บทที่ 4 โจรบุก

เมื่อจัดการปลาที่จับมาได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ลั่วหนิง ฮวาจึงให้แม่นมหยางและซือลี่นำไปขายที่ตลาด แม่นมหยางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็ยอมไปแต่โดยดี ผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม แม่นมหยางและซือลี่ก็กลับมาที่เรือนด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้นดีใจ 

"คุณหนู!!! ปลาพวกนั้นขายได้ตั้งหนึ่งตำลึงเงินน่ะเจ้าค่ะ!!!"

แม่นมหยางยื่นตำลึงเงินก้อนนั้นให้แก่ลั่วหนิงฮวา นางรับมันมาพิจารณาเพียงเล็กน้อย แต่ก่อนนางเห็นเงินมากมายมหาศาลมานับไม่ถ้วน เงินเพียงเท่านี้นับว่าน้อยนิดยิ่งนัก แต่ทว่าเมื่อเห็นแม่นมหยางและซือลี่ดีใจถึงเพียงนั้น นางจึงไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา

บางคราเงินเพียงน้อยนิดอาจมีค่าสำหรับคนบางคน อย่างเช่นนางในตอนนี้ 

"คุณหนู พรุ่งนี้ยามเช้า บ่าวจะไปซื้อของกินดีดีมาให้คุณหนูนะเจ้าคะ เมื่อครู่มัวแต่ดีใจ บ่าวจึงลืมไปเสียเลย" 

"ช่างเถิด ข้าอยากกินน้ำแกงปลา แม่นมหยางทำมาให้ข้ากินที" 

"เจ้าค่ะ เอ่อ คุณหนู ยาที่ใช้รักษาใบหน้าของคุณหนูไม่มีแล้วนะเจ้าคะ" 

แม่นมหยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมอง เพราะความลำบากทำให้คุณหนูไม่ได้รับการรักษาที่ดี ใบหน้าของคุณหนูจึงเป็นเช่นนี้ 

"เอาเถิด วันพรุ่งข้าจะจับปลามาเพิ่มอีก หากขายได้เงินมากกว่าวันนี้ แม่นมก็นำมันไปซื้อยาให้ข้าก็แล้วกัน" 

"เจ้าค่ะคุณหนู" 

"ใส่ฮวาเจียวมากหน่อย ข้าชอบกินเผ็ด" 

"เอ๋ ยามปกติคุณหนูมิกินเผ็ดนะเจ้าคะ" 

"เช่นนั้นหรือ แต่ยามนี้ข้าอยากเปลี่ยนรสชาติดูบ้าง" 

"ได้เจ้าค่ะ"

ลั่วหนิงฮวาเอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะกลับเข้าไปรอในห้อง ดวงตาคู่สวยทอดมองไปยังหิมะด้านนอกที่เริ่มเบาบางลงบ้างแล้ว ไม่นานนักแม่นมหยางก็นำน้ำแกงปลามาให้นาง ลั่วหนิงฮวายกถ้วยน้ำแกงปลาขึ้นซดอย่างเอร็ดอร่อย มื้อนี้ช่างพิเศษยิ่งนัก เป็นมื้อที่อิ่มที่สุดตั้งแต่นางข้ามภพมาอยู่ในร่างนี้ 

กลางดึกในคืนนั้น ขณะที่ลั่วหนิงฮวากำลังนอนหลับอย่างสบายใจ แต่นางกลับต้องตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะได้ยินเสียงบางอย่างที่นอกเรือน 

ลั่วหนิงฮวาค่อย ๆ ลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะกวาดสายตามองฝ่าความมืด นางยังคงเห็นแม่นมหยางและซือลี่นอนหลับสนิทอยู่ที่พื้นด้านล่างเตียง 

ปัง!!! 

