บทที่ 5 ไม่ได้อยากชนะ

บทที่ 5 ไม่ได้อยากชนะ

          คนที่เจ็บหัวใจถึงกับแค่นยิ้มออกมาหลังหลงเหลือเพียงแค่ตนเอง ส่วนเขาเดินไวๆ ขึ้นห้องไปแล้ว มือนั้นออกอาการสั่นเล็กน้อย เธออยากจะยกมันฟาดหน้าคนปากสุนัขจริงๆ แต่ทำไปคงไร้ประโยชน์ แล้วขยับตัวเดินตรงไปยังห้องนอน เพราะคิดถึงลูกสาวจะแย่อยู่แล้ว

          “ไงจ๊ะ เด็กดีของแม่”

          เสียงนุ่มละมุนเอ่ยทักทายยัยตัวเล็กที่รับเข้าสู่อ้อมกอด

          “คิดถึงแม่ไหมคะ”

          ปรีดิทาตั้งคำถามกับปราณปรียาที่มองเธอตาแป๋ว แล้วได้ยินเสียงอ้อแอ้ตอบกลับมา หัวใจของคนเป็นแม่จึงชื่นขึ้นหลังแห้งกร้านจนเกือบจะแตกระแหงเหมือนพื้นดินที่ขาดน้ำ

          “อ้าว ง่วงอีกแล้วหรือคะหนูปราณ”        

          อุ้มได้ไม่นานเท่าไรปราณปรียาก็หาวและปรือตา ปรีดิทาจึงร้องเพลงกล่อมเบาๆ พร้อมโยกตัวไปมา

          ราวสิบนาทีเห็นจะได้ร่างนุ่มนิ่มก็หลับสนิทไป มือเรียวบางวางแกลงบนที่นอน ทิ้งตัวลงนั่งเฝ้ามองแกอย่างมีความสุขอยู่หลายนาทีกว่าจะขยับตัวไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอไม่อยากอยู่ในตัวตนของลลิษานานนัก

          ไม่นานเท่าไรหญิงสาวก็เดินออกมาพร้อมกับมีผ้าขนหนูผืนเล็กพาดอยู่บนไหล่ ใช้มันเช็ดผมให้แห้ง พอเสร็จก็ไปประจำตรงโต๊ะหนังสือที่มีโน้ตบุ๊กวางไว้ 

          สายตากลมโตมองเลือกหนังสือที่จะหยิบขึ้นมาอ่าน เธอก็ชอบอ่านหนังสือไม่ต่างจากเขา มือนั้นกดเปิดโน้ตบุ๊กด้วย เพราะเธอก็ยังต้องหาข้อมูลบางอย่างที่สำคัญ จมอยู่กับสิ่งที่ต้องการค้นหาได้ไม่นาน ดวงหน้าหวานก็ต้องหันขวับไปมองด้านหลัง เพราะได้ยินเสียงหน้าประตูห้อง

          แค่อึดใจเดียวกลีบปากด้านล่างก็ต้องเม้มแน่น เมื่อมีผู้บุกรุกเข้ามาในห้องของเธออย่างถือวิสาสะ ไม่ขอ แต่กลับใช้กุญแจที่เขาถือไว้ในมือไขเข้ามา จึงเอ่ยถามเสียงเข้ม

          “ลืมปากไว้ที่งานหรือไงคะ”

          ปรีดิทามีสายตาต่อว่า แม้เธอจะเป็นผู้อาศัย แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาภายในห้องนี้โดยไม่เอ่ยขอ

          ทิวัตถ์แค่เอียงคอรับฟัง ก่อนจะได้ยินคำถามอีก

          “คุณมีอะไรหรือคะ แต่โปรดว่าเราไปคุยกันข้างนอกเถอะค่ะ ลูกของโปรดหลับอยู่”

          หญิงสาวเบือนหน้าไปมองลูกสาวเล็กน้อย ไม่อยากให้เสียงของเธอกับเขาไปรบกวนแก ทว่าผู้รับฟังหาได้ใส่ใจกลับก้าวเดินลึกเข้ามาภายในห้อง จนไปหยุดอยู่ตรงเตียงนอน

