41

ตำหนักรับรองของรัชทายาทแคว้นฉิน ยามนี้บุรุษร่างหนาในอาภรณ์สีม่วงลายตารางหมาก ใบหน้าหล่อเหลา เมื่อได้รับรายงานว่า หยางอ๋องยอมแต่งงานกับเทียนหนิง น้องสาวของเขา ช่างเป็นไปตามแผนการ 

เทียนหยางคือองค์รัชทายาทแคว้นฉิน การแต่งงานในครั้งนี้ คือหมากกระดานหนึ่งเท่านั้น วันแต่งงานของหยางอ๋องกับเทียนหนิง คนเมืองชิงต้องตายหมด นี่คือสิ่งที่แคว้นฉินต้องการ รวบรวมชิงและฉินเป็นหนึ่งเดียว

"เอาล่ะ ไปจับตาดูทุกฝ่ายไว้ ส่งพิราบให้แม่ทัพเวยหัว ให้เตรียมตัวให้ดี"

"พ่ะย่ะค่ะ" บุรุษชุดดำหายไปทางหน้าต่างอย่างไร้ร่องรอย

ในใจรู้สึกผิดมากที่หลอกเทียนหนิง แต่จะทำอย่างใดได้ การเกิดเป็นคนในราชวงศ์ที่สูงส่ง ต้องเสียสละเพื่อให้ได้ดินแดน อีกทั้งขยายอาณาเขตประเทศราช...

ในระหว่างที่หลี่ซินกับหยางอ๋องสบตากันอย่างไม่กะพริบเป็นเวลาสองถ้วยชา ให้ตายอย่างไร หยางอ๋องไม่มีทางปล่อยนางไป

"ข้าไม่มีทางหย่ากับเจ้า" หยางอ๋องเน้นทีละคำอย่างชัดเจน 

ดีไม่หย่า นางหนีไปเองก็ได้

"ดียิ่งนัก ท่านจะให้ข้าอยู่ขัดความสุขของท่านกับนางรึ อีกทั้งนางจะเข้ามาเป็นเมียเอก ส่วนข้าเป็นเมียรอง" หลี่ซินมิอาจข่มโทสะไว้ นางระเบิดอารมณ์ใส่เขาอย่างแรง

เขามีดีอันใด ที่ทำให้นางมอบหัวใจให้

"เรียนท่านอ๋อง องค์หญิงเทียนหนิง เสด็จมา อีกทั้งรับสั่งว่าจะรับสำรับเย็นกับท่าน" อาหวังรายงานเจ้านาย เดินไม่ดูมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่จะทำอย่างไรได้เล่า

"ไปเชิญนางไปห้องโถงรับรอง" น้ำเสียงราบเรียบสั่งข้ารับใช้

หลี่ซินยิ้มขมให้ตัวเอง ดูสิเขาได้ของเล่นชิ้นใหม่ เขาก็จะไปเสียแล้ว

"ถ้าท่านไปหานาง ข้าจะไม่ให้อภัยท่านเป็นอันขาด" นางยื่นคำขาดให้เขา หยางอ๋องไม่ตรองดูเลยแม้แต่น้อย ลุกขึ้นสะบัดอาภรณ์เดินออกไป อย่างไร้เยื่อใยต่อนาง

หลี่ซินมองทั้งน้ำตา เจ้าคนเลว เจ้าอย่าหวังจะได้โอกาสกับข้าอีก 

"อีอีนำสุรามาให้ข้า" หลี่ซินทนมิไหวถึงกับร่ำสุราย้อมใจ อีอีมองหยางอ๋องผิดไปจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าหยางอ๋องจะทำร้ายจิตใจพระชายาขนาดนี้

"พระชายาท่านอย่าดื่มเลยนะเพคะ" สาวใช้เป็นห่วงเจ้านายมาก ร่างกายเจ้านายอ่อนแอขนาดนี้

"เอามาให้ข้า" หลี่ซินโมโหมาก สุดท้ายอีอียอมทำตามเจ้านายสั่ง หลี่ซินมองสุราดอกท้อรสชาติไม่เลวเลยแม้แต่น้อย นุ่มลิ้นยิ่งนัก

ในห้องโถงรับรองบรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัด สองแฝดอยู่ในเรือนอย่างสนุกก็ต้องมารับประทานอาหารเย็นกับสตรีที่หน้าดุ เสี่ยวเปาคิดในใจ สองพี่น้องมีความคิดไม่ต่างกัน

"ท่านอ๋อง อาหารนี้ เป็นของแคว้นฉิน ข้านำแม่ครัวมาด้วย อยากให้ท่านลองกิน" เทียนหนิงใบหน้ายิ้มระรื่น

สองแฝดลองกินอาหารแคว้นฉิน ใบหน้าสองพี่น้อง บ่งบอกถึงความไม่อร่อย

"ไม่เห็นอร่อยเยย" เสี่ยวเปยเอ่ยขึ้น อีกทั้งยังวางตะเกียบเสียงดัง

"ใช่ ไม่น่ากิน สู้ฝีมือท่านแม่ไม่ได้" เสี่ยวเปาจำได้ครั้งหนึ่งมารดาเคยทำเกี๊ยวให้กิน ในตอนที่อยู่เมืองจิน

