งานเลี้ยงฉลองที่ไท่ชางหวงหายป่วย
หลายวันมานี้ถังลียุ่งกับการดูแลหนิงอ๋องอย่างมาก เช้าสายบ่ายเย็นจนนางมิได้ทำธุระส่วนตัว นางเพิ่งจะได้กลับมาที่เรือนของนาง
"เสี่ยวจูหากคนของหนิงอ๋อง เจ้าบอกเลยนะ ว่าข้าไม่ว่างข้าจะพักผ่อน" ถังลีสั่งสาวใช้แล้วกระโดดขึ้นเตียงนอน นางเหนื่อยล้ายิ่งนัก ไม่คิดเลยว่าหนิงอ๋องตัวติดกันกับนางยิ่งกว่าปลิงเสียอีก
"พระชายาคนของหนิงอ๋องนำผ้ามาส่งเจ้าค่ะวันพรุ่งมีงานเลี้ยงในวันหลวงเจ้าค่ะ"
"เจ้านำไปเก็บไว้ก่อน" ถังลีพลันนึกคิดเหตุใดหนิงอ๋องถึงได้รู้สัดส่วนของนาง
หลายวันมานี้หนิงอ๋องกล้ากินเต้าหู้ของนาง เจ้าคนลามก...
หิมะยังคงตกปรอย ๆ ถังลีในอาภรณ์ชุดสีฟ้าปักด้วยดิ้นทองคำ ทำผมก้นหอยปักด้วยปิ่นอย่างงดงาม สองนายบ่าวมุ่งหน้ามาที่หน้าจวน พบว่าหนิงอ๋องเปิดม่านมองชายารัก
"เร็วเข้าประเดี๋ยวหิมะจะตกแรงรีบขึ้นรถม้า โดนไอเย็นเจ้าจะไม่สบายเอาได้" ถังลีขึ้นมาในรถม้ามองเขาอย่างไม่พอใจ
เหตุใดเขาถึงได้ชอบท่าทางของนางโดยเฉพาะปากคว่ำ หน้าหงิก มันน่ารักเสียจริง หลายวันนี้ที่นางอยู่กับเขา หนิงอ๋องมีความสุขอย่างมาก
รถม้าเคลื่อนตัวมาถึงวังหลวง หลงกงกงออกมาต้อนรับหนิงอ๋องกับถังลีโดยเฉพาะ
"คารวะหนิงอ๋องกับพระชายา ไท่ชางหวงให้บ่าวออกมาต้อนรับพวกท่านทั้งสอง" หลงกงกงเป็นคนของไท่ชางหวง
ทำให้เหล่าที่เพิ่งลงจากรถม้าเห็นภาพเหตุการณ์นั้นนึกอิจฉายิ่งนัก หากไท่ชางหวงทรงเอ็นดูหนิงอ๋องขึ้นมาฉินเทียนที่เป็นรัชทายาทใกล้ตาย คนที่จะเป็นรัชทายาทจากฉินเทียนคงหนีไม่พ้นหนิงอ๋องเป็นแน่แท้ คังอ๋องกับชางอ๋องต่างสบตากัน ถังเหมยกับจ้าวเฟยต่างเดินตามหลังสวามีพวกนางอย่างเงียบ ๆ
ภายในงานเลี้ยงฉลองเหล่าขุนนางกับครอบครัวต่างได้มาร่วมงานเลี้ยงในครั้งนี้ด้วย
หนิงอ๋องต้องตามหลงกงกงไปพบกับไท่ชางหวง ส่วนถังลีนางกำนัลพาเข้ามาในงานด้านในแล้ว สาวงามต่างออกมาร่ายรำ
ทุกสายตาต่างมองถังลีที่ที่ยามนี้ได้เป็นคนโปรดของไท่ชางหวง เหล่าฮูหยินคิดว่านับแต่นี้คงต้องผูกสัมพันธ์กับชายาเอกหนิงอ๋องเอาไว้แล้วกระมัง
ไม่นานนักชายาเอกรัชทายาทอย่างมู่หรงก็พลันสาวเท้าเข้ามาเหล่าขุนนางต่างให้ความเคารพนาง นางเข้ามาในนั่งข้างโต๊ะของถังลี
"น้องสะใภ้มานานรึยัง" มู่หรงรักถังลีเหมือนน้องสาวคนหนึ่งจริง ๆ
"ไม่นานเจ้าค่ะพี่หญิง" ถังลีก็นับถือชายารัชทายาทเป็นพี่สาวคนหนึ่งเหมือนกัน ทำให้ทั้งสองชายาอย่างถังเหมยกับจ้าวเฟยต่างอิจฉาสองคนนั้นนัก
