ตอนที่3 ข้าจัดการเอง

 แม้ว่าสลิงจะเป็นจะเป็นอาวุธที่ดูเรียบง่ายแต่อย่าได้ดูถูกมันเชียว เพราะกระสุนของมันเป็นหิน  แถมเป้าหมายในการโจมตีคือหัว ซึ่งโดนเข้าทีเดียวก็ถึงตาย

            “มันอยากลองดีสินะ พลหน้าไม้ !” ดิดิเย่ร์ลตะโกน พลหน้าไม้ตั้งแถวและยิงลูกศรใส่ทันที หน้าไม้นั้นมีแรงดึงมากกว่าธนูซะอีก ทำให้ลูกศรนั้นมันความรุนแรงและพุ่งได้เร็วกว่าธนูหลายเท่า พวกเอลฟ์        ฟอร์แคร์เริ่มมีล้มตายกันบ้างแล้ว แต่ก็ยังมีเอลฟ์รานุนถูกสังหารไปอีกหลายตัว โดยฝีมือของเอลฟ์ร่างสูงใหญ่ ทาหน้าทาตัว ด้วยสีดำ และสวมหมวกขนนกทั้งหัว นั่นคือเครื่องหมายของหัวหน้าเผ่า ในมือถึงขวานหินคู่ มันโจมตีอย่างบ้าคลั่งและรุนแรง

            “เข้ามาเลย เอ็น ผู้นี้จะส่งพวกแกไปลงนรก”  แม้ว่ามันจะไม่เกราะสวมเกราะ แต่ไม่รู้ว่าเพราะสีที่ทาตัวมันหรือเพราะอะไรกันแน่ทำให้มันหนังเหนียวอาวุธมีคมไม่อาจต้องกายมันได้ ดาเมียงกำลังไปต่อสู้กับมัน แต่ว่า ดิสมัสกลับมาขว้างหน้าเขาเอาไว้

            “หลบไปดิสมัส ! ข้าจัดการเอง”

แต่เหมือนดิสมัสจะไม่ได้สนใจฟังเลย เขาเข้าไปต่อสู้กับเอ็นทันที ขวานหินของเอ็นมีทั้งความคมและความหนาเรียกได้ว่ามันเป็นอาวุธที่ผสมระหว่างการทุบและฟันได้อย่างเป็นอย่างดี ดิสมัสพลาดถูกฟาดกระเด็นเขารู้สึกว่าซี่โครงแทบจะหัก

            “นี่หันหลบอาวุธซะบ้างสิยะคนรักษามันลำบากนะ” มีเสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นมา สิ่งมีชีวิตมีความสูงเพียง 12 นิ้วเท่านั้น กำลังบ่นเขา นางมีหน้าตา รูปร่างเหมือนกับมนุษย์มี ผมสีฟ้าตาสีดำ มีปีกแบบผีเสื้อสีฟ้าและดำ นางสวมเสื้อผ้าสีขาว และร่างเปล่งแสงตลอดเวลา นางคือ แฟรี่[1]

            “พูดมากน่า ! เบต้าข้าไม่เป็นอะไรหรอก” ดิสมัสพูด เบต้าส่ายหน้าไปมา และรักษาให้ดิสมัส เขาเข้าต่อสู้อีกครั้งหนึ่ง การต่อสู้ของเอ็นนั้นเป็นแบบคนเถื่อนทำให้อ่านทางได้ไม่ยาก เขาได้จังหวะใช้ดาบฟันอาวุธของมันขาดคามือของเอ็นมันรีบวิ่งหนีไปทันที ดิสมัสได้ใจวิ่งตามไป แต่ว่าเอ็นไม่ได้หนี ! มันเอาหินและสลิงออกมา และเหวี่ยงหินใส่ดิสมัส เขารีบหลบไม่งั้นเขาได้กลายเป็นศพแน่ และเอ็นยังเหวี่ยงมาไม่หยุด ดิสมัสต้องคอยหลบ เขาร่ายมนตร์ซากศพรอบตัวระเบิดออกมา กลายเป็นทหารโครงกระดูก พวกมันเข้าโจมตีทันที

สลิงนั้นเป็นอาวุธที่ร้ายกาจก็จริงแต่มันมีจุดอ่อนคือ ต้องโจมตีที่ส่วนหัวเท่านั้นถึงจะหวังผลได้ แล้วมาเจอพวกทหารโครงกระดูกที่ ต่อให้โจมตีที่หัวยังก็ไม่ตาย ทำให้เอ็นโดนรุนสังหารอย่างโหดเหี้ยม ดิสมัสเอาหัวของเอ็นชูขึ้นมา พวกเอลฟ์ฟอร์แคร์ที่เหลือเห็นหัวหน้าเผ่าตาย ก็รีบทิ้งอาวุธยอมแพ้ทันที เหล่าทหารร้องเฮลั่น และเรียกชื่อของดิสมัสดังลั่น

“ดิสมัส ดิสมัส”

แม้แต่ทหารของฝาแฝดก็ร่วมวงด้วย ทำให้ดาเมียงต้องตะโกนเสียงดังเหมือนช้างร้องว่า

            “จะเอ่ยชื่อมันอะไรหนักหนาวะ !”

