ตอนที่ 6 ทำไมต้องเป็นกู (1/2)

วันนี้เป็นวันออกกองวันแรก คนโปรดออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้าตรู่ ด้วยความตื่นเต้นและไม่อยากที่จะไปสาย โลเคชันวันนี้คือร้านอาหารตามสั่งที่อยู่ในสวนสาธารณะ มีพื้นที่กว้างขวาง ฝั่งตรงข้ามมีม้านั่งเรียงเป็นทางยาวตลอดริมแม่น้ำ ซึ่งเป็นทำเลที่ดีเลยทีเดียว สถานที่อยู่ห่างออกไปจากบริษัทแต่ก็ไม่ได้ไกลมากนัก

ขณะนี้กล้องกำลังจับภาพไปที่ฉากตรงหน้า ผู้กำกับมองในจอมอนิเตอร์ เมื่อทุกอย่างได้ที่ก็ “แอนด์แอ็กชัน!”

ตอนนี้ลูกค้าเต็มร้าน ไหนจะออร์เดอร์หน้าร้านและที่สั่งมาทางออนไลน์อีก แบบไม่เซตเอาแบบเรียลๆ ไปเลย ไนท์หรือคุณภีมประธานบริษัทแห่งหนึ่งในบท เดินมากินข้าวที่ร้านนี้ตามเดิม แม่ค้าสาวหรือนางเอกของเรื่องดูท่าจะรับลูกค้าจนไม่ได้พักเลยทีเดียว ภาพที่ออกมาจะเห็นว่ามีลูกมืออีกหนึ่งคนซึ่งเป็นเจ้าของร้านที่แท้จริง กำลังทำอาหารตามออร์เดอร์อยู่ ถ้าถามว่าทำไมค่ายไม่จ่ายเงินเพื่อเซต ก็ตอบได้เลยว่าประหยัดงบ

ร่างสูงสั่งอาหารเรียบร้อยกำลังจะเดินเข้ามาเพื่อหาที่นั่งในร้าน ครั้นเห็นหญิงสาวซึ่งยืนอยู่ด้านหลังนั่งร้านดูเหมือนจะหน้ามืด จึงปรี่เข้าไปหาร่างบางโดยไว ทันรับร่างเขาไว้ทันพอดี

“เป็นอะไรมั้ยครับ?” น้ำเสียงและสีหน้าแววตาของชายหนุ่มแสดงออกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน “นั่งพักก่อนนะครับ” เขาพยุงหญิงสาวนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆ คุณภีมหันไปเห็นยาดมที่วางไว้อยู่ใกล้ๆ จึงหยิบมานั่งถือบริการให้คนป่วยอย่างดี

“ขอบคุณค่ะ” นางเอกสาวสูดยาดมแก้หน้ามืด

คนโปรดที่กำลังจะเดินไปทำงานของตัวเอง สาวเท้าเดินผ่านมาตรงหน้าจอมอนิเตอร์ ก่อนจะหยุดก้าวแล้วมองไปยังไนท์ที่กำลังถ่ายอยู่

“ออร์เดอร์ที่สั่งได้ยังครับ” ลูกค้าไรเดอร์ตามในบทมา

“อ่อ..” ร่างบางพยายามจะลุกไปหยิบของ

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมหยิบให้” คุณภีมลุกขึ้นยืนเดินไปหยิบถุงออร์เดอร์ในตะกร้า “อันนี้ใช่มั้ยครับ” ถามพี่ไรเดอร์

“ครับ”

จากนั้นเขาก็ยื่นให้ “นี่ครับ” แวบหนึ่งคนโปรดเห็นร่างสูงในฉากยิ้มบางรับลูกค้า ไม่รู้ว่าเจ้าตัวสร้างมันขึ้นมาเองหรือว่านั่นมีอยู่ในบทอยู่แล้ว ซึ่งทำให้คนที่กำลังยืนดูอยู่นั้น ขณะนี้เผลอหลุดยิ้มตามพ่อพระเอกคนตรงหน้า เพราะไม่เคยเห็นเขายิ้มแบบนี้มาก่อน ตอนนี้กับสิ่งที่ร่างสูงกำลังทำกับนางเอกอยู่นั้นดูอบอุ่นกว่าปกติที่เขาเห็นร่างสูงเป็นอยู่เป็นไหนๆ