งานเลี้ยงในวันนี้ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ ฮ่องเต้ ฮองเฮา เซี่ยกุ้ยเฟย อ้ายเต๋อเฟย เข้ามาในงานเลี้ยงข้าราชบริพารต่างถวายการคำนับ ฉินตี้ต่างสั่งให้ทุกคนไม่ต้องมากพิธี
ไม่นานนักสวีไทเฮาก็เสด็จมาพร้อมหลานรักอย่างฮวาหรง พระนางมองเหล่าขุนนางและครอบครัวทำความเคารพพระนาง ใบหน้าพระนางนั้นยิ้มอย่างเนือง ๆ
"วันนี้วันดีที่ไท่ชางหวงหายจากอาการป่วยแล้ว เราอยากจะมอบของรางวัลให้ชายาเอกหนิงอ๋องที่ทรงช่วยไท่ชางหวงไว้" พระนางยิ้มแล้วหันไปทางถังลี ทุกสายตาต่างมองถังลีด้วยความอิจฉา
"พระชายาเอกหนิงอ๋องมารับของรางวัลกับไทเฮา" นางกำนัลตะโกนเรียกถังลี
ถังลีสาวเท้ามารับของรางวัลกับมือสวีไทเฮา พบว่าเป็นปิ่นมุกราตรีที่งดงามเป็นของบรรณาการจากทะเลตงไห่ ทุกคนต่างมองปิ่นในมือของถังลีด้วยความอิจฉา
"ขอบพระทัยเพคะ" ถังลีกลับเข้าไปนั่งที่ ฮวาหรงนั่งไม่ใกล้จากท่านยายของนางนักใบหน้างามระบายไปด้วยรอยยิ้มราวกับว่ามีแผนร้ายอะไรบางอย่าง ถังลีกับมู่หรงต่างมองหาสามีของพวกนาง พวกเขาไปเข้าเฝ้าไท่ชางหวงยังไม่กลับเข้ามาในงานเลี้ยงอีกจนกระทั่งงานเลี้ยงช่วงเช้าผ่านไปยามเที่ยงจึงพักผ่อนตามอัธยาศัยได้
ถังลีกับมู่หรงจึงออกมาเดินเล่นในอุทยานหลวงกับคุณหนูคนอื่น ๆ ส่วนฮูหยินกับเหล่าสนมไปสวนอีกด้านหนึ่ง
"เจ้าคิดว่าเป็นน้องสาวของชายาเอกรัชทายาทจะทำเช่นนี้ได้รึ" ภายในศาลาเกิดการทะเลาะกัน
"ข้าไม่ได้ตั้งใจ" มู่เซียนน้องสาวมู่หรงที่ถือถาดผลไม้แล้วสะดุดล้ม ผลไม้ไปโดนชุดของคุณใหญ่เมิ่งอีอีบุตรสาวอัครเสนาบดีเมิ่งฉี
"เจ้าตั้งใจที่จะทำให้พี่หญิงของข้าอับอาย" เมิ่งอ้ายลูกอนุไม่ยอมให้พี่สาวเสียเปรียบเป็นอันขาด
"เกิดอะไรขึ้น" มู่หรงกับถังลีเข้ามาในศาลาพร้อมคนอื่น ๆ มู่เซียนเห็นพี่สางเข้ามานางก็ดีใจแล้ว
"ชายารัชทายาทน้องสาวของท่านทำชุดของข้าเลอะ นางจงใจทำให้ข้าอับอายไม่ทราบว่า ท่านจะให้นางชดใช้ยังไง" เมิ่งอีอีนางชอบรัชทายาทเป็นทุนเดิมอยู่แล้วนึกอย่างให้สองพี่น้องสกุลมู่หรงอับอาย วันนี้นางต้องให้สกุลมู่อับอายในงานให้ได้
"พี่หญิงข้าขอโทษพวกนางไปแล้ว" ถังลียืนกอดอกมองสองพี่น้องสกุลเมิ่ง
"น้องสาวข้าก็ขอโทษไปแล้ว พวกเจ้าก็อภัยให้นางเถอะ ข้าจะให้บ่าวพาเจ้าไปเปลี่ยนชุดที่ตำหนักรับรอง" มู่หรงแสดงความมีน้ำใจอย่างมาก แต่น่าเสียดายที่สองพี่น้องสกุลเมิ่งตาบอด
