25

"ท่านแต่งงานแล้วอย่างไร อีกอย่างท่านมิได้ชอบนางมิใช่รึ ข้าได้ยินว่านางคือหญิงร้ายรังแกบุตรของท่าน ท่านจะรักนางไปไย" ฟูเหยายังคงไม่หยุดเห่า ตั้งแต่หยางอ๋องมาประจำการที่เมืองจิน ฟูเหยาบอกกับตัวเองว่านางต้องได้หยางอ๋องมาครอบครองให้ได้

"ไร้ยางอายสิ้นดี" หนานอ๋องเป็นคนเอ่ยประโยคนี้ออกมา เพราะเขาไม่เคยเห็นสตรีนางใดหน้าหนายิ่งกว่าดินโคลนมาก่อน

ทำให้ฟูเหยาค่อย ๆ หันไปมองบุรุษอีกคน ตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาแต่งกายในอาภรณ์สีเหลืองอ่อนลายพระอาทิตย์เฉิดฉาย ใบหน้านั้นคล้ายกับหยางอ๋องยิ่งนัก แต่ทว่าดวงตาดุกว่าหยางอ๋อง สายตาเหลือบเห็นหยกห้อยตรงสายคาดเอว นางจำได้ว่าหยางอ๋องก็มีเช่นกัน 

"ไร้มารยาท เจ้าเป็นสตรียังไม่ออกเรือน ใช้สายตาเยี่ยงนี้มองบุรุษ ได้อย่างไรกัน"

ฟูเหยาโดนเขาด่าไปสองครั้งแล้ว

"ท่านกล้าด่าข้า แม้แต่บิดายังไม่กล้าด่าข้าเลย ท่านคิดว่า ท่านใหญ่มาจากไหน"

"ใหญ่มากถึงขนาดปลดบิดาของเจ้าให้กลายเป็นขอทานได้"

"ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเสียจริง นี่คือหนานอ๋องพระอนุชาของหยางอ๋อง" อาหวังบอกให้ฟูเหยากระจ่างใจ

ฟูเหยาเพียงแค่คิดว่า เขาน่าจะเป็นญาติของหยางอ๋อง หมายถึงญาติห่าง ๆ ไม่ได้มียศอันใด แต่ไม่คิดว่าเขาจะเป็นอ๋องอีกคน 

"แม่นางฟู เชิญ" อาหวังหวังดี ให้นางออกไปอย่างงดงาม ดีกว่าข้ารับใช้อย่างเขาลากออกไป 

"เจ้าสุนัขไร้สมอง แม้แต่ท่านอ๋องยังไม่ไล่ข้าไปเลย แล้วเจ้าล่ะ" นางยังไม่หุบปาก

ใบหน้าหยางอ๋องพลันโกรธจัด หนานอ๋องมองพี่ชาย เขารับรู้แล้วว่า ท่านพี่คงจะไม่ชอบสตรีนางนี้

"ไสหัวไป !!!" 

ฟูเหยาถอยหลังไปสามก้าว นางตกใจไม่น้อย นางไม่เคยเห็นหยางอ๋องเป็นเช่นนี้มาก่อน 

"ท่านอ๋อง ท่านไล่ข้า"

"ถ้าเจ้าไม่ไสหัวไป ข้าจะปลดบิดาเจ้าเสีย" 

"ข้าไม่กลัว ข้ารักท่าน ข้ารักท่าน ท่านจำได้รึไม่เมื่อหลายเดือนก่อน ท่านช่วยข้ามิให้โดนรถม้าเหยียบกลางตลาด"

หลายเดือนก่อนหยางอ๋องมาประจำการที่เมืองจิน ในยามนั้นแม่นางน้อยในอาภรณ์ที่งดงาม นางเดินเลือกซื้อของกิน จังหวะนั้นได้มีรถม้าผ่านมาอย่างรวดเร็ว ฟูเหยาคิดว่าตัวนางจะต้องตายเสียแล้ว แต่ทว่าฟ้าก็ให้โอกาสนาง โดยมีบุรุษสวมชุดเกราะสีน้ำเงิน ควบม้ามาหานาง คว้าตัวนางเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว

จังหวะนั้นดรุณีน้อยอย่างนาง ก็พลันมอบหัวใจให้หยางอ๋องนับแต่นั้นมา ฟูเหยาให้คนไปสืบความในตอนแรกพบว่าเขาแต่งงานแล้ว รู้สึกเสียใจมาก แต่ทว่าพบว่าเขาเกลียดหญิงที่แต่งงานด้วย ทำให้ฟูเหยายังมีหวัง นางหาข้ออ้างมาที่ค่ายทหารประจำเพื่อที่จะได้เจอหยางอ๋องซ้อมเพลงดาบ