เบต้าได้ยินก็ร้องบอกว่า

            “เขาเพิ่งชนะสงครามมานะ จะยินดีกับเขาหน่อยไม่ได้เหรอ”

            “ไม่ใช่เรื่องของภูติรับใช้อย่างเจ้าโวย !” ดาเมียงพูดอย่างหัวเสีย เบต้าจะเถียงแต่ ดิสมัสห้ามเอาไว้ก่อน

            “ขืนไปเซ้าซี้มากไป เขาจะตบเจ้าเหมือนแมลงวันเลยล่ะ”

            กองทัพเคลื่อนพลกลับเข้าไปเมืองหลวงยออาน ซึ่งเป็นเมืองใหญ่ที่สุดและเจริญที่สุดแล้วในดินแดนของเอลฟ์รานุน ส่วนมากทุกคนจะเข้าใจว่าเอลฟ์รานุนนั้นจะเป็นทหารกับนักเวทย์เหมือนกันหมด แต่หาได้เป็นเช่นนั้นไม่ เอลฟ์รานุนมีอาชีพที่หลากหลาย พวกเขาเป็นเกษตรกรที่ชำนาญ โดยสิ่งที่นิยมปลูกกันมากที่สุด คือ องุ่น ชำนาญการหมักไวท์มากที่สุด ว่ากันว่าไวท์ของเอลฟ์รานุนเป็นที่ปรารถนาของพวกชนชั้นสูงของเอลฟ์รูมิแย่มาก ทั้ง ๆ พวกรูมิแย่เกลียดเอลฟ์รานุนมาก ก็ตามที สัตว์ที่นิยมเลี้ยงมากที่สุดก็คือ นกโดโด้ และแกะขนสีดำ ยังเป็นแหล่งโลหะชั้นดีเป็นรองแค่ของโดวาฟเท่านั้น จึงกลายเป็นแหล่งรวมนายช่างใหญ่ไปด้วย ว่ากันว่า แม้แต่ช้อนเพียงคันเดียวที่เอลฟ์รานุนสร้างก็สามารถฆ่าคนได้แล้ว

            ราชาผู้ปกครองคนปัจจุบัน ทรงมีพระนามว่า เทียรี่ เป็นเอลฟ์ที่เริ่มชราแล้ว รูปร่างสูง ผิวซีด ไว้หนวดเครายาวสีขาว ผมยาวสีขาว ตาเหมือนแมวสีอำพัน พระองค์มีโอรสสามพระองค์คือ ฝาแฝด ดาเมียง และดิดิเย่ร์ และดิสมัส หากดิสมัสนั้นเป็นลูกของลิซ่า ภรรยาใหม่ของพระองค์ ซึ่งลิซ่ามีความเป็นมาดังนี้

            วันหนึ่งขณะที่ ราชาเทียรี่ไปล่าสัตว์กับราชินีของพระองค์นั้น ก็ไปเจอกับลิซ่า เอลฟ์สาวร่างเล็ก ผมขาว ตาเหมือนแมวสีชมพู นางอยู่เอลฟ์อีกตน ร่างผอมจนเหมือนคนอมโรค ผมสีขาว ตาเหมือนแมวสีเขียว นางบอกว่าชื่อ เฮล เป็นน้องของลิซ่า ลิซ่าเล่าว่านางหนีภัยสงครามมา และไม่มีที่ไป ราชินีนึกสงสารเลยตัดสินใจรับนางมาอยู่ด้วย หลังจากนั้นสามปี ราชินีเกิดป่วยโดยไม่ทราบสาเหตุและเสียชีวิตไป ราชาเทียรี่ก็ประกาศแต่งตั้งลิซ่าเป็นราชินีองค์ใหม่ ทั้งที่ภรรยาเพิ่งเสียชีวิตได้เพียง 6 เดือน

หลังจากนั้นนางก็ให้กำเนิดบุตร ชายนามว่า ดิสมัส ซึ่งนั่นทำให้ ฝาแฝดดูจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก เพราะเชื่อเหลือเกินว่า ลิซ่านี่ล่ะเป็นคนฆ่าแม่ของพวกเขา แต่ก็ไม่มีหลักฐานอะไร ลิซ่านั้นไม่มีพลังเวทย์หรือความรู้ด้านการปรุงยาพิษเลยแม้แต่น้อย ส่วนเฮลนั้นไม่มีใครสงสัยนางเพราะสภาพนางเหมือนคนใกล้ตาย ไม่มีปัญญาทำร้ายใครได้  ความเกลียดมันเลยส่งมาถึงดิสมัส แถมเดิสมัสเองยังสามารถเป็น แบล็กพาลาดิน ซึ่งถือว่าหายากที่สุดแล้ว ทำให้เป็นที่โปรดปรานเป็นพิเศษ นั่นยิ่งทำให้ฝาแฝดเกลียดเขามากขึ้นไปอีก

            ดาเมียง ดิดิเยร์ ดิสมัสได้เข้าเฝ้า ราชาเทียรี่ เพื่อรายงานผลการรบ ซึ่งสำหรับฝาแฝดเป็นเรื่องชวนหงุดหงิดที่สุดแล้ว เพราะต้องรายงานความชอบของดิสมัส ราชาถึงกับตบเข่าฉาด แล้วพูดว่า

            “เก่งมาก สมกับเป็นลูกข้า ไม่ทำให้ผิดหวังจริง ๆ”

คำชมของพ่อเป็นเหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจดิสมัส แต่เป็นน้ำกรดที่กัดใจของฝาแฝด