นี่มันอาวุธอันใดกัน แน่นอนว่านี่คือปืนสั้นที่มาจากห้องวิเศษของถังลี ถังลีมอบปืนสั้นนับพันกระบอกให้แม่ทัพเซี่ยท่านตาของหนิงอ๋องให้ไปรบกับองค์ชายรองตงเปยแล้ว"เจ้า...""ข้าได้มอบให้ท่านแม่ทัพเซี่ยแล้ว เกรงว่าองค์ชายรองตงเปยต้องแพ้กลับไป อีกทั้งยังคงต้องโดนประหาร" สวีไทเฮาอุตส่าห์วางแผนมาหลายปี มาล่มจมเพราะนังแพศยาน้อยนี่"สวีไทเฮาท่านยอมรับความพ่ายแพ้เถอะ พิษในตัวรัชทายาทกับหนิงอ๋องถูกกำจัดหมดแล้ว อีกทั้งหนอนกู่หนิงอ๋องก็ไม่ได้กินเข้าไป แม่นมหงสารภาพหมดแล้ว" ถังลียิ้มอย่างสะใจว่านฮองเฮาตกใจไม่คิดว่านังแก่สารเลวกล้างวางยาพิษรัชทายาท"คนของท่านในจวนรัชทายาทถูกสังหารแล้ว" "เสด็จย่าพิษกู่อยู่ในร่างกายท่าน" หนิงอ๋องยิ้มเย็น"พวกเจ้ามันสมควรตาย" "ไท่ชางหวงโดนวางยาก็เป็นฝีมือท่าน ท่านตาของข้าโชคดีนักที่มิได้ท่านเป็นภรรยา ท่านจึงถูกส่งตัวเป็นสนม" ทุกคนกระจ่างแล้วสวีไทเฮารักนายผู้เฒ่าเซี่ยฝ่ายเดียว นางไม่ได้รักไท่ชางหวง"พวกเจ้าทำลายแผนการดี ๆ ของข้า นังสารเลวถังลีตายเสียเถอะ" สวีไทเฮานำมีดสั้นออกมาหมายจะแทงถังลี แต่ทว่าอาวุธอันใดจะไวกว่าปืนสั้นของถังลีสวีไทเฮาโดนยิงที่หน้าผากร่างบางล้มลงกั
แผนซ้อนแผน ได้ยินว่าจะมีการล่าสัตว์ช่วงนั้นสวีไทเฮาจะให้คนสังหารเปยหานแล้วโยนความผิดให้รัชทายาทต้าโจว สวีไทเฮาช่างวางแผนได้ล้ำลึกยิ่งนัก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว...เช้าของวันถัดมาในลานพระราชวังฤดูร้อนรัชทายาทตงเปยแม้จะเสียใจแค่ไหน แต่เขาก็ต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงล่าสัตว์ในครั้งนี้ถังลีกับหนิงอ๋องสบตากัน รัชทายาทตงเปยควงม้าตามหลังรัชทายาทต้าโจวเข้าไปในป่าด้านในสวีไทเฮาที่พักในตำหนักใหญ่จิบน้ำชาอย่างสบายใจ พระนางกำลังรอฟังข่าวดี "บอกให้เมิ่งฉีจัดการได้" นางกำนัลรับคำของสวีไทเฮา วันนี้จะเป็นวันตายของรัชทายาทตงเปยและคนรับกรรมคือรัชทายาทต้าโจว เขาไม่ใช่สายเลือดโดยตรงของนางกระนั้นนางจึงไม่สนใจอะไรทั้งนั้น...เปยหานกับฉินเทียนต่างแยกกันเพื่อล่าสัตว์ เปยหานมาป่าด้านหนึ่งในหัวสมองหวนคิดแต่คำของชายาเอกหนิงอ๋องและหนิงอ๋องเท่านั้นตุบ !!!ร่างของเปยหานล่วงจากหลังม้ามีธนูปักที่กลางอกเลือดไหลออกจากอกดวงตาเบิกกว้าง"แย่แล้วรัชทายาทต้าโจวสังหารรัชทายาทตงเปย" เสียงคนตะโกนขึ้นดังลั่นในป่าทางด้านฉินตี้กับเหล่าสนมและฮองเฮาที่กำลังสำราญอยู่กับการรายรำของเหล่าสาวงามได้ยินมาว่าร้ชทายาทตงเปยสิ้น
