로그인공유
บทที่ 90
관련 챕터
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 91
ซ่งซีซีขมวดคิ้วหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้นางไม่สนใจข่าวลือให้ร้ายพวกนั้นเลย แต่จงใจสร้างความขัดแย้งในหมู่ทหาร สร้างความอยุติธรรม รบกวนขวัญกำลังใจของกองทัพถือเป็นข้อห้ามก่อนการสู้รบขั้นสูงสุดยี่ฝางเคยผ่านสนามรบมาแล้ว นางจะไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? บางทีนางอาจต้องการใช้ประโยชน์จากคำซุบซิบมากดดันเป่ยหมิงอ๋อง เพื่อจะให้เป่ยหมิงอ๋องแขวนนางเพื่อรักษาขวัญกำลังใจของกองทัพ“ตอนนี้ข่าวแพร่สะพัดในหมู่กองกำลังเสริมเท่านั้นใช่ไหม?” ซ่งซีซีถามเสิ่นว่านจือยังคงโกรธจัดจนใบหน้าที่แทบจะปริออกจากกันค่อย ๆ กลายเป็นสีม่วงอมแดง “ช่แล้ว กองกำลังเสริมพักอยู่ในค่ายที่อยู่แยกกันจากกองทัพเป่ยหมิงเดิม ดังนั้นกองทัพเป่ยหมิงจึงไม่ทราบเรื่องนี้ ไม่เช่นนั้นแล้ว ต้องมีคนมาสอบถามที่นั่นอย่างแน่นอน”ซ่งซีซีขมวดคิ้วแน่นขึ้น หลังผ่านการรบมาหลายครั้ง ทหารที่ให้การนับถือนางมีหลายคน เกรงว่าหากพวกเขารู้เรื่องนางถูกใส่ร้าย เรื่องราวจะไม่หยุดเป็นแค่การสอบถามเท่านั้น อาจบานปลายถึงขั้นตีกันด้วยหากเป็นแบบนี้ ส่งผลให้ขวัญกำลังใจของทหารกระเจิดกระเจิง ยากที่จะสร้างความสามัคคีแล้วจะทำสงครามได้อย่างไร? ยกมือของเขตหนานเจียง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 92
ซ่งซีซีปักหอกดอกท้อลงบนพื้น แล้วมัดผมอย่างดี ลมหนาวพัดแรงจนทำให้เสื้อผ้าของนางเสียดสีส่งเสียงดังออกมานางเงยคางขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเย็นชาราวกับหิมะ “แค่ชนะเจ้าได้?”"ถูกต้อง!" ปี้หมิงพูดเสียงดัง: "ขอแค่ชนะข้าน้อยได้ ข้าน้อยสามาบานว่าจะติดตามท่านไปจนตาย ไม่ผิดคำพูด"“ผู้หมวดปี้เยี่ยมมาก!”“เอาชนะนาง ปล่อยให้นางกินบารมีท่านพ่อและท่านพี่ของนาง แล้วเหยียบหัวทหารพวกเราขึ้นไปรึ”“ความดีความชอบทางทหารยากเย็นแสนเข็นแค่ไหน นางก็แค่สตรี กล้ามาใช้บารมีจอมปลอมมาคุมกองทัพซวนเจีย ผู้หมวดปี้พวกเราไม่ยอมรับ สู้นาง”ปี้หมิงพูดอย่างเย็นชา: "แม่ทัพซ่งได้ยินแล้วใช่ไหม?"ซ่งซีซีกวาดตามองกองทัพซวนเจียที่ตะโกนกึกก้อง จากนั้นจึงถือหอกดอกท้อไว้ในมืออีกครั้ง "ได้ ลงมือเถอะ!"ดวงตาของปี้หมิงเต็มไปด้วยความรังเกียจ "อย่าหาว่าข้ารังแกผู้หญิง แม่ทัพซ่ง ข้าจะยอมให้ท่านหนึ่งกระบวนท่า!""ขอบใจมาก!" ซ่งซีซีม้วนริมฝีปากแล้วยิ้ม ไฝสีแดงใต้ตาของนางแดงราวกับเลือดห่างออกไปอีกด้านหนึ่ง จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางรวมถึงทหารหลายคนได้ยินเสียงความโกลาหลจากฝั่งนี้ ต่างยืนอยู่บนหอคอยเพื่อสังเกตการณ์ดวงตาของยี่ฝางเย็นชา "ยอดเยี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 93
