บทที่ 45 เมื่อเชียนหวงปรากฏกาย

สายลมพัดเอื่อย สะบัดผ่านร่างของสองศิษย์พี่น้องที่นั่งขัดสมาธิใต้ต้นไม้ใหญ่ ฟ่านหวงและเฉินเจิ้งต่างจมอยู่ในสมาธิ โคจรลมปราณเพื่อฟื้นฟูพลังที่สูญเสียไปจากการต่อสู้ที่ยืดเยื้อ

รอบกายเต็มไปด้วยซากอสูรดินเหนียวแตกกระจายเป็นเศษดิน เศษหิน เสียงลมหายใจของทั้งสองเริ่มกลับมาเป็นปกติ บรรยากาศที่เคยตึงเครียดผ่อนคลายลงชั่วขณะ

“ตรวจสอบหาผู้นำพวกมันได้หรือยัง?” เฉินเจิ้งถามเสียงเรียบ ทว่าสายตากลับเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

ฟ่านหวงมองไปรอบๆ “ยัง”

เฉินเจิ้งแค่นเสียงหัวเราะเย็น “ระหว่างที่ข้ากำจัดพวกมัน เจ้าไม่ได้อู้ใช่หรือไม่?”

ฟ่านหวงหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงยียวน “ศิษย์พี่เอ๋ย หากข้าตอบว่าใช่ ท่านจะทำอะไรข้า?”

“เจ้ามันตัวบัดซบ กินแรงผู้อื่น!”

เสียงหัวเราะของฟ่านหวงดังขึ้น ทว่าก่อนที่ทั้งสองจะต่อปากต่อคำต่อไป บรรยากาศรอบกายพลันเย็นยะเยือกลงจนขนลุกชัน

วูบบบ!

“ศิษย์พี่…ท่านหายเหนื่อยแล้วหรือยัง?”

เฉินเจิ้งยืดเส้นยืดสาย พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ข้าพร้อมตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

“ถ้าเช่นนั้นก็… 5… 4… 3… 2… 1…”

วูบบบ!!!

สายลมที่เคยสงบนิ่งกลับปั่นป่วนขึ้นอย่างฉับพลัน ฝุ่นทรายพัดกระจายราวกับพายุพิโรธ พลังอันเยือกเย็นแผ่ซ่านไปทั่วอาณาบริเวณ ฟ่านหวงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาเปล่งประกายความตื่นตัว ขณะที่เฉินเจิ้งกำด้ามค้อนยักษ์ของตนแน่น

ตูมมมมมม!!!

เสียงระเบิดดังสะเทือนฟ้าดิน พื้นดินแตกระแหงเป็นทางยาว แรงกระแทกมหาศาลทำให้ต้นไม้รอบด้านโค่นล้มราวกับถูกพายุโหมกระหน่ำ

จากม่านฝุ่นควันหนาทึบ ร่างหนึ่งปรากฏขึ้น บุรุษในชุดคลุมสีเทาหม่น สวมหน้ากากดำบดบังใบหน้า แต่ดวงตาสีทองอำพันเปล่งประกายราวกับดวงตาของอสรพิษ เสียงฝีเท้าแผ่วเบาทว่าน่าพรั่นพรึง เขาก้าวออกมาจากหมอกควันช้าๆ ทุกย่างก้าวของเขาแฝงไปด้วยแรงกดดันมหาศาล

นั่นคือ เชียนหวง

หนึ่งในสมาชิกลัทธิมารแดนสวรรค์ ผู้นำการเข้าโจมตีสำนักเทียนหยางในครั้งนี้ และเป็นผุ้ปลุกปั้นอสูรดินเหนียวขึ้นมา

“ในที่สุดก็โผล่มา” ฟ่านหวงแสยะยิ้มเย้ยหยัน แต่กระชับกระบี่ในมือแน่น

เฉินเจิ้งสูดลมหายใจลึก ยกค้อนยักษ์ขึ้นพาดบ่า พลังปราณแผ่กระจายออกมาราวกับเปลวเพลิงที่พร้อมจะลุกโชน

“ที่แท้ก็เป็นศิษย์ระดับสูงของสำนักเทียนหยางสองคน ได้ยินชื่อเสียงมานาน ยินดีที่ได้พบ น่าเสียดายยิ่งนักที่เราพบกันช้าไป วันนี้เป็นวันสุดท้ายของพวกเจ้า” เสียงของเชียนหวงเยียบเย็นดุจน้ำแข็งที่แฝงด้วยจิตสังหาร

เฉินเจิ้งก้าวไปข้างหน้า ค้อนยักษ์ในมือกระแทกพื้นจนเกิดเสียงสะท้อนกึกก้อง เขาหรี่ตามองร่างสูงโปร่งของศัตรูตรงหน้า ดวงตาใต้หน้ากากดำของเชียนหวงยังคงเยือกเย็น ไร้ความหวาดหวั่นแม้แต่น้อย

“เป็นเจ้าใช่หรือไม่ที่เป็นผู้นำของพวกมัน?” เฉินเจิ้งเอ่ยถามเสียงเข้ม

เชียนหวงแค่นหัวเราะเบาๆ แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความเย้ยหยัน “ใช่…แล้วจะทำไม?”

