บทที่ 27

คำพูดฉู่หนิงทำเอาพวกเสิ่นหว่านอิ๋งตะลึงงัน

เดิมทีคิดว่าเมื่อฉู่หนิงได้ผลประโยชน์จากเหอชิงอวิ๋น เรื่องนี้ก็จะจบ

ใครจะรู้ว่าฉู่หนิงยังจะขอพบเสนาบดีกรมโยธาธิการเหอเผิง!

เห็นได้ชัดว่าขูดรีดคนเป็นลูกเสร็จ จะไปขูดรีดคนเป็นพ่อต่อ

แม้แต่เสิ่นหว่านอิ๋งก็อดเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจไม่ได้

เวลานี้ นางจึงจะตระหนักว่าตนเองดูถูกความต่ำช้าและไร้ยางอายของฉู่หนิงเกินไป

แม้แต่เสิ่นหว่านอิ๋งก็ตกใจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเหอชิงอวิ๋นกับเฝิงมู่หลานแล้ว ทั้งสองตะลึงจนยืนนิ่งไปแล้ว

ฉู่หนิงเผยอมุมปากเบาๆ หันไปส่งสัญญาณให้จ้าวอวี๋ประคองเขาขึ้นม้าด้วยสายตา

รอพวกเขาตั้งสติได้ ฉู่หนิงก็ควบม้าไปถึงหน้าประตูลานภายใต้การช่วยเหลือของจ้าวอวี๋แล้ว

ก่อนไป ฉู่หนิงยังได้หันกลับไปมองเหอชิงอวิ๋น และกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ผู้บังคับการเหอ จำไว้ว่าจะต้องเชิญใต้เท้าเหอมาจวนอ๋องให้ได้ ไม่เช่นนั้นหากอาการบาดเจ็บของข้ากำเริบขึ้นมา เช่นนั้นก็ต้องไปหาหมอหลวงที่พระราชวังแล้ว!”

กล่าวจบจ้าวอวี๋ก็พลันตบหลังม้า ม้าศึกพาฉู่หนิงเดินจากไป

เมื่อเห็นฉู่หนิงจากไป เหอชิงอวิ๋นก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาตวาดลั่น “รังแกกันเกินไปแล้ว รังแกกันเกิ