บทที่ 52 นิทาน

“เมื่อหนึ่งปีครึ่งที่ผ่านมา...” เสียงของนักเล่านิทานเกริ่นเล่า

“ครั้งนั้นปักษาอัคคีบุกเข้าโจมตีอาณาจักรต้าเฉิง มีศิษย์แห่งสำนักเทียนหยางผู้หนึ่ง นามว่า เสี่ยวต้าหมิง ออกกำจัดปักษาอัคคีผู้นั้น ทว่า เป็นที่น่าเสียดาย หลังจากกำจัดปักษาอัคคีได้ วีรบุรุษเสี่ยวต้าหมิงผู้นั้น ก็ได้จากโลกนี้ไปตลอดการ”

มารดามันเถอะ! เจ้าเล่าเรื่องของข้าไม่พอ ยังตั้งชื่อข้าว่าเสี่ยวต้าหมิง คนอันใดมีทั้งใหญ่ทั้งเล็กในตัวเอง เท่านั้นไม่พอ ยังบังอาจสาปแช่งให้ข้าตาย

เมื่อนักเล่านิทานเล่าเรื่องจบ จางอี้หมิงก็เดินปรี่เข้าไปสอบถาม

“ท่านเสี่ยวต้าหมิงช่างยิ่งใหญ่น่าเคารพยิ่ง” จางอี้หมิงกล่าววาจาชื่นชมตัวเอง “ข้าอยากทราบว่า เป็นผู้ใดเล่าเรื่องนี้ให้กับเจ้าฟัง”

นักเล่านิทานยกมื่อคารวะทีหนึ่ง “เรียนคุณชายท่านนี้ ผู้ที่ถ่ายทอดเรื่องราวนี้ให้กับข้าน้อยฟัง คือ ท่านปราจารย์ซ่งอิน แห่งสำนักเทียนหยาง”

“!!!”

จางอี้หมิงยืนนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนให้รางวัลตอบแทนนักเล่านิทานไปสามอีแปะ พลางคิดในใจ “เจ้าซ่งอินเป็นปรมาจารย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ ข้าออกมาจากสำนักแค่เดือนเดียวก็คิดแต่งตั้งตัวเองแล้ว เจอกันคราวหน้าคงต้องสับให้เป็นชิ้น”

เมื่อเป็นพะโล้เสร็จ จางอี้หมิงก็เดินทางกลับไปยังจวนอ๋องสกุลจาง ที่ตั้งใหญ่โตดูดีภายในเมื่อหลวงนั้นในทันที

เมื่อกลับถึงจวนสกุลจาง จางอี้หมิงจัดแจงวางอาหารลงบนโต๊ะ กลิ่นหอมของอาหารหลากชนิดลอยฟุ้งไปทั่วห้อง อบอวลไปด้วยกลิ่นสมุนไพรของเป็ดพะโล้ที่ถูกเคี่ยวนานข้ามคืนจนเข้าเนื้อ หอมจนกระทบจมูกของจางอี้หมิงเต็มแรง

จางอี้หมิง คีบเนื้อเป็ดมาชิ้นหนึ่ง แล้วกัดเข้าไป ความชุ่มฉ่ำของน้ำพะโล้แตกออกเต็มปาก กลิ่นหอมคลุ้งกระจายไปทั่ว

“นับว่ารสชาติดี เพียงแต่…”

แม้ว่ารสชาติเป็ดพะโล้ของหออาหารรสเลิศโอชาจะยอดเยี่ยม แต่นับว่าน้อยกว่าที่แม่นางซงเอ๋อร์ทำเองอยู่หลายส่วน เพียงแต่ว่า ในเวลานี้แม่นางซงเอ๋อร์อยู่ในสถานะที่ไม่จำเป็นต้องทำอาหารด้วยตัวเองหากจางอี้หมิงเอ่ยปาก “แม่นางน้อยเอย เจ้าทำตัวเหมือนนายหญิงขึ้นทุกวันแล้ว”

ระหว่างรับประทานอาหาร จางหลันซือผู้เป็นน้องสาวเงยหน้ามองพี่ชายก่อนเอ่ยปาก “พี่ใหญ่ ท่านจำได้หรือไม่…”

