LOGINShare
บทที่ 5 ทุบตี
Last Updated:
2025-05-04 15:05:29"พี่ชายท่านเห็นหรือไม่ ข้าจะมีสิ่งใดให้พวกท่านปล้นกัน ข้าน่ะหาปลาประทังชีวิต ยามนี้ก็ล้มป่วยเจ็บหนัก เงินที่หามาได้ก็ต้องเอามารักษาใบหน้าตน ท่านเห็นหรือไม่ใบหน้าข้าเป็นอัมพาตมิอาจรักษาได้ ฮึก ซ้ำร้าย ข้ายังถูกคนในตระกูลนำมาทิ้งที่นี่อีก ฮือ"
เหล่าบุรุษเมื่อได้ยินเรื่องราวเช่นนี้ก็ให้เศร้าหมองยิ่งนัก แท้จริงพวกเขามิใช่โจรโดยสันดาน แต่เป็นชาวบ้านที่ตกอับ ไร้หนทางทำมาหากินจึงต้องทำเช่นนี้
น่าเวทนายิ่งนัก!
หนึ่งในบุรุษชุดดำถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะพยักหน้าให้สหายตน นำไก่ย่างที่ขโมยมาได้มอบให้แก่ลั่วหนิง ฮวา
ลั่วหนิงฮวายิ้มกริ่มอยู่ในใจ เรื่องโน้มน้าวขอความเห็นใจจากคนอื่นน่ะนางถนัดยิ่งนัก
"ขอบคุณพี่ชาย"
"แม่นาง หากไร้ที่พึ่ง ข้าจะรับเจ้ามาเป็นภรรยา หากเจ้ายินยอม ข้าสัญญาจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี"
"พี่ชาย!!!"
ลั่วหนิงฮวาแสร้งทำเป็นเขินอาย แม่นมหยางและซือลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ใจหายวาบ นึกอยากห้ามปรามคุณหนูของตน แต่ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าโหดเหี้ยมของชายผู้นั้นก็มิกล้าปริปากเอ่ยสิ่งใดออกไป
ชายชุดดำผู้เป็นหัวหน้า เมื่อเห็นว่าลั่วหนิงฮวามีท่าทีเขินอายก็ยกยิ้มด้วยความพึงพอใจไม่น้อย สตรีงามถึงเพียงนี้หากได้มากกกอดย่อมถือว่าตายตาหลับแล้ว
ลั่วหนิงฮวาส่งยิ้มหวานให้ชายผู้นั้น ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน
"พี่ชายจะดูแลข้าจริง ๆ หรือเจ้าคะ?"
"แน่นอน"
"เช่นนั้น หากท่านชนะข้าได้ ข้าจะยอมเป็นภรรยาของท่าน"
"เอ๋?"
ผัวะ!!!
"อ๊าส์!!!"
ลั่วหนิงฮวาถือโอกาสที่ชายผู้นั้นไม่ทันระวัง นางคว้าไม้หน้าสามมาจากข้างกายเขา ก่อนจะฟาดไปที่ศีรษะของชายผู้นั้นจนสุดแรง
"นี่เจ้า!!! กล้าตีหัวหน้าหรือ!!!"
"กล้าสิ!!! แม้แต่พวกเจ้าข้าก็กล้า!!!"
ผัวะ ผัวะ!!!
ลั่วหนิงฮวาขยับกายเพียงเล็กน้อย ไม้หน้าสามขนาดเหมาะมือก็ฟาดใส่ชายชุดดำห้าคนจนล้มระเนระนาด บางคนหัวแตก บางคนตาเขียว ล้มลงไปกองกับพื้นส่งเสียงร้องครวญครางปานจะขาดใจ
ลั่วหนิงฮวาผู้มีใบหน้าเย็นชาจ้องมองบุรุษเหล่านั้นด้วยแววตาอำมหิต ชายชุดดำที่เห็นเช่นนั้นก็สั่นสะท้านหวาดกลัวไม่น้อย
นี่มันไม่ใช่สตรีน้อยบอบบาง นี่มันปีศาจชัด ๆ!!!
วาจาคมคายหลอกล่อให้พวกเขาสงสารเห็นใจ สุดท้ายก็ตลบหลังไม่มีชิ้นดี
ลั่วหนิงฮวาหมุนคอของตนไปทางซ้ายทีขวาที ก่อนจะควงไม้หน้าสามในมือเล่น ท่าทางราวกับอันธพาลตามท้องตลาด แม่นมหยางกับซือลี่ต่างตกตะลึงจนทำสิ่งใดไม่ถูกไปเสียแล้ว
แน่นอน!!! สมัยเรียนนางคือหัวหน้ากลุ่ม เพื่อนของนางล้วนเป็นบุรุษ หลังเลิกเรียนนางจะยกพวกต่อยตีกับนักเรียนฝั่งตรงข้ามจนเคยชิน
พวกสวะเหล่านี้น่ะหรือ ไม่ระคายมือนางเลยสักนิด!!!
หึ!!! นี่ขนาดว่าร่างนี้ยังไม่เข้าที่เข้าทางนะ!!!
"อยากมาปล้นข้าหรือ ฝันไปเถิด"
"โอ๊ย!!! ยอมแล้ว แม่นาง ข้ามิใช่โจร!!!"
"ดูก็รู้แล้ว!!! โจรอันใดกันผอมแห้งน่าเกลียดถึงเพียงนี้ ข้าจะจับพวกเจ้าส่งทางการให้หมด!!!"
"อย่านะแม่นางอย่า!!! ขอร้อง ข้ายังมีลูกเมียต้องดูแล ฮืออออ โอ๊ย!!!"
"อย่ามาจับขาข้า!!!"
ชายผู้หนึ่งยื่นมือมาจับขาลั่วหนิงฮวา นางจึงยกเท้าขึ้นเสยปลายคางมันทันที
"หึ!!! ทำเรื่องไม่ดีแล้วยังมีหน้ามาขอความเห็นใจ มีภรรยาอยู่แล้วยังอยากได้ข้าเป็นภรรยาเพิ่มอีก ฟาดอีกสักทีดีหรือไม่!!!"