-คนโปรด-

“ดีขึ้นรึยังครับ?” คุณภีมถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

แวบหนึ่ง คนโปรดคิดอยากจะลองเป็นนางเอกสาวตรงหน้าดูบ้าง

“ดีขึ้นแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันไปทำอาหารให้คุณต่อดีกว่า” ร่างบางลุกขึ้นยืน

“บอกแล้วไงครับว่าให้เรียกพี่ก็ได้”

หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ แล้วตอบกลับเสียงนุ่ม “ค่ะ พี่ภีม”

“น่ารักมาก” พระเอกหนุ่มยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี สายตาเจือไปด้วยความเอ็นดูคนตรงหน้า

ยิ้มอะไรขนาดนั้น

  ไม่รู้ว่าคนโปรดรู้ตัวมั้ยว่าริมฝีปากของตัวเองที่แอบยิ้มอยู่เมื่อครู่นั้น สับเปลี่ยนเป็นเบ้ลงน้อยๆ เสียแล้ว ก่อนจะตัดสินใจผละความสนใจจากตรงนั้น แล้วก้าวต่อไปตามพี่เขา

“อ้าวคนโปรดมาเร็ว”

และแล้วเราก็มาอยู่ในคาเฟ่ซึ่งอยู่ในพื้นที่ของสวนสาธารณะ ภายในร้านคนไม่ได้เยอะมาก และบรรยากาศถือว่าเงียบกำลังดี เพราะลูกค้าส่วนใหญ่อยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเอง เรานั่งกันอยู่ที่โต๊ะกลมกลางร้าน

“รับอะไรดีครับ” พนักงานของร้านเดินเข้ามาตามที่พี่เจี๊ยบได้ยกมือเรียกไป

“เอาเอสเปรสโซ่เย็นแก้วนึงจ้ะ”

“รับอะไรเพิ่มอีกมั้ยครับ?”

“เอาไรมั้ย สั่งได้เลยนะ” พี่เจี๊ยบหันมาพูดกับผม

“ไม่เป็นไรครับ” ผมตอบออกไปด้วยความเกรงใจตามนิสัย และยังไม่ได้อยากได้อะไร

“เอาหน่อยน่ะ จะได้มีพลังทำงานได้เต็มที่ พี่เลี้ยง”

“ขะ ขอบคุณครับ งั้นเอาลาเต้ก็ได้ครับ” ผมไม่อยากที่จะปฏิเสธน้ำใจเขา และก็เป็นความคิดที่ดีสำหรับการเติมพลังระหว่างการทำงาน จึงสั่งไปแก้วนึง

“โอเคครับ รอสักครู่นะครับ” จากนั้นพนักงานก็เดินไป

“เราจะคอยบรีฟนักแสดงด้วยนะรู้เปล่า อย่างเช่นวันนี้ก็-” เขาหาชีทเอกสารที่อยู่ในมือ “นี่เลยจ้ะบท” ก่อนจะยื่นมาให้ผม ซึ่งเป็นเอกสารที่ไม่หนาไม่บางมาก

“อ่อ ครับผม” ผมรับมันมา แล้วก้มมองดู “ไม่ใช่..อันนี้รึเปล่าครับ”

“อ้าว จริงด้วย เหมือนพี่จะหยิบของมาไม่หมดอ้ะ” พี่เลี้ยงยืดตัวกำลังจะลุกขึ้นไปหยิบ แต่คนโปรดลุกขึ้นก่อน

“ถ้าไม่ว่าอะไร เดี๋ยวผมไปเอาให้มั้ยครับ”

“อ่อ โอเคจ้ะ หยิบแฟ้มมาเลยก็ได้นะ อยู่หลังรถ” เขายื่นกุญแจรถมาให้ผม “นี่จ้ะ”

“ได้ครับ”

เมื่อเช้าเรามาถึงสถานที่นี้ไล่เลี่ยกันจึงรู้ว่าเขาจอดรถไว้ที่ไหน ซึ่งก็คือที่จอดรถของสวนสาธารณะ คนโปรดกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหยิบแฟ้มด้วยความไม่อยากให้กินเวลาไปมาก ก่อนจะเดินกลับมา

“คัต! ดีมาก ไนท์เล่นดีขึ้นมากเลย” เสียงจากวิทยุสื่อสารของผู้กำกับ

“ครับ” ไนท์ว่าตอบสั้นๆ

“เช็ดเหงื่อให้นักแสดงหน่อย” ผู้กำกับพูดออกวิทยุ

….