ยังไม่ทันที่ลั่วหนิงฮวาจะได้สงสัยสิ่งใด เสียงประตูไม้ด้านนอกก็ดังขึ้นเสียก่อน คล้ายกับว่ามีคนตั้งใจถีบมันจนพังโครมลงมาเสียอย่างนั้น แสงไฟในเรือนสว่างไสวขึ้นในชั่วพริบตา แม่นมหยางและซือลี่ดีดตัวลุกขึ้นมานั่งด้วยความตกใจ 

"คุณหนูเกิดสิ่งใดขึ้นเจ้าคะ!!!"

แม่นมหยางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนก ลั่วหนิง ฮวาเองก็ตกใจไม่แพ้กัน แต่เพราะใบหน้าเป็นอัมพาตนางจึงมิอาจแสดงสีหน้าใดใดออกมาได้ 

"โอ้ววว มีสาวน้อยด้วย!!!"

เบื้องหน้าของลั่วหนิงฮวาในยามนี้ ปรากฏร่างของบุรุษสี่ถึงห้าคนที่สวมชุดสีดำ ใบหน้าดูโหดเหี้ยม ในมือของพวกมันถือไม้เอาไว้ พวกมันจ้องมองมาที่ลั่วหนิงฮวาด้วยดวงตาเป็นประกาย แม่นมหยางและซือลี่ตื่นตระหนกเสียจนทำสิ่งใดไม่ถูก 

ลั่วหนิงฮวาจ้องมองบุรุษตรงหน้าก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่รีบไม่ร้อน 

"พวกเจ้าบุกเข้ามาในเรือนข้ายามวิกาลเช่นนี้ต้องการสิ่งใด" 

"แม่นาง ส่งเงินของเจ้ามาให้หมด ข้าติดตามยายแก่นี่มา เห็นมันขายปลาได้ตำลึงมากมาย เอามาให้พวกข้าให้หมด!!!"

หนึ่งในชายชุดดำตะคอกใส่ลั่วหนิงฮวาอย่างโหดเหี้ยม แต่ทว่าลั่วหนิงฮวากลับไม่มีท่าทีสะทกสะท้านให้เห็นเลยแม้แต่น้อย 

"จะปล้นหรือ?" 

"เอ่อ..." 

"เช่นนั้นก่อนจะปล้นก็มานั่งกินข้าวด้วยกันสักมื้อเถิด อิ่มแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะปล้นดีหรือไม่?"

เหล่าชายชุดดำมองหน้ากันไปมาด้วยความตกใจ ตั้งแต่เป็นโจรมาเขาเพิ่งจะเคยเห็นเรื่องราวเช่นนี้ 

ชวนโจรกินข้าว?

"แม่นางอย่ามาเล่นลิ้น!!!"

"พี่ชายทั้งหลาย พวกท่านใจเย็นก่อนเถิด ข้าเองมิใช่ว่าไม่ยินยอม แต่พวกท่านมากันเหนื่อย ๆ คงหิวมิใช่น้อย ดูสิ แต่ละคนผอมโซถึงเพียงนี้ ช่างน่าเวทนายิ่งนัก" 

ลั่วหนิงฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน บุรุษเหล่านั้นเมื่อได้เห็นท่าทางบอบบางน่าทะนุถนอมของนางก็พลันใจอ่อนยวบ 

"มิใช่ว่าเจ้าคิดวางยาพวกข้าหรือ?" 

"เฮ้อ ไม่แน่นอนเจ้าค่ะ แม่นมหยาง ซือลี่ ไปนำอาหารมา" 

"แต่คุณหนู" 

"ไปเอามาเถิด" 

แม่นมหยางและซือลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นจึงรีบลุกขึ้นเดินไปที่โรงครัวทันที โดยมีบุรุษชุดดำผู้หนึ่งติดตามไปด้วย 

ผ่านไปไม่นานนัก แม่นมหยางและซือลี่ก็นำสำรับเข้ามาวางบนโต๊ะ สำรับตรงหน้าทำให้บุรุษเหล่านั้นถึงกับเลิ่กลั่ก 

ข้าวต้มเกลือ? 

บัดซบเถอะ!!! พวกเขายังได้กินดีกว่านางเสียอีก!!!