2ุ6

ยามค่ำคืนนั้นหลี่ซินกล่อมสองแฝดนอนเสร็จ นางจึงกลับเข้ามาเรือนของตัวเอง พบหยางอ๋องนั่งบนตั่งยาว นางคิดว่าเขาจะต้องค้างคืนที่ค่ายทหาร

"ท่านไม่ได้นอนที่ค่ายทหารรึ" 

สตรีนางนี้สมองไม่พัฒนาเสียจริง ถ้าเขานอนค่ายทหาร เขาจะกลับมาที่จวนรึ ให้นางมาถามคำถาม เยี่ยงนี้กับเขา

"ข้าอยากจะนอนกอดเจ้า"

"ท่านอ๋อง ท่านมิได้รักข้ามิใช่รึ"

"รักไม่รักมิได้สำคัญ เจ้าคือชายาต้องปรนนิบัติข้าเรื่องบนเตียง นี่คือเรื่องที่ชายาควรใส่ใจ" หยางอ๋องประชิดตัวนาง จุมพิตอย่างดูดดื่ม หลี่ซินห้ามใจตัวเองไม่อยู่เมื่อนึกถึงสัมผัสวาบหวามที่เขามอบให้ ม่านมุ่งถูกปลดลง 

เสียงเตียงดังอี๊ดแอ๊ดดังขึ้นอย่างแรง พร้อมกับสองคนบนเตียงที่เล่นสงครามผู้ใหญ่อย่างเร่าร้อน 

ผ่านไปหนึ่งชั่วยามหยางอ๋องรัดสายคาดเอว มองดูคนงามหลับอย่างเหนื่อยล้า 

หลี่ซินรู้สึกว่ามือหนาใหญ่บีบที่ปากอย่างเจ็บปวด ทำให้นางลืมตาขึ้นมาพบว่าเป็นคนใจร้ายอย่างอ๋องเถื่อนนั่นเอง

รสชาติขมฝาดเข้าไปในลิ้นของนาง นี่มันยาลูกกลอนอันใดกัน เขาบีบปากนาง แววตาเขามองนางอย่างเลือดเย็น หลี่ซินสะท้านไปถึงทรวง นี่เขาจะสังหารนางรึ

หลี่ซินพลันไอโขลก ๆ ขึ้นมาหลังกลืนยาเม็ดนั้นเข้าไป นางตัวสั่นเทิ้ม ดวงตาสีกลมโตทอประกายแดงก่ำ 

มืองามปะทะใบหน้าหล่อเหลาของหยางอ๋องซ้ำรอยเก่าเต็มแรง 

"ข้าทำอันใด เหตุใดท่านถึงใจร้ายกับข้าเพียงนี้ ท่านจะให้ข้าตายไปก่อนรึไง ถึงจะพอใจท่าน" หลี่ซินมิสามารถนำยาลูกกลอนออกได้ทันแล้ว นางกลืนลงท้องไปเรียบร้อยแล้ว

หยางอ๋องถึงกับพูดไม่ออก ทั้งเจ็บบนใบหน้าอย่างแรง 

"ข้าทั้งดื่มน้ำแกงห้ามครรภ์ ที่ท่านเตรียมไว้ให้ตลอด หลังร่วมรักกับท่าน แต่ท่านเอายาอันใดให้ข้ากิน"

หยางอ๋องไม่กล้าบอกนาง ว่าเป็นยาบำรุงร่างกาย หลังจากที่นางกลับไป เขาได้ออกไปหาหมอเทวดา ท่านหนึ่งที่บนหุบเขา ไม่ไกลจากค่ายทหารนัก เพราะเขาใช้ยาพิษกับนางมากเกินไป กลัวนางจะตายเสียก่อน เลยไปเสาะหาของพวกนี้มาให้นาง 

ยาพิษของหนานอ๋องมอบให้เขาได้มาจากยุทธภพ กระนั้นหมอเทวดาน่าจะช่วยได้ แต่ท่านหมอบอกว่าอาจจะให้นางมีชีวิตรอดไปสักระยะหนึ่ง

"ยาบำรุงร่างกาย" หยางอ๋องพูดอย่างหน้าตาย หลี่ซินไม่อยากจะเชื่อ มองเขาสาวเท้าเดินออกไป นางทั้งหวาดกลัวเขา ข้ามภพเข้ามาอยู่ในร่างนี้ก็รู้แล้วว่าเจ้าของร่างเดิมโดนยาพิษถึงแก่ความตาย ส่วนนางก็รักษาตัวเองตามยาแผนปัจจุบัน เพื่อประคองร่างนี้ไว้ 

