27

          หลี่ซินอยู่ในรถม้ากับสองฝาแฝด นางเปลี่ยนอาภรณ์เป็นสีชมพูลายบุปผารับอรุณยามเช้า ถักทออย่างงดงาม ก่อนออกจากจวน หยางอ๋องพอใจกับชุดนี้มาก ถ้าไม่เพราะสองแฝด นางจะไม่เปลี่ยนเป็นอันขาด

"ท่านแม่ ข้าดีใจยิ่งนัก จะได้เรียนหนังสือแล้ว" เสี่ยวเปาเอ่ยขึ้นพร้อมกอดแขนมารดา เสี่ยวเปยเช่นกัน

ตอนเช้าหลังจากที่สองแฝดรับสำรับเช้าเสร็จ มีข้ารับใช้มารายงาน พวกเขาดีใจกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข

รถม้าจวนอ๋องจอดที่หน้าสำนักศึกซังหมิน หลี่ซินลงมาก่อน จากนั้นอุ้มเจ้าก้อนแป้งลงมาทีละคน

สำนักศึกษาซังหมินเป็นสำนักศึกษาที่ใหญ่ในเมืองจิน อีกทั้งมีแต่บุตรหลานพ่อค้าพาณิชย์ ที่จะศึกษาเล่าเรียนได้

อาจารย์หลัวซือออกมาต้อนรับนาง เพียงนางยื่นหยกพกของหยางอ๋อง อาจารย์หลัวซือพอจะเข้าใจแล้ว พานางและสองแฝดเดินชมรอบสำนัก อีกทั้งอาจารย์หลัวซือยังกล่าวอีกว่า ช่วงนี้หนาวยิ่งนัก อีกครึ่งเดือนจึงจะเปิดเรียน เพราะปิดเทอมในฤดูหนาวนั่นเอง หลี่ซินรับชุดของสำนักศึกษาของสองแฝด แล้วพาสองแฝดร่ำลาอาจารย์หลัวซือ

อาจารย์ยิ้มอย่างเป็นมิตร สองแฝดยิ้มจนเห็นฟันผุ ช่างน่าชังนัก

ในรถม้าสองแฝดมองชุดสำนักศึกษาแล้วยิ้มอย่างมีความสุข พวกเขานึกถึงสหาย อยากเล่นกับสหาย จะแย่อยู่แล้ว

"ท่านแม่ พอเปิดเทอมพวกข้าทั้งสองจะได้เล่นกับสหายใหม่" เสี่ยวเปยยิ้มอย่างดีใจ 

"ใช่แล้ว พวกเจ้าทั้งสองอย่าได้ซุกซนนัก" หลี่ซินยิ้มให้สองแฝด นางมาอยู่ที่แห่งนี้ เจ้าเด็กพวกนี้ ทำให้นางมีความสุข แต่บิดาของพวกเขาทำให้นางมีความทุกข์

เหตุใดยังไม่ถึงจวนอีกเล่า หญิงสาวเปิดม่านไม่พบอีอี นี่ไม่ใช่ทางกลับจวนอ๋อง

"สารถี จะไปที่ใด" หลี่ซินตะโกนถาม พบว่าสารถีเร่งม้าให้ไวกว่าเดิม สองแฝดตกใจยิ่งนักกรีดร้องขึ้นมา หลี่ซินใจคอไม่ดีเสียแล้ว นางกอดสองแฝดไว้

"ท่านแม่ พวกข้ากลัว" 

"ไม่ต้องกลัว ข้าจะไม่ให้ผู้ใดมาทำร้ายเจ้า วางใจเถอะ"

มารดาคนนี้จะปกป้องเจ้าจนกว่าชีวิตจะหาไม่ 

อีกด้านหนึ่งอีอีรู้ตัวอีกทีนางโดนตีหัวจนสลบ พอฟื้นมา นางรีบไปที่จวนเพื่อจะรายงานท่านอ๋อง แต่ทว่าหยางอ๋องไม่อยู่จวน กระนั้นนางจึงรีบให้บ่าวชายในจวนพานางไปที่ค่ายทหารนอกเมืองจิน

สายตาอันคมแหลมของหยางอ๋องต่างมองนายทหารซ้อมกระบี่ หนานอ๋องนั่งอีกฝั่งหนึ่งหันมามองหน้าพี่ชาย

"พี่สี่เหตุใดใบหน้าท่านถึงได้มีรอยแดงชัดกว่าเดิม" นี่ขนาดหยางอ๋องโบกแป้งอย่าหนาก็ไม่พ้นสายตาอันชาญฉลาดของน้องชาย

"เจ้าอย่ารู้ให้มากความ" เสียงตอบกลับไปอย่างไม่พอใจนัก

"รึว่านางตบท่าน สตรีนางนี้ ช่างไม่สำนึกเสียจริง ท่านอุตส่าห์ไปหาหมอเทวดา มารักษาชีวิตนาง นางช่างไร้มโนธรรมจริง ๆ " หนานอ๋องไม่พูดเปล่า กระดกน้ำชาเข้าปาก

