ตอนที่ 9

วิวาห์(ไม่)ไร้รัก

Writer : Aile'N

ตอนที่ 9

พอพ้นหน้าโรงแรมหรูออกมารินลดาก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา เมื่อพบว่ายังไม่ดึกเท่าไรก็คิดหาทางกลับบ้าน แท็กซี่นั้นเธอตัดทิ้งไปเป็นอย่างแรกเพราะมีประสบการณ์ไม่ค่อยจะดีด้วย แต่ชุดแบบนี้ให้ไปยืนโหนรถเมล์แบบแอร์ธรรมชาติร้อนๆ บวกควันรถก็ดูจะไม่เหมาะสักเท่าไร ถ้ารถเมล์แอร์เย็นๆ ก็คงพอได้อยู่ ถึงจะไม่ได้มีที่ให้นั่งในเวลารีบเร่งแบบนี้ก็ไม่เป็นไร

คิดได้แบบนั้นดวงตาคู่กลมก็สอดส่องหาป้ายรถเมล์ แต่ก็ไม่พบในระยะสายตามองเห็นเลยตัดสินใจออกเดินไปเรื่อยๆ จนกว่าจะพบ ซึ่งก็กินเวลาไปหลายนาทีและอากาศก็ร้อนจนเหงื่อซึม ยืนรอสักพักรถเมล์ปรับอากาศสายที่ต้องการขึ้นก็ผ่านมา แม้ผู้คนจะเบียดเสียดเนื่องจากเยื้อแย่งกันกลับบ้าน แต่ไม่เป็นปัญหาเลยสำหรับร่างบางที่ใช้บริการขนส่งสาธารณะอยู่เป็นประจำ

ใช้เวลาสักพักใหญ่ๆ เนื่องจากการจราจรติดขัด ในที่สุดรินลดาก็กลับมาถึงบ้านอินทรเกษมกุล ท่ามกลางความแปลกใจระคนตกใจของคุณหญิงนาฏยาที่ยังไม่เข้านอนเพราะรอติดตามสถานการณ์ของลูกชายกับว่าที่ลูกสะใภ้อยู่ทุกขณะ แต่นอกจากจะกลับไวและไม่ได้ยินเสียงรถยนต์ของเจ้าลูกชายแล้วยังเห็นแค่ลูกสะใภ้เดินเข้าบ้านมาเพียงลำพังอีกต่างหาก

"อ้าว ทำไมกลับไวล่ะลูก แล้ว...พี่ธันย์ล่ะ" คุณหญิงเดินเข้ามาหาก่อนเอ่ยถามด้วยความข้องใจ ยิ่งเห็นสีหน้าลำบากใจของอีกฝ่ายก็ยิ่งไม่อยากจะคิดว่าเจ้าลูกชายจะแผลงฤทธิ์อะไรไว้บ้าง

"เขา...มีธุระต่อน่ะค่ะ หนูเลยกลับมาก่อน" รินลดาตอบเลี่ยงๆ ไม่ได้ลงรายละเอียดว่าธุระที่ว่าคืออะไรและไปกับใคร คาดว่าพรุ่งนี้คุณหญิงก็น่าจะรู้เอง...

"พี่ธันย์เขาไม่ได้ข่มขู่หรือทำอะไรหนูใช่มั้ย" คนมีอายุหรี่ตาจับผิดอย่างไม่ไว้วางใจ จริงๆ ก็คิดไว้แล้วว่าการไปทานข้าวกันเพียงสองคนคงไม่พ้นว่าเจ้าลูกชายจะต้องพูดหรือข่มขู่อะไรคนตัวเล็กแน่ๆ แต่ถ้าไม่แต่งตั้งตัวเองเป็นแม่สื่อแม่ชักชาตินี้ทั้งชาติทั้งคู่ก็คงจะเป็นอยู่แบบนี้ ไม่พัฒนาความสัมพันธ์ไปไหน

"คุณแม่ก็น่าจะทราบดีนะคะว่าคุณเขาเป็นยังไง" รินลดายิ้มบาง ไม่ยอมรับตรงๆ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ ขนาดอยู่ต่อหน้าพ่อแม่เขายังตวาดจนเธอเสียขวัญ ฉะนั้นไม่ต้องเดาถึงโมเม้นท์ที่อยู่ด้วยกันตามลำพังให้เสียเวลาเลย