“ไม่มีใครว่างเลยเหรอ” เขาพูดอีกที

“พี่จอยไปเข้าห้องน้ำพี่” เสียงจากช่างไฟที่กำลังงุ้นอยู่กับอุปกรณ์ของตัวเองว่าตอบ

   ได้ยินแบบนั้นแล้วผู้กำกับก็จิ๊ปาก คนโปรดที่กำลังจะเดินผ่านไป “เดี๋ยว ฝึกงานใช่มั้ย” คนโปรดก้มมองบัตรนักศึกษาฝึกงานที่ห้อยคอตัวเองอยู่ “เช็ดเหงื่อให้นักแสดงหน่อย”

“..ผม?” คนถูกใช้ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

“ก็ใช่น่ะสิ” คนวานตอบ คิ้วย้นสายตาส่อแววเหมือนจะตำหนิอยู่ในที “ชักช้าอยู่ทำไม เร็วเข้า เฮ้อ” หน้าตาเขาแสดงความหน่าย

“อ่อ..ครับ” รับทราบแล้วผมก็หันหลังกลับเดินไปหยิบห่อทิชชูที่เห็นวางอยู่บนโต๊ะด้านหลังผู้กำกับมาถือไว้ในมือ จากนั้นก็เดินเข้าไปในฉาก เพื่อจะเช็ดหน้าให้กับพระเอกและนางเองของเรื่อง จะว่าไปผมก็ไม่เห็นผู้จัดการพี่ไนท์เลยแฮะ คงทำธุระมั้ง ผมเดินเลยพี่มันมาจะเช็ดเหงื่อให้กับนางเอกก่อน ผมหยิบทิชชูออกมา หน้าตานางเอกก็ถือว่าสวยในระดับนึงเลย หน้าคมปนหวาน พี่มันชอบผู้หญิงแบบไหนวะ ก็แค่อยากรู้ว่าคนแบบนี้ จะชอบคนแบบไหนน่ะ

“เดี๋ยวพี่ทำเอง ไม่เป็นไรจ้ะ ขอบใจมากนะจ๊ะคนหล่อ” พี่กะเทยที่น่าจะเป็นผู้จัดการนางเอกสาวเดินเข้ามาพอดี

“อ่อ ครับผม” เห็นอย่างนั้นผมเลยเปลี่ยนทิศทางขยับเท้าหันมาหาพี่มันที่นั่งรออยู่เก้าอี้โต๊ะพับสแตนเลสแทน ก่อนที่ทิชชูในมือจะซับลงที่หน้าเขา แทนที่ร่างสูงจะอยู่นิ่งๆ ให้เช็ด กลับปัดมือผมออกซะอย่างนั้น

ฉึ้บ ฉึ้บ แล้วมือหนาก็หยิบทิชชูออกมาจากห่อที่ผมถือไปเช็ดเอง ส่วนทิชชูในมือผมตอนนี้ก็รับบทเป็นนางเก้อไปเลยสิ ผมไม่ได้คิดอะไร มองใบหน้าพี่มันที่ตอนนี้เหงื่อไหลไคลย้อย ทั้งขมับเอย คอเอย

“พึ่งเริ่มเองไม่ใช่เหรอ ทำไมเหงื่อโซก ร้อนเหรอ?” ผมถามออกไปพลางยื่นมือไปจะช่วยเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาตามคอให้ แต่ก็

“ไม่ต้อง” ร่างสูงปฏิเสธเสียงแข็ง

อะไรวะ จะช่วยแท้ๆ

“เสร็จแล้วก็ไปสิ” เขาไล่

“โอเค เคลียร์นะ มาต่อกันเลย” เสียงผู้กำกับว่า ผมเงยหน้าขึ้นมองโดยรอบจึงพบว่าตอนนี้เหลือเพียงผมแค่คนเดียวแล้ว ที่ยังไม่เดินออกไป ทุกคนที่เดินเข้ามาด้วยกันเมื่อครู่ พากันออกไปหมดตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ไม่มีอะไรแล้วคนโปรดจึงถอยออกมาจากฉาก “กล้องสปีด แอนด์… แอ็กชัน”

“อยู่นี่เอง เห็นออกมานานเลยมาตาม” เขามองผมเหมือนหาอะไรสักอย่าง “แล้วไหน...”