"อ๊าาาา กลัวแล้ว!!!"
เหตุการณ์กลับชุลมุนไปหมด จากเดิมที่กลุ่มชายชุดดำถือไพ่เหนือกว่า กลับกลายเป็นลั่วหนิงฮวาที่คุมสถานการณ์เอาไว้ได้ทั้งหมด
นางทิ้งกายลงนั่งที่พื้น ก่อนจะเอ่ยถามเหล่าชายชุดดำอีกครั้ง ขณะที่มือข้างหนึ่งก็จับไม้หน้าสามเคาะลงไปบนโต๊ะเบา ๆ
"พวกเจ้าเป็นคนแถวนี้หรือ?"
"เอ่อ..."
"ตอบดีดี ตอบไม่ดีข้าฟาดไม่ยั้ง!!!"
"ไม่ใช่ พวกข้าเป็นคนอีกหมู่บ้านหนึ่ง แต่เพราะความยากจนจึงต้องออกปล้นหาเลี้ยงปากท้อง"
"ปล้นมานานแล้วหรือ ปล้นที่ใดบ้าง?"
"ไม่นานเท่าใดนัก เดิมทีปล้นเพียงร้านค้าเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น"
"อ้อ"
เหล่าชายชุดดำที่ได้ยินเช่นนั้นก็ลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก พลางเหลือบมองใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ของลั่ว หนิงฮวาด้วยความหวาดกลัว
บัดซบเถิด!!! พวกเขากลัวเด็กสาวนางนี้
"แม่นาง เจ้าจะไม่ส่งพวกข้าให้ทางการแล้วใช่หรือไม่?"
"ไม่แล้ว"
"ดียิ่งนัก เช่นนั้นพวกข้าไปแล้ว..."
"หยุด!!!"
"เอ๋..."
"หากไม่อยากให้ข้าลากคอพวกเจ้าไปส่งทางการ ก็ทำตามที่ข้าบอก"
"ทำสิ่งใด!!!"
"ข้าจะออกปล้นกับพวกเจ้าด้วย"
ชายชุดดำ "..."
"ทำไมหรือ พวกเจ้าไม่ยอมหรือ?"
เหล่าชายชุดดำมองหน้ากันไปมาด้วยความตื่นตระหนก ลั่วหนิงฮวาเริ่มหงุดหงิดแล้ว แค่ไปออกปล้นจะคิดมากทำไมกัน
สมัยเรียนนางปีนกำแพงบ้านคนอื่นบ่อยจะตายไป!
"แม่นาง นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น"
"หน้าข้าเหมือนคนที่กำลังล้อพวกเจ้าเล่นหรือ?"
"เอ่อ..."
"ไม่ยอมหรือ"
"เอ่อ... โอ๊ยยยย!!!"
เวลาล่วงไปจนถึงยามเช้าเสียงร้องครวญครางของเหล่าชายผู้เคราะห์ร้ายจึงเงียบลงไป ลั่วหนิงฮวาสั่งให้แม่นมหยางและซือลี่ช่วยกันมัดชายเหล่านั้นเอาไว้ ส่วนลั่วหนิงฮวาก็นั่งซดน้ำแกงปลาอย่างมีความสุข
นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ทุบตีคนเช่นนี้ รู้สึกดีจริงเชียว
Related chapters
สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน บทที่ 6 โรงพนันหลัวหยง
ท้ายที่สุดเหล่าบุรุษผู้เคราะห์ร้ายก็มิอาจต้านทานลั่ว หนิงฮวาได้ พวกเขานอนซมอยู่กับพื้นรู้สึกระบมไปทั่วทั้งกาย ในใจนึกหวาดกลัวสตรีน้อยนางนี้ยิ่งนัก ลั่วหนิงฮวาหยิบไก่ย่างที่เหลือขึ้นมากัดกินอย่างเอร็ดอร่อย นี่นับเป็นความดีความชอบของโจรมือใหม่พวกนี้ที่นำอาหารมาให้นางถึงที่ เหล่าชายชุดดำลอบมองลั่วหนิงฮวาเป็นระยะ ในใจนึกสบถด่าทอนางเป็นพันครั้ง หน้าด้านยิ่งนัก!!! ทุบตีผู้อื่นแล้วยังเอาไก่เขาไปกินอีก!!! หัวหน้าชายชุดดำจ้องมองลั่วหนิงฮวาอย่างไม่ลดละ จู่ ๆ ความคิดหนึ่งก็พลันปรากฏขึ้นในหัวของเขา สตรีเก่งกาจถึงเพียงนี้ หากพวกเขาได้ติดตามย่อมดีไม่น้อย บางคราอาจจะไม่ต้องอดตายเลยด้วยซ้ำ เมื่อคิดได้เช่นนั้น ชายชุดดำจึงส่งยิ้มหวานเยิ้มไปให้ลั่ว หนิงฮวา ลั่วหนิงฮวารับรู้ได้ว่ามีคนจ้องมองนางอยู่ จึงหันกลับไปมองทันที ใบหน้าเย็นชาของนางทำให้หัวหน้าชายชุดดำถึงกับสะดุ้งโหยง "มองข้าด้วยเหตุอันใดกัน?" "เอ่อ..." "รีบพูดมา ก่อนที่ข้าจะเอาไม้นี่ฟาดเจ้าอีกรอบ" ไม่กล้าแล้ว!!! แม่นางโปรดรับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถิด!!!" "ศิษย์?" ลั่วหนิงฮวาหันไปจ้องมองหัวหน้าชายชุดดำด้วยสายตาที่เรียบเฉย ใบหน้าสวยเงียบสงบราว
Last Updated : 2025-05-04สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน บทที่ 7 เงินก้อนแรก