"อดทนได้มั้ยลูก สักวันพี่เขาคงจะดีขึ้น" มือนุ่มลูบแก้มใสพลางมองสบตากันอย่างเว้าวอน แล้วแบบนี้จะให้เธอปฏิเสธอะไรได้ นอกจากพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้

"หนูจะพยายามค่ะ...ดึกแล้วคุณแม่เข้านอนได้แล้วนะคะ หนูก็จะไปพักแล้วเหมือนกัน" ร่างบางตัดบท เดินจูงมือแม่ว่าที่สามีขึ้นมาส่งที่ห้องอย่างที่เคยทำ คุณหญิงเองก็ยอมว่าง่ายแม้จะยังอยากอยู่คุยต่อ แต่เห็นสีหน้าของว่าที่ลูกสะใภ้แล้วรู้สึกเห็นใจ ยอมปล่อยอีกฝ่ายกลับเข้าห้องไปพักผ่อนแต่โดยดี

เพียงชั่วข้ามคืนข่าวซุบซิบเรื่องรักสามเศร้าเราสามคนก็ถูกผู้คนวิพากษ์วิจารณ์อีกครั้ง เมื่อมีมือดีแช๊ะภาพในตอนที่ทั้งสามนั่งร่วมโต๊ะทานข้าวพร้อมหน้ากัน ก่อนที่ในเวลาต่อมาจะเหลือเพียงสองคนไปต่อกันที่ผับชื่อดังแห่งหนึ่ง กระแสเป็นไปในทิศทางที่หลากหลาย บ้างก็เห็นใจรินลดาที่ถูกคนทั้งคู่ทำอะไรข้ามหน้าข้ามตา บ้างก็สงสารเกวลินที่ถูกแย่งคนรัก บ้างก็ต่อว่าวรธันย์ที่ทำตัวไม่เหมาะสม จับปลาสองมือมีคนใหม่ทั้งที่ยังไม่จบกับคนเก่า และอีกมากมายแล้วแต่ผู้คนจะเห็นต่างกันออกไป...

แน่นอนว่าคุณสุรศักดิ์กับคุณหญิงนาฏยาเองก็รู้เรื่องนั้นในวันต่อมา ทั้งคู่ยิ่งเทใจไปทางฝั่งรินลดาจนหมดเพราะนอกจากร่างบางจะไม่พูดถึงเรื่องที่สองคนนั้นทำลับหลังผู้เป็นพ่อแม่แล้วกระการทำของเกวลินยังตอกย้ำให้ยิ่งมั่นใจว่าควรเลือกผู้หญิงแบบไหนมาเป็นสะใภ้ คุณหญิงนั้นยอมไม่ได้กับสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังเรียกร้อง วันนี้ที่เป็นวันที่ร่างบางไม่มีเรียนเธอจึงชวนทั้งสามีและว่าที่ลูกสะใภ้เดินทางไปเยี่ยมเยียนเจ้าลูกชายที่บริษัทเสียหน่อย เมื่อคืนไม่กลับบ้านถ้าไม่เข้าบริษัทอีกเห็นทีคงต้องเรียกมาปรับพฤติกรรมกันเสียหน่อยแล้วล่ะ!

"อ๊ะ คุณท่านสวัสดีค่ะ" พนักงานต้อนร้อนรีบกุลีกุจอเข้ามาต้อนรับอดีตท่านประธานบริษัทกับภรรยาอย่างตื่นตระหนก เพราะหลังจากวางมือออกไปพักผ่อนที่บ้านก็แทบจะไม่เห็นพวกท่านเดินทางมาที่บริษัทด้วยตัวเองบ่อยนัก

"อืม วันนี้เจ้าธันย์เข้าบริษัทหรือเปล่า" คุณสุรศักดิ์พยักหน้ารับไว้ ก่อนหยุดยืนถามหาผู้เป็นประธานบริษัทคนปัจจุบันอย่างผิดสังเกต เพราะทุกครั้งที่มาก็เห็นขึ้นลิฟต์ไปหาที่ห้องทำงานเลย ไม่หยุดถามคนอื่นให้เสียเวลาแบบนี้

"อยู่ค่ะ...เอ่อ..." อีกฝ่ายตอบกลับ ก่อนจะมีท่าทีอึกอักเมื่อสังเกตเห็นหญิงสาวหน้าตาสวยหวานที่มากับคนทั้งสอง ในเวลานี้จะมีใครไม่รู้ข่าวคราวรักๆ ใคร่ๆ ของท่านประธานกันล่ะ แต่ถ้าทั้งสามคนขึ้นไปหาวรธันย์ตอนนี้...