“อ่อ” คนโปรดเกือบลืมไปเลยว่าตัวเองวางมันไว้ที่ที่หนึ่งก่อนหน้านี้ ก่อนจะเดินเข้าไปในฉาก เพื่อหยิบแฟ้มที่วางอยู่บนโต๊ะพับสแตนเลสที่มีไว้สำหรับให้ลูกค้านั่ง โดยมองดูแล้วว่าตอนนี้กล้องไม่ได้จับที่ตรงนั้นอยู่พอดี จึงคิดว่าไม่น่าเป็นไร แต่ก็ไม่วายทำให้ผู้กำกับที่เห็นว่ามีคนเดินเข้าไปในฉากอุทานขึ้น “เอ้า” ก่อนจะส่ายหัวให้กับสิ่งที่ทำให้เขาหลุดโฟกัส

“นี่ครับ” เขายื่นให้กับคนที่ลืมมัน

“อะ-” คนตรงหน้าดูจะอึ้งกับการกระทำที่ดูค่อนข้างจะผลีผลามของคนโปรดเล็กน้อย “ขอบใจจ้ะ เหนื่อยหน่อยนะ”

“อ๋อ ไม่เป็นไรเลยครับ” คนช่วยไปหยิบมาให้ยิ้มอย่างเต็มใจ

“มา” พี่เลี้ยงพยักหน้าให้นักศึกษาหนุ่มเดินตามมาเพื่อไปยังที่ที่นั่งกันในตอนแรก

พี่เจี๊ยบอธิบายรายละเอียดคร่าวๆ ให้ฟังประมาณสิบกว่านาทีได้

“ป้ะ พี่จะให้เราดูนะ ว่าทำอะไรบ้าง น่าจะใกล้ได้เวลาละ จะได้ไม่เป็นการทำให้งานมันช้าด้วย”

คนฟังอยู่ยังไม่ทันได้เอ่ยรับอะไร เขาว่าแล้วก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้

“ดะ-”(ได้ครับ) จากนั้นก็สาวเท้าเดินนำไปอย่างไม่รีรอ

สงสัยเขาต้องทำงานให้เร็วกว่านี้สินะ ถึงจะได้ไม่เป็นตัวถ่วง

จากนั้นผมก็รีบเดินตามพี่เขาออกมา จนมาถึงหน้าเซต เหมือนพี่เขากำลังยืนรอผมอยู่ด้วย กับพี่ไนท์ที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งลายหินอ่อน

“เดี๋ยวต่อไปนี้จะมี พี่กับคนโปรดสลับกันมาบรีฟบทให้ไนท์นะจ๊ะ”

เมื่อผมมาถึง พี่เขาก็เริ่มพูดด้วยเสียงที่สุภาพกับพี่ไนท์

เจี๊ยบคิดว่าตัวเองคงไม่จำเป็นต้องแนะนำคนโปรดให้ไนท์รู้ว่าเป็นเด็กฝึกงาน เพราะน่าจะเห็นได้จากบัตรที่ห้อยคออยู่แล้ว

“จริงๆ ไม่ต้องบรีฟก็ได้นะครับ ผมอ่านมาแล้ว” ร่างสูงตอบเสียงเรียบ

“แต่บางซีนมันมีอะไรเพิ่มเติมไงคะ พี่รับมาจากคนเขียนบทกับผู้กำกับแล้ว จะได้ถ่ายผ่านเร็วๆ ไง” พี่เจี๊ยบอธิบายให้ฟังด้วยท่าทางที่เป็นมิตร

“โอเคครับ” เมื่อได้ฟังเหตุผลแล้ว สุดท้ายคนตรงหน้าก็ตอบกลับอย่างว่าง่าย

เด็กน้อยจัง ตอนเด็กต้องดื้อแน่เลย ตอนนี้ก็ดื้อ ดื้อมากก

“คนโปรดจ๊ะ” ….