“จำไม่ได้”

“ข้ายังไม่ได้ถามท่าน” จางหลันซือกลอกตา

“ว่ามา”

“ท่านจำได้หรือไม่ ท่านเคยบอกว่า หากท่านมีเวลาว่างจะเขียนนิยายให้ข้าอ่านเล่มหนึ่ง”

“ข้าไม่ว่าง” จางอี้หมิงกล่าวพลางคีบเนื้อน่องเป็ดเข้าปาก เคี้ยวอย่างสบายใจ

จางหลันซือมองพี่ชายอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนแววตานางจะแปรเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ “เช่นนั้นต่อจากนี้เป็นต้นไป ข้าจะให้ซงเอ๋อร์นอนที่ห้องข้า”

เสียงเคี้ยวอาหารของจางอี้หมิงหยุดลงทันที เขาวางตะเกียบลง ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เตรียมกระดาษและหมึกชั้นดีมาให้ข้าด้วย”

เมื่อสิ้นสุดมื้ออาหาร จางอี้หมิงก็พาตัวซงเอ๋อร์กลับห้องนอนตามปกติเหมือนดั่งทุกวัน

แม่นางซงเอ๋อร์ รูปร่างงดงามประดุจเทพธิดาจุติ ใบหน้างามละมุนราวกับหยกขาว ปากแดงระเรื่อดังกลีบกุหลาบ จมูกโด่งรับกับโครงหน้าประณีต คิ้วเรียวดั่งโค้งจันทร์ ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายราวกับดวงดาราที่เปล่งประกายในราตรี เส้นผมยาวสลวยดำขลับ ร่วงหล่นดุจแพรไหมอันล้ำค่า ผิวกายนวลเนียนเปล่งประกายดังมุกเรืองรอง ทุกอิริยาบถของนางล้วนอ่อนหวานงดงามจนมิอาจละสายตา

แม้แต่จางหลันซือ น้องสาวของเขา ซึ่งได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในสตรีที่งามที่สุดในบรรดาคุณหนูชั้นสูงของเมืองหลวง ก็ยังคงด้อยกว่าซงเอ๋อร์อยู่หลายส่วน

จางอี้หมิงทอดสายตามองนางอย่างพึงใจ ในใจพลันคิดขึ้นว่า “โชคดีนักที่แม่นางซงเอ๋อร์เป็นของข้าเพียงผู้เดียว หากนางต้องถูกส่งไปให้คุณชายตระกูลใด ข้าคงก่อเหตุรุนแรงกับครอบครัวนั้นเป็นแน่”

เขายกแขนโอบร่างบางของซงเอ๋อร์อย่างอ่อนโยน พานางเข้าไปในห้องนอน ทั้งสองไปนั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง ดวงดาวพร่างพราวระยิบระยับบนท้องฟ้ายามราตรี ส่องแสงกระทบกับเส้นผมดำขลับของซงเอ๋อร์ราวกับมุกดาราส่องแสงในรัตติกาล

จางอี้หมิงทอดสายตามองดาว สลับกับทอดมองใบหน้าของซงเอ๋อร์ ก่อนคิดในใจ “เจ้าว่าดวงดาวพวกนั้นงดงามหรือไม่”

“งดงามเจ้าค่ะ”

“น้อยกว่าเจ้าอยู่หลายส่วน…”

ซงเอ๋อร์เอียงอายเล็กน้อย ดวงหน้าของนางขึ้นสีระเรื่อราวกับกลีบกุหลาบแรกแย้ม ก่อนจะพยายามเปลี่ยนเรื่อง นางเอ่ยเสียงหวานว่า “คุณชาย ข้าน้อยมีเรื่องในสำนักศึกษาหยูเทียนจะเล่าให้ท่านฟัง ท่านอยากฟังหรือไม่?”