"มีอะไร" อดีตท่านประธานกดเสียงต่ำจนฟังดูดุดัน คนถูกถามเลยออกอาการลนลาน ไม่อยากพูดก็ต้องพูดเพื่อความปลอดภัยในตำแหน่งหน้าที่การงานของตัวเอง

"ตอนนี้...คุณเกวลินก็อยู่ด้วยค่ะ! " พูดไปหญิงสาวก็แอบหดคอเกร็งโดยไม่รู้ตัว กลัวจะถูกดุทั้งที่หล่อนไม่ได้ทำอะไรผิด คนทั้งสามมีท่าทีเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ฟัง

"เกวลินมาที่นี่บ่อยหรอ? " คุณหญิงถามเสียงเรียบ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปทำอะไรให้คุณท่านถึงดูไม่ชอบหล่อนถึงขนาดชักสีหน้าไม่พอใจแบบนี้

"พักหลังๆ มานี้ก็...ค่อนข้างบ่อยค่ะ มาขลุกอยู่ในห้องกับท่านประธานทั้งวัน บ้างก็เดินโฉบไปโฉบมา" หญิงสาวตอบตามความจริง ไม่ค่อยระวังคำพูดนักเพราะแน่ใจว่าคุณท่านทั้งสองไม่ชอบอีกฝ่ายเช่นเดียวกับเธอและพนักงานคนอื่นๆ ที่เคยโดนเกวลินมองด้วยสายตาเหยียดหยามบ่อยๆ มาทีไรหล่อนก็มักจะเชิดและอวดเบ่งใส่คนอื่นราวกับเป็นเจ้าของบริษัทเสียเอง

"นี่คือคุณรินลดาหรือคุณหญิง เป็นคู่หมั้นและว่าที่ภรรยาของคุณธันย์ อีกหน่อยจะมาฝึกงานที่นี่ ยังไงก็รู้จักกันไว้นะ" คุณหญิงไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเกวลินอีกแต่จงใจแนะนำร่างบางให้พนักงานรู้จักด้วยน้ำเสียงอันดัง ให้ทุกคนได้ยินและรับรู้ทั่วกัน แม้ที่อยู่ตรงนี้จะมีพนักงานแค่ไม่กี่คน แต่ปากต่อปากไม่นานทุกคนจะต้องรู้อย่างแน่นอน

"สวัสดีค่ะคุณหญิง ดิฉันชื่อรัตนานะคะ หรือเรียกสั้นๆ ว่าจิ๊บก็ได้ค่ะ" รัตนารีบแนะนำตัวเองกับร่างบางอย่างกระตือรือร้น มองยังไงคนตรงหน้าก็ดูน่าคบหามากกว่าใครบางคน ยิ่งเป็นคุณท่านแนะนำเองด้วยแล้วไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้ว่าหล่อนจะอยู่ข้างใคร

"สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่จิ๊บ" รินลดายกมือไหว้คนอายุมากกว่าด้วยรอยยิ้มที่ทำคนมองตาพร่าไปชั่วขณะ ขนาดเป็นผู้หญิงด้วยกันยังมองว่าคนตรงหน้ายิ้มสวยเสียจนเคลิ้มไปเลยทีเดียว

"เราขึ้นไปหาตาธันย์กันเถอะค่ะ น่าจะมีเรื่องที่ต้องคุยกันยาว! " คุณหญิงนาฏยาเอ่ยชวนสามีพร้อมคว้ามือว่าที่ลูกสะใภ้มาจับ ก่อนที่ทั้งสามคนจะพากันเดินไปขึ้นลิฟต์ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของเหล่าพนักงานที่มองตามอย่างลุ้นๆ

บ้างก็คิดไปต่างๆ นานาว่าเมื่อขึ้นไปเจอลูกชายอยู่กับผู้หญิงอีกคนทั้งที่พาสะใภ้ตัวจริงมาด้วยแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง บ้างก็นึกอยากจะแปลงร่างเป็นจิ้งจกเกาะผนังตามไปแอบดู บ้างก็แอบแบ่งพรรคแบ่งฝ่ายว่าจะเชียร์ใคร แน่นอนว่าส่วนใหญ่ต้องเทใจไปให้ร่างบางที่อดีตท่านประธานพามาอยู่แล้ว แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่เชียร์เกวลินแม้จะรู้ว่าสถานะความสำคัญของหล่อนนั้นสู้รินลดาที่มีพ่อแม่ฝ่ายชายหนุนหลังอยู่ไม่ได้ แต่ยังไงหล่อนก็เป็นคนที่มาก่อน ไม่สมควรจะถูกพรากคนรักไปง่ายๆ แบบนี้