หยางอ๋องจำได้ แต่คนเป็นทหารที่มีคุณธรรม เมื่อเห็นผู้ใดตกอยู่ในอันตราย ก็ต้องช่วยอยู่แล้ว เหตุใดสตรีนางนี้ จึงคิดว่าเขาพึงใจต่อนางเล่า

"เจ้ามันสตรีไร้สมองเสียจริง" หนานอ๋องคันปากทนมิไหว

"ไสหัวไป!!!" หยางอ๋องกำหมัดแน่น

"พระชายาอย่าเพิ่งเข้าไป" ทหารขวางหลี่ซินไว้ แต่นางไม่สนใจ ย่างกรายเข้ามาในกระโจมอย่างเนิบช้า

หลี่ซินมองสตรีนางหนึ่งแต่งกายงดงามนัก แต่ความงามนั้นสู้หลี่ซินไม่ได้ 

หยางอ๋องไม่คิดว่านางจะมาที่ค่ายทหาร หนานอ๋องไม่คิดว่านางร้ายจะกล้ามาเช่นกัน

"ท่านอ๋อง ท่านอย่าบอกนะ ที่ท่านไม่รักข้าเพราะท่านรักนาง"

หลี่ซินมองสตรีนางนี้ นางเป็นบ้ารึ 

"ฟูเหยา นางคือชายาเอกของข้า เหตุใดข้าจะไม่รักนางเล่า" หยางอ๋องไม่พูดเปล่าเดินไปประชิดตัวหลี่ซินแล้วจุมพิตอย่างดูดดื่ม

หลี่ซินเบิกตากว้างขึ้น นี่มันเรื่องบ้าอันใดกัน ผ่านไปหนึ่งถ้วยชา หยางอ๋องถอนจุมพิตอันเร่าร้อนออก

ฟูเหยาร่ำไห้น้ำตาไหล 

"ไหนท่านว่าไม่ได้รักนางเล่า เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้"

"เลิกวุ่นวายกับข้าได้แล้ว มิเช่นนั้นบิดาของเจ้าได้ย้ายเข้าไปอยู่ในคุกแทน" ฟูเหยาวิ่งออกมาทั้งน้ำตาท่ามกลางหิมะที่ตกลงมาอย่างหนาวเย็นในยามนั้น

"เจ้ามีอันใด" หยางอ๋องทำสีหน้าปกติ หลี่ซินเหงื่อแตกพราก ๆ นางปรับตัวไม่ทัน

"ข้านำอาหารเที่ยงมาให้ท่าน" นางยื่นตะกร้าให้เขา อาหวังเห็นสายตาเจ้านาย รู้ความหมายจึงรับตะกร้าไม้ไว้

"ข้าขอตัว" หลี่ซินลนลานรีบออกจากกระโจมทันที

"นางร้ายเยี่ยงนางห่วงคนอื่นด้วยรึ พี่สี่ ท่านหลอกใช้นาง จนข้าตกใจจริง ๆ จุมพิตกับนางร้ายต่อหน้า ฟูเหยา"

"ฟูเหยา ถ้าไม่เห็นบิดาของนาง ข้าสังหารนางไปแล้ว" 

"เหตุใดใบหน้าท่านถึงได้มีรอยตบเล่า" หนานอ๋องช่างตาไวเสียจริง เมื่อเช้านี้หยางอ๋องโบกด้วยแป้งหอมของสตรีแล้วจึงรุดมาค่ายทหาร ยามนี้ผ่านไปสามชั่วยาม แป้งต้องออกธรรมดา

อาหวังถึงกับอมยิ้ม สายตาของหยางอ๋องมองอาหวัง ทำให้อาหวังทำหน้าปกติแทบจะไม่ทัน เกือบหัวหลุดแล้ว 

"ท่านไปโดนใครทำร้าย"

"ไม่มีอะไร"

"อย่าบอกนะ ว่านางร้ายตบท่าน พี่สี่ พี่อย่าได้หลงรักนางเป็นอันขาด นางจะอายุสั้น เพราะโดนยาพิษที่ข้ามอบให้ท่าน ข้าบอกไว้เลยนะ" หนานอ๋องเตือนด้วยความหวังดี

เมื่อมาถึงจวนหลี่ซินกลับเข้ามาในเรือนของนาง อีอีมองเจ้านายแปลกไปหลังจากออกมาจากค่ายทหาร เพราะอีอีรออยู่รถม้า ไม่ได้ตามเจ้านายเข้าไปจึงไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้น