ระหว่างหอคอยเมืองและสนามในป่ามีระยะห่างกันพอสมควร พวกเขาจึงไม่รู้สึกถึงพลังภายใน และมองไม่เห็นรอยแตกบนพื้น สิ่งที่พวกเขาเห็นคือปี้หมิงยืนอยู่กับที่โดนซ่งซีซีแทงบาดเจ็บดังนั้นในความเห็นของยี่ฝางนั้น สิ่งนี้ช่างน่าขันยิ่งนัก เป่ยหมิงอ๋องต้องการส่งเสริมนาง ต้องการให้ซ่งซีซีเลื่อนขั้นจนสามารถทำได้ทุกอย่างหลังจากยี่ฝางหัวเราะเสร็จ น้ำเสียงของนางก็เต็มไปด้วยความโกรธ “กองทัพซวนเจียล้วนเชื่อฟังเป่ยหมิงอ๋อง หากเป่ยหมิงอ๋องต้องการให้พวกเขายอมจำนนต่อใคร พวกเขาก็จะทำตาม แต่ว่าจะเล่นละครฉากนี้เพื่ออะไรกัน คิดว่าทหารเหล่านี้เป็นลิงกันหมดรึไง”จ้านเป่ยว่างก็สงสัยเล็กน้อย เป่ยหมิงอ๋องไม่ทำเรื่องเช่นนี้แน่ ทักษะการต่อสู้ของซ่งซีซีดีมากจริง ๆ แม้ว่าจะต่อสู้กันจริง ๆ ปี้หมิงก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางเป็นไปได้ไหม ซ่งซีซีรู้เพียงไม่กี่กระบวนท่าพวกนั้นเท่านั้น? ไม่มีความสามารถอื่นอีกแล้ว?ไม่ว่าอย่างไร ความท้าทายในวันนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องน่าขันฉากหนึ่งจ้านเป่ยว่างโกรธเล็กน้อย การสร้างเรื่องในสนามรบ จัดฉากสร้างความดีความชอบให้ลูกหลานตระกูลขุนนางไม่ใช่เรื่องที่แปลก แต่การที่มอบกองทัพซวนเจียให้ซ่งซีซีไป
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 94
ซ่งซีซีฝึกกองกำลังจนดึกดื่นก่อนจะเดินทางกลับเมือง แต่กลับถูกยี่ฝางขัดไว้หน้าประตูเมืองกองไฟสว่างขึ้นจากระยะไกล ส่องให้เห็นใบหน้าอันโกรธแค้นและเหยียดหยามของยี่ฝาง“เล่นละครได้ดีนะ ยังพอรักษาหน้าไว้ได้ ชื่อเสียงของตระกูลซ่งถูกเจ้าทำลายย่อยยับไปแล้ว”ซ่งซีซีเงยหน้าขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ชื่อเสียงของตระกูลซ่งเกี่ยวอะไรกับเจ้า"ยี่ฝางกล่าวอย่างจริงจัง: “หยุดแกล้งทำตัวสูงส่งนักได้ไหม? วันนี้ข้าได้เห็นแล้ว การที่เจ้าได้เป็นผู้คุมกองทัพซวนเจียก็เพราะคำพูดประโยคเดียวของเป่ยหมิงอ๋อง จะเรียกให้ปี้หมิงออกมาเล่นละครทำไม? คิดว่าทำแบบนี้นี้แล้วจะโน้มน้าวเหล่าทหารได้อย่างนั้นรึ? เจ้าคิดว่าทุกคนตาบอดรึไง?”ซ่งซีซีมองนางด้วยสายตาเย็นชา "เจ้าพูดถูก ไม่ใช่ทุกคนที่ตาบอด เรื่องบางสิ่งสามารถปิดบังไว้ได้ขณะหนึ่ง แต่ไม่สามารถปิดบังได้ตลอดไป"ยี่ฝางหรี่ตาลง อำนาจรัศมีของนางถดถอยลงเล็กน้อย “แกหมายถึงอะไร”"ไม่มีอะไร" ซ่งซีซีเดินผ่านนางและกำลังจากไปยี่ฝางคว้าแขนของนางไว้ด้วยมือข้างเดียว กล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงต่ำ “ซ่งซีซี ข้าไม่สนใจว่าเจ้าหมายถึงอะไร แต่นี่คือสนามรบ กองทัพซวนเจียเป็นกองกำลังชั้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 95
