บทที่ 7

รุ่งเช้าสองพี่น้องก็เตรียมตัวเข้าเมือง ชุยเหมยส่งค่าเกวียนและค่าเข้าเมืองให้จางเหลี่ยงเก็บไว้ ก่อนที่ทั้งคู่จะแบกตะกร้าที่มีโสมด้านในขึ้นหลังออกไปจากเรือน

จางเหลี่ยงเดินนำหน้าซินหยานเพื่อนำทางไปขึ้นเกวียนวัวหน้าหมู่บ้าน ซินหยานมองไปที่สองแม่ลูกที่นั่งอยู่บนเกวียน จากความทรงจำเดิมนางจำได้ทันทีว่าคือป้าสะใภ้ใหญ่และยู้อวี้ลูกพี่ลูกน้องของนาง

"เหอะ มีปัญญาจ่ายค่าเกวียนด้วยหรือ" ยู้อวี้มองสองพี่น้องอย่างดูแคลน

ซินหยานมองจ้องเข้าไปในดวงตาของยู้อวี้อย่างดุดัน จนยู้อวี้หวาดกลัวจนเหงื่อซึมออกมาตามแผ่นหลัง แววตาของซินหยานที่มองมาที่นางในครั้งนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน คนที่เป็นฝ่ายหวาดกลัวต้องเป็นซินหยานมิใช่นาง

"มองบ้าอะไร" ยู้อวี้ตวาดซินหยานเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่นางหวาดกลัว

"เจ้าคงไม่อยากให้ข้าพูดตรงนี้ใช่หรือไม่" ซินหยานแสยะยิ้มออกมา

"พูดอันใด เจ้ากล้าหรือ" ยู้อวี้ถลึงตาห้ามอย่างดุร้าย

"อยากรู้หรือไม่เล่าว่าข้ากล้าหรือไม่" ซินหยานขึ้นไปนั่งบนเกวียน พร้อมทั้งกระซิบเสียงเย็นข้างหูของยู้อวี้

ยู้อวี้จำต้องก้มหน้าลงตลอดการเดินทาง แม้มารดาจะเอ่ยถามว่าพูดเรื่องอันใดกันนางก็ไม่กล้าเอ่ยออกมาสักคำ เพราะตอนที่ซินหยานพูดนางเปิดให้ดูมีดที่เหน็บอยู่ข้างเอวของนางด้วย

หมู่บ้านฟาตง ห่างจากเมืองโจวหนานนั่งเกวียนหนึ่งชั่วยามหากเดินเท้าก็สองชั่วยาม แต่ถ้าเป็นรถม้าเพียงครึ่งชั่วยามเท่านั้น เมื่อเกวียนวัวหยุดลงที่ประตูเมืองยู้อวี้นางก็รีบลากมารดาของนางลงไปอย่างรวดเร็ว

"เจ้าพูดอันใดกับอวี้เออร์" จางเหลี่ยงพาน้องสาวเดินไปจ่ายเงินค่าผ่านประตูเมือง

"นางเป็นคนผลักข้าตกน้ำเกือบตาย"ซินหยานเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

แต่ไม่ใช่จางเหลี่ยงที่กำลังเดินไปเอาเรื่องกับยู้อวี้ ซินหยานดึงรั้งพี่ชายไว้ ก่อนจะกระซิบบอกแผนการที่นางคิดจะจัดการกับยูอวี้

"หากเจ้าลงมือเมื่อใด ต้องให้พี่ไปด้วย" จางเหลี่ยงจ้องมองน้องสาวเพื่อเอาคำตอบ

"เจ้าค่ะ" ซินหยานยิ้มออกมา 

นางในตอนนี้ไม่ว่าเรื่องอันใดก็ไม่ต้องลงมือจัดการเพียงลำพัง ทุกการกระทำของนาง หรือสิ่งที่นางอยากจะทำมีบิดามารดาและพี่ชายให้การสนับสนุน

"สองพี่น้องคุยเล่นจนไปถึงร้านยาที่จางเหลี่ยงเข้าเมืองมาซื้อให้บิดาอยู่ประจำ เสี่ยวเอ้อหน้าร้านเมื่อเห็นจางเหลี่ยงเขาก็กำลังจะไปจัดยาให้ แต่ถูกจางเหลี่ยงเอ่ยห้ามไว้ก่อน

