บทที่ 4 ตัวแทน (2)-(03)

“เชิญ”

          ทิวัตถ์ผายมือเชิญแล้วเห็นปรีดิทาเดินไวๆ ไปหน้าทางเข้างาน ส่วนตัวเขาวางตาไปที่เดิม

          ปรีดิทาเดินไวๆ ไปหามุมที่ผู้คนไม่มาก กระนั้นกลับต้องหันมองด้านหลัง เพราะผู้ชายคนนั้นเดินตามเธอมาจึงรู้สึกกังวล ก่อนจะโล่งใจเมื่ออีกฝ่ายแค่มาหามุมสูบบุหรี่ เธอรีบเดินห่างออกไปแล้วหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาแนบหูพูดคุยกับจารวี

          “ยังไงโปรดฝากดูแลยัยหนูด้วยนะ”

          เธอได้เอ่ยปากให้จารวีช่วยดูแลต่อไปอีกนิด โชคดีที่ยัยหนูไม่งอแง คิดว่างานคงจะจบลงอีกไม่เกินสองชั่วโมง ไม่ทันจะได้ขยับตัวกลับเข้างาน ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินตรงปรี่เข้ามาหา

          “ไงคุณหมอโปรด”

          คนที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยนิดๆ อย่างออมสินแต้มยิ้มไม่จริงใจบนดวงหน้า ก่อนจะทำท่ายกมือขึ้นปิดปาก

          “อุ้ย ตอนนี้ไม่ใช่แล้วนี่เนอะ”

          ปรีดิทากระแทกลมหายใจแรงๆ ออกจากจมูก ถึงแม้ข่าวการทำงานผิดพลาดของเธอจะไม่ได้ถูกเผยแพร่ออกไปในวงกว้าง แต่ก็ใช่ว่าไม่มีคนรู้ คนที่ทำงานในแวดวงเดียวกันก็คงรับรู้ข่าวสารไปบ้าง ซึ่งออมสินนั้นทำหน้าที่ประสานงานกับตัวแทนบริษัทต่างๆ ที่เกี่ยวกับโรงพยาบาล

          หญิงสาวเลือกที่จะขยับเพื่อเดินหนี เพราะไม่อยากปะทะด้วย เพราะหากเธอเจอกับคนตรงหน้าเมื่อใดก็ต้องต่อปากต่อคำไปเสียทุกหน ทว่าคนมาร้ายไม่ยินยอม ขยับตัวเข้ามาขวาง

          “นี่ฉันคิดว่าเธอเลิกกับหมอไท่ไปแล้วเสียอีก” ไม่พูดเปล่า แต่ยังทำสีหน้าสงสัยระคนแปลกใจไม่น้อย ไม่นึกว่าจะได้เห็นคุณหมอคนเก่งควงภรรยาออกงานอีก แล้วจ้องเขม็งคนที่เป็นคู่แข่งกันมาตลอด และแน่นอนว่าเธอนั้นมักเป็นฝ่ายชนะ แต่มันก็แค่เรื่องเดียวเท่านั้น

          “อย่ายุ่งเรื่องของฉัน ออมสิน” ปรีดิทาบอกเสียงเข้ม ปัญหาที่เธอแบกอยู่หนักพอแล้ว ไม่อยากจะมายุ่งยากวุ่นวายกับคนที่ชอบแย่งของเธอมาตลอด

          เธอกับออมสินเรียนห้องเดียวกันมาในช่วงมัธยมต้นและปลาย เธอมักชนะอีกฝ่ายด้วยผลการเรียน ไม่ว่าจะลงแข่งอะไรก็คว้ารางวัลมาได้ อีกฝ่ายจึงเอาคืนด้วยการแย่งทุกคนที่เธอรักไป

          ไม่ว่าจะมีความรักกี่ครั้ง สุดท้ายออมสินก็จะแทรกกลางและยึดครองไป แล้วได้ฟังประโยคที่ทำให้ส่ายหน้าปฏิเสธ

          “อย่ามาทำเป็นหยิ่งหน่อยเลย เธอก็ชนะฉันได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นละ”