ทันทีที่แม่ทัพฟางได้ยินสิ่งที่นางพูด เขาก็ปฏิเสธทันทีก่อนที่ผู้บังคับบัญชาจะเอ่ยปาก “ปกป้องอะไร กองทัพซวนเจียหนึ่งหมื่นห้าพันนายมีไว้ให้แม่ทัพซ่งนำทัพไปสังหารศัตรู แต่เจ้าก็พูดถูก กองทัพซวนเจียเป็นหน่วยทหารแนวหน้า เอาไว้เป็นหน่วยจู่โจมทลายเมือง”ยี่ฝางเยาะเย้ย "ผู้บังคับบัญชาช่างหวนคิดถึงอดีต หากกองทัพซวนเจียสามารถทลายเมืองได้แล้วกลายเป็นผลงานของซ่งซีซี แล้วมันจะต่างอะไรกับการมอบความดีความชอบให้นางโดยตรงไปเลยเล่า"แม่ทัพฟางพูดด้วยความโกรธ: “เจ้าพูดอะไรน่ะ หากนางสามารถนำกองทัพซวนเจียบุกทลายเมืองได้ ผลงานนี้มาจากน้ำพักน้ำแรงของนาง อะไรคือมอบให้ หรือว่าเวลาแม่ทัพยี่ออกรบมีแค่ตัวเองเพียงคนเดียวก็บุกจู่โจมได้ เหล่าทหารทั้งหลายหลบอยู่ข้างหลังอย่างนั้นรึ?”ยี่ฝางถามกลับ: "แม่ทัพฟางหมายความว่าแม่ทัพซ่งจะออกรบด้วย ไม่ได้หลบอยู่ด้านหลังออกคำสั่งเท่านั้น?"แม่ทัพฟางพูดด้วยความโกรธ: "เหลวไหล เราเป็นแนวหน้า ย่อมมีแม่ทัพเป็นผู้นำทัพ มีที่ไหนกันที่บอกว่าแม่ทัพหลบอยู่ข้างหลังแล้วใช้แต่อำนาจสั่งการ?"“นางเป็นผู้นำทัพรึ?” ยี่ฝางราวกับว่ากำลังฟังเรื่องขำขันอยู่ ยิ้มเยาะเย้ยอยู่หลายครั้งก่อนที่จะพูดว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 96
แม่ทัพฟางไม่เห็นด้วยอย่างมาก กล่าวขี้นว่า: "เรื่องดังกล่าวได้ผ่านการตัดสินใจไปแล้ว ทำไมยังต้องมีท้าทายไปมาอีก ที่นี่ไม่ใช่สนามท้าประลองยุทธ แต่เป็นสนามรบ การทำเช่นนี้ไม่เป็นผลดีต่อความสามัคคีของกองทัพ"หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้เข้า ยี่ฝางได้แต่รู้สึกว่าแม่ทัพฟางกลัวซ่งซีซีจะแพ้จึงได้พูดห้าม นางจึงรีบพูดขึ้นด้วยความมั่นใจว่า “ถ้าใครมีความสามารถ ทำไมจะท้าทายไม่ได้เล่า แม่ทัพฟางกลัวว่านางจะแพ้รึ หากเกรงว่านางแพ้แล้วจะอับอายขายหน้า ก็ไม่จำเป็นต้องต่อสู้ก็ได้ มอบกองทัพซวนเจียมาให้ข้าเลย”แม่ทัพฟางตะคอก “ช่างเป็นความคิดที่สวยงามเสียจริง เจ้าพากำลังเสริมเข้าสู่สนามรบ คิดไปเสียว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นคนของเจ้ารึ เหตุผลที่ไม่ให้เจ้าไปท้าประลองก็คือการปกป้องศักดิ์ศรีของเจ้า ในเมื่อเจ้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนดี ก็ต้องแล้วแต่เจ้าแล้วล่ะ”“ไม่ต้องพล่ามให้มากความ กองทัพซวนเจียไม่สามารถตกอยู่ในเงื้อมมือของซ่งซีซี เว้นเสียแต่ว่านางจะเอาชนะข้าได้” หลังจากพูดจบ นางก็ลุกขึ้นทำความเคารพ “ขอตัว”หลังจากที่ยี่ฝางออกไป แม่ทัพฟางก็ถามด้วยความสงสัยว่า: “ผู้บังคับบัญชา กองทัพซวนเจียได้มอบหมายให้แก่แม่ทัพซ่งเป็นผู้บ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 97