"วันนี้ข้ามิได้มาซื้อยาขอรับ แต่จะนำสมุนไพรมาขาย" จางเหลี่ยงเดินเข้าไปใกล้เสี่ยวเอ้อ พร้อมเปิดตะกร้าให้ดูสิ่งที่อยู่ด้านใน

เสี่ยวเอ้อเมื่อเห็นก็รีบเข้าไปด้านหลังร้านเพื่อบอกกล่าวให้หลงจู๊มาประเมินราคา เพราะเขาไม่อาจรับซื้อไว้ได้ด้วยตนเอง

หลงจู๊เมื่อรู้ว่าสองพี่น้องนำโสมมาขายก็รีบเชิญเข้าไปในห้องรับรอง ทั้งยังให้เสี่ยวเอ้อนำน้ำชาและของว่างมาให้ทั้งคู่อีกด้วย

"นำออกมาให้ข้าดุเสียหน่อย" หลงจู๊รีบร้องบอกจางเหลี่ยง

เมื่อได้เห็นเขาก็ยกหน้าขึ้นปิดปากเพื่อไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมา นับตั้งแต่ที่ทำงานเป็นหลงจู๊มาเขาไม่เคยพบเจอโสมอายุห้าร้อยปีในเมืองโจวหนานมาก่อนเลย

หลงจู๊หายออกจากห้องรับรองไป เพียงไม่นานก็กลับมาพร้อมชายชราคนหนึ่ง ทั้งคู่มองโสมที่อยู่บนโต๊ะด้วยดวงตาเป็นประกาย

"เจ้ามีอีกหรือไม่ เอ่อ ข้าหมอฉุย" สองพี่น้องก็แนะนำตัวเช่นกัน

"อยู่ที่ท่านจะให้ราคาเจ้าค่ะ" ซินหยานสบตาหมอฉุย

"หึหึ เจ้าเด็กแสบ ดีดี ข้าให้ห้าร้อยตำลึงทะ ไม่ไม่" หมอฉุยยังพูดไม่ทันจบซินหยานก็หยับโสมมาเก็บลงตะกร้า

"เจ้านี่ เรื่องราคาคุยกันได้ ข้าเพียงลองดูเท่านั้น" หมอฉุยเกาแก้ม เมื่อรู้ว่าเด็กสาวตรงหน้ารู้ทันทีเขาจะโก่งราคา

"ข้าจะให้ท่านพูดราคาอีกรอบ หากครั้งนี้ท่านยังตั้งใจเอาเปรียบข้า ข้าจะไปขายที่ร้านอื่น" ซินหยานเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียบเย็น

"ได้ได้" หมอฉุยกับหลงจู๊กลืนน้ำลาย เพราะไม่คิดว่าเด็กสาวยังไม่พ้นวัยปักปิ่นจะมีกลิ่นอายสังหารราวกับนักฆ่าเช่นนี้

ซินหยานนั่งจิบชารออย่างใจเย็นให้ทั้งคู่ได้คำนวณราคากันก่อน จางเหลี่ยงหากเป็นตัวเขามาราคาหัวละห้าร้อยตำลึงทองเขาคงขายอย่างเร็วไปแล้ว แต่ในเมื่อน้องสาวส่งสายตาให้เขาอยู่นิ่งๆ เขาจึงได้แต่นั่งกินของว่างรอ

"ข้าให้ พัน ไม่ไม่ สองพันห้าร้อยตำลึงทองต่อหัว" หมอฉุยปาดเหงื่อเมื่อเห็นสายตาของซินหยานที่มองมาที่เขา

"ได้เจ้าค่ะ" ซินหยานยิ้มหวานก่อนจะนำโสมทั้งสี่หัวออกมา อีกหัวนางเก็บไว้เพื่อบำรุงร่างกายคนในครอบครัว

หมอฉุยและหลงจู๊เบิกตากว้างอย่างตกตะลึง เพราะคิดไม่ถึงว่าสองพี่น้องจะมีโสมมาขายให้ตนถึงสี่หัว หมอฉุยลูบคลำโสมอย่างพอใจ ก่อนจะให้หลงจู๊รีบไปนำเงินมาให้สองพี่น้อง

ซินหยานนับเงินที่ได้มาก่อนจะขอแลกเป็นตั๋วเงินใบละห้าสิบตำลึงสี่ใบ ซินหยานนำตั๋วเงินที่ได้มาทั้งหมดใส่ลงไปในตะกร้าหลังของจางเหลี่ยงแต่จริงๆ แล้วนางเก็บเข้าช่องว่างของนางที่เชาชื่อเพิ่งจะมอบให้