ลั่วหนิงฮวาเดินเข้าไปในโรงพนัน ก่อนจะปรายตามองไปโดยรอบ คนเฝ้าประตูที่เห็นนางก็รีบเข้ามาขวางทันที "แม่นางน้อย นี่มิใช่สถานที่ที่เจ้าจะเข้ามาเที่ยวเล่นได้" "ข้าไม่ได้มาเที่ยวเล่น ข้าจะเล่นการพนันต่างหาก""เอ๋?" "ข้ามีเงิน" "หึ! เช่นนั้นก็เข้าไป"ชายผู้คุมประตูเหลือบมองใบหน้างดงามของลั่วหนิงฮวาคราหนึ่ง ก่อนจะยิ้มเยาะในใจ คอยดูเถิด พวกเขาพบเจอสตรีเช่นนี้มามากนัก ทำเป็นอวดเก่ง สุดท้ายก็ใช้ร่างกายมาขัดดอกแทน เรื่องราวเช่นนี้มีให้เห็นไม่เว้นวันลั่วหนิงฮวามิได้เอ่ยสิ่งใด นางก้าวเดินเข้ามาในโรงพนันหลัวหยงโดยไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นใดใดเลยแม้แต่น้อย ภายในประดับตกแต่งได้หรูหราไม่เบา ผู้คนด้านในก็มากมายจนหนาตาไปหมด จางสงที่เดินตามลั่วหนิงฮวาเข้ามาก็รีบเอ่ยถามทันที"ลูกพี่ ท่านจะเล่นจริง ๆ หรือ?" "จริงสิ เจ้าเห็นลูกเต๋านั่นหรือไม่""ลูกเต๋า? โยนลูกเต๋าน่ะหรือ?" "ใช่แล้ว ตามข้ามา" ลั่วหนิงฮวาเดินตรงไปยังโต๊ะที่ใช้สำหรับโยนลูกเต๋า เมื่อไปถึงก็พบกับชายผู้หนึ่ง ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยใบหน้าที่เจ้าเล่ห์ "เอาละ เอาละ พี่น้องทั้งหลาย วันนี้ข้าจะให้พวกเจ้าได้ร่วมสนุกสนาน การเล่นโยนลูกเต๋าจะมีเพียงส
Last Updated : 2025-05-04สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน บทที่ 8 บุญคุณต้องทดแทน
"หยุดเดี๋ยวนี้!!!"เสียงจากด้านหลังทำให้ลั่วหนิงฮวาและจางสงต้องหันไปมอง ก่อนจะพบกับชายฉกรรจ์ใบหน้าโหดเหี้ยมสองคนที่ก้าวเดินเข้ามาหานาง "เอาตั๋วเงินคืนมา"หนึ่งในชายฉกรรจ์สองคนนั้นยื่นมือมาทางลั่วหนิงฮวา พร้อมกับออกคำสั่ง น้ำเสียงของเขาฟังดูไร้ความเป็นมิตรและยังข่มขู่อีกด้วย ลั่วหนิงฮวาจ้องมองชายผู้นั้นตอบอย่างไม่ลดละ "เจ้านายเจ้าให้มาทวงคืนหรือ?" "อย่าสู่รู้ ส่งตั๋วเงินมา" "นี่เป็นตั๋วเงินของข้า" "อย่าให้ข้าต้องใช้กำลัง หากไม่ยอมส่งมาให้ข้าแต่โดยดี ข้าจะใช้ไม้นี่ฟาดพวกเจ้าทั้งสองเสีย!!!""พวกเจ้านี่พูดไม่รู้ฟังจริงเชียว นี่มันเงินข้า!!!" "เช่นนั้นขออภัยด้วยที่ข้าต้องล่วงเกินแม่นาง""ตามสบาย"ชายฉกรรจ์ผู้นั้นเตรียมจะพุ่งเข้ามาหาลั่วหนิงฮวา แต่ทว่านางกลับหลบหลีกได้อย่างพลิ้วไหว มือสวยยื่นออกไปแย่งไม้ในมือของชายผู้นั้นได้อย่างรวดเร็ว พวกมันไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ กว่าจะรู้ตัวก็ถูกนางใช้ไม้นั้นฟาดใส่ไม่ยั้งเสียแล้ว ผัวะ!!! "อ๊าสสส!!!""จางสง ยืนบื้ออยู่ทำไม ฟาดมันสิ!!! ฟาดให้ตายไปเลย!!!""ขอรับลูกพี่!!!"ชายฉกรรจ์สองคนส่งเสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด พวกนั้นถูกลั่วหนิงฮวาฟาดไม้
Last Updated : 2025-05-04สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน บทที่ 9 องค์รัชทายาทผู้โง่งม
วังหลวงตำหนักบูรพา "ฮืออออ องค์รัชทายาท!!!"เสียงร่ำไห้คร่ำครวญของเหล่านางกำนัลและขันทีดังกึกก้องไปทั่วทั้งตำหนักบูรพา ซึ่งเป็นที่ประทับขององค์รัชทายาท โจวอี้เฉิน ผู้เป็นพระโอรสองค์โตของฮ่องเต้โจวเหลียนไม่ไกลมากนัก ปรากฏร่างของสตรีวัยกลางคนนางหนึ่ง ผู้สวมชุดสีแดงงดงามน่าเกรงขาม ใบหน้าสวยหวานดูเย็นชาอำมหิต นางแสยะยิ้มจ้องมองร่างไร้วิญญาณของโจวอี้เฉินอย่างดูแคลน นางก็คือเซียวฮองเฮา มารดาเลี้ยงของโจวอี้เฉิน ทุกการกระทำและการแสดงออกบนใบหน้าของนาง อยู่ในสายตาของโจวอี้เฉินทั้งหมด ในยามนี้วิญญาณของเขาหลุดลอยออกจากร่าง กลายเป็นเพียงดวงจิตดวงหนึ่งเท่านั้น จึงทำให้เขาสามารถรับรู้ได้ในทันที ว่าที่ผ่านมาเขากลายเป็นเครื่องมือให้พวกคนชั่วหลอกใช้มานานหลายปี เมื่อครั้งที่เขายังเป็นเด็กอายุเพียงแปดขวบปี อดีตฮองเฮาผู้เป็นมารดาได้สิ้นพระชนม์ลงอย่างกะทันหัน เสด็จพ่อจึงแต่งตั้งเซียวกุ้ยเฟยขึ้นเป็นฮองเฮา คอยอบรมเลี้ยงดูเขา นางเลี้ยงดูเขาราวกับบุตรในอุทร จนเขาหลงเชื่อนางทุกคำ ยอมละทิ้งตระกูลฝั่งท่านแม่ มอบป้ายทางการทหารของเสด็จแม่ให้นางดูแลทั้งหมด เมื่อนางได้สมดั่งใจปรารถนา จึงวางยาพิษเขาอย่างเลือดเย็
