เข้าสู่ระบบ
สวัสดีค่ะ พบกับไรต์มินนี่อีกแล้วนะคะ เรื่องนี้ ใช้นามปากกา ผกายมาส มาในแนวใหม่ ที่ไม่เคยแต่งมาก่อน นั้นก็คือ พระ-นางรับราชการทหารทั้งคู่ และจะเริ่มเรื่องในสามจังหวัดชายแดนอีกแล้ว ไรต์เป็นคนใต้ ส่วนมากชอบบรรยายสถานที่ในภาคใต้ แต่ไม่อยากเอ่ยชื่อ อิอิ
คำเตือน
เรื่องนี้ไม่ได้อ้างอิงความจริงใดๆ ตัวละครและชื่อ ไม่ได้มาจากบุคคลจริงๆ ทุกคนไม่ได้มีตัวตนจริงๆ ทุกอย่างไรต์สมมุติขึ้นมาเองค่ะ
ชื่อสถานที่ ชื่อค่าย ตำบล อำเภอ ทุกอย่างจะอยู่ในภาคใต้ สามจังหวัดชายแดนใต้ ยกตัวอย่างเช่น ค่ายXX อำเภอYY แบบนี้นะคะ
จริงๆ เรื่องนี้ไรต์ไตร่ตรองมาสักพักแล้วเช่นกัน ส่วนตัวเป็นคนใต้ รับรู้เหตุการณ์บ้าง แต่ไม่ได้อยู่ในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนใต้ค่ะ เลยไม่กล้าจะพิมพ์เหตุการณ์ สถานการณ์ต่างๆได้หมด มันเลยอาจจะ บิดเบือนจากความจริงมากๆ ที่แต่งแนวนี้เพื่อความสนุกค่ะ อ่านเพื่อความบังเทิงนะคะ
ไรต์จะขอแต่งนอกกรอบ อย่างเช่น การปฎิบัติงานในพื้นที่ มันอาจจะไม่มีอยู่จริง แต่ไรต์จะเสริมเข้าไปให้มันสมเหตุสมผลหรืออาจจะมีอยู่จริง ไรต์ก็ไม่อาจจะรู้ได้เพราะเป็นข้อมูลในค่ายทหารหรือในค่ายโจร555+ แต่ยศของทหารจะอิงตามความจริง โจรที่โผล่ออกมา ไรต์จะสมมุติขึ้น บางเหตุการณ์อาจจะมีตามข่าวที่เรยออกไปนะคะ เอาแบบไม่เหมือนกันเดะๆ
เรื่องนี้ไม่ได้เน้นต่อสู้รบฆ่าฟัน แต่เน้นรักๆ ดราม่า ความมีกฎระเบียบเยอะของพระเอก ความห้าวหาญของนางเอก กว่าจะลงตัวไม่แน่ใจว่าต้องเสียน้ำตาไปสักกี่หยด
❌❌ โปรดอ่านเพื่อความบันเทิง ห้ามลอกเลียนแบบ แต่งนิยายไม่ได้แต่งประวัติศาสตร์ ความจริงอาจจะมีน้อย นอกจากนั้น เสริม เติม แต่งเข้าไปเอง เพื่อความสมเหตุสมผล ในความเป็นจริงอาจจะไม่มี เรื่องนี้มีฉากรุนแรงคือฆ่าฟัน ตาต่อตา ฟันต่อฟัน มีฉาก18+ เช่นกัน❌❌
ขออภัยในเรื่อง ปกนิยายนะคะ ส่วนตัวไรต์คิดว่า เรื่องทหารไม่จำเป็นต้องวาดปกแบบทหาร จริงๆจะแต่งเรื่องความรักของสองคนแหละค่ะ
ห้ามก็อปหรือคัดลอกนำไปดัดแปลง
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 โดยห้ามนำส่วนหนึ่งส่วนใดของหนังสือเล่มนี้ไปลอกเลียนแบบ ทำสำเนาถ่ายเอกสารหรือนำไปเผยแพร่บนอินเตอร์เน็ต และเครือข่ายต่างๆ ไม่ว่าจะรูปแบบใดๆ นอกจากจะได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากทางเจ้าของสิทธิ์เท่านั้น