"สวัสดีค่ะคุณท่าน คุณหญิง" เลขาคนเก่งรีบลุกขึ้นทักทายผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยใบหน้ายิ้มแย้มปกปิดอาการตื่นตระหนกตกใจที่เห็นทั้งคู่ปรากฏตัวได้อย่างแนบเนียน แต่แล้วก็ต้องคิดหนักเมื่อเห็นอีกคนที่มาด้วย

อดีตท่านประธานและภรรยาเพียงพยักหน้ารับไหว้โดยไม่ได้พูดอะไร และไม่หยุดฝีเท้าที่กำลังเดินตรงไปยังประตูห้องบานใหญ่อันเป็นห้องทำงานของท่านประธานคนปัจจุบัน

ก๊อกๆ

ปัง..!

คนมีมารยาทก่อนจะเข้าไปก็ต้องเคาะประตูบอกกล่าวคนที่อยู่ข้างในก่อน แต่ไม่ได้รอฟังคำอนุญาต ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกไม่เบานัก และด้วยการมาอย่างกะทันหันนี้เองเลยทำให้มาได้จังหวะพอดิบพอดี...ภาพตรงหน้าก็คือเจ้าของห้องนั่งประจำอยู่ที่โต๊ะทำงานโดยมีร่างอรชรเกยอยู่บนตักในสภาพไม่เรียบร้อยทั้งเสื้อผ้าและการกระทำ

"ตาธันย์!! " ภาพที่เห็นทำคุณหญิงนาฏยาโกรธจัดจนเผลอตวาดเรียกลูกชายเสียงดัง

"อุ้ย! คุณพ่อคุณแม่...สวัสดีค่ะ" เกวลินตกใจแต่ไม่ถึงกับลนลาน หล่อนทำเป็นรีบลงจากตักแกร่ง จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางแล้วยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างมีมารยาท ไม่ลืมเหลือบตามองมาที่รินลดาด้วยแววตาเวทนาระคนเยาะเย้ยอยู่ในที

"...พ่อกับแม่มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ จะมาทำไมไม่โทรบอกก่อน" เจ้าของห้องที่เพิ่งหาเสียงเจอถามกลับอย่างเครียดขรึม ลำคอตีบตัน กระอักกระอ่วนใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าไม่น้อยเพราะไม่คิดว่าพ่อแม่จะบุกมาถึงบริษัท แถมยังพาใครอีกคนมาด้วย

"แม่ก็เพิ่งรู้นะว่าการที่พ่อกับแม่จะมาที่นี่ได้ต้องมีธุระเท่านั้น! และถ้าโทรมาบอกแม่ก็คงไม่ได้เห็นกับตาว่าแกพาใครมาทำตัวบัดสีบัดเถลิงไร้ยางอายในห้องทำงานแบบนี้ไง! " คุณหญิงยังคงไม่ลดระดับเสียง มือเล็กจิกเกรงจนสั่นคล้ายว่าโกรธจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ รินลดาเห็นท่าไม่ดีจึงคอยลูบแขนไว้ให้ใจเย็นๆ ด้วยสุขภาพของคุณหญิงที่ยังไม่แข็งแรงดีเลยกลัวความโกรธจะนำพาสิ่งไม่ดีบังเกิดกับร่างกายอ่อนแรงนี้

"แล้วมันยังไงครับ! เกวลินเป็นแฟนผม! พ่อกับแม่นั่นแหละ เลิกบงการชีวิตผมได้แล้ว ผมจะทำอะไรที่ไหนมันก็เรื่องของผม ผมโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ เลิกยุ่งกับชีวิตผมสักที มันน่ารำคาญ!! " ร่างสูงตวาดกลับด้วยความโกรธจัดยิ่งกว่า เขาคิดว่ามันไม่แฟร์เลยที่คนเป็นแม่จะโกรธและเอาอารมณ์มาลงที่เขาเพียงเพราะเขาไม่สนใจจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ท่านหามาให้ ชีวิตเป็นของเขาถ้าจะแต่งงานสร้างครบครัวกับใครสักคนเขาก็ต้องมีสิทธิ์เลือกภรรยาเอง ไม่ใช่หาใครที่ไหนก็ไม่รู้มาให้ราวกับหาของเล่นให้เด็กน้อยแบบนี้