พระราชวังฤดูร้อน คังอ๋องกินข้าวเย็นกับอนุและชายารองที่ห้องโถงใหญ่ของเขา การเข้าเฝ้าสวีไทเฮาในครั้งนี้ ทำให้เขาได้ข้อคิดหลาย ๆ อย่างหากอยากจะเป็นใหญ่ควรเชื่อฟังสวีไทเฮา อีกไม่นานรัชทายาทก็จะตายแล้ว คังอ๋องจึงเอาใจฮวาหรงแม้เขาจะรังเกียจนางก็ตามอีกทั้งเอาใจเปยหรันด้วยเช่นกัน เนื่องจากว่าองค์รัชทายาทเปยหานย่อมต้องขึ้นเป็นฮ่องเต้ในการข้างหน้า เขาจะละเลยสองคนนี้ไปมิได้ ส่วนถังเหมยค่อยชดเชยให้นางทีหลัง ส่วนถังลีถึงอย่างไรเขาก็จะแย่งมาจากหนิงอ๋องหลังจากที่เขาได้แผ่นดินต้าโจวเปยหรันมองคังอ๋องนางจะฝากชีวิตนี้ไว้กับเขาได้จริงหรือไหนจะมีฮวาหรงหลานสาวสวีไทเฮาอีก ฮวาหรงในยามนี้นางขอเพียงคังอ๋องจริงใจต่อนาง นางย่อมตอบแทนเขา ทั้งสามกินข้าวเย็นอย่างมีความสุข...งานพระราชวังฤดูร้อนก็มาถึงแล้วเหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ต่างออกเดินทางมุ่งหน้าสู่เมืองโจว รถม้ายาวเหยียดเต็มท้องถนนมุ่งออกสู่ประตูเมือง"ชายารักการไปพระราชวังฤดูร้อนในครั้งนี้ เจ้าต้องระวังตัวไว้" หนิงอ๋องเกรงว่าสวีไทเฮาต้องมีแผนร้ายอะไรสักอย่าง"เจ้าค่ะ" คนอย่างนางเตรียมรับมือไว้ทุกสถานการณ์อยู่แล้วมิต้องห่วงนางแม้แต่น้อย ใช้เวลาทั
รัชทายาทตงเปยไม่ตาย ความนี้ทรายไปถึงฮวาหรงใบหน้างามระบายด้วยรอยยิ้มด้วยความดีใจ สุดท้ายแล้วคังอ๋องก็ทำพิธีไม่สำเร็จช่างน่าขันสิ้นดีในคืนเข้าหอเปยหรันได้แต่นอนเฝ้าเจ้าบ่าวของนาง ช่างน่าเจ็บใจนัก เช้าวันถัดมาถังลีนึกสมน้ำหน้าคังอ๋องเสียจริงที่ได้แต่สตรีทั้งสองนาง ถังลีมาที่หอประดิษฐ์นั่งนับเงินอย่างมีความสุขข่าวของคังอ๋องเป็นลมดังไปทั่วต้าโจวจริง ๆ ถังลีกับบ่าวเดินไปทางไหนก็ได้ยินแต่คนนินทาเรื่องนี้ถังเหมยนั่งบนเก้าอี้ไม้จันทน์หอมสั่งให้บ่าวไปเรียกชายารองและอนุมายกน้ำชาให้นาง เนื่องจากนางคือชายาเอกคังอ๋องสองคนนี้ต้องให้ความเคารพแก่นางสายตาพลันมองไปที่ประตูเมื่อไรนังแพศยาทั้งสองคนจะเข้ามาเสียที ฮวาหรงกับเสี่ยวเถาพลันสาวเท้าเข้ามาถังเหมยมองไปที่ชุดฮวาหรงเป็นสีแดงอย่างงดงามปักด้วยดิ้นทองอย่างดี แน่นอนว่าชุดนี้สวีไทเฮาเป็นคนมอบให้หลานรักเองกับมือ ถังเหมยใบหน้าแดงก่ำ "เป็นอนุยังกล้าใส่ชุดสีแดงเทียบชายาเอกอีกรึ ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเสียจริง" ฮวาหรงยิ้มเย็นหลังฟังคำพูดของถังเหมย"เหตุใดข้าจะสวมมิได้ ข้าเป็นถึงหลานสาวสวีไทเฮา เจ้าก็แค่ลูกขุนนางระดับล่างที่บังเอิญโชคดีได้แ