บทที่ 14 เมา / งอแงแอบดีใจที่เจอคนรักเก่า ถึงจะกลายเป็นอีกสถานะก็เถอะ แต่ก็ร่วมแสดงยินดีกับเธอด้วย… ถ้าเธอมีความสุขเขาก็พลอยมีความสุขด้วย ถึงไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วแต่ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ยอมรับว่าในใจลึกๆ ยังคงมีเยื่อใยต่อเธอแต่ก็รู้ว่าอะไรควรอะไรที่ไม่ควร เลยเลือกจะเก็บมันเอาไว้ พอแยกกับคู่หมั้นสาว เขามานั่งกินเหล้ากับเพื่อนได้สี่ถึงห้าแก้ว ในหัวมันก็ไหลลื่นพลันคิดได้เรื่องตอนที่สะบัดมือของมุกในตอนนั้น เพราะความเคยชินที่เมื่อก่อนสนใจแค่คนตรงหน้า ทำให้ลืมบางอย่างไป คิดได้ดังนั้นสายตาเขาก็มองไปทั่วในห้องนี้ พยายามสอดส่องแต่ก็ไม่เจอ ไม่รู้ว่าไปแอบอยู่ตรงไหนหรือจะโกรธเรื่องตอนนั้น แต่เขามันไม่ได้เรื่องจริงๆ ตอนแรกกะจะพามุกมาเปิดตัวและทำให้คนอื่นรู้ว่าเขาก็มีคนรู้ใจแล้ว มีคนรักใหม่แล้ว แต่ความรู้สึกในตอนนั้นมันกลับเห็นแก่ตัว ละเลยอีกคนไป ป่านนี้ไม่รู้มุกจะเป็นไงบ้างเฮ้อ! อยากจะทึ้งหัวเองซะเหลือเกินในตอนนี้ ความรู้สึกดีๆที่มีต่อมุกมันก็ไม่ธรรมดาตั้งแต่ตอนที่มุกหายไปเข้าป่า ตอนนั้นเขากลับรู้สึกว่าขาดอะไรไป ถึงแม้จะคุยกันแต่ละทีก็แค่เวลาเพียงสั้นๆ และเขาก็เอาคำพูดที่เธอทิ้งท้ายมา
บทที่ 13 ไม่สนใจกันเลย นอกจากแฟนเก่าตอนแรกพกความมั่นใจมาเต็มร้อย แต่ตอนนี้เหลือเกือบศูนย์ ไม่น่าเลย ไม่น่ามาตั้งแต่เเรก รู้สึกเริ่มประหม่าเพราะเห็นคนเยอะมากและแน่นอนว่าแต่ละคนแต่งตัวมาสวยๆ กันทั้งนั้น ชุดเดรสมาพร้อมรองเท้าคัทชูไม่ก็ส้นสูง มองยังไงก็เข้ากับชุด พอมองมายังตัวเองรู้สึกประหม่ามาก ไม่ค่อยมั่นใจ แต่ก็พยายามยิ้มเข้าไว้หึก! อย่าคิดว่าตัวเองจะได้ฉายเดี่ยวเลยนะ ตอนแรกว่าจะต่างคนต่างเดินแต่ฉันจะเป็นที่น่าจับตามองที่สุดแน่ๆด้วยเพราะชุดที่ใส่มามันแตกต่างจากคนอื่นแล้วคิดได้ดังนั้น ก็เดินไปชิดใกล้พี่ฉัตร พร้อมเอามือคล้องแขน พี่เขาสะดุ้งเล็กน้อยเพราะตอนนั้นน่าจะเหม่อลอยถึงแฟนเก่าละมั้ง!! น่ามันไส้เนอะ เลิกกันแล้วยังจะติดต่อกันอีกเหรอ!? ยังจะเป็นเพื่อนกันได้เนอะ!!! ถ้าเป็นฉันคือจบก็จบ ที่รู้ๆมาพี่เพลงเป็นฝ่ายบอกเลิกก่อนพี่ฉัตรเดินช้าๆ เหมือนสโลโมชั่นหรือพี่เขายังจะยอมรับไม่ค่อยได้ เลิกกันไปก็เป็นปีๆ แล้ว ถ้าพี่เพลงยังรู้สึกดีกับพี่ฉัตรคงไม่แต่งงานหรอก ว่าแต่ทั้งสองคนเลิกกันทำไมนะ อยากรู้ขึ้นมาแล้วสิ!! พี่ฉัตรตอนนี้สายตาละห้อยเชียว! เหมือนจะมีความอาลัยอาวรณ์ นี่ขนาดฉันที่เป็นคู่หมั
