ตอนที่ 24 รักแต่ไม่ออกสื่อ

“พี่กลัวเสียเธอดิหมวย...”

น้ำเสียงเสืออ่อนลงแทบจะขอร้องเธอ ไม่อยากให้คิดไปในแง่นั้นเลย แต่ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เธอไว้ใจเขา

อาจเพราะก่อนหน้านี้เขาเริ่มคุยกับฝ้ายอยู่ แต่ไม่ได้คุยกันจริงจังเท่าไหร่ เรียกว่าคู่นอนคงง่ายกว่า อีกอย่างช่วงนี้ทั้งคู่ก็ห่างๆ กันไปแล้วด้วย แต่แค่นี้คงเรียกความเชื่อใจไม่ได้

“ทำไมพี่พูดอีกอย่าง แต่การกระทำอีกอย่างคะ” ส้มหวานตอกหน้าเขาด้วยคำพูดเจ็บแสบ ทำเสือคันยุบยิบในใจขึ้นมา

เขาอ้าปากจะอธิบาย แต่ก็ถูกเธอพูดแทรกให้หยุดฟังก่อน

“หรือพี่แค่ยังเล่นเราไม่เบื่อก็เลยอยากเล่นเรื่อยๆ กันแน่”

“เธอเห็นพี่เป็นคนแบบนั้นเหรอวะส้มหวาน”

“ก็พี่ไม่ชัดเจน จะให้เราคิดยังไงล่ะ”

เสือหน้าซึมเป็นไอ้โบ้ตัวใหญ่ โดนเด็กมันตอกหน้าก็ไปต่อไม่เป็น พอเงียบไปส้มหวานก็จะผละตัวออก แต่เขาไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นใช้แขนกอดรั้งเธอไว้ไม่ปล่อย

“เราอึดอัดแล้ว...” อึดอัดเพราะไม่อยากคุยต่อแล้วด้วย

“พี่แค่กลัว...”

“กลัวอะไรคะ”

“พี่กลัวจะผิดสัญญาเพื่อนกับมันครั้งที่สอง”

คราวนี้ส้มหวานหยุดฟังเขาพูดต่อ คิ้วขมวดมุ่นกับความหลังที่คนนอกอย่างเธอไม่ได้รับรู้ด้วย

มันเป็นสัญญาเพื่อนระหว่างเสือกับสิงห์ ซึ่งก็ไม่พ้นเรื่องของผู้หญิงอยู่ดีที่ทำให้ทั้งคู่บาดหมางใจกันในอดีต

“พี่กับมันเคยมีเรื่องผิดใจกันมาก่อน แล้วมันก็ขอว่าผู้หญิงทุกคนบนโลกใครก็ได้ แต่ให้ละเว้นเธอไว้”

“ทะ- ทำไมล่ะ”

“มันกลัวว่าพี่จะทำเธอเสียใจไง”

เสือเข้าใจสิ่งที่สิงห์กลัวดี เขาเป็นคนประเภทที่คบใครก็คบได้ไม่นาน อ้อยมันคงหมดความหวานเร็วเกินไป ที่เคี้ยวได้ไม่นานก็คายทิ้งและเลิกรากันในที่สุด

“ถ้าเราไปกันไม่รอด พี่กับมันคงเลิกเป็นเพื่อนกันแน่นอน”

“พี่เสือ...”

“พี่จริงจังกับเธออยู่นะหมวยจิ๋ว... ไม่ได้หลอกฟันนะเธอ”

ถึงเสือไม่เปิดเผยความสัมพันธ์ แต่เขาก็คุยกับส้มหวานและจริงจังกับเธอแค่คนเดียว ไม่ออกนอกลู่นอกทางหรือมองสาวอื่นที่พยายามเข้าหาเลย

แต่ความลำบากใจมันมีมากเหมือนกัน และก็เข้าใจว่าการทำทุกอย่างเป็นคนรักกัน แต่อยู่ในสถานะที่คลุมเครือ ต้องคอยปกปิดไม่ให้ใครรู้คงทำเธออึดอัดใจ

“จริงจังแบบไหนคะ แค่พูดว่าชอบยังทำไม่ได้” เธอน้อยใจจนยู่ปากเข้าหากัน

เสือไม่ได้ยิ้มในสถานการณ์ที่ตึงเครียด แต่มองเธอด้วยสายตาจริงจังและมุ่งมั่น ก่อนจับปลายคางเธอให้เงยหน้าขึ้น

“พี่เสือชอบส้มหวานนะครับ”

“พี่...”

