บทที่ 10 เดินทางออกจากวังหลวง

"องค์หญิง กระหม่อมมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ" 

ในขณะที่โจวอวี้หลันกำลังครุ่นคิดหาทางออกอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงของบุรุษผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นมา นางหันไปมอง ก่อนจะพบกับ ลั่วจินหยาง รองแม่ทัพลั่วที่นางส่งคนให้เรียกตัวเขาเข้าวังหลวงก่อนหน้านี้

ลั่วจินหยาง เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลลั่ว เขาคือพี่ชายร่วมมารดากับลั่วหนิงฮวา 

โจวอวี้หลันจ้องมองเขาอย่างพิจารณา ใบหน้าหล่อเหลา แต่ผิวออกจะคล้ำไปเสียหน่อย โดยรวมแล้วถือว่าเป็นบุรุษที่รูปงามผู้หนึ่ง 

"รองแม่ทัพลั่ว ข้าอยากขอความช่วยเหลือจากท่าน" 

"เชิญองค์หญิงรับสั่งมาได้พ่ะย่ะค่ะ เพื่อองค์หญิงแล้ว กระหม่อมยินดีเป็นอย่างยิ่ง" 

ลั่วจินหยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อม แต่ทว่าดวงตาคมกลับเหลือบมองหน้าอกหน้าใจของโจวอวี้หลันเป็นระยะ 

โอวว เหมือนจะใหญ่ขึ้นสินะ? 

ช้าก่อน! นี่มิใช่เวลา 

โจวอวี้หลันเองก็พอจะรับรู้ว่าถูกลั่วจินหยางจ้องมอง นางลอบสบถด่าทอเขาเป็นพันครั้ง ในใจนึกอยากกระโดดถีบคนบ้ากามผู้นี้ออกไปจากตำหนักบูรพาเสีย 

"ข้าจะทูลต่อเสด็จพ่อ ขอพระราชทานอนุญาตให้นำโจวอี้เฉินไปรักษากับท่านหมอเทวดาที่หมู่บ้านชนบทนอกเมืองหลวง การเดินทางในครั้งนี้ ข้าอยากให้ท่านคอยอารักขาตัวข้าและโจวอี้เฉินให้ปลอดภัย" 

ลั่วจินหยางที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะจ้องมองไปยังร่างของโจวอี้เฉินที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง 

เขากับโจวอี้เฉินเป็นสหายสนิทกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ เรื่องราวของสหายผู้นี้แน่นอนว่าเขาย่อมรับรู้ทั้งหมด 

การที่โจวอี้เฉินล้มป่วยลงเช่นนี้มิใช่เรื่องปกติ 

"องค์หญิงจะทรงออกเดินทางเมื่อใดหรือพ่ะย่ะค่ะ" 

"อีกสามวันข้างหน้า" 

"หนทางลำบากยิ่งนัก เกรงว่าจะไม่สะดวกเท่าที่ควร มิสู้ให้หมอหลวงในวังถวายการรักษาไปก่อนดีหรือไม่?" 

"เดิมทีข้าก็คิดเช่นนั้น แต่ยามนี้ข้ามิไว้ใจผู้ใดทั้งสิ้น ท่านหมอเทวดาเป็นอาจารย์ที่ข้านับถือ เขาย่อมมีหนทางรักษาอาเฉินเป็นแน่ ลั่วจินหยางเจ้าดูเอาเถิด อาเฉินในยามนี้ราวกับคนตาย แต่ทว่าเขากลับยังหายใจอยู่ เนื้อตัวก็อุ่นไม่เย็นเฉียบเหมือนคนที่ตายไปแล้ว ข้าว่าเรื่องนี้มันไม่ปกติ เช่นนั้นข้าจึงมิอาจไว้วางใจผู้ใดในวังหลวงแห่งนี้ได้" 

ลั่วจินหยางที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย เขามองดูโจวอี้เฉินอย่างพิจารณา เห็นเพียงริมฝีปากที่เป็นสีม่วงคล้ำของโจวอี้เฉิน และใบหน้าที่ซีดเผือดเพียงเท่านั้น แต่ทว่าลมหายใจยังคงสม่ำเสมอแต่แผ่วเบา