บทที่ 12 ชวนไปงานแต่งแฟนเก่าบ้านทุกหลังสองชั้นหมด พอเดินเข้าไปในบ้านขวามือก็จะมีโซฟา มีโต๊ะตั้งทีวี ข้างๆ สามารถวางรูปถ่ายได้ มีหน้าต่างหลายบาน ส่วนห้องน้ำอยู่ใกล้บันได แล้วตรงข้ามก็คือห้องครัว จริงๆ เปิดประตูมาโบราณเขาว่าห้ามให้ครัวตรงกับประตูหน้านะ แต่ลืมไปแล้วว่าเพราะอะไรถึงห้าม แต่บ้านพักพี่ฉัตรเขามีฉากกั้นก่อนถึงครัวนะเป็นตู้ขนาดใหญ่ พอเดินไปสำรวจ ตู้นั้นก็ใส่หม้อ จาน แก้วน้ำ ของที่ยังไม่เคยใช้ หลังตู้ที่หันออกไปข้างนอก พี่ฉัตรตกแต่งด้วยการเอารูปภาพมาแขวน เป็นรูปที่ตัวพี่เขารับยศ รับปริญญา อะไรงี้ ส่วนประตูหลัง ขวามือจะอยู่ใกล้ห้องน้ำ ซ้ายมือจะอยู่ใกล้ครัว“ถ้าสำรวจเสร็จแล้วก็ตามขึ้นมาข้างบนนะ” พี่ฉัตรพูดทิ้งท้ายไว้แล้วพาตัวเองขึ้นไปชั้นบนทันที ฉันค่อยๆ เดินขึ้นไปชั้นบน ก็เจอห้องน้ำก่อนเลย มันจะตรงกับห้องน้ำด้านล่าง เจอห้องนอนอีกสองห้อง ห้องหนึ่งกว้าง อีกห้องเล็กกว่า“ให้หนูนอนห้องไหนเหรอ?” เดินไปถามที่ห้องกว้าง เพราะประตูเปิดอยู่ และมีพี่ฉัตรอยู่ในห้อง“ก็ห้องนี่ไง”“อื้อ ให้หนูนอนแยกก็ได้นะ”“กลัวอะไร!” พี่ฉัตรนั่งลงบนเก้าอี้ที่ไว้สำหรับนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ แล้วหันหน
บทที่ 11 ขอโทษ / อยากกินน้ำแดงหลังจากนั้นพี่ฉัตรก็ไปช่วยขนของขึ้นรถตัวเอง ตอนแรกพี่เขาไม่ได้พารถมาหรอก แต่พี่เขาบอกเพื่อนสนิทตอนที่กลับพร้อมทุกคนว่าให้กลับไปถึงค่ายแล้วเอารถเก๋งกลับมารับที่นี่ด้วยไอย๊า ลงทุนเกินปุยมุ้ยอะ ใช้เวลาเดินทางหนึ่งชั่วโมงแหนะเพราะต้องข้ามจังหวัดไง แต่ก็แอบใช้แรงเพื่อนอะแหละ พอฉันออกมานอกเต้นท์หมอ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งยืนหันหลังให้อยู่“ พี่ๆ หนูขอโทษค่ะ ” หญิงสาวคนนั้นหันกลับมาพร้อมพนมมือขึ้นไหว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่ฉันจำได้ว่าเธอคือคนที่ผลักฉันให้ตกน้ำในวันนี้“ อืม ไม่เป็นไรหรอก ” “ ขอบคุณนะคะ ที่ไม่เอาเรื่องหนู ฮื่อๆ หนูรู้เท่าไม่ถึงการณ์เองค่ะ อึก ” เธอฉวยมือฉันไปกุม สายตามองฉันอย่างเว้าวอน“ อืม คราวหลังห้ามทำแบบนี้อีกนะ ถ้าเป็นคนอื่น เธอคงติดคุกหัวโตแน่ๆ ทำอะไรก็ให้นึกถึงครอบครัวบ้าง ” “ ค่ะ ฮื่อๆ พี่ไม่ถามเหรอคะว่าหนูทำไปเพราะอะไร ” “ ว่าจะไม่ถาม แต่ถ้าเธออยากบอก ก็บอกมาเถอะ ” “ คือหนูคิดว่าพี่กับพี่ก็อตเป็นอะไรกันค่ะ หนูชอบพี่ก็อตเลยเกิดอารมณ์ชั่ววูบแบบเด็กถูกแย่งของอะค่ะ หนูเลยริษยาผลักพี่ตกน้ำ ” “ น่าตกใจนะ ว่าแต่ใครคือพี่ก็อตเหรอ? ”“
