40

          "เอาล่ะ อย่าได้ถือสาหาความกับเด็กเลยองค์หญิง" ชิงไทเฮาพลันตรัสขึ้น เทียนหนิงต้องรักษาภาพพจน์ไว้ นางลืมไปได้อย่างไร

"เพคะ หม่อมฉันไม่ว่าหรอก" เทียนหนิงเอ่ยอย่างยิ้ม ๆ นางได้ยินมาว่า สองแฝดเป็นบุตรของหยางอ๋อง ใช่สินางจะต้องทำดีกับสองคนนี้ 

"ดียิ่งนัก" ชิงไทเฮาพอใจไม่น้อย ที่ได้ฟังเทียนหนิงเอ่ยเยี่ยงนี้ ไม่ถือความกับสองแฝด หลี่ซินพลันโล่งอก

"หม่อมฉันขอตัวกลับก่อนเพคะ" เทียนหนิงรีบสาวเท้าออกไปในใจก่อนด่าสองแฝด อย่าให้นางได้แต่งเข้าไปในจวนอ๋องแล้วกัน นางจะจัดการสองแฝดอย่างแน่นอน

หลี่ซินให้แม่นมจางพาสองแฝดไปล้างมือ ในสมองของนางยังขบคิดเรื่องหยางอ๋องจะต้องอภิเษกกับเทียนหนิง

"เจ้ามิต้องกังวลหรอกนะ แม้หยางอ๋องจะแต่งกับนาง แต่เขาก็ยังจะดีกับเจ้า" พระนางทราบดี

 หยางอ๋องคงมิอาจหลีกเลี่ยงเรื่องอภิเษกกับเทียนหนิงได้ ชิงไทเฮารู้เลยว่า หลี่ซินต้องเสียใจ แต่นางไม่แสดงออกมา จะทำอย่างไรได้เล่า เป็นองค์ชายต้องทำเพื่อบ้านเมือง 

หลี่ซินขบคิดในใจ ในระหว่างที่นั่งรถม้ากลับมาที่จวน ในสมองของนาง ได้ยินแต่เทียนหนิงพูดซ้ำ ๆ ว่าจะแต่งเข้าจวนอ๋อง 

หยางอ๋องต้องรับผิดชอบภาระอันยิ่งใหญ่ นางลืมไปเลยว่าบุรุษยุคโบราณ ไม่เหมือนยุคปัจจุบันที่ครองคู่ผัวเดียว เมียเดียว

ยุคโบราณอนุสี่ภรรยาสาม อีกทั้งสะใภ้ต้องปรนนิบัติครอบครัวสามีอีกต่างหาก นางโง่เอง ในโลกใบนี้ เขามิอาจมีนางได้แค่คนเดียว

นางข้ามภพมาที่แห่งนี้ เพื่ออันใด ในตอนแรกเพื่อให้มีชีวิตรอด เมื่อรู้ว่าเขาวางยาภรรยาตัวจริงที่ยังไม่เข้าหอตายไปแล้ว หลี่ซินนึกหวาดกลัว กลัวเขาสังหารนางตายอีก

กระนั้นนางตั้งใจประพฤติตัวใหม่ เป็นคนดีต่อทุกคน และรักสองแฝดให้เหมือนบุตรตัวเอง อีกทั้งในตอนนั้น เขาก็ไม่ได้สนใจนาง นางก็ไม่ได้รักเขาเช่นกัน ถ้าเขาจะรักรับใครเป็นอนุนางไม่ว่า

แต่ยามนี้ เขาบอกเขาจะรักนาง ดูแลนาง อีกทั้งมีนางเพียงคนเดียว นางให้โอกาสเพียงเพราะเขาเคยช่วยนางจากงู อีกทั้งเขาสุภาพ ไม่ล่วงเกินนาง แต่พอกลับมาถึงเมืองหลวง จัดการเรื่องนายอำเภอฟูเหิง ต้องมาพบว่า คนแคว้นฉินมาเจริญสัมพันธไมตรี อีกทั้งหยางอ๋องต้องแต่งงานกับองค์หญิงเทียนหนิงในครั้งนี้ ทำให้หลี่ซินต้องทบทวนใหม่เสียแล้วว่า นางจะอยู่กับเขา หรือจะจากไป

ห้องทรงพระอักษรยามนี้ 

หยางอ๋องออกจาค่ายทหารมาเข้าเฝ้าพระบิดา ตัวเขายังไม่รู้ตัวว่าจะต้องอภิเษกเชื่อมสัมพันธไมตรี

"เสด็จพ่อ กระหม่อมจะกลับเมืองจินในวันพรุ่ง เรื่องนายอำเภอฟูเหิงจบลงแล้ว" หยางอ๋องเอ่ยอย่างเนิบช้า