Last Updated : 2025-05-04สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน บทที่ 10 เดินทางออกจากวังหลวง
"องค์หญิง กระหม่อมมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ" ในขณะที่โจวอวี้หลันกำลังครุ่นคิดหาทางออกอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงของบุรุษผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นมา นางหันไปมอง ก่อนจะพบกับ ลั่วจินหยาง รองแม่ทัพลั่วที่นางส่งคนให้เรียกตัวเขาเข้าวังหลวงก่อนหน้านี้ลั่วจินหยาง เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูลลั่ว เขาคือพี่ชายร่วมมารดากับลั่วหนิงฮวา โจวอวี้หลันจ้องมองเขาอย่างพิจารณา ใบหน้าหล่อเหลา แต่ผิวออกจะคล้ำไปเสียหน่อย โดยรวมแล้วถือว่าเป็นบุรุษที่รูปงามผู้หนึ่ง "รองแม่ทัพลั่ว ข้าอยากขอความช่วยเหลือจากท่าน" "เชิญองค์หญิงรับสั่งมาได้พ่ะย่ะค่ะ เพื่อองค์หญิงแล้ว กระหม่อมยินดีเป็นอย่างยิ่ง" ลั่วจินหยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อม แต่ทว่าดวงตาคมกลับเหลือบมองหน้าอกหน้าใจของโจวอวี้หลันเป็นระยะ โอวว เหมือนจะใหญ่ขึ้นสินะ? ช้าก่อน! นี่มิใช่เวลา โจวอวี้หลันเองก็พอจะรับรู้ว่าถูกลั่วจินหยางจ้องมอง นางลอบสบถด่าทอเขาเป็นพันครั้ง ในใจนึกอยากกระโดดถีบคนบ้ากามผู้นี้ออกไปจากตำหนักบูรพาเสีย "ข้าจะทูลต่อเสด็จพ่อ ขอพระราชทานอนุญาตให้นำโจวอี้เฉินไปรักษากับท่านหมอเทวดาที่หมู่บ้านชนบทนอกเมืองหลวง การเดินทางในครั้งนี้ ข้าอยากให้ท่านคอยอารักขาตั
Last Updated : 2025-05-04สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน บทที่ 11 เปิดกิจการสุรา
สามวันต่อมาโจวอวี้หลันและลั่วจินหยางก็นำโจวอี้เฉินออกจากวังหลวงมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านชนบทที่ด้านนอกวังหลวงทันที เส้นทางที่พวกเขาผ่านนั้น มีต้นไม้ล้อมรอบ ยามนี้อากาศอุ่นขึ้นบ้างแล้ว หิมะจึงดูบางเบาลงไปไม่หนาตามากเท่าใดนัก สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาในรถม้าเป็นระยะ โจวอวี้หลันยื่นมือไปเปิดผ้าม่านเพื่อดูบรรยากาศโดยรอบ นางเงยหน้าไปสบตากับลั่วจินหยางที่หันมามองนางเข้าพอดี เขาส่งยิ้มให้นางเล็กน้อย ใจของนางกระตุกไหววูบหนึ่ง ก่อนจะรีบหลบสายตาเขาและปล่อยม่านรถม้าลง และหันกลับมามองโจวอี้เฉินที่นอนหลับอยู่ภายในรถม้าแทนระยะทางค่อนข้างไกลไม่น้อย ระหว่างทางขบวนรถม้าหยุดพักอยู่หลายครา โจวอวี้หลันเกรงว่าการเดินทางจะล่าช้า จึงสั่งให้รถม้าออกเดินทางต่อทันที จวบจนเข้าสู่เขตป่าใหญ่ จู่ ๆ ก็มีเหล่านักฆ่าชุดดำพุ่งทะยานเข้ามาสังหารเหล่าทหารอย่างรวดเร็ว ลั่วจินหยางที่เห็นเช่นนั้นก็หรี่ตามองเหล่านักฆ่าคราหนึ่ง ก่อนจะรีบพุ่งทะยานเข้าไปต่อสู้กับพวกมันอย่างไม่รอช้า โจวอวี้หลันรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ จู่ ๆ รถม้าก็หยุดกะทันหันเช่นนี้ย่อมมิใช่เรื่องดีแน่เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงยื่นมือไปเปิดผ้าม่านออกเพื่อมองดูสถานก
Last Updated : 2025-05-04สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน บทที่ 12 วาสนาพานพบ