          “ฉันไม่เคยอยากเอาชนะเธอ” ที่ผ่านมาเธอก็แค่อยากอยู่อย่างสงบๆ แต่ออมสินไม่เคยหยุด

          ออมสินที่ได้ฟังเหยียดปากราวกับปรีดิทาลืมบางเรื่องไป แล้วปล่อยประโยคเหยียดหยันออกจากปาก

          “โชคดีที่ฉันไม่ได้แต่งงานกับเขา เพราะฉันไม่อยากเป็นเมียที่เขาไม่รัก”

          ไม่พูดเปล่ายังหัวเราะตบท้าย สะใจจริงๆ ที่สุดท้ายแล้วผลนั้นคือปรีดิทาพ่ายแพ้และคงจะเจ็บหนักอยู่ไม่น้อย

          “ใครบอกว่าผมไม่รักหมอโปรดล่ะครับ”

          เสียงทุ้มเข้มทำให้ผู้หญิงทั้งสองหันไปมองชายที่กำลังก้าวเท้าเข้ามาหา

          “หมอไท่” ออมสินหน้าเสียแม้จะพยายามส่งยิ้ม ก่อนความซีดเจื่อนจะปรากฏซ้ำเมื่อเห็นภาพบาดตา

          ทิวัตถ์เดินไวๆ ไปโอบเอวของภรรยาตัวแทน แสดงความรู้สึกให้เหมือนที่เอ่ยบอก ปรีดิทาทำแค่ยืนนิ่ง

          “ออมขอตัวเข้างานไปหาคุณพ่อก่อนนะคะ”

          ออมสินถอยล่าทันทีราวกับกลัวอะไรบางอย่าง ทิวัตถ์ส่งยิ้มร่ำลา เมื่อหลงเหลือเพียงแค่สองคนก็หันไปบอกคนที่มองเขาอยู่อย่างสงสัย

          “มันก็แค่บทละครบทหนึ่งเท่านั้น”

          “ละครบทนี้มีขึ้นเพื่ออะไรคะ”

          เธออยากรู้ เขาจะเล่นละครตบตาว่ายังรักกันไปทำไม ทิวัตถ์ไม่ตอบคำถาม เพราะสายตามองไปยังคนที่เดินเข้ามาหา

          “คุณไท่ครับ”

          คนคนนั้นคือทศ ลูกน้องคนสนิทของหยางจินที่ถูกสั่งให้ตามติดปรีดิทามาเพื่อเฝ้าดูตั้งแต่หญิงสาวเดินออกจากงาน

          “คุณท่านเรียกหาครับ” ทศได้รับมาอีกคำสั่งเมื่อครู่จึงรีบรายงาน

          ทิวัตถ์พยักหน้ารับ คงถึงเวลาที่เขาต้องทำหน้าที่ที่รับปากไว้แล้ว สองเท้าก้าวเข้าไปด้านในงาน มีปรีดิทาเดินเคียงคู่กันมา ก่อนจะบอกให้หญิงสาวไปนั่งลงที่เดิม ส่วนเขาแยกตัวไปหาหยางจินตามการผายมือของทศ

          “นี่ลูกชายคนเล็กของฉัน” แค่ไปหยุดเท้าคำแนะนำจากปากคนที่จมไม่ลงก็ดังขึ้น

          ทิวัตถ์ค้อมศีรษะไปทักทายชายห้าคนที่ยืนล้อมวงอยู่ สาระสำคัญของงานในวันนี้คือการที่เขาจะได้พบหุ้นส่วนคนสำคัญของหยางจินอย่างเป็นทางการพร้อมเป็นการประกาศตัว ที่มีทั้งพันธมิตรและปรปักษ์ที่คิดโค่นอำนาจ บางคนเขาก็เคยเจอหน้ากันมาบ้าง รวมถึงได้เห็นประวัติพร้อมรู้ข้อมูลสำคัญมาบางส่วน