เป็นไปได้หรือไม่ว่าโจวอี้เฉินจะถูกวางยาพิษ

เมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาจึงรับปากโจวอวี้หลันทันทีแล้วจึงขอตัวไปจัดแจงเหล่าทหารให้เตรียมเฝ้าเวรยามตำหนักบูรพาอย่างเคร่งครัด ก่อนจะเดินออกไป เขาได้หันมาเอ่ยถามนางอีกหนึ่งประโยค 

"หากผ่านเรื่องราวในครานี้ไปได้ กระหม่อมขอเป็นสามีองค์หญิงได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

โจวอวี้หลันที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่งนางทั้งเขินอายทั้งโกรธเคืองไม่น้อย ลั่วจินหยางยื่นมือเข้ามาหวังจะแตะตัวนางแต่ทว่า 

ผลัวะ!!!

"โอ๊ะ!!! องค์หญิง!" 

"ขออภัยรองแม่ทัพลั่ว ข้าเป็นโรคมือชักน่ะ หากบุรุษเข้าใกล้มากเกินไป ข้าจะต้องยื่นมือไปตบศีรษะหรือไม่ก็ใบหน้าของเขา มันห้ามไม่ได้จริง ๆ" 

"อ้อ พ่ะย่ะค่ะ!"

ลั่วจินหยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ดูก็รู้ว่านางจงใจตบเขาจนหน้าสั่น 

เอาเถิด!!! เขาจะหาทางเอาคืนนางให้จงได้ เขาจะทำให้นางร้องครวญครางจนแทบขอชีวิต 

จะทำเช่นไรได้ เขาหลงรักในตัวนางมาหลายปี และหลงรักหน้าอกของนางด้วย!!! 

โจวอี้เฉินมองดูเหตุการณ์ทั้งหมด ก่อนจะถลึงตาใส่ลั่วจินหยาง แต่ลั่วจินหยางกลับไม่เห็นเขา 

สหายชั่วผู้นี้คิดจะจับพี่หญิงของเขาเป็นภรรยาหรือ!!! 

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว โจวอวี้หลันจึงมุ่งหน้าไปพบเสด็จพ่อของตนทันที เพื่อปรึกษาเรื่องของโจวอี้เฉิน 

ฮ่องเต้โจวเหลียนจ้องมองพระธิดาของตนด้วยสายตาที่รักใคร่เอ็นดูไม่น้อย 

"เรื่องของโจวอี้เฉินข้าเข้าใจแล้ว" 

"เช่นนั้นอีกสามวันลูกจะออกเดินทางนะเพคะ การเดินทางครั้งนี้ รองแม่ทัพลั่วจะเป็นผู้อารักขาด้วยตนเอง เขาเป็นสหายของอาเฉินย่อมไว้ใจได้มากกว่าผู้อื่นเพคะ" 

"เช่นนั้นก็ดี หากโจวอี้เฉินฟื้นขึ้นมาเมื่อใด เจ้าเป็นพี่สาวของเขา จะต้องอบรมสั่งสอนน้องชายผู้นี้ให้ดี มิให้เขาเอาแต่เที่ยวเล่นทำตัวเสเพลอีก หากยังแก้นิสัยเช่นนี้ไม่หาย เห็นทีข้าคงต้องปลดเขาออกจากตำแหน่งองค์รัชทายาท และหาผู้ที่เหมาะสมกว่าขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งนี้แทนเขาเอง" 

"เพคะ ขอบพระทัยเสด็จพ่อ" 

"เจ้าไปเตรียมการให้พร้อมเถิด ขาดเหลือสิ่งใดก็แจ้งราชเลขาได้ทุกเมื่อ" 

"เพคะ"

โจวอวี้หลันอยู่พูดจากับเสด็จพ่อของตนต่ออีกครู่หนึ่งก่อนจะกลับตำหนักของตนไป

เซียวฮองเฮาเมื่อได้ทราบเรื่องที่โจวอวี้หลันจะพาโจวอี้เฉินไปรักษาที่นอกเมืองหลวง ก็ยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง

หึ! มิต้องรอให้โจวอี้เฉินได้รับการรักษาจนฟื้นขึ้นมาหรอก นางจะส่งคนไปสังหารพวกมันระหว่างทางเอง!!!