ฟ่านหวงที่ยืนอยู่ข้างเฉินเจิ้งเบ้ปาก ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ศิษย์พี่อย่ามัวมากความ จัดการมันเลยดีกว่า!”

เฉินเจิ้งหรี่ตามองเชียนหวงอีกครั้ง ก่อนเอ่ยเสียงหนัก “จากที่ข้าสัมผัสพลังปราณของมันอยู่ระดับเจ็ดปลายๆ หากไม่ใช่เพราะข้าเพิ่งผ่านการต่อสู้มาหมาดๆ ก็คงจะต่อกรได้ ฉะนั้นอย่าประมาท”

ฟ่านหวงแสยะยิ้ม มองศัตรูตรงหน้าด้วยแววตาดุดัน “พวกเรารุมมัน มีหรือจะสู้ไม่ได้!”

ฟึ่บ!

ทั้งสองพุ่งตัวออกไปพร้อมกัน ฝีเท้ากระแทกพื้นดินจนเศษหินกระจาย

เชียนหวงยังคงยืนอยู่ที่เดิม แสยะยิ้มเย้ยหยันก่อนกล่าว “สองกลุ้มรุมหนึ่ง นับเป็นวีรบุรุษอันใด?”

“ข้าเลิกเป็นวีรบุรุษตั้งแต่ในครรภ์มารดาแล้ว!” ฟ่านหวงตะโกนลั่น พร้อมฟาดกระบี่ลงมาอย่างแรง

ฉัวะ!

เชียนหวงสะบัดดาบคู่รับไว้ ดาบของเขาเคลื่อนไหวดั่งเงาลวง หักเหแรงกระแทกของฟ่านหวงได้อย่างง่ายดาย ก่อนที่เขาจะตวัดดาบอีกเล่มสวนกลับไป

เคร้งงง!

เฉินเจิ้งตวัดค้อนเข้าปะทะคมดาบได้ทันเวลา แรงปะทะทำให้พื้นใต้เท้าแตกร้าว พลังมหาศาลกระจายออกเป็นระลอกคลื่น

ฟ่านหวงอาศัยจังหวะนั้น พุ่งอ้อมไปด้านข้าง กระบี่ในมือแหวกอากาศเป็นประกายสังหาร หมายเฉือนลำคอของเชียนหวง

แต่เชียนหวงกลับเคลื่อนกายไปด้านข้างอย่างแผ่วเบา ราวกับไม่มีน้ำหนัก

ฟึ่บ!

คมดาบของเขาตวัดสวนกลับมาอย่างแม่นยำ เฉือนผ่านแขนเสื้อของฟ่านหวงจนขาดวิ่น

“เร็วชะมัด!” ฟ่านหวงกัดฟันแน่น

เฉินเจิ้งคำรามก่อนเหวี่ยงค้อนยักษ์ในมือ พลังทำลายมหาศาลซัดเข้าหาเชียนหวงตรงๆ

ตูมมมม!!

แต่เชียนหวงกลับยกดาบไขว้รับไว้ได้ ร่างของเขาถอยหลังไปเพียงก้าวเดียวเท่านั้น

“อ๋อนหัด!” เชียนหวงเอ่ยเสียงเย็นเยียบ ก่อนสะบัดดาบออกไป

ฟึ่บ!

ลำแสงสีดำเสียดแทงผ่านอากาศไปเฉียดไหล่ของเฉินเจิ้ง เลือดไหลซึมออกจากรอยแผล

“ชิ!” เฉินเจิ้งคำรามด้วยความหงุดหงิด

ฟ่านหวงพุ่งเข้ามาซ้ำ กระบี่ในมือเคลื่อนไหวราวกับเงาพิฆาต แทงทะลวงเข้าหาจุดตาย

เคร้งงงง!

ดาบของเชียนหวงบิดพลิ้ว คมดาบเฉือนผ่านกระบี่ของฟ่านหวง เปลี่ยนวิถีการโจมตีของอีกฝ่ายไปทันที

ฟ่านหวงกับเฉินเจิ้งเริ่มหอบหายใจหนักขึ้น แม้จะรุมโจมตี แต่ความอ่อนล้าสะสมจากการต่อสู้ก่อนหน้าทำให้พวกเขาเสียเปรียบเรื่อยๆ

“ไม่ไหวแบบนี้!” เฉินเจิ้งกัดฟัน “ฟ่านหวง! ส่งสัญญาณพลุเดี๋ยวนี้!”

“ได้!” ฟ่านหวงรีบถอยหลัง หยิบพลุสัญญาณจากอกเสื้อ จุดไฟและโยนขึ้นไปบนท้องฟ้า

ฟิ้วววว!

