บทที่ 549

ยามดึก

ลมหนาวหวีดหวิว ดวงจันทร์ลอยเด่นกลางท้องฟ้า รอบด้านมีดวงดาวพร่างพราว ราวกับโอบล้อม

เรือนหลังตำหนักบูรพา นอกห้องบรรทมพระชายาองค์รัชทายาท

ตั้งแต่พลบค่ำหลังรับอาหารเย็นองค์รัชทายาทก็มารออยู่ที่นี่

แม้ไม่รู้ว่าเหตุใดหลิงเฟยเยียนจึงต้องไปจวนฉู่อ๋องยามวิกาล แต่เมื่อเป็นเงื่อนไขของหลิงเฟยเยียน เขาจึงต้องรับปาก

แต่ว่า เมื่อนึกถึงสีหน้าของเจ้าเด็กฉู่หนิงนั่น องค์รัชทายาทรู้สึกไม่ค่อยวางใจ

เมื่อมองประตูห้องบรรทมของพระชายารัชทายาท องค์รัชทายาทขมวดคิ้ว อยากยื่นมือผลักประตูเข้าไป

แต่หลังครุ่นคิด สุดท้ายก็วางมือลง

ตอนนี้ ยังไม่ใช่เวลาที่จะล่วงเกินหลิงเฟยเยียน

ยังดีที่องค์รัชทายาทรออยู่ไม่นาน ประตูก็เปิดออก หลิงเฟยเยียนเดินนวยนาดออกมา

เห็นเพียงนางสวมชุดฝ่ายในสีม่วงทั้งชุด ด้านนอกห่มด้วยเสื้อคลุมขนเพียงพอน บนใบหน้าที่งดงามแต่งแต้มอ่อนๆ ผมเกล้าขึ้นเป็นมวย เป็นทรงดอกโบตั๋นยกสูง ดูแล้วสูงส่งเป็นพิเศษ

การแต่งกายเช่นนี้ คู่ควรกับรังสีที่สูงส่งของหลิงเฟยเยียน ชั่วขณะนั้นทำให้องค์รัชทายาทตะลึงในความงาม จนยืนอึ้งอยู่ที่เดิม

องค์รัชทายาทจำไม่ได้ว่าไม่เห็นหลิงเฟยเยียนจงใจแต่งตัวเช่นนี้ตั้งแต่เ