60

ป้ายทองคำ

        ถังลีกับหนิงอ๋องกลับมาถึงจวน ถังลีคิดว่ามีบางอย่างที่นางจะต้องบอกให้หนิงอ๋องทรงทราบ

"ท่านอ๋องไท่ชางหวงโดนคนรอบข้างวางยาพิษ เพื่อให้เป็นอัมพาต มิใช่ป่วยโดยธรรมชาติ" ถังลีตัดสินใจบอกความจริงกับเขา อย่างน้อยต้องหาเบื้องหลังตัวการใหญ่ 

"พิษวิหคแน่นิ่งที่ไท่ชางหวงได้รับ" หนิงอ๋องกำลังครุ่นคิดผู้ใดกันที่กล้าวางยาเสด็จปู่

"ท่านอ๋องเย็นนี้หลังจากที่ท่านอาบน้ำข้าจะพาท่านหัดเดิน" ถังลีมองหนิงอ๋องที่เงยหน้าขึ้นสบตานาง

"วันนี้รบกวนเจ้าแล้วจริง ๆ" นางมองหนิงอ๋องยิ้มให้นาง เจ้าบ้านี่เวลายิ้มก็หล่อเหมือนกันนะ ถังลีคิดในใจ

"ท่านอ๋องกับพระชายายามนี้เกากงกงถือราชโองการมาที่ลานเรือนแล้วขอรับ" บ่าวชายเข้ามารายงาน ถังลีกับหนิงอ๋องพอจะรู้ว่าราชโองการอะไรทั้งสองจึงออกไปรับราชโองการ

คนในจวนหนิงอ๋องนับห้าสิบคน เจ้านายกับบ่าวไพร่ นั่งคุกเข่ามองเกากงกงอ่านราชโองการ

"ชายาเอกหนิงอ๋องเป็นคนกตัญญูต่อแผ่นดินรักษาอาการไท่ชางหวงได้ ฝ่าบาททรงมอบป้ายทองคำ อีกทั้งป้ายเชิดชูเกียรติหญิงงามแผ่นดินต้าโจว เงินรางวัล 10000 ตำลึงทอง จบราชโองการ" ถังลีรับราชโองการกับเกากงกงทันที

เกากงกงแสดงความยินดีกับชายาเอกหนิงอ๋องอย่างมาก พูดคุยได้ไม่นานถังลียัดเงินก้อนให้ขันทีเป็นการขอบคุณ ด้านถังลีนอนนับเงินอย่างมีความสุข 

จวนคังอ๋องยามนี้ 

ถังเหมยโดนคังอ๋องจับแก้ผ้าในเรือน ร่างกายของนางเต็มไปด้วยบาดแผล

"คังอ๋อง ท่านบ้าไปแล้ว เหตุใดทำกับข้าเช่นนี้" ถังเหมยหวาดกลัวนิ่งนัก แส้ฟาดไปที่รอยแผลเก่าของนาง

"ข้าบอกเจ้าแล้ว ว่าอย่างยุ่งกับถังลี เจ้าไม่เชื่อข้าก็โดนเช่นนี้" ถังเหมยโดนจับด้านหลัง จากนั้นคังอ๋องพลันตะครุบนาง 

ถังเหมยร้องอย่างเสียงหลงเมื่อของแหลมใหญ่เข้าที่ก้นของนาง ถังเหมยไม่คิดว่าคนที่นางแต่งงานด้วยจะต่ำช้าเพียงนี้...

ในคืนนั้นหลังจากที่หนิงอ๋องอาบน้ำยาเสร็จ ถังลีตั้งใจจะพาเขาเดิน ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้รถเข็น ใช้ไม้เท้าประคอง ถังลีค่อย ๆ เดินไปพร้อมกับเขา รอยยิ้มของนางทำให้เขามีกำลังใจจะอยู่ต่อ

ถังลีคิดว่าหากเจ้าหมอนี่เดินได้ นางอาจจะขอหย่าอย่างเร็วไว เพื่อที่จะกลับไปโลกปัจจุบันของนาง การอยู่ที่แห่งนี้มันช่างทำให้นางคิดถึงโลก 2000 ปีจริง ๆ

หนิงอ๋องค่อย ๆ เดิน แต่ทว่าเขารู้สึกปวดขาขึ้นมาเซไปทางถังลีแล้วล้มทับนาง

ปากของเขาจุมพิตที่ปากนางพอดี บ่าวของทั้งสองคนถึงกับตกใจ 

"เค่อจ้าวมาประคองข้าออกจากพระชายา" หนิงอ๋องเสียงสั่นแล้วหน้าแดง ถังลีก็เช่นกัน นางรีบขอตัวกลับเรือนทันที