          “จะทำอะไรกันคะ” ปรีดิทาขยับตัวไปใกล้เตียงเช่นกัน ท่าทางนั้นราวกับจะปกป้องแก้วตาดวงใจ ทิวัตถ์จึงแค่นยิ้มแล้วโยนคำถามไปบ้าง

          “เข้าใกล้ไม่ได้?” ชายหนุ่มตั้งคำถาม

          “คุณก็ไม่ได้อยากจะเข้าใกล้แกอยู่แล้ว”

          “รู้ดี”

          ทิวัตถ์เอ่ยคำชม

          “ค่ะ” เธอน้อมรับคำประชดประชันที่ไม่ต่างจากมีดคมๆ แล้วเอ่ยเสียงจริงจังอีกครั้ง

          “ช่วยขยับมาห่างๆ แกด้วยค่ะ”

          เมื่อเขาไม่อยากใกล้ ไม่ได้เห็นลูกอยู่ในสายตาก็ไม่มีประโยชน์ที่จะยืนอยู่ตรงนั้น    

          “ได้” ทิวัตถ์ดึงตาไปมองคนขี้หวง แล้วทำตามที่เจ้าตัวต้องการ มุมปากค่อยๆ เผยยิ้มร้ายเมื่อขายาวๆ ก้าวตรงไปหาหญิงสาว

          หัวใจดวงเล็กออกอาการเต้นไว สายตาคู่นั้นคล้ายมีเลศนัย แถมเขายังไม่เลิกเดินรุกเข้ามาหา จนเธอต้องเดินถอยหนีไปติดกับโต๊ะหนังสือ หนำซ้ำเขายังโน้มตัวมาใกล้ให้เธอมองตาขวาง ไม่ทันจะได้เอ่ยปาก มือแกร่งก็เอื้อมมือไปหยิบบางอย่าง ส่วนเธอนั้นพลิกตัวไปกดปิดโน้ตบุ๊กของตัวเองโดยพลัน

          “ซ่อนอะไรไว้” ทิวัตถ์เหลือบตาไปมองโน้ตบุ๊ก ท่าทางของปรีดิทาบอกชัดว่ากำลังทำบางอย่างที่ไม่อยากให้เขารับรู้

          หญิงสาวไม่ตอบ แต่เธอไม่ได้ซ่อน เธอกำลังหาต่างหาก หาที่ที่อำนาจของหยางจินไปไม่ถึง และหาคนที่จะมางัดข้อกับหยางจิน เธอเชื่อว่าต้องมีสักคน อาจจะหลายคนด้วย

          “สอนพิเศษ” ทิวัตถ์ไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก ตาดึงกลับไปมองหนังสือคู่มือการเรียนที่วางตั้งอยู่หลายเล่ม รวมถึงในมือของเขาด้วย แต่เล่มนี้พิเศษกว่าเล่มอื่น

          “ค่ะ โปรดสอนพิเศษ”

          หญิงสาวยอมรับ

          “ยังอ่านมันอยู่” ในมือเขาเป็นหนังสือเกี่ยวกับการผ่าตัด ที่มีการนำเทคโนโลยีใหม่ๆ เข้ามาใช้

          “แปลกตรงไหนคะ ถ้าโปรดจะหาความรู้ให้ตัวเอง” เธอว่าแล้วเก็บอาการกลัดหนองไว้ในอก แค่นึกถึงการเป็นหมอ ความเศร้า ความคิดถึงก็ลอยวน พลางเงยหน้าขึ้นไปจ้องตาคนที่ยอมถอยห่างออกไปเสียที

          “พูดธุระของคุณมาเถอะค่ะ”

          “อยาก” มันเป็นคำสั้นๆ ที่ทิวัตถ์เห็นชัดถึงสีหน้าไม่พอใจของคนตรงหน้า

          “กลายเป็นสัตว์ที่ไม่มีความยับยั้งไปแล้วหรือไงคะ” ไม่นึกว่าเขาจะพูดเช่นนั้นออกมา สายตามีความผิดหวังปรากฏ ส่วนคนปากร้ายบิดปาก แล้วถามซ้ำ

          “ไม่ได้?”

          สีหน้าของชายหนุ่มกวนประสาทไม่น้อย ราวกับจงใจจะกวนน้ำให้ขุ่น