จางอี้หมิงวางจอกน้ำอุ่นลง พลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "เชิญเจ้าเล่า" เขากล่าว พร้อมกับรินน้ำอุ่นเตรียมให้แม่นางน้อยอย่างใส่ใจ

ซงเอ๋อร์นั่งหลังตรง ก่อนเอ่ยอย่างตั้งใจ “วันนี้ท่านอาจารย์เล่าถึงแดนสวรรค์ แดนมนุษย์ และแดนปีศาจ ข้าน้อยฟังแล้วน่าสนใจมิน้อย เพียงแต่ไม่เข้าใจอยู่หลายส่วน คุณชายพอจะรู้หรือไม่ว่ามันเป็นเช่นไร?”

จางอี้หมิงฟังอย่างสนใจ ก่อนจะตบหน้าขาตัวเองเบาๆ แล้วกล่าว “เจ้า มานั่งตรงนี้ เดี๋ยวข้าจะเล่าให้ฟัง”

ซงเอ๋อร์เบิกตาขึ้นเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว “คุณชาย ท่านจะมากเกินไปแล้ว” นางกล่าวพลางลุกไปนั่งบนตักอย่างเขินอาย

จางอี้หมิงยิ้มขัน ก่อนยื่นมือโอบเอวของนางอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วเริ่มเล่า “โลกของเราแบ่งออกเป็นสามส่วน คือ แดนสวรรค์ แดนมนุษย์ และแดนปีศาจ แต่ละแดนก็มีลัทธิฝึกตนใหญ่สองสาย คือ ลัทธิเทพ และลัทธิมาร”

ซงเอ๋อร์ตั้งใจฟัง ดวงตากลมโตของนางจับจ้องใบหน้าของจางอี้หมิง ขณะที่เขาเล่าต่อ “ลัทธิเทพของแดนสวรรค์บัดนี้แตกกระจาย ไร้ผู้นำและไร้พลัง ส่วนลัทธิมารของแดนสวรรค์กำลังเคลื่อนไหวอยู่ พวกมันอยู่เบื้องหลังการโจมตีสำนักเทียนหยางครั้งล่าสุด เป็นเหตุให้ข้าต้องลงมือสังหารศิษย์ทรยศถัวเค่อชี จนต้องเดินออกจากสำนัก เพราะผิดกฎห้ามสังหารศิษย์ร่วมสำนักไม่ว่าเหตุผลใดก็ตาม”

ซงเอ๋อร์ยกน้ำอุ่นให้จางอี้หมิงดื่ม พลางมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยน

“เผ่าปีศาจก็เช่นกัน” จางอี้หมิงกล่าวต่อ “พวกที่อยู่เบื้องหลังการโจมตีอาณาจักรต้าเฉิงเมื่อหนึ่งปีครึ่งที่ผ่านมาก็คือลัทธิมารของแดนปีศาจ เป็นเหตุให้ข้าบาดเจ็บสาหัส นอนหลับไปนับปี แต่โชคดีที่ข้ามีเจ้าคอยดูแลอยู่ข้างๆ จึงฟื้นขึ้นมาได้”

ซงเอ๋อร์ก้มหน้าลงเล็กน้อย หน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“แดนปีศาจยังมีลัทธิเทพอยู่ด้วย แต่แตกกระจายเป็นเผ่าต่างๆ เผ่าจิ้งจอก เผ่าปลา เผ่านก ต่างฝ่ายต่างชิงดีชิงเด่นกัน ปักษาอัคคีที่เคยโจมตีอาณาจักรต้าเฉิงร่วมกับลัทธิมารของแดนปีศาจ ก็มาจากเผ่านก คาดว่าคงถูกลัทธิมารกลืนกินพลังไปแล้ว”

ซงเอ๋อร์พยักหน้า “แล้วแดนมนุษย์เล่า?”

“แดนมนุษย์ก็มีลัทธิเทพและลัทธิมารเช่นกัน แต่ละอาณาจักรล้วนมีสำนักฝึกตนของตนเอง ซึ่งแต่ละสำนักก็เลือกฝึกตนตามแนวทางที่แตกต่างกัน เวลานี้ยังไม่มีใครเป็นผู้นำที่แท้จริง” จางอี้หมิงอธิบาย

ซงเอ๋อร์เอียงคอ ก่อนถาม “แล้วสำนักเทียนหยางล่ะ? นับเป็นลัทธิใด?”