“คะ ครับ” เมื่อกี้ผมคิดอะไรเพลินไปหน่อย

“แค่นี้ยังใจลอย” พี่มันพูดขึ้น แต่สายตาไม่มองผม

“ตั้งใจทำงานหน่อยอย่าใจลอย” พี่เลี้ยงสาวบอกกล่าว แต่ไม่ได้ดุอะไร เพราะคงเข้าใจว่าผมเพิ่งมาฝึกงาน

“โอเคครับ!” คนโปรดตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สดใสและหนักแน่น

“โอเค้!” พี่เลี้ยงเขาเองก็ตอบกลับมาด้วยเสียงที่เล็กและเป็นกันเองอย่างทันกัน “พี่ไปละ” คนโปรดทำมือโอเคส่งให้พี่เจี๊ยบ จากนั้นพี่เขาก็เดินไปทำงานของตัวเองต่อ

“ทำเป็นเล่น” เสียงนิ่งจากพี่มันพูดขึ้นลอยๆ

ว่าเก่งงง

“แล้วพี่จะเครียดไปไหนล่ะครับ” ผมพูดอย่างใจเย็น

“มันก็ต้องจริงจังป้ะ ไม่ใช่ติดเล่น มาฝึกงานไม่ใช่เหรอ ทำตัวให้เป็นมืออาชีพหน่อย”

คนโปรดขยับปากน้อยๆ เมื่อโดนดุ เทศน์เก่งจัง ไปเป็นพระมั้ย

“จะบรีฟอะไรก็บรีฟมา กูไม่ได้มีเวลาทั้งวันนะ”

“ขอโทษครับ” คนโปรดพูดขอโทษ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เพราะรู้สึกผิด การพูดขอโทษของคนโปรดเป็นเรื่องที่ง่ายมากสำหรับเขา “ครับ ฉากต่อไปจะเป็นฉากที่คุณภีมซื้อของไปฝากคุณมดนะครับ”

  “รู้แล้ว” พี่มันตอบกลับมาทันที

“พี่ก็ฟังผมให้จบก่อนสิ”

“ก็พูดมาเร็วๆ สิ” พูดจบเขาก็หายใจเข้าพร้อมกับส่ายหัว เหมือนพยายามสลัดให้อารมณ์โกรธออกไปก่อน

“เอาของไปให้ จากนั้นก็ช่วยเก็บร้าน แล้วก็พาเขาไปกินข้าวที่ร้านอาหารหรูๆ ตรงนี้เราจะถ่ายอีกที่นึง แต่เป็นร้านของที่นี่แหละครับ แล้วก็ตอนเก็บร้านช่วยเขา อย่าลืมยิ้มด้วยนะ”

“มีในบทด้วยเหรอ?” พี่มันมองมาอย่างสงสัย

“ใช่! พี่เดินไปพี่ก็ยิ้มม~เลยนะ” ผมพูดไปยิ้มไป

“มึงบ้าเหรอ” พี่มันพูดด้วยเสียงที่ให้ความรู้สึกเป็นกันเองขึ้น

“ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะออกมา จากเมื่อกี้ที่พี่มันเหมือนจะยิ้มก็หุบยิ้มฉับ กลับมาทำหน้าบอกบุญไม่รับเหมือนเดิม เขาคงจะสื่อว่าไม่ใช่เวลาจะมาเล่น

“ตอนยิ้มเมื่อเช้าดือมากก เล่นดีม๊าก” ผมชมเขาเสียงสูง

พี่มันทำหน้าตาไม่เชื่อ “ไม่ต้องมาฉีดยากู ไม่ได้ต้องการ”

แหมรู้หรอกว่าชอบให้ชม

“ผมไม่กวนพี่ละ สู้ๆ ครับ” ผมยกมือขึ้นมากำกำปั้น พร้อมกับยิ้มให้พี่มัน

ไปที ก่อนจะเดินไปบรีฟนางเอกต่อ ส่วนร่างสูงก็เตรียมตัวเตรียมเข้าฉาก

บรีฟพระนางเสร็จ ผมที่ว่างๆ เห็นพี่ทีมงานเขายกของพะรุงพะรัง เลยถามเผื่อจะช่วยอะไรเขาได้

“มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ?”

“อ่อจ้ะ น่ารักจังเลย นี่จ้ะ เดี๋ยวช่วยพี่ยกไปตรงนั้นหน่อยนะ” พี่เขาแบ่งมาให้ผมถือช่วย

“ได้ครับ”

เมื่อกี้ตอนเข้าไปบรีฟพี่มันทำให้ผมรู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อย เพราะทำให้เขาโกรธ เหมือนสร้างภาระให้พี่มันทำงานช้าลงไปด้วย

ผมขอตั้งปฏิญาณว่าจะตั้งใจทำงานให้มากขึ้นครับ! เป็นมืออาชีพหน่อยโปรด สู้ๆ นี่แค่เริ่มต้น มีอะไรให้เราเรียนรู้อีกเยอะ

         _⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_

###