MasukShare
บทที่ 117
Bab terbaru
ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา บทที่ 121
“จบ?” นัยน์ตาคู่นั้นของฉู่หนิงฉายประกายโหดเหี้ยม ขึงจ้องหมีเหิงตาเขม็ง “เงินที่องค์หญิงเฟยเยี่ยนมอบให้ก็เพื่อจบเรื่องของนางกับข้า เกี่ยวอะไรกับเจ้าไม่ทราบ?” “เจ้าดูแคลนท่านหญิงก่อน ต่อมาก็ทำให้ฮูหยินเสิ่นโกรธจนสลบไป บัดนี้ยังต้องมาพ่ายแพ้ให้ข้า คนโอหังอวดดีเช่นนี้ หากข้าไม่จัดการ จะไม่ถูกคนทั้งใต้หล้าหัวเราะเยาะเอาหรือ?” “ใครก็ได้ จับมันโบยลงโทษสามสิบไม้ตรงนี้เดี๋ยวนี้” คำพูดที่เอ่ยออกไปแล้ว ย่อมมิอาจเอากลับคืน ในเมื่อสั่งให้ลงโทษอย่างรุนแรงก็ต้องลงโทษอย่างรุนแรง กวนอวิ๋นและจ้าวอวี่เมื่อได้ยินคำสั่งก็ก้าวเท้าออกมาด้านหน้าอย่างไม่รอช้า สองคนจับหมีเหิงไว้ และกดลงกับพื้นทันที จากนั้น บ่าวรับใช้สองคนก็หยิบไม้กระบองเดินเข้ามาทุบตีทั้งซ้ายขวา “ปึก! ปึก!” “อ๊ากกก” ท่ามกลางเสียงกรีดร้องโหยหวนของหมีเหิง บ่าวรับใช้ในจวนอ๋องรีดแรงทั้งหมดทุบตีลงไปอย่างสุดแรงเกิด จ้าวเฟยเยี่ยนแววตาสะท้อนประกายไหววูบ ถึงแม้จะอยากเข้าไปห้ามปราม แต่นางทราบดี ณ ขณะนี้นางไม่สามารถเอ่ยปากพูดอะไรได้ทั้งสิ้น มิเช่นนั้นก็มีแต่จะลากตนเองเข้าไปพัวพันด้วย หานผิงที่อยู่ด้านข้างทนมองต่อไปไม่ไหว ก็ถามด้วยเสี
ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา บทที่ 120
จ้าวเฟยเยี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองฉู่หนิง “ข้าไตร่ตรองไม่ดีเอง องค์ชายโปรดยกโทษด้วย”ฉู่หนิงหัวเราะเย็นๆ “กระไร องค์หญิงเฟยเยี่ยนคิดจะจบเรื่องนี้แค่คำขอโทษเพียงคำเดียวหรือ?”จ้าวเฟยเยี่ยนขมวดคิ้ว “แล้วเผิงไหลจวิ้นอ๋องต้องการสิ่งใด?”ฉู่หนิงชี้ไปทางหมีเหิง “เจ้าเป็นคนเชิญเขามา เช่นนั้นก็ควรให้ของกำนัลแสดงความยินดีแทนเขาด้วยสิ?”ถ้อยคำของเขาทำให้บรรยากาศในงานตึงเครียดทันทีคุยกันมาตั้งนาน สุดท้ายก็จะขูดรีดเงินหรือ?นอกจากนี้อีกฝ่ายก็คือหมีเหิงกับจ้าวเฟยเยี่ยนฮ่องเต้ที่กำลังรับชมอย่างสนุกผงะเล็กน้อย จากนั้นหัวเราะในใจฉู่หนิงนี่มันร้ายกาจนักนะ!ฉีเหิงเป็นแค่คนบ้าบิ่น เป็นบัณฑิตที่ยากจน ขูดรีดเงินจากคนแบบนี้ย่อมได้เงินไม่มากเท่าไรแต่จ้าวเฟยเยี่ยนไม่ใช่ ในฐานะองค์หญิงต้าจ้าว นางมีทั้งเงินทั้งอำนาจ!หากจะขูดรีดก็ต้องขูดรีดจากจ้าวเฟยเยี่ยน!ตอนนี้จ้าวเฟยเยี่ยนรู้แล้วเช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้น สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นไม่สู้ดีทันทีแม้จะรู้ว่าฉู่หนิงคงไม่ปล่อยตัวเอง แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะกล้าขูดรีดนางต่อหน้าธารกำนัลแต่ในเมื่อเป็นฝ่ายแพ้ นางก็ยินดียอมรับ ดึงดันต่อไปก็มีแต่จะทำให้นางด
ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา บทที่ 119
หมีเหิงต่อกลอนไม่ได้ อับอายจนอยากหนีไป แต่แล้วกลับถูกฉู่หนิงขวางไว้สีหน้าเขาเปลี่ยนแปลงไปมา สุดท้ายก็ไม่ได้จากไปเขารู้ หากเขาไปทั้งอย่างนี้ ชื่อเสียงจะต้องย่อยยับแน่นอนในเมื่อแพ้แล้วก็ต้องยอมรับราคาของความพ่ายแพ้หมีเหิงหันไปมองฉู่หนิงก่อนจะถอนหายใจ “เรื่องในวันนี้ หมีเหิงเป็นฝ่ายเสียมารยาท ขอองค์ชายทรงอภัยด้วย!”เมื่อสิ้นเสียงนี้ บรรยากาศก็ตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าหมีเหิงผู้อวดดีจะมีวันที่ยอมก้มหัวยอมรับผิดด้วยนี่คือหมีเหิงเชียวนะ คือคนที่เขียนกลอนดูหมิ่นฮ่องเต้ทุกพระองค์แต่ก็ยังไม่ตายเชียวนะ!หากไม่เห็นเองกับตา พวกเขาคงไม่มีวันเชื่อว่าหมีเหิงจะยอมรับผิด!ฮ่องเต้มีพระพักตร์ตื่นเต้นยินดี มือที่ลูบเคราขยับเร็วขึ้นอย่างไม่รู้ตัวหมีเหิงหนอหมีเหิง ที่แท้เจ้าก็มีวันนี้ ตอนที่แต่งกลอนด่าเรา คงไม่คิดสินะว่าวันหนึ่งจะต้องมาแพ้ให้โอรสของเรา!ฉู่หนิง เจ้าห้ามปล่อยหมีเหิงไปง่ายๆ นะ ต้องจัดการให้หนัก!เพียงนึกถึงวิธีการในการเล่นงานของฉู่หนิง ฮ่องเต้พลันมีสีหน้าตั้งตารอคอยเจ้าจะเล่นงานขู่ผู้ใด เราไม่สนใจแต่หากเล่นงานหมีเหิง ก็ต้องเล่นหนัก เล่นให้หนักเท่าไร เราก็ยิ่งม
ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา บทที่ 118
ต้องมาแพ้ให้ฉู่หนิง เขาไม่ยอม!นอกจากนี้ เมื่อเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ชีวิตนี้เขาคงไม่มีที่ยืนเขาไม่อยากยอมแพ้ ตอนนี้คนจำนวนมากกำลังมองอยู่ แต่เขากลับต่อกลอนไม่ได้สักที นี่ไม่ต่างอะไรกับเผาตัวเองเขาหันไปขอความช่วยเหลือจากจ้าวเฟยเยี่ยนด้วยความจนใจเขาเป็นคนที่จ้าวเฟยเยี่ยนเชิญมา ตอนนี้เจอปัญหา หากไม่หาจ้าวเฟยเยี่ยนแล้วจะหาผู้ใด?จ้าวเฟยเยี่ยนหน้าเขียวคล้ำเมื่อเห็นสายตาขอความช่วยเหลือจากหมีเหิงถ้าต่อได้ก็ต่อไปสิ ต่อไม่ได้ก็ยอมแพ้ จะมองข้าทำอันใด?ไม่ได้ จะให้เขามองข้าต่อไปไม่ได้ มิเช่นนั้นคนของต้าฉู่คงรู้สึกว่านางจงใจมาหาเรื่องนางหรี่ตาพูดเสียงเข้ม “ท่านหมี วันนี้เป็นพิธีหมั้นของจวิ้นอ๋อง เวลาเป็นเงินเป็นทอง!”“หากคิดอะไรได้ก็พูดออกมา หรือถ้าคิดไม่ออกก็ยอมแพ้เถอะ!”ยืดเยื้อต่อไปก็ไร้ความหมาย มีแต่จะทำให้คนต้าฉู่ขบขัน ไม่สู้รีบจบจะดีกว่าหมีเหิงย่อมเข้าใจเจตนาของจ้าวเฟยเยี่ยน กัดฟันพูดว่า “ข้ามี กลอนที่จะต่อได้!”จ้าวเฟยเยี่ยนตาลุกวาว “สมแล้วที่เป็นศิษย์เอกของมหาปราชญ์ซือหม่า เชิญกล่าวออกมาให้ทุกคนได้ชื่นชมด้วย!”หมีเหิงลังเลสักพักก่อนจะพูดออกมา “สลักเทียนริมเขื่อนแม่น้ำ
ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา บทที่ 117
หลังจากได้ยินคำว่าหมอกควันคลุมสระน้ำต้นหลิว บรรยากาศก็ตกอยู่ในความเงียบขุนนางทั้งหลายขมวดคิ้ว พยายามคิดหากลอนมาต่อแต่ไม่ว่าพวกเขาจะคิดอย่างไรก็หาประโยคถัดไปมาต่อไม่ได้หรือต่อให้คิดคำได้ นำความหมายมาเทียบแล้วก็ไม่เข้ากันอยู่ไม่ใช่แค่พวกเขาที่คิดไม่ออก ตอนนี้จ้าวเฟยเยี่ยนก็กำลังหรี่ตาด้วยสีหน้าเหลือเชื่อในแง่ของความรู้แล้ว นางไม่ได้ด้อยกว่านักปราชญ์เลยแต่กับกลอนประโยคนี้ นางกลับรู้สึกไปต่อไม่ถูกแต่ว่า หมีเหิงเป็นถึงอัจฉริยะผู้เลื่องลือไปทั่วใต้หล้า และยังเป็นศิษย์เอกของมหาปราชญ์ซือหม่า ต้องคิดออกแน่นอนจ้าวเฟยเยี่ยนคิดดังนี้แล้วหันไปมองหมีเหิงที่อยู่ด้านข้างแต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นใบหน้าที่แสดงถึงความตะลึงงันและเหลือเชื่อของเขาหมีเหิงเค้นสมองอย่างรวดเร็ว พยายามหากลอนมาต่อ แต่ไม่ว่าจะคิดอะไรได้ก็ถูกปัดทิ้งหมดภาพนี้ทำให้สีหน้าของจ้าวเฟยเยี่ยนเปลี่ยนไปไม่ใช่กระมัง หมีเหิงก็คิดไม่ออกหรือ?ขณะที่กำลังคิด ฮ่องเต้ที่นั่งอยู่บนที่ประทับก็สังเกตเห็นถึงสีหน้าที่แปลกไปของหมีเหิงพระเนตรพลันลุกวาว มือขวายกขึ้นลูบเครา สีหน้ามีความขบขันหากหมีเหิงคิดหากลอนมาต่อไม่ได้ เช่นนั้นฉู
ศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา บทที่ 116
จ้าวเฟยเยี่ยนคิดว่าคำโน้มน้าวของตัวเองจะเป็นผล แต่แล้วหมีเหิงกลับเพียงชำเลืองมองนางและกล่าวอย่างเฉยเมย “ข้าไม่ชอบรังแกผู้ที่ขาดความเข้าใจด้านวรรณกรรม!”สีหน้าของจ้าวเฟยเยี่ยนเปลี่ยนไปเล็กน้อยแม้ว่านางจะเป็นคนเชิญหมีเหิงมา แต่นิสัยของเขานั้นแปลกประหลาด นางไม่อาจบังคับได้ขณะที่จ้าวเฟยเยี่ยนกำลังกลัดกลุ้มใจ ฉู่หนิงกลับยิ้มเยาะว่า “เจ้าคงไม่กล้าแข่งกับข้ามากกว่า!”“จะบอกอะไรให้นะ ในช่วงที่รู้จักกับหว่านอิ๋งมา นางช่วยสอนอะไรหลายอย่างให้ข้า นึกไม่ถึงว่าวันนี้จะได้ใช้งาน!”เขาเปิดเผยความสามารถตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว ด้วยเหตุนี้จึงโยนความดีความชอบให้เสิ่นหว่านอิ๋งแทนถึงอย่างไรเสีย นางก็เป็นอัจฉริยะหญิงอันดับหนึ่งแห่งต้าฉู่ ใช้ชื่อเสียงของนางเป็นโล่กำบัง ไม่มีผู้ใดสงสัยแน่นอนส่วนหมีเหิง วันนี้เขาต้องสั่งสอนให้ได้!กล้ามาก่อความวุ่นวายในงานหมั้นของข้า เช่นนั้นข้าจะทำให้ชื่อเสียงเจ้าย่อยยับ!แล้วก็เป็นไปดังคาด หมีเหิงผู้เย่อหยิ่งโมโหทันที สีหน้าท่าทางดูโหดเหี้ยม“ได้ ตอนแรกข้าไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ แต่ในเมื่อเจ้าบอกว่าเรียนมาจากท่านหญิงเสิ่น เช่นนั้นก็ขอดูหน่อยว่าคนที่นางสอนมีความสาม