จางอี้หมิงยิ้มบาง “ความจริงแล้ว สำนักเทียนหยางอยู่กึ่งกลาง แต่ก็เอนเอียงไปทางลัทธิเทพ แต่ก็ไม่ถึงกับเคร่งครัด อีกทั้งยังระวังมิให้เข้าสู่เส้นทางมารเช่นกัน”

ซงเอ๋อร์พยักหน้าช้าๆ ก่อนเอ่ย “ช่างวุ่นวายนัก”

จางอี้หมิงหัวเราะเบาๆ “ยังมีเรื่องมากมายที่ข้าสามารถเล่าให้เจ้าฟังได้ ข้าเคยอ่านตำนานศิลาเฝิ่นเหิง นับว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่น้อย ไว้วันหลังข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง”

ซงเอ๋อร์ยิ้มบาง ดวงตาเป็นประกายก่อนพยักหน้า

จางอี้หมิงมองนางอย่างพึงใจ ก่อนกล่าวเสียงนุ่ม “คืนนี้เรานอนกันเถอะ”

ซงเอ๋อร์พยักหน้าเบาๆ

จากนั้นจางอี้หมิงก็อุ้มร่างบางของนางขึ้น ประคองพานางไปยังเตียงนอนอย่างอ่อนโยน แม้จะนอนร่วมกันแทบทุกคืน นางก็ยังให้เพียงแค่นอนกอดเหมือนเดิม จางอี้หมิงยังคงรอคอยช่วงเวลาในการพิชิตสาวน้อยต่อไปอย่างเต็มใจไม่ขัดขืน

ยามเช้ามืด เงาจันทร์จางหายไปในม่านฟ้าแห่งรุ่งอรุณ จางอี้หมิงค่อยๆ ลืมตาขึ้น ร่างบางของซงเอ๋อร์ยังคงซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ลมหายใจของนางสม่ำเสมอ แฝงด้วยความสงบสุข เขาก้มลงมองใบหน้าของนางแวบหนึ่งก่อนจะค่อยๆ ดึงแขนออกอย่างแผ่วเบา

เขาเดินออกจากห้อง ล้างหน้าล้างตา ก่อนมุ่งตรงไปยังลานฝึกตน มือแกร่งคว้าดาบประจำกายของสำนักเทียนหยาง ดาบเล่มนี้เดิมทีตามกฎแล้ว ศิษย์ที่ถูกขับออกจากสำนักจะต้องคืนอาวุธแก่สำนัก แต่สำหรับจางอี้หมิง เจ้าสำนักกลับอนุญาตให้เขานำดาบออกมา โดยให้เหตุผลว่าเป็นการออกจากสำนักชั่วคราว… ทว่าชั่วคราวนี้จะยาวนานเพียงใด เขาเองก็ไม่อาจทราบได้

ในลานฝึก ต้นไม้สูงใหญ่ไหวเอนตามสายลมยามเช้า เสียงดาบฟาดฝืนไม้ดังเป็นจังหวะ สะท้อนถึงการฝึกฝนที่ไม่ขาดตกบกพร่องของจางอี้หมิง เขากวัดแกว่งดาบในมือ ฟาดฟันออกไปอย่างเฉียบคมและหนักแน่น ลมหอบเบาๆ พัดผ่าน ยามที่ปลายดาบตวัดผ่านอากาศ เสียงลมดาบเฉือนอากาศดังแว่ว

ทันใดนั้น หอกเล่มหนึ่งพุ่งลงมาจากฟ้า แทงปักลงกลางลานฝึกตน เสียงกระแทกของโลหะกับพื้นหินก้องสะท้อนไปทั่วบริเวณ ดวงตาของจางอี้หมิงทอประกายวาววับ เขาก้าวไปข้างหน้า มองดูหอกเล่มนั้น ก่อนแค่นยิ้มมุมปาก เอ่ยขึ้นว่า

“กลับมาแล้วหรือ?”