          คนแรกคือตง สองคืออี้ น้องชายของตง ทั้งสองชอบลงทุนกับตัวเลขและทำธุรกิจเกี่ยวกับเพชรพลอย ทั้งคู่เป็นคนฉลาดในเรื่องการค้าขาย ส่วนมากคนเป็นพี่จะเป็นผู้นำ แต่ติดที่มีนิสัยโผงผาง หัวร้อน ส่วนน้องเป็นผู้ตามที่ดี แทบไม่เคยขัดใจพี่ชาย

           สามคือพลัช เจ้าของธุรกิจสีเทาหลายอย่างที่หยางเองก็ร่วมลงทุนด้วย และดึงเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของหยาง

จินกรุ๊ป โดยมีนิสัยเข้าถึงง่าย ไม่ใช่คนมากเรื่องอะไร      

          สี่เป็นพิชิตชัย ชายที่มียศมีตำแหน่ง ห้าคือวันเฉลิม เจ้าของธุรกิจก่อสร้างรายใหญ่ มีนิสัยขี้ประจบประแจง เห็นแก่ผลประโยชน์เป็นอันดับแรก ทั้งหมดคือคนที่มีส่วนปลุกปั้นหยางจินกรุ๊ปขึ้นมา

          แน่นอนว่าหัวเรือใหญ่คือหยางจิน ในตอนแรกนั้นเริ่มจากธุรกิจท่าเรือขนส่งสินค้าแล้วค่อยๆ แผ่ขยายไปทำธุรกิจอื่นๆ

          “ฉันฝากด้วยนะ อีกไม่นานไท่จะขึ้นมาแทนที่ฉัน” หยางจินปรายตามองไปรอบๆ โดยหยุดอยู่ที่ตงอยู่นานเมื่ออีกฝ่ายคิดจะขัดและตัดขาของเขา ครั้งหนึ่งถึงขั้นเคยเอ่ยปากว่าอาจจะถึงเวลาที่เหมาะสมแล้วที่ต้องหาคนใหม่มาดูแลงานแทน

          เนื่องจากในช่วงสองปีที่ผ่านมาการบริหารธุรกิจของเขาย่ำแย่ลง ทำอะไรก็ไม่ทันเกมคนรุ่นใหม่ แต่คนอย่างเขาไม่มีทางให้คนอื่นมาขึ้นแทนหรอก

           แต่ปัญหาไม่ใช่เพราะเขาอย่างเดียว เพราะมันมีหนอนตัวใหญ่ที่พยายามชอนไชรากฐานของหยางจินกรุ๊ปอยู่ด้วย เมื่อในช่วงสามเดือนที่ผ่านมาคนของเขาจับได้ว่ามีของในโกดังที่ท่าเรือหายไป มีไอ้พวกเลี้ยงไม่เชื่องบังอาจมาลักลอบขโมยสินค้าไปขาย ทำให้หยางจินกรุ๊ปเสียชื่อเสียง ไม่เป็นที่ไว้วางใจของลูกค้า

          แต่หนอนพวกนั้นมันเก่ง มันสามารถซ่อนตัวอยู่ใต้ดินได้ ตามจับไม่ทันเสียที ทว่าอย่างน้อยๆ มันก็ทำให้พอเดาได้ว่าไม่พ้นคนในหรอก และมันจะเป็นใครไปได้ ถ้าไม่ใช่ไอ้สองคนที่คิดจะโค่นเขา ในตอนนี้คนของเขากำลังรวบรวมข้อมูลอยู่ ถ้าได้หลักฐานที่แน่ชัดเมื่อใดจะเล่นงานให้ตายทั้งเป็นเลยทีเดียว

          “ได้สิครับ พวกผมจะสนับสนุนเต็มที่”

          ตงหน้าเจื่อนแต่ยังเล่นไปตามน้ำ ไม่นึกว่าหยางจินจะดันลูกชายที่เพิ่งได้กลับมาขึ้นกุมบังเหียนแทนจริงๆ แม้จะไม่ทรงอำนาจเท่าลูกชายคนโต แต่ความฉลาดคงไม่แพ้กัน

          ทิวัตถ์แค่นยิ้มรับในถ้อยคำนั้น สายตากวาดมองทั้งห้าคน โดยเฉพาะตงกับอี้ จากนั้นไปหยุดยังคนที่เขาชังอย่าง