พลุสีแดงพุ่งทะยานขึ้นสู่ฟ้า ก่อนระเบิดออกเป็นแสงสว่างเจิดจ้า

เชียนหวงหรี่ตามองแสงสัญญาณที่ลุกโชติช่วง ก่อนแสยะยิ้มเย็น “เรียกพวกงั้นรึ?”

ฟ่านหวงตวัดกระบี่ขึ้นอีกครั้ง “ก็รู้หนิ!”

เฉินเจิ้งกระชับค้อนในมือแน่น ดวงตาเปล่งประกายดุดัน “ระวังตัวไว้เถอะ!”

แสงสีแดงเพลิงพุ่งทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้าเหนือหอเทียนหยาง ก่อนจะระเบิดกระจายออกเป็นประกายแสงเจิดจ้า

ลิ่วเฉียงที่กำลังยืนอยู่หน้าหอเทียนหยางอันสูงใหญ่ มองเห็นพลุสัญญาณแล้วแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ “เจอตัวต้นเหตุแล้วสินะ”

จางอี้หมิงที่ยังคงนั่งพิงกำแพงด้วยความอ่อนล้าจากการต่อสู้ก่อนหน้า “เหอะ นึกว่ามันจะโผล่มาตรงนี้ เสียดายยิ่งนัก ข้าไม่ได้เด็ดหัวมันด้วยตัวเอง”

“ถ้าเช่นนั้นก็ไปจัดการมัน”

“ข้าเหนื่อย ลุกไม่ไหว”

ลิ่วเฉียงปรายตามองศิษย์น้อง ก่อนถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “เจ้านี่มันใช้การไม่ได้เลยจริงๆ”

“ข้ายืนไม่ขึ้นแล้ว ท่านก็หิ้วข้าไปสิ” จางอี้หมิงยักไหล่ แต่แววตากลับเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น

ลิ่วเฉียงไม่พูดให้มากความ มือข้างหนึ่งคว้าคอเสื้อของจางอี้หมิงแล้วกระชากขึ้นมาอย่างง่ายดาย ก่อนหันหนาไปทางศิษย์น้องอีกคนหนึ่ง

“ซ่งอิน!” ลิ่วเฉียงหันไปสั่งการ “เจ้ารั้งอยู่ที่นี่ ดูแลพวกศิษย์คนอื่น หากเกิดอะไรขึ้น ให้ตั้งรับจนกว่าข้าจะกลับมา”

ซ่งอินพยักหน้า “ขอรับ”

ลิ่วเฉียงไม่ตอบอะไร มือหนึ่งหิ้วจางอี้หมิง มืออีกข้างยกวาดอาคมลงที่พื้น

ฟึ่บ!

ม่านพลังหมุนวนขึ้นมาเป็นวงแหวนสีทอง ลิ่วเฉียงกระชากตัวจางอี้หมิงเข้ามาในมิติ ก่อนที่ร่างทั้งสองจะหายวับไปในพริบตา

ฟึ่บ!

อาคมเวทมิติบิดเบี้ยว ก่อนที่ร่างของลิ่วเฉียงและจางอี้หมิงจะพุ่งออกมา ทันทีที่พวกเขาปรากฏตัวกลางสนามรบ ลมแรงพัดกระจายเป็นวงกว้าง ฝุ่นดินตลบอบอวล

เบื้องหน้าพวกเขา คือ เฉินเจิ้งและฟ่านหวงกำลังต่อสู้อย่างดุเดือดกับ เชียนหวง ศัตรูผู้สวมผ้าคลุมเทาและหน้ากากลึกลับ

แต่ตอนนี้ ทั้งเฉินเจิ้งและฟ่านหวงต่างอ่อนล้าเต็มที เหงื่อไหลซึมทั่วใบหน้า แต่แววตายังคงแข็งกร้าว ทันทีที่พวกเขาเห็นลิ่วเฉียง สีหน้าก็ตื่นขึ้นด้วยความหวัง

“ศิษย์พี่ลิ่วเฉียง! ในที่สุดท่านก็มา” ฟ่านหวงเรียกขึ้นอย่างยินดี

เฉินเจิ้งสูดลมหายใจลึก “ดูเหมือนวันนี้ข้าจะมีชีวิตรอดไปได้อีกวัน”

ทั้งสองรีบถอยตัวมายืนข้างลิ่วเฉียงทันที ปล่อยให้ศิษย์พี่ผู้เกรียงไกรยืนอยู่แถวหน้า ในขณะที่จางอี้หมิงเดินไปหยุดยืนข้างพวกเขา

“หึ!”

เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังขึ้น

เชียนหวง ยืนถือดาบคู่ แผ่รังสีสังหารออกมารอบตัว เขามองดูพวกศิษย์สำนักเทียนหยางที่รวมตัวกันด้วยแววตาเหยียดหยาม

“คิดว่ารวมตัวกันแล้วจะชนะข้าหรือ?” เชียนหวงกล่าวเสียงเย็น “ต่อให้แห่กันมาทั้งสำนัก คนอ่อนหัดแบบพวกเจ้าก็ไม่มีทางทำอะไรข้าได้หรอก!”