แม่นมจางคิดในใจว่าแย่แล้ว สีหน้าหยางอ๋องดูมิได้ เหตุใดสองแฝดถึงเอ่ยเยี่ยงนี้

"พวกเจ้า เหตุใดถึงเสียมารยาทเพียงนี้ ต่อไปนางคือมารดาของเจ้าอีกคนในภายภาคหน้า เจ้าต้องเคารพนางถึงจะถูก"

สองแฝดไม่คิดว่าบิดาจะเอ่ยเข้าข้างคนอื่น ถึงอย่างไรพวกเขาก็ไม่ยอม พวกเขามีมารดาคนเดียวคือหลี่ซินเท่านั้น

"ไม่ ข้าไม่ยอม ข้ามีมารดาคนเดียว นางไม่ใช่" เสี่ยวเปาลุกจากเก้าอี้ ไม่สนใจคำพูดบิดา

"ข้าด้วย" เสี่ยวเปยรับมิได้

"พวกเจ้าห้าขวบแล้วยังมีนิสัยทรามเช่นนี้ ดียิ่งนัก แม่นมจางเจ้ารีบพาสองแฝดไสหัวไป ไม่มีคำสั่งจากข้า อย่าได้ออกมานอกเรือน"

"เพคะ" แม่นมจางถอนหายใจ

"ท่านอ๋องอย่าได้ลงโทษพวกเขาเลย" เทียนหนิงทำตัวเป็นคนดี ทั้งที่จริงในใจสาแก่ใจไม่น้อย ที่หยางอ๋องลงโทษเด็กเลวพวกนั้น ไม่เคารพนาง

"เสแสร้ง นางมารร้าย" เสี่ยวเปาพูด 

"รีบพาไปเดี๋ยวนี้" หยางอ๋องบันดาลโทสะยิ่งนัก แม่นมจางรีบจูงมือสองแฝดกลับเรือน สองแฝดตะโกนว่ารังเกียจหยางอ๋อง

"เจ้ามิเป็นไรนะ" หยางอ๋องเอ่ยถามนางอย่างนุ่มนวล

"ไม่เพคะ ข้ามิถือสาเด็ก" เทียนหนิงทำตัวเป็นคนดี 

"เจ้าวางใจเถอะ หากเจ้าแต่งเข้ามา สองแฝดย่อมต้องเชื่อฟังเจ้า"

เทียนหนิงได้ยินเช่นนี้ก็โล่งอก ทั้งสองทานอาหารด้วยกันอย่างมีความสุข หยางอ๋องรุดไปส่งเทียนหนิงหน้าจวน จนนางขึ้นรถม้าไปไกล เขาจึงกลับเข้ามาในเรือนหลี่ซิน

"นางเล่า" เมื่อเห็นอีอีเก็บกวาดพื้นที่เต็มไปด้วยสิ่งของที่แตกหัก

"พระชายาออกไปด้านนอกเพคะ" ออกไปด้านนอก ทั้งที่หิมะเพิ่งจะหยุดตก

หยางอ๋องรีบสาวเท้าออกไปตามหาหลี่ซิน นางจะอยู่ในสวนดอกไม้

หลี่ซินนั่งพิงต้นอวี้หลัน สายตามองท้องฟ้า หิมะหยุดตกแล้ว แต่ทว่าบรรยากาศยังหนาวเย็น นางดื่มสุราเยอะพอสมควร ทำให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นมาบ้าง

"ข้าต้องมาอยู่ในโลกใบนี้ หาทางกลับบ้านไม่ได้ ข้าเหนื่อย คิดถึงเพื่อน ๆ ที่โรงพยาบาล อยากกลับไปใช้ชีวิตในโลกใบเดิม"

หยางอ๋องได้ยินเข้า นางวิปลาสไปแล้วรึ 

"หลี่ซิน เจ้าเมามากแล้ว ข้าจะพาเจ้ากลับเรือน" ชายหนุ่มรีบอุ้มนาง กลัวนางโดนไอเย็นจะไม่สบาย มุ่งหน้าเข้ามาในเรือน อีอีรู้ความรีบปิดประตูทันที

"เจ้าคนเลว ปล่อยข้านะ" นางเมาจนฝันไป เจ้าคนเลวควรจะอยู่กับองค์หญิงหน้าเต้าหู้มิใช่รึ

หยางอ๋องเขารู้ดี เขาผิด กระนั้นเลยไม่เถียงนาง ให้นางตบหน้าจนหนำใจ หลี่ซินตบหยางอ๋องจนรู้สึกมือชาไปหมด เหตุใดเขาไม่ตอบโต้เล่า

"พอใจรึยัง"

อ้วก!!!

นางอาเจียนใส่หน้าหยางอ๋องแล้วสลบลงไปกับเตียง หยางอ๋องทั้งเหม็นทั้งอาเจียน "หลี่ซิน!!! สตรีสมควรตาย"