ลั่วจินหยางรีบวิ่งเข้ามาหาลั่วหนิงฮวาด้วยความดีใจ เขาสำรวจดูน้องสาวของตนอย่างพิจารณา คล้าย ๆ กับว่านางจะผอมลงไปไม่น้อย เมื่อคิดได้เช่นนั้น ใจของลั่วจินหยางก็ให้เจ็บปวดยิ่งนัก แต่ไหนแต่ไรมาเขามิค่อยได้อยู่จวนเท่าใดนัก จึงอาจจะดูห่างเหินกับน้องสาวผู้นี้ไปไม่น้อย แต่ถึงแม้จะใช้ชีวิตอยู่นอกจวนเป็นส่วนมาก แต่เขาเองก็รู้เรื่องที่ลั่วหนิงฮวาถูกมารดาเลี้ยงกลั่นแกล้ง เขานึกเจ็บใจไม่น้อย หากเขาได้สืบทอดจวนต่อจากท่านพ่อเมื่อใด เขาจะต้องปกป้องลั่วหนิงฮวาให้จงได้ "พี่ใหญ่" "หนิงเอ๋อร์ พี่ผิดต่อเจ้ายิ่งนัก พี่ไม่สามารถปกป้องเจ้าได้" ลั่วจินหยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดอย่างจริงใจ ลั่วหนิงฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกไป นางสัมผัสได้ถึงความห่างเหินระหว่างพี่น้องคู่นี้ แต่จะไปว่าลั่วจินหยางอยู่ในสนามสงครามเสียส่วนใหญ่ เรื่องนี้นางเข้าใจดี เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีไม่น้อย อย่างไรเสียนางก็ยังมีพี่ชายร่วมมารดาหลงเหลืออยู่ เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันแล้วไปเถิด นางมิใช่สตรีที่เย่อหยิ่งจองหองอันใดเหล่านั้น "ช่างเถิด ว่าแต่พี่ใหญ่มาได้อย่างไรหรือเจ้าคะ" ลั่วจินหยางที่ได้ยินน้อ
Last Updated : 2025-05-04สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน บทที่ 13 หลงใหลในความงาม
ลั่วหนิงฮวาสั่งให้แม่นมหยางและซือลี่ไปซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารเพื่อต้อนรับโจวอวี้หลันและลั่วจินหยาง นางทำอาหารง่าย ๆ ไม่กี่อย่างเพียงเท่านั้น โจวอวี้หลันเองไม่ใช่คนเรื่องมากอันใดนัก นางส่งยิ้มให้ลั่วหนิงฮวาและยังบอกให้นางไปร่วมมื้อค่ำด้วยกันอีกด้วย "ได้ยินว่าเจ้าป่วยหรือ ใบหน้าจึงเป็นอัมพาต" โจวอวี้หลันเอ่ยถามลั่วหนิงฮวาหลังจากที่รับสำรับมื้อค่ำด้วยกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่ออกมายืนที่ริมระเบียงด้านหน้าเรือน มองดูดวงจันทร์ที่สว่างไสวยามค่ำคืน "เพคะ เกิดเรื่องขึ้นเล็กน้อย" "เห็นทีคงจะไม่เล็กน้อยกระมัง"โจวอวี้หลันหันไปเอ่ยถามลั่วหนิงฮวาด้วยน้ำเสียงที่หยอกเย้า ลั่วหนิงฮวายิ้มกริ่มอยู่ในใจ แต่ทว่าใบหน้ากลับยังคงนิ่งสงบ "องค์หญิงทรงปราดเปรื่องยิ่งนัก เรื่องของสตรีในเรือนหลังองค์หญิงคงจะรู้มาไม่น้อย" "แน่นอน ได้ยินว่าแม่เลี้ยงเป็นคนเลี้ยงดูเจ้า เจ้ากับข้าก็คงไม่ต่างกัน" "นี่คงเป็นเหตุผลที่องค์หญิงเสด็จออกจากวังหลวงกระมัง" "เจ้าเองก็ฉลาดมิใช่น้อย" "ขอบพระทัยองค์หญิงที่ทรงกล่าวชมเพคะ" "ไม่เป็นไร ว่าแต่ชายเหล่านั้น เป็นลูกน้องของเจ้าจริง ๆ หรือ" โจวอวี้หลันเอ่ยถามลั่วหนิงฮวาพร้อมกั
Last Updated : 2025-05-04
Latest chapter
สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน ตอนพิเศษ ดินแดนปรภพที่แสนงดงาม
รัชศกอี้เฉินปีที่ 30 เข้าสู่ช่วงเหมันต์ฤดู อากาศค่อนข้างหนาวเย็นเป็นอย่างมาก ยามนี้ลั่วหนิงฮวากำลังนั่งสนทนาอยู่กับโจวอวี้หลันด้านในตำหนักเฟิ่งหวง พวกเขาทั้งสองอายุมากแล้ว แต่ทว่าความงดงามกลับไม่ลดลงไปเลยแม้แต่น้อย ยามว่างโจวอวี้หลันมักจะเข้าวังมาเยี่ยมนางอยู่เสมอ"พี่หญิง ท่านลองดื่มชาหลงจิ่งถ้วยนี้ดูเถิด รสชาติดียิ่งนัก" "อืม" โจวอวี้หลันยกถ้วยชาขึ้นมาดื่ม รสชาติหวานล้ำและกลิ่นหอมของใบชาทำให้นางพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "ได้ยินว่าสองวันก่อน องค์รัชทายาท องค์ชายรองและองค์หญิง ออกไปเที่ยวเล่นนอกวังหลวงมาหรือ" โจวอวี้หลันเอ่ยถามขึ้นมา ลั่วหนิงฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย นางมีพระโอรสสององค์ และองค์หญิงอีกหนึ่งองค์ ลูกทั้งสามมีอายุไม่ห่างกันมากเท่าใดนัก โจวเทียนสิงเป็นองค์รัชทายาท ปีนี้อายุสิบแปดปีเต็มแล้ว โจวเซิงหยวน องค์ชายรองปีนี้อายุสิบหกปีเต็ม และโจวหงอี้อายุสิบสี่ปีเต็ม บุตรทั้งสามของนางนั้นสร้างแต่เรื่องปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน "พี่หญิง พูดถึงพวกเขาแล้วข้าเหนื่อยใจยิ่งนัก" "เอาเถิด เด็ก ๆ ก็เป็นเช่นนี้ ดูลั่วเฟิงบุตรชายคนเดียวของข้าสิ เขาก็เที่ยวเล่นเช่นนี้ประจำ
สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน ตอนพิเศษ สุขสม
"อะ อื้อออ!!!" เสียงครวญครางแผ่วต่ำสลับกับเสียงฝนที่โปรยปรายในยามค่ำคืน สร้างความร้อนรุ่มให้แก่โจวอี้เฉินเป็นอย่างยิ่ง"เด็กดี นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น" "อาเฉินร่างกายท่าน!!! ""มิต้องกังวลท่านหมอเทวดาบอกว่าข้าหายดีแล้ว""อื้ออออ!!!" ลั่วหนิงฮวารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อถูกโจวอี้เฉินมอบรสจูบที่แสนเร่าร้อนให้แก่นางเช่นนี้ เขาสอดลิ้นอุ่นร้อนเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นชื้นแฉะของนางอย่างเอาแต่ใจ ยามนี้อาภรณ์ที่แสนประณีตงดงามกลับถูกเขาดึงทึ้งลงไปกองกับพื้นเสียแล้ว ร่างกายของนางเปลือยเปล่าอ่อนระทวยอยู่ภายใต้ร่างแกร่งของเขา มือหนาใหญ่ลูบไล้ไปทั่วเรือนกายขาวผ่องอย่างซุกซน ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนใบหน้ามาจูบไซ้ที่ซอกคอขาวเนียนของนาง และค่อย ๆ เลื่อนใบหน้าลงมาที่สองเต้าอวบสวย โจวอี้เฉินครอบริมฝีปากกลืนกินยอดปทุมถันสีหวานของนางอย่างหื่นกระหาย มือหยาบกร้านบีบขยำดอกบัวงามจนเกิดเป็นรอยแดงทั้งสิบนิ้ว "อื้ออออ ข้าเสียว!!!" ลั่วหนิงฮวาแอ่นอกสวยให้เขาเชยชมอย่างไม่ขัดขืน โจวอี้เฉินแลบลิ้นเลียจุกบัวสีหวานของนางอย่างหยอกเย้า ตั้งแต่คลอดพระโอรสองค์แรก เขากับนางก็ห่างเหินเรื่องสัมพันธ์สวาทเช่นนี้มานา
สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน บทที่ 56 บทสรุปของทุกสิ่ง (จบบริบูรณ์)
นอกจากจะสังหารโจวเหวินกวงแล้ว หนึ่งเดือนต่อมา โจวอี้เฉินก็พบกับเบาะแสที่จวิ้นอ๋องหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเมื่อห้าปีก่อน จวิ้นอ๋องเป็นน้องชายของเสด็จพ่อและเป็นเสด็จอาอีกคนของเขา เมื่อสืบค้นตามคำบอกเล่าของวิญญาณจวิ้นอ๋อง จึงพบว่าเขาถูกโจวเหวินกวงสังหารและฝังร่างไว้ที่ท้ายจวนชินอ๋องอย่างเลือดเย็น เพียงเพราะเขาไปได้ยินว่าโจวเหวินกวงวางแผนจะลอบวางยาอดีตฮ่องเต้ แต่กลับทำไม่สำเร็จ เพราะเสด็จพ่อของเขาก็ทรงระวังพระองค์ไม่น้อยแท้จริงโจวเหวินกวงคิดเรื่องนี้มานานหลายปีแล้ว มิใช่เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ จวิ้นอ๋องก็ไม่ได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยตามคำบอกเล่าของคนอื่น ๆ ที่บอกว่าเขาถูกฆ่าเพราะมัวเมาสตรีผิดลูกผิดเมียผู้อื่น แต่แท้จริงแล้ว เพราะไปรู้เรื่องที่ไม่ควรรู้มาก่อนเพียงเท่านั้น จึงถูกสังหารจนตกตายร่างของจวิ้นอ๋องถูกนำกลับมาฝังในสุสานราชวงศ์อย่างสมเกียรติ "อาเฉินขอบใจเจ้ามาก" "เสด็จอาจวิ้นอ๋องมิต้องเกรงใจ""อาเฉิน เดิมทีข้าจะต้องไปเกิดแล้ว แต่เพราะความงามของลั่วฮองเฮา ข้าจึงอยากอยู่ต่ออีกสักหน่อย" โจวอี้เฉินที่ได้ยินเช่นนั้นก็หันขวับไปมองจวิ้นอ๋องทันที "เสด็จอา ท่านอยากตายรอบสองหรือไม่พ่ะ
สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน บทที่ 55 แต่งตั้งฮองเฮา
เมื่อได้รับราชโองการฉบับจริงกลับมาแล้ว โจวอี้เฉินจึงขึ้นครองราชย์เป็นฮ่องเต้หยางโจวพระองค์ใหม่อย่างถูกต้องตามพระราชประเพณี โจวเหวินกวงถูกจับขังเอาไว้ที่คุกหลวง โจวอี้เฉินสั่งให้คนจับตาดูเขาทุกฝีก้าวเพื่อมิให้เขาลักลอบฆ่าตัวตายได้สำเร็จ เพราะมีความตายที่เขารอจะมอบให้โจวเหวินกวงอยู่แล้ว หยางโจวรัชศกอี้เฉิน ปีที่หนึ่ง วันนี้เป็นฤกษ์มงคลที่โหราจารย์คัดสรรมาอย่างดี ท้องฟ้าและแสงแดดค่อนข้างปลอดโปร่งเป็นใจยิ่งนัก บนถนนซึ่งทอดยาวไม่มีที่สิ้นสุด มีขบวนเกียรติยศขบวนหนึ่ง ค่อย ๆ เคลื่อนไปอย่างช้า ๆ ท่ามกลางเสียงดนตรีบรรเลงเพลงขับขานชวนหลงใหล เกี้ยวมงคลสีเหลืองทอง ขนาดสิบหกคนหาม ม่านเกี้ยวปักดิ้นทองลายหงส์น่าเกรงขามโดดเด่นงดงามตระการตามิใช่น้อย เกี้ยวมงคลอันงดงามนี้เคลื่อนขบวนจากจวนตระกูลลั่วมุ่งหน้าสู่วังหลวง สตรีที่คู่ควรกับขบวนเกียรติยศงดงามโอ่อ่าหลังนี้มีเพียงฮองเฮาเท่านั้น ลั่วหนิงฮวาสวมชุดสีทองปักลายหงส์งามสง่า บนศีรษะประดับมงกุฎหงส์ ขับเน้นให้ใบหน้าสวยหวานดูงดงามน่าเกรงขามไม่น้อย ยามนี้นางกำลังนั่งอยู่ในเกี้ยวเพื่อมุ่งหน้าสู่พระราชวัง ขบวนเกียรติยศมาถึงวังหลวงอย่างสง่างาม ยามที่นาง
สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน บทที่ 54 ยึดแผ่นดินกลับคืน
โจวเหวินกวงลนลานปล่อยมือออกจากร่างของลั่วหนิงฮวาก่อนจะทรุดกายลงไปกับพื้น แล้วจึงสั่งเหล่าทหารให้เตรียมต้านรับสุดกำลัง เมื่อหันมาอีกครากลับพบว่านางหายไปอย่างไร้ร่องรอยเสียแล้ว วิญญาณจวิ้นอ๋องและอดีตฮองเฮาบดบังกายนางเอาไว้ อีกทั้งยังบอกนางว่าโจวเหวินกวงคนสารเลวได้สังหารท่านตาของโจวอี้เฉินไปก่อนหน้าแล้ว ลั่วหนิงฮวากำมือแน่น ความเกลียดชังที่มีต่อโจวเหวินกวงยิ่งทบทวีมากขึ้นไปอีกลั่วหนิงฮวามุ่งหน้ามายังตำหนักเย็นซึ่งเป็นที่ที่โจวอวี้หลันถูกจับกุมตัวเอาไว้ ระหว่างทางนางแอบหยิบดาบและธนูของทหารที่วางไว้ติดมือมาด้วย"พี่หญิง!!!" "หนิงเอ๋อร์ เจ้า!!!" "พี่หญิง ฮึก ท่านตาของท่านและท่านพ่อของข้า ถูกประหารสิ้นแล้ว!!!" โจวอวี้หลันที่ได้ยินเช่นนั้นก็แทบทรงตัวเอาไว้ไม่อยู่ ลั่วหนิงฮวาที่ไร้เรี่ยวแรงไม่น้อยไปกว่ากัน ต้องเข้ามาช่วยประคองโจวอวี้หลันเอาไว้ "พี่หญิง หนีก่อนเถิด!!!" "หนีเช่นไร ยามนี้ข้าไม่มีอาวุธเลย!!!" "ไม่ต้องกังวล ระหว่างทางข้าแอบหยิบดาบของทหารและธนูติดมาด้วย โจวอี้เฉินมาถึงแล้ว เราย่อมหนีออกไปได้ รีบไปเถิด ยามนี้กองทัพของอาเฉินและพี่ใหญ่กำลังรอเราอยู่!!!" โจวอวี้หลันที่ได้ยินเช่
สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน บทที่ 53 ทัณฑ์แล่เนื้อเถือหนัง
ลานประหาร โจวเหวินกวงสั่งให้ทหารนำแม่ทัพลั่วไปมัดขึงเอาไว้ที่กลางลานประหาร ก่อนจะลากตัวลั่วหนิงฮวามายืนอยู่กับเขา และใช้แขนล็อกคอของนางเอาไว้มิให้ขยับหนีไปได้ "หนิงฮวา เจ้าจงดูให้เต็มตาเสียเถิด เพราะต้องการปกป้องเจ้าและคิดขัดคำสั่งข้า พ่อของเจ้าต้องพบกับจุดจบเช่นใด" "ปล่อยข้า!!!""ปล่อยแน่นอน แต่หลังจากที่ข้าฆ่าพ่อของเจ้าเรียบร้อยแล้ว!!!" "เหวินกวง ไอ้คนต่ำช้า!!!" "มานี่!!!" โจวเหวินกวงฉุดกระชากลากถูลั่วหนิงฮวามายืนอยู่ไม่ไกลจากแม่ทัพลั่วมากนัก ลั่วหนิงฮวาจ้องมองผู้เป็นบิดาด้วยความเจ็บปวด ดวงตาคู่สวยแดงก่ำ หยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหลั่งรินไม่ขาดสาย แม่ทัพลั่วส่งยิ้มให้บุตรสาวอีกคราหนึ่งด้วยความเหนื่อยล้า เขาตรากตรำอยู่ในสนามรบ ต่อสู้เพื่อแคว้นเพื่อราษฎรมานานหลายปี ไม่ตกตายในสนามรบ แต่กลับถูกสังหารเพราะคนชั่ว ช่างเถิด ชีวิตคนเราก็มีเพียงเท่านี้ จะเกรงกลัวความตายไปไยกัน"อย่ารับปากคนชั่ว นี่เป็นคำขอสุดท้ายของพ่อ พ่อหวังเพียงให้พวกเจ้าจดจำเรื่องราวในวันนี้ให้ดี แล้วจงเข้มแข็ง อยู่ต่ออย่างภาคภูมิ" "ท่านพ่อออออ!!!" "ถึงตายข้าก็ไม่เสียใจ ข้าเป็นทหาร มีเลือดนักรบไหลเวียนอยู่ในกาย ข้
สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน บทที่ 52 โจวเหวินกวงบ้าคลั่ง