สิ้นเสียงปะทะห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบสงบ ทว่าบรรยากาศมาคุจนหายใจลำบาก การทะเลาะกันรุนแรงของทั้งคู่ล้วนส่งผลเสียกับความรู้สึกของทุกคน...ไม่รวมเกวลินที่ยังคงทำหน้าระรื่นได้อยู่ ผู้เป็นแม่ที่ไม่เคยถูกลูกชายเพียงคนเดียวตะคอกใส่ถึงกับน้ำตาคลอก่อนรินไหลด้วยความเสียใจ...ภาพนั้นสะเทือนใจร่างบางอย่างมหาศาล การขึ้นเสียงและพูดจาไม่ดีใส่บุพการีเป็นสิ่งที่รินลดารับไม่ได้แต่ก็ไม่มีสิทธิ์เอ่ยอะไรด้วยเป็นเรื่องในครอบครัวของเขา

"...ก็ได้...ในเมื่อความหวังดีของฉันกับแม่แกมันทำให้แกรำคาญมากถึงขนาดนี้ ฉันกับแม่แกก็จะไม่มายุ่งกับชีวิตของแกอีก เชิญมีความสุขกับสิ่งที่แกเลือกเสียให้พอ...ถึงฉันกับแม่แกจะตาย...ก็ไม่ต้องมาเผาผีกัน! " คุณสุรศักดิ์ทนเห็นน้ำตาภรรยาผู้เป็นที่รักมากไม่ได้ เส้นความอดทนเลยขาดผึงไปตามๆ กัน เขาผิดเองที่ยัดเยียดความหวังดีให้ลูกมากเกินไปจนทำให้อะไรๆ มันย่ำแย่ไปหมด คนเป็นพ่อแม่เลี้ยงลูกได้ก็แค่ตัว...เห็นทีจะเป็นเรื่องจริง!

"มะ แม่...ผม..." วรธันย์หน้าซีดเผือด การที่เผลอตวาดใส่ผู้เป็นแม่ว่าทำเขารู้สึกเสียใจมากพอแล้ว การถูกพ่อตัดรอนความสัมพันธ์ชนิดไม่ให้ไปเผาผีทำเขาทั้งเสียใจและตกใจยิ่งกว่า เพราะไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องราวมันลงเอยแบบนี้ ถึงเขาจะไม่เห็นด้วยกับหลายสิ่งหลายอย่างที่ทั้งคู่ทำแต่เขาที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกย่อมต้องรักพ่อรักแม่เต็มหัวใจ

"กลับกันเถอะ...กลับไปอยู่ในที่ของเรา" ไม่มีใครสนใจว่าร่างสูงอยากจะพูดอะไรต่อ คุณสุรศักดิ์หันไปพูดกับภรรยาเสียงนุ่ม ปลายนิ้วยกขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากแก้มขาวแผ่วเบา เมื่อหมดธุระจะพูดก็ประคองร่างผอมบางออกจากห้องไปพร้อมว่าที่ลูกสะใภ้ที่กำลังจะกลายเป็นอดีต...เขาตัดสินใจแล้วว่าจะปล่อยวางเรื่องนี้และปลดปล่อยรินลดาเป็นอิสระ...

ทั้งสามคนเดินทางกลับบ้านด้วยบรรยากาศเศร้าซึม ไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคำ มีเพียงมือเล็กของร่างบางกับมือหนาของสามีที่โอบประคองหัวใจอันบอบช้ำของคุณหญิงอย่างเงียบๆ ทั้งสามคนกลับถึงบ้านและเอาแต่นั่งนิ่งปลอบโยนความรู้สึกของกันและกันด้วยฝ่ามือและอ้อมกอดอันอบอุ่น

"ผมจะไม่ฝืนใจใครแล้วล่ะคุณหญิง...ผมไม่อยากให้ครอบครัวเราย่ำแย่ไปมากกว่านี้แล้ว..." ผู้เป็นใหญ่ในบ้านพูดขึ้นมาในที่สุด ตามมาด้วยเสียงถอนหายใจหนักอย่างพยายามปล่อยวาง คนฟังไม่ได้ตอบอะไรเพียงพยักหน้ารับช้าๆ อย่างเข้าใจ