คำพูดคำนี้ของนาง ทำให้จ้านเป่ยว่างซึ้งใจเล็กน้อยคนอื่นพูดคำเดียวกันนี้ก็ไม่สามารถทำให้เขาประทับใจได้เท่ากับ ยี่ฝางเป็นคนพูด เพราะยี่ฝางไม่ใช่สตรีที่เป็นแม่ศรีเรือน นางคือแม่ทัพนายกองที่เป็นผู้บัญชาการกองทัพ และเป็นวีรบุรุษผู้ลงนามในสนธิสัญญาสันติภาพชายแดนเฉิงหลิงแม่ทัพหญิงผู้องอาจ กลับเอ่ยว่ายอมอยู่บ้านปรนนิบัติดูแลสามีได้อย่างไม่มีปัญหา ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจทันที ความผิดหวังในอดีตที่เคยมีต่อยี่ฝางได้มลายหายไปแล้วการประลองยุทธ์ถูกกำหนดไว้ในยามพระอาทิตย์ตก เซี่ยหลูโม่เพียงมอบหมายให้จางต้าจ้วงแจ้งข่าวให้ซ่งซีซีร้บทราบเท่านั้น ส่วนซ่งซีซีนั้น ยังคงฝึกซ้อมอยู่ในสนาม เมื่อได้ทราบข่าวจากจางต้าจ้วง นางก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ค่ะ รับทราบแล้ว"เนื่องจากทั้งกองทัพต่างรู้เรื่องดังกล่าว ดังนั้นเสิ่นว่านจือและคนอื่น ๆ จึงไปหาซ่งซีซีที่สนามหลักจากเสร็จสิ้นการฝึกทหารของพวกเขาทุกคนต่างตบไหล่นาง และพูดเพียงสองคำเท่าที่จำเป็น "ลุยมัน"ซ่งซีซียิ้มให้พวกเขา การเอาชนะยี่ฝางนั้นมันช่างหนักหนาเอาการอยู่ มันยุ่งยากตรงที่ต้องพยายามสู้กันนางแทนที่ฆ่านางให้ตาย จำเป็นต้องใช้ความอดทนอย่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 98
เสียงของนาง อย่างน้อยแม่ทัพทั้งหลายและกองทัพซวนเจียต่างก็ได้ยินนางพูดอย่างตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อมแต่ประโยคนี้ทำให้ผู้คนในสนามที่เดิมทีรู้สึกดูแคลนซ่งซีซีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งดูถูกนางมากขึ้นเสียงของการสนทนาค่อย ๆ กลายเป็นคำด่าทอถาโถมเข้าหาซ่งซีซีอย่างไม่ขาดสายเสิ่นว่านจือและคนอื่น ๆ โกรธจนหน้าเขียว หากพวกเขาไม่ได้ถูกผูกมัดด้วยกฎเกณฑ์ทางทหาร พวกเขาก็คงจะปรี่ไปสั่งสอนยี่ฝางว่าการเป็นคนต้องทำเช่นไรเมื่อมองไปที่ซ่งซีซี กลับไม่เห็นความโกรธเลยสักนิดเดียว มีคนมายั่วยุขนาดนี้ นางกลับไม่แสดงความโกรธเลย นางมองไปที่ยี่ฝางอย่างสงบ โดยไม่ตอบสักคำเดียวซ่งซีซีไม่ตอบ และสีหน้าของก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย มีเพียงดวงตาของนางที่สลดลง“ ซ่งซีซี!” เซี่ยหลูโม่หยิบกระบองยางจากมือของจางต้าจ้วงแล้วโยนให้แก่ซ่งซีซี “อย่าใช้หอกดอกท้อ ใช้ไม้กระบองเถอะ”ซ่งซีซีรับมันไว้ด้วยมือข้างเดียว แล้วโยนหอกดอกท้อกลับไปที่เซี่ยหลูโม่ แล้วมองเซี่ยหลูโม่อย่างลึกซึ้งก่อนพูดขึ้นว่า "ค่ะ!"นางเข้าใจความหมายของเป่ยหมิงอ๋อง ดาบผาหน้าไม้ไร้ตา เมื่อไหร่ที่ระงับความอาฆาตพยาบาทไว้ไม่อยู่ หอกดอกท้อสามารถปาดคอยี่ฝางได้ในทันที
최신 챕터
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1614
