บทที่ 4 ตัวแทน (2)-(02)

“ไม่ใช่หน้าที่ฉัน”

            ทิวัตถ์บอกเสียงหนักและสะบัด หน้าที่ของใครก็ต้องรับผิดชอบให้ได้ ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องมานั่งบอก ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างปรีดิทาแสยะยิ้มใส่ความร้ายของผู้ชายที่เธอตกหลุมรัก ไม่ทันได้หายใจหายคอได้สะดวกเสียงหนึ่งก็แว่วดังจากด้านหลังให้รู้สึกอึดอัด

            “ฉันนึกว่าแกจะไม่ยอมมา”

            ทิวัตถ์พลิกตัวไปมองไม่ได้ตอบโต้ แค่เอียงคอรับ สายตามองนิ่งๆ อย่างไร้ความหมาย ก่อนจะวูบไหวในประโยคถัดมาของผู้ให้กำเนิด

            “ลลิษกำลังมา” หยางจินบอกด้วยท่าทางนิ่งๆ สีหน้าแสดงอาการโล่งใจนิดๆ เมื่อเห็นลูกชายมาร่วมงานนี้ หลังเขาทำอะไรล้ำเส้น ล้ำข้อตกลงระหว่างกัน จากนั้นปล่อยประโยคสำคัญออกไป ลูกชายคนเล็กของเขาสมควรรู้ไว้

            “อีกไม่นานพี่ชายแกจะกลับมา”

            “มันยอมกลับมาแล้ว...” หนนี้ทิวัตถ์เลิกคิ้วขึ้นตั้งคำถามคล้ายไม่อยากเชื่อสักเท่าไร ปากเบ้เล็กน้อยเมื่อนึกถึงพี่ชายที่ไม่ได้เจอมานานหลังจากเอ่ยปากตัดขาดความเป็นพี่น้องกัน ตามองไปยังคนที่เขาชังเป็นอันดับหนึ่งที่มีคนสนิททั้งสองยืนประกบอยู่

            “ก็คู่หมั้นเขาอยู่ที่นี่ แกสมควรดีใจกับลลิษที่พี่ชายแกจะกลับมา” การกลับมาของลูกชายคนโตคงทำให้หัวใจของว่าที่ลูกสะใภ้ดีขึ้นมาได้บ้าง ทว่าความกังวลยังฟุ้งกระจายอยู่ในอก คงเพราะความสัมพันธ์ที่ยังเหนียวแน่นที่ลูกชายดื้อด้านมีให้คนโปรดของตนเอง

            ก็อย่างว่า แม้ในอดีตทิวัตถ์จะตัดขาดจากเขาหรือพี่ชายของมัน แต่มันไม่เคยตัดขาดจากลลิษาเลย

            “ก็ดี”

            คำพูดของทิวัตถ์สวนทางกับความรู้สึกบนใบหน้า

            “ดี แต่จะดีกว่านี้ ถ้าแกไม่พาส่วนเกินมาด้วย”           

            คนเป็นพ่อได้แค่หวังว่าจะไม่มีศึกชิงนางเกิดขึ้น สายตาไม่วายมองเขม็งไปยังส่วนเกินที่พูดถึง ภายในอกมีความสงสัยเคลือบอยู่มาก ไม่รู้มันจะเอากลับมาอยู่ข้างกายทำไม หรือเพราะอยากจะเอาคืนเขาที่เข้าไปวุ่นวาย

            “ก็ลลิษมากับผมไม่ได้” ทิวัตถ์เอียงคอตอบและจ้องมองหยางจิน

            “แกก็เลยหาตัวแทนมา”

            หยางจินเน้นทุกถ้อยคำราวกับอยากให้กระทบไปยังใจดวงบอบบาง ทิวัตถ์นั้นไม่ปฏิเสธ ส่วนปรีดิทายิ้มรับ แม้จะสะท้านและสะเทือนไปถึงหัวใจ แต่เธอเก็บอาการเก่ง มันไม่ได้เจ็บไปกว่าครั้งแรกที่ได้ฟังหรอก แล้วได้ยินถ้อยคำที่ทำให้เธอต้องยิ้มอย่างเสแสร้ง