หลี่ซินลืมตาอีกที พบอีอียืนข้างเตียงพร้อมอ่างสำริดทองคำ 

วันนี้หลี่ซินเลือกใส่อาภรณ์สีขาวไร้ลวดลาย ราวกับนางจะไว้อาลัยใครสักคน อีอีเห็นแล้วอยากจะห้ามเจ้านาย แต่ทว่ามองหน้าหลี่ซินเหมือนเจ้านายยังอยู่ในห้วงอารมณ์แห่งความโกรธ สาวใช้จึงเลือกที่จะเงียบปากไว้

หลี่ซินแต่งหน้าอ่อน ๆ ดวงตาของนางบอบช้ำยิ่งนัก บ่งบอกว่านางผ่านสงครามน้ำตามาอย่างหนัก นางเสียใจจนนอนร้องไห้เผลอหลับไป

ที่นางทำดีกับสองแฝดเพราะรักสองแฝดมาก อีกทั้งยอมนอนกับเขาเพื่อที่นางจะได้อยู่กับสองแฝด แต่เขากลับคิดทำร้ายนาง

หลี่ซินตบแป้งเข้าใต้ตายอย่างหนา ตอนแรกจะแต่งบาง ๆ ดูคันฉ่องสีเหลืองทองขอบตาราวกับหมีแพนด้า ไม่ไหว ต้องตบแป้งเยอะ ๆ จากนั้นทาชาดสีอ่อน ๆ ที่ทำจากดอกเหมยกุยสีขาว ม้วนผมขึ้นปักด้วยปิ่นไม้ธรรมดา

"พระชายา ทรงเรียบง่ายมากเพคะ" ต่างจากเมื่อก่อนยิ่งนัก ยามนี้พระชายากลายเป็นคนดี

  อีกทั้งอารมณ์เย็นขึ้น เมตตาบ่าวไพร อีกทั้งรักท่านหญิง ท่านชายมากด้วย อีอีดีใจมากที่พระชายาเปลี่ยนจากดำเป็นขาว

"เรียนพระชายา ท่านอ๋องจัดสำรับเช้าไว้ที่ศาลาดอกบัว ให้ท่านรีบไปเพคะ" ข้ารับใช้เข้ามารายงาน มองการแต่งกายของชายาเอกหยางอ๋อง เหตุใดถึงได้เรียบง่ายเพียงนี้เล่า

"นำทางข้าไป"

หลี่ซินเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ได้ไม่กี่วัน นางยังไม่รู้จักสถานที่ต่าง ๆ ในจวนนัก จึงให้สาวใช้ผู้นั้นนำทางไป

หยางอ๋องในยามนี้อยู่ในศาลาดอกบัว สายตามองวิวยามเช้า สระบัวที่เต็มไปด้วยดอกบัวสีชมพูบานสะพรั่ง บานรับแสงตะวันเต็มที่ อีกทั้งวิหคบินว่อนอย่างงดงาม

"พระชายามาแล้วเพคะ" สาวใช้นางหนึ่งเอ่ยขึ้น หยางอ๋องหันมามอง แล้วไล่สาวใช้ออกไปให้หมด

หลี่ซินยังยืนเป็นตอไม้ หยางอ๋องลุกขึ้น มองชุดที่นางสวมใส่ นางไว้ทุกข์ให้ผู้ใดกัน

"เหตุใดเจ้าจึงสวมชุดอัปมงคลเยี่ยงนี้" หยางอ๋องพิโรธอีกแล้ว สาวใช้ที่ยืนอยู่ไม่ไกล เห็นเขาต่างเป็นห่วงพระชายา

"ข้าชอบความสบาย มิชอบความยุ่งยาก" นางบอกด้วยน้ำเสียงแข็ง สายตามองไปทางอื่น ไม่อยากมองหน้าเขาให้เสียลูกนัยน์ตา คนไร้มโนธรรมเยี่ยงนี้

หยางอ๋องยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ ใบหน้าเขาสีแดงก่ำ ดวงตาดอกท้อมีเมฆครึ้มบดบัง เขาขบกรามอย่างหนัก 

"ไปแต่งกายเสียใหม่ วันนี้เจ้าต้องไปสำนักศึกษา พาสองแฝดไปดูสถานที่เรียน"

นางลืมไปได้อย่างไร 

"ข้าจะไปเดี๋ยวนี้" พอพูดถึงสองแฝด นางกระตือรือร้นขึ้นมาทันที รีบเดินออกจากศาลาดอกบัว หยางอ๋องถอนหายใจอย่างหนัก เพียงเอ่ยถึงเจ้าก้อนแป้งสองตัวนั้น นางยอมถอยให้เขา 

มุมปากหนาหยักยิ้มโดนไม่รู้ตัว