยเล่า

"เจ้าออกไปดูแลเด็ก ๆ เถอะ"

แม่นมจางรีบไสหัวออกไปทันที หยางอ๋องช่างน่ากลัวยิ่งนัก

เขาจะคอยดู นางจะเป็นคนดีได้สักกี่น้ำ 

อีกด้านหนึ่งในโรงซักผ้า พระชายากับอีอี ในยามนี้พวกนางต้องมาซักผ้าปูที่นอนทั้งจวนอ๋อง สาวใช้ต่างเห็นใจพระชายา ข้ารับใช้ไม่คิดเลยว่าหยางอ๋องจะกลับมากะทันหัน

หลี่ซินทั้งเหนื่อยล้า จากการที่นางโดนทรมานเมื่อคืนนี้ มืองามบิดผ้ากับอีอี ด้านอีอีก็สงสารเจ้านายยิ่งนัก

"ท่านแม่" หลี่ซินมองสองแฝด พวกเขาเข้ามาในโรงซักผ้าได้อย่างไร 

"นี่เจ้า ออกไปเถอะ ในนี้มันสกปรก" หลี่ซินเกรงว่าสองแฝดจะโดนไอเย็นแล้วเป็นไข้ ด้านในมีแต่บ่อน้ำ 

"ท่านแม่ต้องไปกับพวกข้า" สองแฝดเดินเล่นในสวนได้ยินสาวใช้สนทนากันจึงรีบมาหามารดาเลี้ยงที่โรงซักผ้า

อีกด้านหนึ่ง ยามนี้หยางอ๋องกำลังดื่มชาชั้นดี ประเดี๋ยวเขาจะออกไปหา หนานอ๋องพระอนุชาของเขา แม้หนานอ๋องจะประสูติแด่นางกำนัลล้างเท้า แต่หยางอ๋องไม่เคยรังเกียจหนานอ๋องเลยแม้แต่น้อย

"ท่านชายน้อยกับท่านหญิงน้อยไปที่โรงซักผ้า" แม่นมจางวิ่งเข้ามารายงานเจ้านาย ในตอนนั้นแม่นมจางวิ่งตามไปไม่ทัน หยางอ๋องรีบสั่งให้คนไปลากตัวหลี่ซินมาทันที

ไม่นานนักหลี่ซินในอาภรณ์หยาบกระด้าง คุกเข่าตรงหน้าหยางอ๋อง เด็กแฝดทั้งสองคุกเข่าเช่นกัน ต่างมองหน้าบิดา

"พวกเจ้าลุกขึ้น" หยางอ๋องโมโหอย่างมาก

"ท่านพ่อ เหตุใดให้ท่านแม่ซักผ้าเล่า" ปากน้อย ๆ ของเสี่ยวเปยถามบิดาอย่างสงสัย

"ท่านแม่ร่างกายบอบบางนักควรจะพักผ่อน" เสี่ยวเปาสงสารมารดา ในใจหลี่ซินรู้สึกรักสองแฝดมากขึ้น

"ที่ผ่านมา นางทำร้ายพวกเจ้า ถึงขนาดให้กินข้าวหมา พวกเจ้ายังห่วงนางอีกรึ" หยางอ๋องมองเด็กทั้งสองไม่กะพริบตา 

นั่นมันหลี่ซินคนเดิมต่างหาก ส่วนนางไม่ได้ทำ นางแค่มาอยู่ร่างนี้ ก็รับเคราะห์แทนเสียแล้ว หลี่ซินได้แต่หลุบตาลงต่ำ

"ท่านพ่อ ให้โอกาสท่านแม่เถอะ" เด็กแฝดทั้งสองพูดพร้อมกัน หลายวันมานี้หลี่ซินแสดงความห่วงใยต่อสองแฝดมาก ไม่ว่าจะถักผ้าพันคอให้ อีกทั้งทวงความยุติธรรมให้พวกเขา จะไม่ให้สองแฝดมีความรู้สึกดีต่อนางได้อย่างไร

หยางอ๋องพลันนั่งกระดิกเท้า อีกทั้งหมุนแหวนหยกในนิ้วโป้ง ไปมาสมองขบคิดว่า หญิงชั่วผู้นี้ให้เด็กแฝดกินอันใดเข้าไป เพียงเวลาไม่กี่วัน เด็กแฝดถึงรักนางได้ 

สองแฝดยังคงไม่ลุกขึ้น พวกเขาทั้งสองพี่น้องโขกศีรษะให้บิดา หลี่ซินตกใจ

"พอเถอะ ในเมื่อพวกเจ้าพี่น้องขอร้อง ข้าจะให้โอกาสนาง แต่จะจับตานางไว้ พวกเจ้าออกไปเถอะ"

สองแฝดได้ยินเช่นนั้นยิ้มแก้มจะแตก รีบออกไปจากห้องโถงทันที ส่วนหลี่ซินกำลังจะลุกขึ้น

"เจ้าอยู่ก่อน คุกเข่าอย่างนั้นล่ะ"

หลี่ซินแทบจะอยากทำตัวลีบเหลือเกิน 

"เจ้าค่ะ" 

"เรื่องที่เจ้าเคยทำร้ายฝาแฝด ข้าจะคอยจับตาดูเจ้า ข้ายังไม่เชื่อใจเจ้า แต่เรื่องที่เจ้าย้อมแมวเข้ามาในจวนอ๋อง เจ้าต้องมีบทลงโทษแก่เจ้า" 

หลี่ซินไม่กล้าที่จะสบตาเขาเลยด้วยซ้ำ มันน่ากลัวยิ่งนัก สำหรับนาง 

"เงยหน้าขึ้น" นางยังนิ่ง กระทั่งหยางอ๋องตะโกนขึ้นมาอีกรอบ