ฤดูหนาวยังอยู่ หิมะยังคงตกต่อเนื่องเรื่อย ๆ ถังลีมองเงินในหีบสีแดง หลายวันมานี้ยอดขายของร้านหอเครื่องประดิษฐ์ขายดีอย่างมาก ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว ยอดขายของเดือนนี้ 100000 ตำลึงทอง นางรวยแล้วจริง ๆ ใบหน้างามระบายไปด้วยรอยยิ้ม

อีกทั้งอาการป่วยของหนิงอ๋องหนึ่งเดือนมานี้เขาดีขึ้นอย่างมาก ดูท่าแล้วนางคงไม่ต้องรอถึงสามเดือนกระมัง ถังลียิ้มอย่างมีความสุข

 มีเงินหลายแสนตำลึงอีกทั้งเป็นเจ้าของเครื่องประดิษฐ์ ชาตินี้ทั้งชาติก็ใช้ไม่หมด 

ทางด้านหนิงอ๋องที่ลุกขึ้นจากรถเข็นเดินได้เป็นปกติในจวนหนิงอ๋องมีเพียงเค่อจ้าวเท่านั้นที่รู้ว่าเจ้านายของเขาหายเป็นปกติแล้ว

"ขอแสดงความยินดีกับท่านด้วย" เค่อจ้าวดูมีความสุขกว่าผู้เป็นนายเสียอีก เพราะสามปีมานี้หนิงอ๋องต้องทุกทรมานอย่างหนักจริง ๆ แคว้นฉู่รอวันที่หนิงอ๋องกลับไปแก้แค้นได้เลย

หนิงอ๋องคิดว่าตอนนี้หากเขาบอกว่าหายดี ถังลีจะไปจากเขา เขามิอาจปล่อยนางไปได้

"เค่อจ้าวเรื่องนี้เจ้าอย่าได้บอกนางเป็นอันขาด ว่าข้าหายดีแล้ว ข้ายังไม่อยากหย่ากับนาง"

 เค่อจ้าวรู้สึกตกใจกับสิ่งที่หนิงอ๋องพูดมา หนิงอ๋องจะไม่ยอมหย่าอย่างนั้นรึ หรือว่านายท่านจะตกหลุมรักพระชายาเข้าให้แล้ว 

"ขอรับ" 

"ดี"

นางตั้งใจรักษาเขาให้หายแสดงว่านางมีใจให้กับเขาแล้ว อีกทั้งนางก็ไม่ได้ติดต่อกับจวนราชครูถังหยวน การหย่ากับสตรีมิเท่ากับว่าเขาผลักนางไปตายอย่างนั้นรึ ฉินเหยาต้องประวิงเวลาออกไปก่อน เขามิอาจปล่อยนางไปได้จริง ๆ 

ถังลีกำลังเพลิดเพลินกับการกินหม้อไฟอยู่เลย กระนั้นนางต้องวางตะเกียบอย่างหัวเสีย

เพราะมีบ่าวมารายงานว่า หนิงอ๋องกระอักเลือด อีกทั้งเดินไม่ได้

ถังลีจับชีพจรเขาอีกทั้งใบหน้าของเขามีเลือดฝาดอย่างมาก มิใช่หายเป็นปกติแล้วรึ เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้

"ทำไมเขาถึงกระอักเลือด" ถังลีถามเค่อจ้าวอย่างสงสัย

"พระชายาข้าก็ไม่ทราบขอรับ"

"ไปต้มยาคางคกให้ท่านอ๋อง" นางจะให้เขากินคางคกจนกว่าจะตายรึอย่างไร หนิงอ๋องคิดในใจ หากเป็นเช่นนั้นเขาได้ตายพอดี ช่างน่าเบื่อหน่ายยิ่งนัก

แคก !!!

หนิงอ๋องลืมตาขึ้นมาแล้วกุมมือถังลีไว้ 

"อาลี ข้ารู้สึกหายใจไม่ออก เจ้าอย่าไปจากข้าเลยนะ" เจ้าคนเจ้าเล่ห์นี่รู้จักใช้สายตาออดอ้อนนางด้วย

"โอ๋ ๆ เด็กดี เจ้าดื่มยาคางคกข้าก็จะไม่ทิ้งเจ้านะ" ถังลีลูบศีรษะเขาราวกับสุนัขตัวโปรดจริง ๆ หนิงอ๋องคิดว่าโชคดีแล้วที่เค่อจ้าวไปเคี่ยวยามิเช่นนั้นคงเห็นสภาพที่ทุเรศของเขา...