บทที่ 10 เป็นห่วง / หมั่นเขี้ยว“ ยัยมุกๆ แกโอเคไหม ยัยมุก ” เสียงเพื่อนดังใกล้หู ฉันค่อยๆ ปรือตาขึ้น“ มุกเป็นไงบ้าง โอเคไหม ” พี่ฉัตรวิ่งเข้ามา ทุกคนค่อยๆ ขยับออกเพราะพี่เขายกมือขึ้นไล่ให้ถอยออกห่างๆ แต่สายตาเขาจ้องมองมาที่ฉันที่นอนนิ่งๆ หายใจแรง“ อือ ” ฉันพยักหน้า“ ไปหาหมอเถอะ ” ใบหน้าของพี่เขาดูกังวลมาก ช้อนตัวฉันขึ้นอุ้ม“ เอ่อ…ฝ้ายกับฝนช่วยไปเอาชุดมุกมาหน่อยนะ ส่วนฟ้าใช่ไหม…ตามพี่มา ” พี่เขาหันไปหาเพื่อนๆ ฉันแล้วพูดขึ้น“ พี่ฉัตร หนูไม่เป็นอะไรมากแล้ว ” แขนเรียวตวัดโอบคอแกร่งไว้อย่างคนหมดแรง แต่ยังกลัวว่าตัวเองจะตกเลยหาที่ยึดเอาไว้“ ไม่ได้ ให้หมอตรวจหน่อยก็ดีนะ ว่าแต่ตกลงไปได้ไง ไม่เห็นเหรอ ป้ายออกจะใหญ่ว่าตรงนั้นคือบ่อเลี้ยงปลา ” “ เห็น หนูแค่ช่วยหมา แต่ดันลื่นตกลงไปอะ ” “ ลื่นเหรอ? ลื่นลงไปเสียงดังเหมือนกระโดดหรือไง ” พี่ฉัตรพูดออกมาเหมือนจะไม่เชื่อ“ พอเลย เมื่อกี้มีเด็กคนหนึ่งมาบอกว่าพี่สาวของเธอเป็นคนผลักแกยัยมุก ” ฟ้าที่เดินตามมาโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโห“ เดี๋ยวฟ้าช่วยเล่าให้พี่ฟังหน่อย ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ” พี่ฉัตรหันไปหาฟ้า“ ค่ะ ” “ พี่ต้องเชื่อหนูนะ ว่าหนูลื่นตกล
บทที่ 9 โดนผลัก05:00 น.เสียงนกหวีดดังขึ้น ปลุกทุกคนที่นอนให้ตื่นขึ้นทันที พร้อมกันรีบพับห่ม แต่ก็ได้แต่ทำอะไรไม่ถูก เพราะตอนแรกเหมือนจะสะลึมสะลือ พอตาแจ้งก็ต้องหยุดชะงักเพราะนี่ไม่ใช่ค่ายของตัวเอง“ ทหารทุกนายตื่นได้แล้ว อีกยี่สิบนาทีจะต้องมารวมกันที่เดิมแล้วนะ ตอนนี้ให้เวลาเก็บของ สัมภาระทุกอย่าง แล้วล้างหน้าล้างตา เตรียมตัวมาวางแผนช่วยคนกันต่อ ” เสียงโทรโข่งก็ดังขึ้นพวกเราก็รีบจัดแจงของต่างๆ ผ้ายางที่กั้นกำแพงก็เก็บเข้ากระเป๋าหมด จัดเก็บของจนครบ ไม่ลืมที่จะสวมเสื้อแขนยาวสีดำที่มีชื่อและตราของค่าย จัดแต่งใส่ไว้ในกางเกงให้ครบ และพากันไปเข้าห้องน้ำ ผู้หญิงจะเข้านานกว่าผู้ชาย มันโชคดีที่ไม่ต้องเก็บอะไรเยอะด้วยระหว่างรอเข้าห้องน้ำต่อจากพี่ๆ ในค่ายที่เข้ากันเกือบทุกคนแล้ว สักพักมีพวกผู้ชายจากค่ายทหารพรานมาเข้าห้องน้ำด้วย“ ใครเข้าต่อเหรอ ”“ ฉันเอง ” ฉันพูดขึ้น“ ให้เราก่อนได้ไหม พอดีเราปวดท้องหนักมาก ”“ เอ่อ… ” ด้วยความใจอ่อนก็ให้ผู้ชายคนนั่นเข้าก่อน หลังจากฟ้าออกมา เหลือแค่ฉันที่ยังไม่ได้เข้าห้องน้ำในตอนนี้“ อ้าว ทำไมมุกไม่เข้าไปอะ ” พี่หวานถามขึ้น“ เอ่อ …คนเมื่อกี้เขาบอกปวดหนัก