หยางอ๋องทั้งรู้สึกผิดในใจลึก ๆ ที่ให้นางกินยาพิษในคราแรก แต่ทว่าผู้ใดจะคิดว่านางจะเป็นคนดีทำให้เขาหลงรักเล่า

"ข้าผิดต่อนางเอง"

หนานอ๋องหูฝาดกระมัง 

"พี่สี่ ท่านบ้าไปแล้วรึ นางต่างหากที่ผิด ตัวเองทำตัวร้ายกาจผู้ใดจะไปชอบเล่า สมควรโดนยาพิษตายแล้ว"

"หุบปากเสีย"

นี่พี่สี่ถึงขนาดว่าเขา 

"ท่านอ๋องเพคะ ท่านอ๋อง" อ๋องทั้งสองคนเห็นสาวใช้ร่างเตี้ย วิ่งตามนายทหารมาทางพวกเขา

หยางอ๋องมองอีอี สาวใช้ของนางมารร้ายนี่ มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นกับหลี่ซิน

"เหตุใดเจ้าถึงมาที่ค่ายทหาร" หยางอ๋องมองอีอีหายใจอย่างหอบ 

"พระชายาโดนลักพาตัวไปเพคะ" อีอีเล่าทั้งน้ำตา 

หยางอ๋องสั่งการทหารทุกนาย ให้ไปค้นหาหลี่ซินทุกซอก ทุกมุมของเมืองจิน อีกทั้งปิดประตูเมืองไม่ให้ผู้ใดเข้าออกอีกด้วย

อีกด้านหนึ่งสามคนแม่ลูกถูกผลักเข้าไปในห้องหนึ่ง หลี่ซินรีบเปิดผ้าปิดตาออก พบว่ามีสตรีนับสิบที่หน้าตางดงาม ต่างโดนจับตัวมา 

"ท่านแม่ข้ากลัว" หลีซินรีบเปิดผ้าให้สองแฝด แล้วไปนั่งอีกมุมหนึ่ง เสียงร่ำไห้ของสตรีแต่ละนางช่างน่าสงสารนัก

ปั้ง!!!!!

ประตูไม้เก่าถูกถีบอย่างแรง ทำให้พวกนางเหล่านั้นต่างเงียบเสียงและสงบลงไป

"ถ้ายังมีเสียงดังออกไปอีก ข้าจะสังหารพวกเจ้าเสีย" ชายปิดหน้าพลันเอ่ยขึ้น

"ทำตัวให้ดี อีกไม่กี่วันข้าจะขายพวกเจ้าให้กับคนแคว้นฉู่แล้ว" ยิ่งทำให้พวกนางหวาดกลัวมากกว่าเดิม แต่ก็ทำได้เพียงเงียบปากไว้

หลี่ซินตกใจเช่นกัน นางเพิ่งมาถึงเมืองจินไม่กี่วัน ก็ต้องโดนจับไปขายต่างแคว้นแล้ว 

ปั้ง!!! เสียงปิดประตูอย่างแรง

"ท่านแม่ข้ากลัว" เสี่ยวเปา เสี่ยวเปยพูดทั้งน้ำตา หลี่ซินมองความไร้เดียงสาของสองแฝด ทำให้นางคิดว่า นางจะต้องหาทางออกจากที่แห่งนี้ พาทุกคนออกไปให้หมด

มืองามปาดน้ำตาให้บุตรทั้งสองอย่างอ่อนโยน มุมปากงามผลิยิ้ม ยามหน้าสิ่วหน้าขวานนางยังยิ้มได้

"วางใจเถอะ มารดาเป็นคนดีแล้ว จะปกป้องพวกเจ้าทั้งสองเอง" อ้อมกอดของหลี่ซินทำให้สองแฝดพลันอบอุ่นยิ่งนัก

"ข้ารักท่านแม่" เสี่ยวเปาพูดออกมาก่อน ตามด้วยเสี่ยวเปย ทั้งสองแฝดท้องร้องออกมา หลี่ซินจำได้ว่า นางมีแป้งทอดจึงนำออกมาให้สองแฝดกิน

ค่ำคืนนั้นทุกคนต่างหลับหมด มีเพียงหลี่ซินที่นอนสองแฝดจนหลับคาอก สมองขบคิดจะหาทางหนีไปอย่างไร อาจูหายหัวไปมิรู้

เสียงแง้มหน้าต่าง พบว่าเงาร่างหนากระโดดเข้ามา อาจูนั่นเอง

"พระชายา ข้าน้อยมาช่วยท่านแล้ว" 

"เหตุใดมาช้านักเล่า"

"ตั้งแต่เช้า ข้าน้อยเห็นพวกมันตีอีอีจนสลบ อีกทั้งเปลี่ยนสารถี หมายจะจัดการพวกมัน แต่ทว่าต้องรอดูลาดเลาเสียก่อน ข้าน้อยมิกล้าทำอันใดบุ่มบ่าม" อาจูคิดเช่นนี้

เขาเพียงคนเดียว แต่ฝ่ายตรงข้ามที่ซุ่มอยู่ต้องมีหลายคนแน่นอน