คุกหลวง ลั่วหนิงฮวาจ้องมองอาหารตรงหน้าก่อนจะก่นด่าโจวเหวินกวงในใจ นี่เท่ากับบีบคั้นนางชัด ๆ แม่ทัพลั่วมองข้าวเปล่าถ้วยเล็ก ๆ ตรงหน้าและผัดผักหนึ่งอย่าง ก่อนจะเลื่อนอาหารตรงหน้ามาให้ลั่วหนิงฮวา "เจ้ากินเถิด" "ท่านพ่อ ข้ารู้ว่าท่านหิว ท่านกินเถิด ข้าไม่หิวเจ้าค่ะ" บิดานางแก่ชรามากแล้ว ย่อมอยู่อย่างลำบากเช่นนี้ไม่ไหว อาหารเพียงเท่านี้ย่อมไม่เพียงพอที่จะกินกันถึงสองคน แม่ทัพลั่วสิ่งยิ้มให้ลั่วหนิงฮวาก่อนจะยื่นมือมาลูบศีรษะของนางด้วยความรักใคร่ "หนิงเอ๋อร์ เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งใดที่ทำให้พ่อรู้สึกผิดมาโดยตลอด นั่นก็คือการละเลยเจ้า พ่อไม่ได้ปกป้องเจ้าให้ดี ทำให้เจ้าถูกคนชั่วรังแกมาโดยตลอด" "ท่านพ่อ ท่านอย่าพูดอีกเลยเจ้าค่ะ เรื่องราวมันผ่านไปนานแล้วนะเจ้าคะ ยามนั้นท่านเองก็ออกรบเพื่อบ้านเมือง ข้าเข้าใจท่านพ่อเจ้าค่ะ" "ฟังพ่อ เจ้ากินข้าวเสีย เจ้าจะต้องมีชีวิตรอดออกไป พวกเจ้าสองคนพี่น้องจะต้องมีชีวิตรอดต่อไป" "ท่านพ่อ ท่านหมายความเช่นไร!!!" "ต่อให้ฝ่าบาทจะบีบบังคับเจ้าด้วยวิธีใด จงอย่ายอมรับคำของเขาเด็ดขาด เจ้าสัญญากับพ่อสิ" "ไม่!!! ท่านพ่อ ท่านจะทำสิ่งใด!!!" "ลูกเอ๋ย พ่อแก่ชรามาก
สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน บทที่ 51 ทหารลับของอดีตฮองเฮา
ด้านโจวอี้เฉินและลั่วจินหยางนั้น พวกเขาเดินทางออกจากเมืองหลวงได้ไม่ถึงครึ่งทางเสียด้วยซ้ำ เพียงผ่านหมู่บ้านชนบทที่ลั่วหนิงฮวาเคยอยู่มาก่อน เบื้องหน้าก็ปรากฏภาพของเหล่าทหารราวแสนนายอยู่ตรงหน้า เมื่อมองให้ดีดีจึงได้พบว่า ผู้คุมกองทัพทหารเรือนแสนนั้นก็คือเยี่ยนอ๋อง ซึ่งโจวอี้เฉินเคยได้พบกับเยี่ยนอ๋องในสนามรบเมื่อคราก่อน โจวอี้เฉินละสายตาจากเยี่ยนอ๋องไปหยุดอยู่ที่คนผู้หนึ่งที่อยู่บนหลังม้าร่วมทัพกับเยี่ยนอ๋องก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น นั่นคือผู้ใด?"องค์รัชทายาท นั่นคือฉู่อ๋องพ่ะย่ะค่ะ" "ฉู่อ๋องหรือ?" "ท่านลุงรู้จักเขาหรือ?" "สมัยก่อน เมื่อครั้งที่อดีตฮองเฮายังมีพระชนม์ชีพ ยามที่ตระกูลกู้ยังเรืองอำนาจ กระหม่อมเคยตามท่านพ่อมาร่วมรบกับสองแคว้น กระหม่อมจำเขาได้พ่ะย่ะค่ะ" "เช่นนั้นพวกมัน?""เหตุใดพวกมันจึงล่วงล้ำเข้าสู่เขตดินแดนของหยางโจวได้!!!"กู้เฉวียน ผู้เป็นท่านลุงของโจวอี้เฉินรับรู้ได้ในทันทีว่าสถานการณ์ตรงหน้าไม่ปกติเสียแล้ว "องค์รัชทายาท กระหม่อมคิดว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาเสียแล้ว เหตุใดคนของแคว้นเยี่ยนและแคว้นฉู่จึงกล้ารุกรานผ่านประตูชายแดนเข้ามาในเขตหยางโจวได้ง่ายดายเช่นนี้!!!" ลั่วจินห
สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน บทที่ 50 ข้อเสนอของโจวเหวินกวง
"พระโพธิสัตว์โปรดคุ้มครองข้าด้วย ขอให้ข้าเดินทางโดยปลอดภัยด้วยเถิด ขอให้ข้าได้พบกับเสด็จพี่ด้วยเถิด!!!" ท่ามกลางความมืดมิดที่ปกคลุมทั่วท้องนภา ปรากฏร่างของโจวหลิงหวางที่ควบม้าอย่างรวดเร็วโดยมิหยุดพักท่ามกลางแสงจันทร์ที่ให้แสงสว่างเลือนราง เป้าหมายของเขาคือชายแดนทางทิศใต้ ป้ายทางการทหารนี้จะต้องถึงมือของโจวอี้เฉินให้ได้เขาร้องไห้ไม่หยุดระหว่างเดินทาง ภาพที่เสด็จแม่วางยาพิษเสด็จพ่อยังคงติดตาของเขา เขาเสียใจทุกข์ใจยิ่งนัก ที่มิอาจช่วยเสด็จพ่อได้เลยแม้แต่น้อย อีกทั้งภาพที่เสด็จแม่ถูกเสด็จอาสังหารก็สร้างรอยแผลลึกในใจให้แก่เขา เขาเกลียดเสด็จอายิ่งนัก!!!ยิ่งนึกถึงเสด็จพ่อที่ถูกสังหารอย่างไม่เป็นธรรม ใจของเขาก็บีบรัดจนแน่น"เสด็จพ่อได้โปรดคุ้มครองลูกด้วย" โจวหลิงหวางใช้แส้ฟาดตีไปที่ท้องม้าเพื่อเร่งให้มันวิ่งให้เร็วขึ้น โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่า ด้านหลังของตนนั้นมีร่างของชายชราสวมชุดมังกรสีทองกำลังติดตามเขาออกเดินทางไปด้วยเช่นกันโปรดวางใจเถิดลูกพ่อ ตลอดเส้นทางจะไร้ซึ่งภัยร้ายมากล้ำกรายเจ้า ด้านลั่วหนิงฮวาและแม่ทัพลั่วในยามนี้นั้น ถูกควบคุมตัวมายังคุกหลวงใต้ดินพร้อมกัน ส่วนโจวอวี้หลันเอง