เจ้าบ่าวเป็นลมในงาน หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ก็น่าสงสารแม่นมหงอยู่เหมือนกันถังลีกับมู่หรงมีความคิดเดียวกัน ต่างจากบุรุษทั้งสองอย่างรัชทายาทกับหนิงอ๋องนักต้องสังหารคนทรยศเท่านั้น"บ่าวผิดไปแล้วเจ้าคะ บ่าวผิดไปแล้ว" แม่นมหงตัวสั่นเทิ้ม "แม่นมหงหากเจ้าอยากมีชีวิตรอดจงเป็นหมากให้ข้าต่อกรกับนาง นางสั่งไว้อย่างไรบ้างหลังจากที่วางหนอนกู่ในตัวข้า" หนิงอ๋องอยากรู้ว่าแม่นมหงจะซื่อสัตว์ต่อเขารึไม่ รัชทายาทไม่คิดว่าเสด็จย่าจะชั่วช้ามากแม่นมหงตัดสินใจเล่าให้หนิงอ๋องฟัง หลังจากหนึ่งเดือนผ่านไปหนิงอ๋องจะกลายเป็นคนสติหลุดอีกทั้งจะเชื่อฟังคำสั่งของพระนาง หนิงอ๋องยิ้มเย็นขึ้นมา"เอาล่ะ แม่นมหงนับจากนี้ เจ้าได้จงทำตัวตามปกติ เจ้าไปรายงานนางว่าข้านั้นได้กินหนอนแล้ว หากเจ้าไม่ซื่อสัตว์อย่าหาว่าข้าไม่เตือน" แม่นมหงกับเสี่ยวฮวาอิงโขกศีรษะให้หนิงอ๋อง จากนั้นให้องครักษ์เงาแอบตามแม่นมหงไป"เค่อจ้าวอีกประเดี๋ยวเจ้าไปที่ตำหนักของสวีไทเฮาหานางเอาหนอนพิษใส่ในน้ำให้นางดื่ม หากมิสำเร็จมิต้องกลับมา" เค่อจ้าวรับคำสั่งของเจ้านาย ถังลีมองหนิงอ๋องที่ใบหน้าเขียวด้วยความโกรธ นางกุมมือเขาไว้ รัชทายาทกับชายากลับจวนไปแ
แต่งชายารองสองคน ทั้งสามคนแต่งกายเรียบร้อยแล่วนั่งคุกเข่าในห้องทรงอักษร ฉินตี้อยากจะตบคังอ๋องยิ่งนัก เหตุใดเป็นคนสารเลวเช่นนี้เปยหานอยากจะเอามีดแทงคังอ๋องให้ตาย ถังเหมยเป็นลมถูกหามกลับจวนไปก่อนหน้านี้แล้ว ในห้องมีเพียง สวีไทเฮา เปยหาน เต๋อเฟย ฉินตี้ ที่กำลังพิพากษาทั้งสามคนอยู่ฮวาหรงไม่คิดว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้พอฮวาหรงเข้ามาในเรือนรับรองคังอ๋องก็จุมพิตนางอย่างเร่าร้อน แน่นอนว่าในห้องมีกำยานจุดอยู่บัดนี้นางให้เสี่ยวเมาจัดการนำไปทิ้งแล้ว แต่ที่น่าแปลกคือนังเปยหรันมาได้อย่างไรเปยหรันนั้นใช้กำปั้นทุบท้ายทอยของฮวาหรงจนสลบไป จากนั้นนางก็บรรเลงเพลงรักกับคังอ๋องต่อ เหตุใดทุกอย่างจึงเป็นเช่นนี้ นางอยากได้หนิงอ๋องมิใช่คังอ๋องสองสตรีต่างคิดเช่นเดียวกันคนที่เจ็บใจที่สุดเห็นจะเป็นคังอ๋องเสียมากกว่าเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ถังลีจะทำกับเขาเช่นนี้ เหตุใดนางต้องทำร้ายเขาด้วย"เสด็จพี่ข้าไม่รู้เรื่องจริง ๆ" เปยหรันเสียใจอย่างมากฉินตี้มองทั้งสามคนในเมื่อเป็นเช่นนี้ "เปยหรันเป็นชายารองคังอ๋อง ส่วนฮวาหรงเป็นอนุของคังอ๋องแล้วกัน" ฉินตี้คิดดีแล้วในเมื่อพวกเขาชอบพอกันเขาก็จะสงเคราะห์ให้เสียหน่อยแล