สนมฮุ่ยไทเฟยย่อมมีฐานะมั่นคงเช่นนี้ หลายปีมานี้ไม่ค่อยมีค่าใช้จ่าย รายรับกลับมากไม่น้อยเบี้ยหวัดจากในวัง ของกำนัลจากทุกบ้าน อีกทั้งบรรดาลูกหลานที่โตแล้วต่างก็สามารถตัดสินใจเองได้ บรรดาผู้ที่กตัญญูต่อท่านมีไม่น้อย โดยเฉพาะเสิ่นว่านจื่อ ยิ่งกตัญญูไม่ยั้งมือสำหรับหลานสาวคนเดียวนี้ ท่านไม่มีสิ่งใดที่เสียดายเลย คำพูดที่มักติดปากคือ เมื่อท่านสิ้นไป สมบัติทั้งปวงย่อมตกเป็นของหลานสาวบัดนี้เมื่อแม่ลูกสองคนไปถึงที่อยู่ของท่าน ท่านก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถึงเรื่องที่เซี่ยเจิงจะไปภูเขาเหม่ยชานฝึกวรยุทธ์อีกครา"ไม่ใช่ว่าข้าไม่เห็นดีเห็นงาม เพียงแต่การไปนานถึงเพียงนั้น ปีหนึ่งกลับมาได้ไม่กี่ครั้ง อนาคตยังบอกว่าจะออกไปผจญภัยอีก เด็กหญิงน้อยๆ เช่นนี้ จะไปฝ่าโลกภายนอกได้อย่างไร? ข้าขัดท่านพ่อของเจ้าไม่ไหว เขาเป็นคนไม่เข้าใจโลก พูดอะไรก็ไม่เคยพูดให้เข้าใจได้ ข้าก็ไม่มีทาง""ท่านยาย หลานไม่ใช่เด็กสาวบอบบางหรอกเจ้าค่ะ ท่านลองดูหมัดของหลานเถิด" เซี่ยเจิงชูหมัดขึ้น โบกไปมาอยู่ตรงหน้าสนมฮุ่ยไทเฟย กล่าวอย่างภาคภูมิว่า "หมัดนี้ของหลาน แม้แต่หมูป่ายังต้องสลบเหมือด"สนมฮุ่ยไทเฟยทอดถอนใจ "บุตรีบ้านอื่น มือเอา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1613
สองสามีภรรยาเอ่ยถึงเรื่องราวในอดีต ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกอบอุ่นในใจ โดยเฉพาะซ่งซีซี ที่แต่เดิมรู้สึกว่าการแต่งงานครั้งนั้นเป็นการถูกบังคับ แต่ใครจะคาดคิดว่าจะได้พบกับความสุขเช่นวันนี้ช่างเป็นเรื่องที่ยากจะคาดเดานักทันใดนั้นก็มีคนวิ่งพรวดพราดเข้ามาทางประตู ยังไม่ทันเห็นหน้าชัด ก็โผเข้ากอดเซี่ยหลูโม่แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นยินดี "ท่านพ่อ ของขวัญพิธีปักปิ่นที่ท่านมอบให้ข้านั้น ข้าชอบมากนัก ขอบคุณท่านพ่อ ข้ารักท่านพ่อที่สุดเลยเจ้าค่ะ"เซี่ยหลูโม่กล่าวว่า "ยังคงซุกซนเช่นเดิมหรือ? โตเป็นสาวแล้ว ต้องสุขุมให้มากหน่อย"แม้ว่าจะเอ่ยเช่นนั้น ทว่าดวงตากลับเปี่ยมด้วยความเอ็นดู มือช่วยจัดปิ่นที่นางสวมในพิธีปักปิ่นให้เรียบร้อย แล้วเอ่ยต่อว่า "เครื่องประดับหัวทับทิมแดงนั่นเจ้าไม่ชอบหรือ? ท่านแม่ของเจ้าตั้งใจเลือกให้นัก""ชอบเจ้าค่ะ ชอบทุกอย่างเลย" เซี่ยเจิงยิ้มจนตาหยี รักทุกสิ่งที่พ่อแม่มอบให้เซี่ยหลูโม่มองรอยยิ้มของบุตรสาวแล้วพลันรู้สึกเคลิ้มใจบุตรสาวยิ่งโต ยิ่งเหมือนซ่งซีซี ในวันแรกที่พบซ่งซีซีที่ภูเขาเหม่ยชาน นางก็ยิ้มเช่นนี้แต่หลังจากนั้น นางก็แทบไม่เคยยิ้มแบบนี้อีก ต่อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1612
สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมยอด ดอกเหมยเบ่งบานหลายคราเซี่ยเจิงมีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์สูงส่งนัก เรื่องนี้เรียกได้ว่าเก็บข้อดีของเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมาไว้ทั้งหมดเหรินหยางอวิ๋นสามารถกล่าวได้อย่างภาคภูมิใจว่า เซี่ยเจิงคือลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์สูงสุดในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของภูเขาเหม่ยชานอูโซเว่ยเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนี้ได้ เมื่อนางถูกเซี่ยเจิงถามว่าใครเก่งกว่ากัน ระหว่างนางกับท่านพ่อ อูโซเว่ยได้แต่ตอบอย่างเลี่ยงๆ ว่า "พอๆ กัน ต่างก็มีข้อดี"วรยุทธ์ของเซี่ยเจิงที่ฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ หาได้มาจากเพียงหมื่นสำนักเท่านั้นนางได้ร่ำเรียนจากทุกฝ่ายในภูเขาเหม่ยชานเมื่อนางมาถึงภูเขาเหม่ยชาน ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ผิวขาวเนียนราวหยก รอยยิ้มหวานละมุน ผู้ใดเห็นก็ต้องเอ็นดูนางช่างพูด ช่างคุ้นเคยเร็ว อีกทั้งปากหวานนัก หลอกล่อให้บรรดาหัวหน้าสำนักต่างถ่ายทอดวิชาให้หมดเปลือกเดิมทีนางมีนิสัยซุกซน แต่ด้วยการมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์ และฝึกฝนวิชาเนื้อใน จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากครั้นถึงปีที่สิบห้า นางได้เข้าพิธีเก็บปิ่นพิธีเก็บปิ่นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ของขวัญย่อมหลั่งไหลมาดังสายน้ำ ส่งเข้ามาไม่ขาดสายซ่งซีซีได้มอบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1611
แสงแดดสาดลงบนกิ่งไม้ ใต้พุ่มใบหนาแน่น เผยให้เห็นขาเล็กๆ คู่หนึ่งแกว่งไปมา ดูแล้วชวนให้รู้สึกสบายใจนักนางมีนามเดิมว่าเซี่ยเจิง ชื่อนี้จารึกอยู่ในหยกพงศ์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นชื่อเล่นว่าจิ้งเหยียนว่ากันว่าเพราะมารดาของนางรังเกียจที่นางพูดมาก จึงตั้งชื่อนี้เพื่อกดทับให้นางสงบลงเซี่ยเจิงเองเห็นว่าตั้งชื่อนี้ก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งฟังดูไม่น่าฟัง จิ้งเหยียนก็คือการเงียบงัน เช่นนั้นแล้วนางมีปากไว้ทำไม หากไม่ได้พูด เอาแต่กินหรือ?เช่นนั้นไม่ต้องกินจนอ้วนกลมไปหรอกหรือ?“ท่านหญิงของข้า ท่านอยู่ที่นี่เอง หาเสียจนข้าเหนื่อย” เป่าจูเงยหน้าขึ้นจากใต้ต้นไม้ ทั้งโกรธทั้งขบขัน “รีบลงมาเถิด ท่านอ๋องกับพระชายากำลังตามหาท่านอยู่”“ท่านอาเป่าจู พวกเขาเรียกหาข้าด้วยเรื่องอันใดกัน?” เสียงใสๆ ดังลงมาจากบนต้นไม้ แฝงด้วยความสบายใจและอิ่มหนำ“พระชายาจะไปภูเขาเหม่ยชาน บอกว่าจะพาท่านไปด้วย ท่านอยากไปหรือไม่?” เป่าจูเอ่ยเซี่ยเจิงได้ยินดังนั้น ก็รีบลื่นไถลลงจากลำต้นไม้ สองข้างไหล่มีเจ้าสุนัขจิ้งจอกสีขาวสองตัวเกาะอยู่ นางยิ้มดีใจกล่าวว่า “จริงหรือ? เช่นนั้นรีบไปเถิด”สองสุนัขจิ้งจอกนั้น ตัวหนึ่งชื่อเซวียนเช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