หยางจิน แล้วเปลี่ยนจุดโฟกัสไปยังคนสนิททั้งสองของอีกฝ่ายที่ยืนขนาบข้างคนเป็นนายไม่ยอมห่าง

          ด้านปรีดิทาที่นั่งลงแล้วไม่ได้หันไปเจรจากับผู้ใด ทำแค่ส่งยิ้มไปเป็นมารยาท แล้วดึงตาไปหยุดมองทิวัตถ์

          “เพราะอะไรกัน”

          หญิงสาวพึมพำในลำคอ เพราะอะไรเขาถึงเลือกจะไปยืนอยู่ข้างๆ คนอันตราย หรือเพราะเขาอยากกลับไปอยู่ใกล้ๆ เธอคนนั้น

          มันคงเป็นทางเดียวที่เขาทำได้

          ทิวัตถ์ยังยืนคุยกับหุ้นส่วนของหยางจินอยู่ จนกระทั่งทั้งหมดแยกตัวไป หนนี้ก็ถึงเวลาของเขาบ้าง

          “ผมจะกลับแล้ว”

          หยางจินไม่ยื้อไว้ เพราะได้ตามที่ต้องการแล้ว กระนั้นก็ยังมีเรื่องให้กังวลอยู่ดี

          “ดูแลลลิษดีๆ ด้วย” ทิวัตถ์ดึงตาไปมองลลิษา ความห่วงใยมีอยู่เต็มอก

          “ไม่ต้องห่วงว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้ฉันรัก”

          หยางจินเน้นเสียงแล้วบอกในสิ่งที่ต้องการมากๆ พอกับอำนาจที่ต้องการคงไว้      

          “แกน่ะเตรียมตัวหาลูกสะใภ้คนใหม่ให้ฉันได้แล้ว เอาที่มีบารมีมาส่งเสริมแก” คนที่หวงในอำนาจหวังว่าลูกชายจะทำตามและกำจัดปัญหาให้พ้นตัวไปสักที ขณะในหัวใจนึกกลัวและมีความใคร่รู้ร่วมด้วย แต่คนอย่างทิวัตถ์ต่อให้เอากรรไกรมาง้างปากก็จะไม่เอ่ยในสิ่งที่เก็บงำไว้แน่

          ทิวัตถ์ไม่ตอบกลับแค่มองหยางจินนิ่งๆ คล้ายกับเตือนบางอย่าง แล้วเดินไวๆ ไปบอกให้ปรีดิทาเดินตาม หญิงสาวกระเด้งตัวขึ้นอย่างเร็วไวด้วยความอยากกลับไปหาลูก

           เมื่อไปถึงบ้านปรีดิทาก็ก้าวลงจากรถเป็นคนแรก แต่ก็ต้องหยุดเท้าลงตรงทางแยกที่จะนำพาเธอไปยังห้องนอนเพราะมีเสียงดังมาจากด้านหลัง

          “รีบ” ทิวัตถ์ถามหน้านิ่ง หลังหญิงสาวก้าวเดินจนแทบจะวิ่ง

          “ค่ะ โปรดรีบไปหาลูก และวันนี้คงหมดหน้าที่ของตัวแทนแล้วนะคะ ขอบคุณสำหรับหน้าที่แปลกใหม่ที่ให้โปรด” หญิงสาวกล่าวจบหน้าที่ของตัวเอง สองเท้าขยับเพื่อจะก้าวกลับไปหาแก้วตาดวงใจ

          “อยากทำอีกหน้าที่เพิ่มไหมล่ะ” เขาถามหน้าตาย ก่อนจะกระตุกยิ้มร้ายราวเปิดเผยตัวตน

          ปรีดิทามองคนที่เอ่ยถาม ก่อนจะได้ยินอีกประโยคที่ทำให้เธอขบเม้มปากอย่างแรง

          “ฉันจะไปอาบน้ำรอ รีบตามขึ้นไปละกัน รับรองว่าถ้าลีลายังดีเหมือนก่อนฉันจ่ายไม่อั้นแน่”