“ที่จริงก็คิดว่าชอบมานานแล้ว... แต่มันเพิ่งชัดอ่ะ”

ส้มหวานกะพริบตาปริบๆ ไม่เชื่อหูในสิ่งที่ได้ยิน จนเสือใช้มือจับแก้มนิ่มแล้วส่งยิ้มอ่อนละมุน จนใจเธอมันเต้นล่ำไม่เป็นส่ำหน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึกสุก

“ชอบมานานเหรอคะ...”

“น่าอายว่ะ ชอบมานานแต่เธอไม่เคยมองพี่เลย”

ตอนนี้เธอสับสนจนมึนเบลอไปหมด สายตาเสือจริงจังกว่าครั้งไหน เวลามองมาก็เหมือนจะโลมเลียร่างกายให้ร้อนผ่าวไปทุกส่วนเลย

“แล้วทำไมไม่พูดกับเราล่ะว่าชอบ ต้องให้เค้นด้วย”

“ก็ไม่อยากให้มันง่ายไงคะ”

เสือร้ายยักคิ้วหลิ่วตากวนเธอกลับ ตอนนั้นเขาก็ไม่คิดว่าจะชอบน้องสาวเพื่อนหรอก แต่พอชอบก็ชอบเลย น่าจะชอบตั้งแต่เธอเป็นน้องมอต้นและเขาเป็นพี่มอปลาย

แต่มันเป็นเพียงแค่ป็อปปี้เลิฟใสๆ เขายังไม่ได้ฉายาเสือร้ายเหมือนทุกวันนี้หรอก

ถ้าร้ายป่านนี้กล้าจีบเด็กนี่ไปแล้ว เนิร์ดดี้ตั้งแต่เรียนยันขึ้นมหาวิทยาลัยแถมยังเมินเขามานาน แต่เพิ่งจะมาเข้าหาเพราะคิดจะเอาคืนรุ่นพี่หน้าเต้าหู้นั่นอีก

เขาขอเล่นตัวกับน้อยใจคืนนิดหน่อยได้ไหมเล่า

“จะเอาคืนเราเหรอคะ”

“ก็อยากเอาคืนบ้างดิ ขอเล่นตัวบ้างไม่ได้หรือไง”

“เจ้าคิดเจ้าแค้นที่สุดเลย”

ส้มหวานอมยิ้มจนแก้มแดง ไม่รู้มาก่อนเลยว่ามีคนเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ ก็คือเขา

“เล่าให้ฟังบ้างสิ พี่ชอบเราตอนไหนเหรอ”

“ไม่บอกค่ะ”

“พี่เสือ”

เพราะเฝ้าถนอมเด็กนี่ห่างๆ มาตลอด ตอนเห็นว่าเธอพยายามจะเปลี่ยนตัวเองในแบบที่ผู้ชายคนอื่นชอบ เขาถึงได้หัวร้อนเป็นฟืนเป็นไฟกว่าใครเขา

ก็ที่เป็นอยู่มันโคตรน่ารักอยู่แล้วจะเปลี่ยนทำไม ใครไม่ชอบก็ช่างหัวมันประไร เขาชอบคนเดียวก็พอแล้วนี่

“ยิ้มอะไร หื้อ เขินเหรอ”

พอได้ทีเขาก็แซวเธอยับให้พื้นที่บนแก้มมีแต่สีแดง ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปซุกลำคอของส้มหวาน แล้วกระซิบคำว่าชอบด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเย้ายวนให้ตัวร้อนผ่าว

“พี่ชอบส้มหวานนะ...” เขาพูดแล้วใช้ปากขบใบหูเธอเบาๆ

“พี่เสือเราจั๊กจี้” เธอดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง

“ชอบเธอนะครับ”

“ไม่อยากฟังแล้วค่ะ”

“อยากได้ยินไม่ใช่หรือไง ถ้าไม่ชัดจะพูดอีกที”

