LOGIN“แรงมากกกก” “แต่ก็สมควรแล้วที่นางโดนพ่อไล่ออกจากบ้าน ก็ดูนางทำตัวดิ เห็นผู้ชายดีกว่าพ่อแม่” “ค่าเทอมยังไม่ได้อีกเหรอ ทางผู้อำนวยการให้ครูมาตาม” อาจารย์ที่ปรึกษาเอ่ย ไอมิเอะก็ยืนก้มหน้า ปลายรองเท้าชิดกันแน่น นิ้วมือบีบชายเสื้อเอาไว้โดยไม่รู้ตัว ความอับอายกับความรู้สึกผิดไหลเข้ามาพร้อมกัน จนไม่กล้า
บทที่ 182 “ถ้าเราติดตาม เขาจะรู้ไหมว่าเรารู้จักนาย” “...ไม่รู้...ยัยเด็กนั่นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเรียนที่เดียวกับเธอ” ไอมิเอะก็พยักหน้าเบาๆ แค่จำชื่อไอจีไว้ในใจ แต่ยังไม่ได้กดติดตาม เธอวางโทรศัพท์ลงข้างตัวเหมือนไม่ได้คิดอะไรต่อ แล้วหันกลับไปสนใจแผลที่จมูกของเสือแทน มือเล็กๆ ขยับช้าอย่างระวังขึ้นกว่
“….” เสือก็เงียบไปก่อนจะเอามือกดล็อคหน้าจอโทรศัพท์ให้จอมืด “ถ้าเจอฉันก่อน เธอจะเลือกฉันไหม” “เราไม่คบกับผู้ชายที่ลืมแฟนเก่าไม่ได้” คำพูดของเธอทำให้เสือสะอึกเล็กน้อย ก่อนจะเงียบไป “เลิกกันนานรึยัง” “สักพัก” เสือตอบขอไปที ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ “นายสามารถเป็นเพื่อนกับแฟนเก่าได้เหรอ” “ใครบอกว่าฉั
“คุก?” คำนี้ทำเอาไอมิเอะเผลอเบิกตากว้าง หัวใจเธอสะดุดวูบ ความรู้สึกแรกไม่ใช่ความอยากรู้อยากเห็น แต่เป็นความตกใจปนสงสารที่โผล่ขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว “หึ เป็นของขวัญน่ะ” เสือหัวเราะเบา ๆ เสียงสั้นและจบเร็ว เหมือนพูดให้มันผ่านไปเฉย ๆ มากกว่าจะรอคำถามต่อ สีหน้าเสือเปลี่ยนแทบจะในทันที จากที่ยังมีแววหยอก
บทที่ 181 “ใช้แค่นี้ทำแผลเหรอ” เธอหันมามองถุงยาในมือของเสือ “แค่นี้ก็พอแล้ว” น้ำเสียงของเสือเรียบเฉย ราวกับไม่รู้สึกว่ามันมีอะไรแปลก “มันยังไม่พอ ตอนนี้ร้านขายยายังเปิดอยู่ นายไปซื้ออุปกรณ์ทำแผลเพิ่มสิ” ไอมิเอะพูดพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย ความเป็นห่วงหลุดออกมาโดยไม่รู้ตัว “เป็นห่วงฉันเหรอ” “...มะ..
“นายไม่ไปโรงพยาบาลเหรอ” ไอมิเอะเผลอมองไปที่บาดแผลบนใบหน้าของเสืออีกครั้ง คราบเลือดที่แห้งกรังตัดกับผิวขาวซีด ทำให้ใจเธอสะดุดวูบโดยไม่รู้ตัว “...ไม่” “อย่าบอกว่านายจะทำแผลเอง” “ทำไม คิดว่าฉันทำไม่ได้เหรอ ฉันอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็ก ทำแผลเอง ทำอาหารเอง ทำทุกอย่างด้วยตัวเองจนชินแล้ว” น้ำเสียงนั้นไม่




![My Engineerรักร้ายนายจอมโหด [ต้าร์พินอิน]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)