            “แล้วนี่ไม่คิดจะยกมือไหว้ฉันหน่อยหรือไง”

            “ถ้าอยากให้โปรดไหว้ส่งๆ ก็ได้ค่ะ สวัสดีค่ะ” สีหน้าบ่งบอกได้ถึงความรู้สึก แม้เธอจะยกมือไหว้หยางจิน แต่ไร้ซึ่งความเคารพ คนที่กล้าเอาเด็กไปต่อรอง ไม่สมควรจะได้รับอะไรทั้งนั้น ถ้าอีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่ที่ดี เธอจะไม่รังเกียจที่จะยกมือไหว้แน่นอน

            “ปากดี”

            หยางจินออกสีหน้าดุดัน ไม่นึกชอบปรีดิทาเลย อีกฝ่ายมีทั้งมุมอ่อนและแข็ง ควบคุมได้ยาก ราวหนึ่งนาทีก็เห็นสายตาของลูกชายมองไปด้านหลังจึงพลิกตัวไปมองบ้าง

            เห็นลลิษาก้าวเท้าเข้ามาในงานพร้อมกับครอบครัวของเจ้าตัว ในจังหวะหนึ่งสายตาของหยางจินกลับวาวขึ้น เพราะมองเลยไปยังแขกอีกคนที่ไม่คิดว่าจะมางานนี้ด้วย ชั่ววินาทีก็รีบปรับสีหน้าไม่ให้มีคนจับสังเกตได้

            ด้านทิวัตถ์ทำได้แค่มอง เพราะรู้มาตลอดว่าครอบครัวของลลิษาชอบพี่ชายของเขามากกว่า เพราะอำนาจและบารมี

            สายตาดึงกลับมามองหยางจินบ้าง เพราะอีกฝ่ายสนิทกับครอบครัวของหญิงสาวเพราะอำนาจและความเป็นใหญ่ไม่ต่างกัน ต่างฝ่ายต่างช่วยค้ำจุนกัน จากนั้นเลือกเดินไวๆ ตรงไปยังโต๊ะตัวหนึ่งที่มีผู้จับจองที่นั่งอยู่สามคนแล้ว ปรีดิทานั่งลงข้างๆ อย่างรู้งาน สายตามองไปรอบๆ มีแต่ผู้คนที่เธอไม่รู้จัก

            ราวสองนาทีถ้วนเธอกลับได้เห็นคนที่รู้จักกัน แต่หากเลือกได้ ไม่ขอจะรู้จักดีกว่า แล้วพยายามไม่ใส่ใจ    

            “จ้องตาเป็นมันขนาดนั้น โปรดว่าคุณเดินเข้าไปหาเธอเถอะค่ะ” พอดึงตากลับมายังโต๊ะที่ตัวเองนั่งอยู่ก็เห็นชัดถึงสายตาคู่คมที่มองไปยังผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ในชุดสีขาว มีลักษณะการแต่งตัวคล้ายกับเธอ

            ไม่สิ เธอต่างหากที่แต่งเหมือนลลิษา ส่วนคนต้องตอบยังนิ่ง เหมือนไม่ได้ยินคำบอก

            “ทำไมเธอถึงไม่เลือกคุณล่ะคะ เธอน่าจะเลือกหมั้นกับคุณ” ปรีดิทาเอ่ยถามในสิ่งที่อยากรู้

            ครั้งนี้ทิวัตถ์หันขวับมามองคนข้างกายด้วยตาดุๆ ไม่แปลกใจที่ปรีดิทาจะใจกล้าเอ่ยถาม เพราะนิสัยกล้าได้กล้าเสีย มีความใจกล้าเป็นเหตุผลหนึ่งที่เขาเลือกจะแต่งงานกับหญิงสาว และปรีดิทายังเป็นคนฉลาดที่บางครั้งเขายังกลัว