"เจ้าหญิง..." ดวงตาคมกล้ามองเลยมายังเด็กสาวที่นั่งถัดไปจากภรรยาด้วยแววตาอ่อนแสง ถึงจะรู้จักกันได้ไม่นานแต่ทั้งคู่ก็รู้ว่ารินลดาเป็นเด็กดี ดีจนไม่เหมาะสมกับลูกชายของเขาเลยด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นเขาควรปล่อยให้อีกฝ่ายได้ไปพบเจอกับคนที่ดี คนที่รักกันจริงๆ ดีกว่าต้องมาทนอยู่กับคนที่ไม่ได้รักและไม่มีวันจะรักกันได้

"นับจากวันนี้ชีวิตหนูเป็นอิสระแล้วนะ...ลุงจะไม่เอาคำว่าบุญคุณมาบีบบังคับหนู หนูไม่ต้องทนแล้วล่ะ ขอให้ได้เจอคนดีๆ ที่รักหนูจริงๆ นะ ว่างๆ ก็กลับมาเยี่ยมคนแก่ๆ อย่างพวกเราบ้าง หรือจะอยู่ที่นี่ต่อก็ได้ พวกเรายินดีต้อนรับเสมอ" คำอวยพรกึ่งอำลาทำคนฟังใจหาย แม้จะไม่เต็มใจมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ในฐานะลูกสะใภ้ แต่ผู้ใหญ่ทั้งสองก็มีพระคุณและดีกับเธอมากจนหาไม่ได้ง่ายๆ ในสังคมคนมีเงิน ทั้งคู่ไม่รังเกียจที่เธอเป็นเพียงลูกแม่ค้า ไม่เคยแบ่งชนชั้น ไม่เคยเลือกปฏิบัติ เอ็นดูเธอตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ การที่เรื่องราวทั้งหมดมันจบไม่สวยทำให้เธอไม่อยากทิ้งพวกท่านไว้กับความเสียใจแบบนี้เลย

"หนูจะไม่ไปไหนทั้งนั้นค่ะ! หนูจะอยู่กับคุณพ่อคุณแม่จนกว่าจะถึงเวลาที่สมควรกลับไปอยู่ที่เดิม ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะถึงคุณธันย์จะยังไม่แต่งงานมีหลานให้อุ้ม แต่คุณพ่อคุณแม่ยังคงมีหนู ให้หนูเป็นลูกสาวอีกคนก็ได้...นะคะ" รินลดาเอ่ยเสียงใส ก่อนทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้นซบตักคุณหญิงอย่างออดอ้อน เรียกรอยยิ้มบางเบาจากคนฟังได้อย่างง่ายดาย

"พ่อแม่ของหนูช่างโชคดีที่มีลูกสาวน่ารักขนาดนี้..." คุณหญิงเอ่ยเสียงเครือก่อนโน้มตัวลงไปดึงร่างบางขึ้นมากอดแน่น ใจพยายามปล่อยวางเรื่องลูกชายและมีความสุขกับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ตรงหน้า ถึงจะไม่ได้รินลดามาเป็นสะใภ้แต่ก็ยังโชคดีที่ได้พบเจอกัน

"งั้น...วันนี้หนูจะเข้าครัวทำอะไรอร่อยๆ ให้ทานนะคะ คุณพ่อคุณแม่อยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ" ร่างบางบอกอย่างเอาใจ เอาเกียรติของลูกแม่ค้าเป็นประกันได้เลยว่าอาหารที่เธอทำอร่อยไม่แพ้ฝีมือแม่ครัวบ้านนี้อย่างแน่นอน!

"เอาสิ...เดี๋ยวแม่ไปช่วยด้วยดีกว่า ไม่ได้เข้าครัวเสียนานเลย" คุณหญิงฉีกยิ้มเต็มแก้ม บรรยากาศสีเทาๆ เลือนหายไปชั่วขณะ ในสายตาเห็นแต่คำว่า 'น่ารัก' จากเด็กสาวเต็มไปหมด

"ดีค่ะ งั้นหนูเป็นลูกมือให้เอง" รินลดายิ้มรับอย่างโล่งอกที่คุณหญิงไม่ยึดติดกับความเสียใจแล้ว คุณสุรศักดิ์เองก็เริ่มยิ้มออก ไม่นานคนทั้งคู่ก็ประคับประคองกันเดินเข้าครัวไปด้วยรอยยิ้มเปื้อนใบหน้า

..

..

..

..