บทที่ 23 โรคชักกำเริบ

แม่ทัพลั่วไม่รู้จะหาเหตุผลใดมาทัดทานลั่วหนิงฮวาบุตรสาวของตนได้อีก จึงทำได้เพียงยอมปิดตาข้างหนึ่งเพียงเท่านั้น แต่ไหนแต่ไรมาเขารักและตามใจบุตรสาวผู้นี้ไม่น้อย แต่ไม่คิดว่านางจะเอาแต่ใจตนเองถึงเพียงนี้ แต่ก่อนนางมิใช่คนเช่นนี้เลยด้วยซ้ำ

แต่เมื่อคิดถึงคำสั่งเสียก่อนตายของอดีตฮูหยิน เขาก็ทำได้เพียงถอนหายใจอย่างนึกปลงเพียงเท่านั้น

ตั้งแต่นางตายจากไป เขาก็ฝากฝังลั่วหนิงฮวาและลั่วจินหยางให้ชุยอี้เหนียงเป็นผู้ดูแล เพราะเขาต้องออกรบอยู่ที่ชายแดนทางทิศใต้ไม่มีเวลาได้กลับมาที่จวนมากนัก จนกระทั่งวันที่เขารบชนะและกลับจวนก็พบว่าชุยอี้เหนียงได้ส่งลั่วหนิงฮวาไปที่หมู่บ้านชนบท ด้วยเหตุผลที่ว่าดวงของนางไม่ใคร่จะดีนัก หากรั้งอยู่ที่จวนจะยิ่งล้มป่วยหนักและเป็นอัปมงคลต่อตระกูลลั่ว จึงต้องส่งนางไปที่นอกเมืองหลวงเพื่อเป็นการแก้เคล็ด

เดิมทีเขาไม่เห็นด้วยและขุ่นเคืองชุยอี้เหนียงที่ทำสิ่งใดไม่ปรึกษากับเขาเสียก่อน เหตุใดจึงไม่รอให้เขากลับมาจากชายแดนแล้วค่อยคิดหาทางออก แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ลั่วหนิงฮวาได้เดินทางไปยังบ้านสวนชนบทก่อนหน้าที่เขาจะกลับเพียงสามวัน เดิมทีเขาคิดจะติดตามไปดูบุตรสาว แต่กลับมีราชโองการจากฝ่