“ชัดแล้ว มะ- ไม่ต้องพูดแล้วพี่เสือ”

เสือใช้โอกาสนี้ช้อนใบหน้าจูบปิดปากเธออย่างอ้อยอิ่ง เขาขบเม้มกลีบปากล่างและบนของเธอจนมันบวมเจ่อเล็กๆ ก่อนที่จะแลบลิ้นเลียรอบปากเธอเหมือนหมาหยอกเจ้าของ

“รอพี่เรียนจบ มีการงานมั่นคง หาเลี้ยงเธอได้เมื่อไหร่และถ้าตอนนั้นเธอยังรู้สึกกับพี่อยู่ เราค่อยไปบอกไอ้สิงห์กัน”

ทำตัวกั๊กสถานะไว้ก็ใช่ แต่เขามองอนาคตที่วางไว้กับเธอไว้เยอะมาก เยอะจนไม่อยากให้รักครั้งนี้มันผิดหวัง ไม่งั้นเขาจะเสียทั้งส้มหวานและเพื่อนคู่ซี้ไปทั้งหมดเลย

“งั้นแปลว่า... ตอนนี้เราคบกันหรือยังคะ”

“อยากคบมั้ยล่ะ”

“อึก- อื้อ”

ส้มหวานพยักหน้าหงึกหงัก แก้มขาวขึ้นสีจนแทบไหม้อยู่แล้ว จนไม่กล้าสบตาเขานานเกินสามวินาที

“ถ้างั้นคบกับพี่นะครับ...” เสือเป็นคนเอ่ยปากขอคบ หน้าเขาเองร้อนผ่าวไม่ต่างกัน ไม่ได้พูดประโยคนี้เกือบปีได้แล้ว

เธอเงยหน้าสบตาคู่สวยของเสือ หัวใจเธอเต้นแรงจนรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ก่อนจะตอบรับความสัมพันธ์ในครั้งนี้

“อื้อ เราจะคบกับพี่เสือ”

“แต่อย่าเพิ่งบอกไอ้สิงห์ได้ไหม”

รอยยิ้มของส้มหวานค่อยๆ เลือนหายไป เธอดีใจได้ไม่นานก็กลับไปซึมจ๋อยหน้างอคอหักอีกเหมือนเดิม

“แล้วถ้าเราไม่โอเค... ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี” ส้มหวานตัดพ้อเสียงแง่งอนในลำคอ น้อยใจจนเก็บสีหน้าไว้ไม่อยู่อีกแล้ว

“พี่ก็มีแค่เธอ ไม่ได้ไปมีใครจริงๆ หมวยจิ๋ว”

“เราแค่...”

ส้มหวานสูดลมหายใจเข้า พลางผ่อนปรนออกมาช้าๆ แล้วพยักหน้าเพื่อที่จะเข้าใจเขาให้มากที่สุด เธออาจจะเร่งรัดแล้วก็ไปรบเร้าเขามากเกินไป

คงต้องให้เวลาเขาได้พิสูจน์ตัวเองต่ออีกหน่อย หลังจากนั้นก็ค่อยหาหนทางบอกสิงห์ให้รับรู้อีกทีก็แล้วกัน

“พี่จะหาโอกาสบอกเรื่องของเราให้เร็วที่สุด โอเคมั้ย”

เสือจับปลายคางเธอเข้ามาจูบอ้อนวอน ในสายตาก็เว้าวอนขอร้องให้เธออดรนทนรออีกสักหน่อย ถ้ามีโอกาสได้บอกเพื่อนรักเมื่อไหร่เขาจะไม่พลาดเด็ดขาดเลย

“เธอขามองพี่หน่อย”

“อือ”

“ตอบสิเธอไม่เอาแบบนี้”

เสือทำหน้าอ้อนวอนเธอ แววตาสุดจะเว้าวอนให้มองมาที่เขา ทั้งกอดทั้งซุกเมื่อเห็นส้มหวานมีท่าทีลังเลแล้วก็เงียบไป

“โอเคก็ได้ค่ะ”

“จริงเหรอ”

“อื้อ ขอแค่พี่รักเราแค่คนเดียวก็พอ”