            จังหวะต่อมามุมปากหยันขึ้นใส่ตัวเองเมื่อได้ยินประโยคต่อมา

            “คุณเองก็อยู่ข้างๆ เธอมาตลอดไม่ใช่หรือคะ คงถึงขั้นตายแทนกันได้ ถ้าเธอยอมตกลงเรื่องของเราคงไม่เกิด” ปรีดิทาร่ายคำถาม

            จำได้ว่าเธอตกหลุมรักทิวัตถ์ในตอนที่เขาย้ายมาทำงานที่โรงพยาบาลเดียวกัน เขานิ่งๆ ดูคูลๆ เป็นที่สนใจของใครหลายคน หนึ่งในนั้นคือเธอ แต่ที่รุกหน้าจีบเขา เพราะชอบที่เขารู้สึกอย่างไรก็แสดงออกเช่นนั้น เขาไม่ประจบประแจง ไม่เข้าข้างใครเพราะผลประโยชน์

            แต่ก็พอรู้ได้ยินมาบ้างจากเพื่อนๆ ที่เป็นหมอ เป็นนางพยาบาลในที่ทำงานเก่าของเขาว่า ก่อนหน้านั้นเขาเคยมีคนของหัวใจ ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกของคนที่มีอิทธิพล แต่กลับไม่ได้สมหวัง ทว่าก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดสักเท่าไร เพราะเขาไม่ค่อยเอ่ยบอกกับใคร

            เธอในตอนนั้นก็ไม่ได้สนใจเรื่องในอดีต มองปัจจุบันมากกว่า และคิดแค่ว่าจะทำให้คนที่เธอสนใจหันมามองกันและรักกันให้ได้

            ในวันที่ได้แต่งงานกัน หัวใจของเธออิ่มเอม คิดว่าทำให้เขารักได้แล้ว ทว่าสุดท้ายสิ่งเหล่านั้นมันก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราว เมื่อหัวใจของเขาก็ยังมีเธอคนนั้นอยู่

            เธอก็เป็นได้แค่ตัวแทนที่หมดค่าจะให้ความสนใจ

            “เธอต้องขอบคุณลลิษาสิที่ทำให้มันเกิดขึ้น” ทิวัตถ์โน้มใบหน้าไปกระซิบข้างหูของปรีดิทา แต่สายตากลับยังมองอยู่ที่เดิม โต๊ะที่มีหยางจินและลลิษานั่งอยู่

            ปรีดิทาแค่นหัวเราะ ขอบคุณเหรอ

            เอาเข้าจริง เธอก็ต้องขอบคุณลลิษา เพราะอีกฝ่ายทำให้ได้รู้ว่าเงานั้นมีลักษณะอย่างไรได้ชัดเจนขึ้น แล้วต่างฝ่ายต่างดึงตัวเองกลับมาอยู่กับความเงียบ ไม่นานปากนุ่มกลับต้องขบแน่น เพราะสัมผัสได้ว่าถูกจ้องมอง บางครั้งแอบมอง บางครั้งมองอย่างโจ่งแจ้ง

            ปรีดิทาดึงตาไปมองกลับด้วยความไม่พอใจ หลังผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ถัดไปเอาแต่มองเธอไม่เลิก ส่วนคนข้างกายน่ะเหรอ ไม่ได้สนใจเลยสักนิด เขามีจุดโฟกัสอยู่แค่จุดเดียว กระทั่งเธอเอ่ยขึ้น

            “โปรดขอตัวไปโทร.หาเนม โปรดเป็นห่วงลูกค่ะ”

            สิ้นคำบอก ร่างเล็กขยับตัวลุกขึ้นเพื่อหนีจากสายตาที่เฝ้ามอง และมีความห่วงลูกร่วมด้วย ทว่าทิวัตถ์กลับขยับตัวลุกขึ้นด้วยจึงเอ่ยบอกเสียงหนัก

            “โปรดไปเองได้ค่ะ”

            “เชิญ”