"เจ้าจะกลับได้อย่างไร  ในเมื่องรัชทายาทแคว้นฉินมาเจริญไมตรีด้วยในครั้งนี้ อีกทั้งเจ้าต้องอภิเษกสมรสกับองค์หญิงเทียนหนิง"

หยางอ๋องมองพระบิดา นี่มันเรื่องบ้าอันใด เหตุใดต้องเป็นเขาที่ต้องอภิเษกกับสตรีนางนั้น

"เสด็จพ่อ ในชีวิตนี้ลูกต้องการเพียงหลี่ซิน มิสามารถแต่งกับคนอื่นได้" หยางอ๋องให้สัญญากับหลี่ซินแล้ว เขารักนางมากอีกทั้งไม่อาจกลับคำได้ ที่ให้ไว้กับนาง 

"นางร้ายเยี่ยงหลี่ซินเอาอันใดให้เจ้ากิน เจ้าถึงเห็นสตรีสำคัญกว่าใต้หล้า" ฉู่เฟิงหัวเสียอย่างมาก เมื่อหยางอ๋องปฏิเสธการแต่งงานในครั้งนี้ อาจจะเสียงานใหญ่

"เสด็จพ่อ ลูกมิอาจแต่งงานกับเทียนหนิงได้" หยางอ๋องถึงกับคุกเข่าให้พระบิดา 

หวังกงกงแอบฟังอยู่หน้าประตู เหตุใดยามนี้ หยางอ๋องไม่ฟังความของฝ่าบาทบ้าง กระนั้นได้ยินเสียงสิ่งของบางอย่างแตกกระจาย พร้อมทั้งเสียงด่าทอหยางอ๋องไม่เหลือชิ้นดี...

จวนหยางอ๋อง

หลี่ซินในยามนี้ นางนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ยามพลบค่ำหิมะยังตกไม่หยุด สมองของนางคิดแต่เรื่องหยางอ๋องแต่งงานกับเทียนหนิง

น้ำชาชั้นดี กลิ่นหอมอลอวลทั่วเรือน ปากงามอวบอิ่มเป่าจอกน้ำชาเป็นไอระเหยขึ้นมา จากนั้นค่อย ๆ จิบอย่างช้า ๆ ให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายดียิ่งนัก

หยางอ๋องสาวเท้าเข้ามาอย่างเนิบช้า 

"ท่านอ๋อง ดื่มชารึไม่เจ้าคะ" นางชวนเขาทั้งที่อยากจะถามเรื่องนั้นใจจะขาด

หยางอ๋องนั่งลงฝั่งตรงข้าม ในใจรู้สึกเจ็บปวดที่ต้องผิดคำพูดต่อนาง 

ใบหน้างามระบายไปด้วยรอยยิ้ม นางรินน้ำชาให้เขา

"ขอบใจเจ้ายิ่งนัก" หยางอ๋องยกจอกน้ำชาเป่าแล้วจิบอย่างช้า ๆ เขาจะเริ่มบอกนางยังไงไม่ให้เสียใจ

"ท่านอ๋อง ท่านจะแต่งกับองค์หญิงต่างแคว้นจริงรึ" คำถามนี้ นางถามก่อนเลย เพราะมันคาใจยิ่งนัก 

"หลี่ซิน ข้าขอโทษ"

มืองามสะบัดใส่หน้าหยางอ๋องอย่างแรง เขาเจ็บที่ใบหน้า แต่นางเจ็บที่หัวใจ ราวกับมีมีดมากรีดลงบนใจนาง 

นางไม่น่าให้โอกาสเขาเลย สุดท้ายเขาก็ทำไม่ได้ 

หยางอ๋องต้องทำตามพระบิดารับสั่ง ใต้หล้า ประชาชนย่อมสำคัญกว่าความรัก บ้านเมืองต้องมาก่อน เขาเลือกใต้หล้าอำนาจ 

"หย่าให้ข้าเถอะ" ทางเดียวเท่านั้น นางมิอาจใช้สามีร่วมกับบุรุษอื่นได้

การหย่าเท่านั้นถือว่าคือทางออกที่ดีสำหรับทุกฝ่าย

จะหย่าได้อย่างไร ในเมื่อนางได้หัวใจเขาแล้ว เขามิอาจปล่อยมือนางได้

"ข้าขอโทษ"

"ข้าไม่ต้องการคำขอโทษ ข้าต้องการหย่า ถ้าท่านไม่หย่า ข้าจะขอร้องชิงไทเฮาเอง ข้ามีป้ายทองคำ"

ป้ายทองคำอันนั้น ที่ไทเฮาประทานให้นางเมื่อเดือนก่อน ที่นางรักษาชิงไทเฮาได้ พระนางตรัสว่า มีป้ายทองคำแล้วจะขอเรื่องใดก็ได้ ช่างเหมาะเจาะเหลือเกิน